เมดเหมียว~ที่รัก

ก็เจอกับท่านมูซึเนะ จ...จะทำไงดีนะ
"เนโกะจังไม่ต้องกังวลหรอกนะ มานอนห้องพี่เถอะ"ฉันยังไม่ทันตอบ ท่านมูซึเนะก็ดึงตัวฉันไปที่ห้องของพี่เค้า ฉันรู้สึกเหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่าง มันทำให้ฉันมึนหัว
"เนโกะจังเป็นอะไรรึเปล่า?"
"มึนหัวนิดหน่อยค่ะ"
"นั่งพักก่อนนะ ดื่มนำ้ซะสิ"ท่านมูซึเนะพาฉันไปนั่งที่เตียงและยื่นแก้วนำ้มาให้ฉันดื่ม ทำให้ฉันมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ
"ฟุ่บ!!!"
ด้านมูซึเนะ
สำเร็จแล้วถึงจะดูน่าสงสารแต่พี่ก็ขัดคำสั่งท่านพ่อไม่ได้หรอกนะ ไม่งั้นเธออาจโดนท่านพ่อฆ่าน่ะ พี่ขอโทษ เธอสลบไปเงียบๆ ฉันเลยอุ้มเธอมาที่ห้องวิจัยที่มีร่างของลูเนโกะอยู่
"ก๊อกๆ ศาสตราจารย์คะ มาแล้วค่ะ"
"เข้ามาสิ"พอฉันเดินเข้าไปก็เห็นท่านพ่อและศาสตราจารย์นั่งคอยอยู่ท่านแม่กับโซระคงไม่มาสินะ
"ส่งเด็กคนนั้นมาแล้วเธอก็ไปได้แล้ว"เสียงน่ากลัวจากท่านพ่อ พูดกับฉัน
"ค...ค่ะ"ฉันเป็นห่วงเนโกะจังเลยไม่ได้ไปไหนไกลแอบเดินไปมาหน้ากระจกห้องวิจัย พวกเขาเอาเนโกะจังไปมัดตัวไว้พร้อมกับฉีดสารเคมีบางอย่างเข้าไปในตัวเธอด้วย
เนโกะจังอดทนไว้นะ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ
"อ...อ้าว พี่มูซึเนะ"โซระคุงหรอ เขาคงเป็นห่วงเนโกะจังเหมือนกันสินะ
"มาก็ดีแล้ว มานี่สิ"ฉันเรียกโซระมาดูที่กระจกด้านนอก ทำให้เห็นภาพที่เนโกะจังถูกทรมานแต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว
"พี่ว่าเราไปนอนดีกว่านะ พรุ่งต้องไปเรียนด้วยสิ"
"คร้าบๆ"

เช้าวันรุ่งขึ้น(เนโกะชิพากย์)

ฉันตื่นมาบนเตียงนุ่มๆ มองไปรอบๆเหมือนกับห้องนอนของฉัน โอ้ย!เวียนหัวจัง ฉันพยายามลุกขึ้นไปอาบนำ้แต่งตัว ว...วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนสินะ...
ก๊อกๆ เสียงมีคนเคาะประตู
"เนโกะจังๆ พี่เองน้า"ฉันเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วเห็นคุณหนูยื่นขนมปังมาให้
"กินรองท้องไปก่อนนะ วันนี้ฉันจะพาเธอไปโรงเรียนเอง" แล้วฉันก็เดินตามคุณหนูไป แต่...ท่านโซระอยู่ไหนกันนะ ฉันเดินมากับท่านมูซึเนะจนถึงโรงเรียน
"พี่ไปก่อนนะจ้ะ แล้วเจอกัน"แล้วท่านมูซึเนะก็เดินจากไป ฉันเดินเซไปเซมา ด้วยความมึนหัวอย่างหนัก จนถึงห้องเรียน ฉันเดินไปนั่งที่ของฉัน ยูเมะยังไม่มาสินะ สักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามา
"นักเรียนวันนี้สอบนะ เตรียมใจสอบซ่อมกันด้วยล่ะ"อาจารย์เดินแจกข้อสอบ แล้วทุกคนก็นั่งทำ ฉันทำอย่างสบายใจเพราะมันง่ายมาก สำหรับตัวฉันจนฉันทำเสร็จ...อยู่ดีๆหัวใจมันก็แปล๊บขึ้นมา เวียนหัวมากๆ ตาฉันมันค่อยๆปิดลง ปิดลง ทรมาน ทรมานจริงๆ ตัวฉันเป็นอะไรไป!?
โครม!!!

ยูเมะพากย์

โครม!!! เนโกะจังล้มจากเก้าอี้ไปอย่างแรง
"เนโกะจัง เนโกะจัง เป็นอะไรไป เนโกะจัง"ฉันลุกจากเก้าอี้อย่างแรว และวิ่งไปหาเนโกะจัง ฉันจับตัวเธอ เอ๊ะ...ตัวร้อนมากเลยอ่ะ
"อาจารย์คะ เนโกะซาว่าเขา..."ยังไม่ทันพูดจบอาจารย์ก็พูดขึ้น
"โอราคิสุคุง ช่วยพาเนโกะซาว่าไปห้องพยาบาลหน่อยนะ อยู่จนกว่าเธอจะฟื้นนะ"ฉันทำได้แต่ลุกไปนั่งทำข้อสอบต่อโดยไม่รู้ว่าเนโกะจังจะเป็นยังไงมั่ง

เนโกะชิพากย์

ฉันตื่นขึ้นก็เห็นหน้าท่านโซระที่กำลังจ้องมองฉันอยู่
"ฉันอยู่ที่ไหน"ฉันพยายามลุกขึ้นนั่งแต่มันก็ แปล๊บขึ้นมาตรงหัวใจ
"โอ๊ย"เจ็บจัง ฉัน เป็น อะไร ไป
"นอนลงก่อนเถอะนะอย่าฝืนตัวเองสิ"
"แต่ว่า..."
"เธอเป็นเมดบ้านฉันไปใช่รึไง"
"แต่นี่มันไม่ใช่บ้านนาย"แปล๊บ เป็นอีกแล้วและก็ปวดหัวด้วย
"ท่านโซระคะ ฉันเป็นอะไรไปหรอคะ"เขาถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง
ฉันค่อยๆนำ้ตาไหลมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่เป็นไรนะ อยู่กับฉันเธอจะไม่เป็นไร"
"ค่ะ"
"หน้าเธอแดงนะหรือว่าไม่สบาย"ท่านโซระเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของฉัน หน้าเราใกล้กันมาก จมูกแทบจะชนกัน แล้วเขาก็...
"ขอกอดหน่อยนะ"เขา เขา เขา...
"เธอตัวร้อนจริงๆด้วย"แต่เขาก็ไม่ปล่อยฉันจากอ้อมกอดของเขาสักที เขาค่อยๆกดตัวฉันลงเรื่อยๆลงเรื่อยๆจนฉันนอน เขาเอาขาพาดขึ้นมาบนเตียงแล้วเขาก็ปล่อยฉัน
"เธอทำตามฉันทุกเรื่องจริงๆเลยนะ"เขาพูดพร้อมสเยะยิ้มออกมาแล้วเขาก็ขึ้นคร่อมตัวของฉัน
"ท่านคะ คือว่า..."

_._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.

เนโกะชิ:ฉันไม่อยากตาย...

To be continue