เมดเหมียว~ที่รัก

ก็เจอกับท่านมูซึเนะ จ...จะทำไงดีนะ"เนโกะจังไม่ต้องกังวลหรอกนะ มานอนห้องพี่เถอะ"ฉันยังไม่ทันตอบ ท่านมูซึเนะก็ดึงตัวฉันไปที่ห้องของพี่เค้า ฉันรู้สึกเหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่าง มันทำให้ฉันมึนหัว"เนโกะจังเป็นอะไรรึเปล่า?""มึนหัวนิดหน่อยค่ะ""นั่งพักก่อนนะ ดื่มนำ้ซะสิ"ท่านมูซึเนะพาฉันไปนั่งที่เตียงและยื่นแก้วนำ้มาให้ฉันดื่ม ทำให้ฉันมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ"ฟุ่บ!!!"ด้านมูซึเนะสำเร็จแล้วถึงจะดูน่าสงสารแต่พี่ก็ขัดคำสั่งท่านพ่อไม่ได้หรอกนะ ไม่งั้นเธออาจโดนท่านพ่อฆ่าน่ะ พี่ขอโทษ เธอสลบไปเงียบๆ ฉันเลยอุ้มเธอมาที่ห้องวิจัยที่มีร่างของลูเนโกะอยู่"ก๊อกๆ ศาสตราจารย์คะ มาแล้วค่ะ""เข้ามาสิ"พอฉันเดินเข้าไปก็เห็นท่านพ่อและศาสตราจารย์นั่งคอยอยู่ท่านแม่กับโซระคงไม่มาสินะ"ส่งเด็กคนนั้นมาแล้วเธอก็ไปได้แล้ว"เสียงน่ากลัวจากท่านพ่อ พูดกับฉัน"ค...ค่ะ"ฉันเป็นห่วงเนโกะจังเลยไม่ได้ไปไหนไกลแอบเดินไปมาหน้ากระจกห้องวิจัย พวกเขาเอาเนโกะจังไปมัดตัวไว้พร้อมกับฉีดสารเคมีบางอย่างเข้าไปในตัวเธอด้วย เนโกะจังอดทนไว้นะ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ"อ...อ้าว พี่มูซึเนะ"โซระคุงหรอ เขาคงเป็นห่วงเนโกะจังเหมือนกันสินะ"มาก็ดีแล้ว มานี่สิ"ฉันเรียกโซระมาดูที่กระจกด้านนอก ทำให้เห็นภาพที่เนโกะจังถูกทรมานแต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว"พี่ว่าเราไปนอนดีกว่านะ พรุ่งต้องไปเรียนด้วยสิ""คร้าบๆ"
เช้าวันรุ่งขึ้น(เนโกะชิพากย์)
ฉันตื่นมาบนเตียงนุ่มๆ มองไปรอบๆเหมือนกับห้องนอนของฉัน โอ้ย!เวียนหัวจัง ฉันพยายามลุกขึ้นไปอาบนำ้แต่งตัว ว...วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนสินะ...ก๊อกๆ เสียงมีคนเคาะประตู "เนโกะจังๆ พี่เองน้า"ฉันเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วเห็นคุณหนูยื่นขนมปังมาให้"กินรองท้องไปก่อนนะ วันนี้ฉันจะพาเธอไปโรงเรียนเอง" แล้วฉันก็เดินตามคุณหนูไป แต่...ท่านโซระอยู่ไหนกันนะ ฉันเดินมากับท่านมูซึเนะจนถึงโรงเรียน"พี่ไปก่อนนะจ้ะ แล้วเจอกัน"แล้วท่านมูซึเนะก็เดินจากไป ฉันเดินเซไปเซมา ด้วยความมึนหัวอย่างหนัก จนถึงห้องเรียน ฉันเดินไปนั่งที่ของฉัน ยูเมะยังไม่มาสินะ สักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามา"นักเรียนวันนี้สอบนะ เตรียมใจสอบซ่อมกันด้วยล่ะ"อาจารย์เดินแจกข้อสอบ แล้วทุกคนก็นั่งทำ ฉันทำอย่างสบายใจเพราะมันง่ายมาก สำหรับตัวฉันจนฉันทำเสร็จ...อยู่ดีๆหัวใจมันก็แปล๊บขึ้นมา เวียนหัวมากๆ ตาฉันมันค่อยๆปิดลง ปิดลง ทรมาน ทรมานจริงๆ ตัวฉันเป็นอะไรไป!? โครม!!!
ยูเมะพากย์
โครม!!! เนโกะจังล้มจากเก้าอี้ไปอย่างแรง"เนโกะจัง เนโกะจัง เป็นอะไรไป เนโกะจัง"ฉันลุกจากเก้าอี้อย่างแรว และวิ่งไปหาเนโกะจัง ฉันจับตัวเธอ เอ๊ะ...ตัวร้อนมากเลยอ่ะ"อาจารย์คะ เนโกะซาว่าเขา..."ยังไม่ทันพูดจบอาจารย์ก็พูดขึ้น"โอราคิสุคุง ช่วยพาเนโกะซาว่าไปห้องพยาบาลหน่อยนะ อยู่จนกว่าเธอจะฟื้นนะ"ฉันทำได้แต่ลุกไปนั่งทำข้อสอบต่อโดยไม่รู้ว่าเนโกะจังจะเป็นยังไงมั่ง
เนโกะชิพากย์
ฉันตื่นขึ้นก็เห็นหน้าท่านโซระที่กำลังจ้องมองฉันอยู่"ฉันอยู่ที่ไหน"ฉันพยายามลุกขึ้นนั่งแต่มันก็ แปล๊บขึ้นมาตรงหัวใจ"โอ๊ย"เจ็บจัง ฉัน เป็น อะไร ไป"นอนลงก่อนเถอะนะอย่าฝืนตัวเองสิ""แต่ว่า...""เธอเป็นเมดบ้านฉันไปใช่รึไง""แต่นี่มันไม่ใช่บ้านนาย"แปล๊บ เป็นอีกแล้วและก็ปวดหัวด้วย"ท่านโซระคะ ฉันเป็นอะไรไปหรอคะ"เขาถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังฉันค่อยๆนำ้ตาไหลมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ"ไม่เป็นไรนะ อยู่กับฉันเธอจะไม่เป็นไร""ค่ะ""หน้าเธอแดงนะหรือว่าไม่สบาย"ท่านโซระเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของฉัน หน้าเราใกล้กันมาก จมูกแทบจะชนกัน แล้วเขาก็..."ขอกอดหน่อยนะ"เขา เขา เขา..."เธอตัวร้อนจริงๆด้วย"แต่เขาก็ไม่ปล่อยฉันจากอ้อมกอดของเขาสักที เขาค่อยๆกดตัวฉันลงเรื่อยๆลงเรื่อยๆจนฉันนอน เขาเอาขาพาดขึ้นมาบนเตียงแล้วเขาก็ปล่อยฉัน "เธอทำตามฉันทุกเรื่องจริงๆเลยนะ"เขาพูดพร้อมสเยะยิ้มออกมาแล้วเขาก็ขึ้นคร่อมตัวของฉัน"ท่านคะ คือว่า..."
_._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.
เนโกะชิ:ฉันไม่อยากตาย...
To be continue