Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

"ไม่ล่ะ ท้าอยากให้ฉันกับไปรักนายเท่ากับตอนนั้นก็ทำให้ได้ล่ะกัน ตอนนั้นฉันถึงจะยอมเป็นแฟนกับนาย"ฉันที่ ตอบหมอนั้น ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความว่างเปล่า แต่ในใจนะ ท้าไม่ติดที่เล่นตัว จะตอบตกลงเลย
ฉันที่เดินออกมา ก่อนจะเปิดประตูบ้านแล้วเดินออกไปข้างนอก ฉันที่คิดว่าทำไมนิสัยฉันถึงได้เป็นแบบนี้หรอ อยากรู้ถามคำแต่งสิ (อย่าเอาเค้าไปเกี่ยวดิ:คนแต่ง)เห้อๆ พูดเล่นนะ จริงๆแล้วฉันนะ เป็นคนไม่ชอบอะไรวุ่นวาย คือชีวิตนี้ทำอะไรให้มันง่ายก็เท่านั้น ใจเย็นเอาไว้ก็พอ คิดสะว่า มันเป็นแค่พายุที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป อย่างตอนที่ อีตาธีโอจูบฉัน ตอนแรกก็ใจเต้นมากเลยล่ะ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ก่อนแล้วก็พยายามไม่นึก เลยไม่พูดเท่าไร ฉันที่เดินไปเรื่อยๆก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน แดดเมืองไทยร้อนซิบอะ
ฉันที่เอามือที่ใส่ถึงมือ เช็ดหน้าตัวเองเบาๆ เออคือ ใส่ชุดสีขาว แขนยาวนะ อีกอย่างฉันไม่ชอบถอดถุงมือเท่าไร อยากรู้หรอทำไม ถมคนแต่งเอา (เอาอีกแล้วหรอย่ะ-0-:คนแต่ง)
ติ๊ดดด
"ฮัลโหลค่ะ พ่อ"ฉันที่กดรับสาย แล้วก็เปิดประตูบ้าน
(อีก2วันพ่อจะไม่อยู่ ช่วยกรุณากลับมาที คฤหาสน์ที่เถอะ)"ก็ให้พวกพี่อยู่ก็ได้นี้ค่ะ"ฉันที่ตอบไปแบบปกติ (แต่ก็ไม่ได้ว่าออกเย็นชา) แล้ว็เอาของโยนใส่รถ
(ก็นะ ไงก็ช่วยกลับมาให้เห็นหน้าบ้างเถอะ)"ได้ค่ะ เดี๋ยวจะกลับไปหาค่ะ"ฉัน ที่หยิบเอกสารหน้ารถทั้งหมดออกมา แลวเดินเข้าบ้านไป ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรง เหอะน่าเบื่อจริงๆเลย ชีวิตนี้จะตายพร้อมงานอยู่แล้ว ขนาดไปแค่อาจารย์แล้วท้าได้เป็นอะไรที่มากกว่านี้ล่ะ เห้อๆ"ออสก้า หลับแล้วหรอ"ฉันที่ถาม ธีโอ หลังจากที่ลงมา หมอนั้นพยักหน้าทำให้ฉันไม่ได้สนใจอะไร เดินไปข้างบนแทน"นี้จะไม่ทานข้าวหรอ"ธีโอที่จับมือฉัน ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ แล้วหันไปมอง"ไม่ล่ะ ฉันต้องทำงานอีกเยอะ"ฉันที่ตอบแบบปัดๆ แล้วเธอขึ้นบนบ้าน ไอผอ. บ้าทำไมได้ให้งานกันเยอะขนาดนี้นะ ปวดหัวจริงๆเลย
ฉันที่เปิดประตูเข้าไป แล้วใช้เท้าปิดประตู เห้อๆ มือเปิดเท้าปิด เปลี่ยนเรื่องเถอะ ฉันว่างทุกอย่างไว้บนโต๊ะ พร้อม จัดเอกสารไปก่อนแล้วเริ่มการทำงาน การเห็นภาษาอังกฤษมากมายทำให้ปวดหัวจริงๆ เอาเถอะคิดสะว่าเป็นกรรมล่ะกัน
30 นาทีผ่านไป
อ่านไปเรื่อยๆแล้วปวดหัวจริงๆ ขนาดวันหยุดยังไม่ได้หยุดเลยสักนิดอยากจะบ้าตายงาน เยอะขนาดนี้ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็มีสอนอีก ก็ต้องทำไปเรื่อยๆอีก ให้มันได้อย่างงี้สิ
ฉันที่นั่งอ่าน คำศัพท์ภาษาอังกฤษมากมาย ฉันที่ต้องมานั่งจำ นั่งสรุปแล้วต้องเข้าประชุมอีก งานเยอะขนาดนี้เวลาส่วนตัวก็แทบจะไม่มีอีก ยิ่งเดินสายงานแบบนี้แล้วด้วย
6 ชั่วโมงผ่านไป
ในที่สุดก็เสร็จทั้งหมด 6 ชั่วโมงเป็นอะไรที่น้อยนิดจริงๆ ฉันล่ะอยากจะกระโดนหน้าต่างตายจริงๆ ขนาดวันนั้นยังไม่ได้นอนเลยด้วยมั้ง แต่ก็นะ นี้ก็ตี2แล้วด้วย นอนดีกว่า