Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

วันต่อมา

เหนื่อยจริงๆเลย จะอะไรนักหนาว่ะ เข้าออกห้องประชุมเป็นว่าเล่น ไอผอ.บ้า สั่งแต่งาน พอจบปีนี้เมื่อไร แม่จะไม่มาให้เห็นหน้าเลย

ฉันที่เดินไปที่บนได แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันที่เห็นรถตู้ประมาณ 3-4 คัน มีคนลงมาจากรถ เยอะพอสมควร แต่ก็นะ มันไม่ใช้เรื่องของฉันนี้ ปวดหัวจริง ท้าทำแต่งานอย่างงี้ ไข้ได้ขึ้น เหมือนเดิมแน่

แอ๊ดดดด

ฉันเปิดประเข้าไปในห้อง พร้อมกับว่างเอกสารในห้องเตรียมการสอน พร้อมเดินออกไป แล้วไปที่ห้องที่จะต้องสอนต่ออีก ชีวิตนี้ก็คงจะทำแต่งานจริงๆนั้นแหละ คงจะหาแฟนยาก พอสมควร

ฉันที่เปิดประตูเข้าไป ว่างของทุกอย่าง ไอพวกนักเลงลูกคุณหนูทั้งหลาย น่าโดนตบจริงๆ แค่เดินเข้ามาก็ไม่ให้มารยาทกันไม่พอ ยังจะ ไม่สนใจอีก

ฟิ้ววววว~

"โอ๊ย!!! อาจารย์ทำอะไรเนี้ย"

"ฉันก็บอกพวกแกแล้วว่าท้า ถึงวิชาฉันเมื่อไร ให้ช่วยตั้งใจเรียน แล้วนั่งให้มันเรียบร้อย ไม่งั้นพวกนายก็จะโดนแบบนี้ตลอด"ฉัน ที่โยนหนังสือใส่ไอพวกนักเรียนเวร ทั้งหลายจนหมด ก็เริ่มการสอนโดยทันที ไม่ต้องไหว้หรอ เรียนเลยเสียเวลา-.-

แอ๊ดดดด~

จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา พวกที่เห็นตอนเดินขึ้นมานี้? มาทำอะไรกันนะ

"สวัสดีครับ พวกเรามาจากหมาวิทยาลัย เคนอาร์ เราจะมาดูการเรียนการสอนของโรงเรียน CR ครับ"ฉันวาง ปากาลง พร้อมกับ เดินออกไปข้างนอกเพื่อจะคุย

10 นาทีผ่านไป
"ในยุค 1.8 ล้านปีก่อน สิ่งมีชีวิตเหมือนมนุษย์คนแรกได้เดินทางจากแอฟริกามาถึงยุโรป ต่อมาไม่นานพวกโฮโม เซเปียนได้พัฒนาวัฒนธรรมขึ้นในยุโรปตอนกลางและยุโรปตะวันตกเฉียงใต้"ฉันที่พูด ประวัติศาสตร์ ที่จะมีออกข้อสอบ ในที่มองไปข้างหลังห้อง อีตาธีโอก็อยู่

ฉันที่หยุดการสอน แล้วปาปากกาไปหลังห้อง ไปโดนหัวของนักเรียนคนหนึ่ง ฉันที่ทำหน้าไม่พอใจเท่าไร ทำไมถึงได้ชอบทำตัวแบบนี้กันจังนะ

"ไม่ใช้ว่า มีคนอื่นนั่งอยู่ แล้วฉันไม่กล้าด่าพวกเธอ หรือ ทำแบบเมื่อกี่หรอกนะ"ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครจะอยู่ในห้องนี้ อยู่แล้ว ชีวิตนี้มันเป็นของฉัน ทำไมฉันต้องสนใจคนอื่นด้วย"พาเพื่อนไปห้องพยาบาลสะ"
"ครับ"นักเรียนชายสองคนที่เอาเพื่อนออกไป เพื่อจะพาไปห้องพยาบาล
"เอาล่ะ เรียนต่อไปต้องไปสนใจ ท้าใครทำข้อสอบฉันไม่ถึงครึ่งฉันฆ่าเรียงตัวแน่ เพราะทั้งหมด มีคะแนนเก็บให้พวกเธอแค่ 40 เท่ากันหมด แล้วฉันก็ไม่ปัดให้ แล้วไม่มีการซ้อมทั้งนั้น!!!"เพียงไม่กี่คำพูดก็เปลี่ยนห้องนี้ให้เป็น้ำแข็งได้ ทุกคนดูจะตั้งใจจดมากกว่าที่คิด"ยุคศตวรรษที่ 27 ก่อนคริสตกาลอารยธรรมไมนวนเกิดขึ้นที่ Crete อันเป็นสังคมที่มีการศึกษา พวกไมนวนมีระบบการปกครองและมีการสร้างพระราชวังที่ประณีตสวยงามสำหรับชนชั้นปกครอง"

เลิกเรียน

ในที่สุดก็ได้พักสักที่ รู้สึกว่าตัวเองจะแก่ลงไงก็ไม่รู้ ไงสะ พอทำงานนี้จบ ก็คนจะใช้เงินพ่อไปเล่นๆอีกปีนั้นแหละ เาอเถอะขอแค่อย่าให้ไอเสียงที่มันต่อหลอกหลอนฉันก็พอ ถึงจะรู้ก็เถอะนะว่าตัวเอง เป็นคนเย็นชานะ แต่บ้างครั้งก็ปลดปล่อยตัวเองก็ไม่ใช้นิสัยฉันอยู่ดีถึงในใจจะยังมีความน่ารักอยู่บ้างเถอะ แต่ว่า มันคงลึกไปหน่อยล่ะมั้ง

ฉันที่หยิบโทรศัพท์มาดูก่อนจะกดไปดูข้อความ ว่ามีอะไรส่งมา

'ตอนสอนนะ ยิ้มบางนะ ฉันอยากเห็นเธอยิ้มเหมือนวันนั้นอีกครั้ง รักนะ'

หลังจากที่อ่านข้อความ ของธีโอ ฉันก็ดันเผผลอยิ้มออกมา หมอนี้อาจทำให้ฉันลงจากคานก็ได้มั้งเอาเถอะ อาจจะมีเปอร์เซ็นเป็นไปได้มากกว่า เป็นไปไม่ได้นี้

"ยิ้มกับเขาก็เป็นนี้ แถมดัดฟันอีกด้วย น่ารักนะเนี้ย"จู่ๆธีโอที่มาจากในก็ไม่รู้ มาโผล่ทำให้ตกใจ เห้อๆ เรื่องดัดฟันนะ ไม่ค่อยมีคนรู้หรอก เพราะนอกจากคนในบ้านแล้วก็ไม่เคยยิ้มให้เลยนี้นะ
"เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง"ฉันตอบแบบเย็นชา พร้อมมองด้วยหางตา แล้วเดินไปเรื่อยๆ

"อะไรกันละ ฉันชมแล้วนะ"น่ารำคาญจริง -.-
"มันเรื่องของฉัน นายจะชมไม่ชมก็เรื่องของนาย"ฉัน รีบเดินก้าวเดิม อยากกลับบ้านเร็ววๆจริง ต้องกลับคฤหาสน์อีก
"อ้าว เห้ยโกรธหรอ"ธีโอที่วิ่งตามมา ทำให้รีบเธออกไป จนถึงหน้าโรงเรียน แล้วเดินข้าม ถนนไป อีตาธีโอก็ยังตามอยู่นั้นแหละ น่ารำคาญจริงเลย ตามตื้อจริงๆ อยากตายนักรึไง

เอิ๊อดดด~ พุ่ง!!!

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดูไวมาก ฉันที่รู้สึกดวงไม่ดีตั้งแต่เช้า เสียงรถที่ชน ทำให้ฉันรีบหันไปดู ธีโอที่นอน อยู่ตรงพื้น เลือดที่เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ฉันที่ทิ้งทุกอย่างลง พร้อมค่อยๆเดินเข้าไปหา ขาสองข้างที่เริ่มไม่มีแรง ฉันนั่งลงในทันที น้ำตาที่เริ่มจะไหลแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ จะมาให้คนอื่นเห็นความอ่อนแอเราไม่ได้ ฉันที่ลุกขึ้นยืน หร้อมกดเบอร์โรงพยาบาลของคุณพ่อทันที

ฉันที่นั่งมอง ดวงตายังคงแข็ง ฉันที่คิดอย่างเดียวว่าจะมาร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องเก็บเอาไว้
"อย่ามานอนตายตรงนี้ได้ไหม เมื่อกี่ฉัยยังด่านายอยู่เลยนะ ท้าจะตายก็ไปตายที่อื่นสิ แล้วไม่ต้องมาตายต่อหน้าฉันด้วย"ฉันที่พูด ทำให้คนที่มองเริ่มรู้สึกถอยห่าง ใช้ ฉันเป็นห่วงหมอนีมาก แต่ก็ยังคงเก็บเอาไว้ แล้วยังพูดจ๋าแบบ ทุกๆครั้งที่เคยพูด
"ช่วยตื่นขึ้นมาได้ไหม"