หยุดนะ ท่านประธาน

"แฮ่ก แฮ่ก"
  มีเสียงฝีเท้าที่วิ่งอย่างเร่งรีบดังขึ้น และแน่นนั้นฝีเท้าผมเอง.555 
ก็วันนี้ผมมาโรงเรียนสายนะครับ เพราะไอ้เอกสารทุนของไอ้ประธานโรคจิตนั้นแหละ เขียนแทบตายเยอะแยะไปหใดเขียนแทบตายเยอะแยะไปหมดเลย
"อ๊ะ" ทันทีที่ผมคิดถึงไอประธานโรคจิตนั้น ภาพที่ผมหอมแก้มเค้า และเค้าหอมแก้มผมก็ผุดขึ้นมาในหัวตลอดเลย โอ๊ยอยากจะบ้าตาย
 
เอ๊ะ นั้นยามกำลังปิดประตูโรงเรียนแล้ว โอ้วไม่นะะะ
 
ผมนั้นพยายามวิ่งอย่างสุดแรกเกิด
 
."เดี๋ยวก่อนคร้าบบบบบ" ผมลงไปสไลด์กับพื้น เพื่อให้ถึงเร็วขึ้น ผมลงไปนอนระนาบกับพื้นเพื่อกั้นไม่ยามปิดประตู.ยามดูสีหน้าตกใจเล็กน้อย และพูดขึ้น
 
"อะไรเนี่ยหนู มาสายเหรอ.นี่มันเลยเวลาปิดประตูมาแล้วนะ" ยามพูดด้วยสีหน้าที่โมโห
"โธ่ ลุงแค่ครั้งเดียวเอง ให้ผมเข้าไปเถอะน้าาา"ผมพยายามอ้อนลุงยามแล้ว อ้อนแล้วอ้อนอีก.จนลุงยามดูเหมือนว่าจะใจอ่อนแล้วน้า อิอิ 
"ก็ได้ไอหนู ให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ และก็อย่าไปบอกใครด้วยนะว่าลุงให้เข้ามา" 
"ได้ครับ ลุงผมจะเก็บเป็นความลับอย่างดีเลยละ บาย บาย"ผมรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนทันทีที่คุยกับลุงยามเสร็จ
.
.
ณ ห้องเรียน
"ขอโทษครับ ผมมาสาย"ผมรีบเปิดประตูห้องทันที และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเรียนกันอยู่ สายตาทั้งหมดก็จ้องมาที่ผมรวมถึงคุณครูด้วย
"งั้นเหรอ คราวหน้าอย่าให้สายแบบนี้อีกละ กลับไปนั่งที่ได้"คุณครูพูดอย่างโกรธเคือง 
ผมจึงกลับไปนั่งที่และเรียนเหมือนคนอื่นต่อไป
.
.
พักเที่ยง 11:30 am
ณ โรงอาหาร
ระหว่างที่ผมกำลังเลือกซื้อข้าวอยู่นั้น ก็มีเสียงประกาศดังขึ้น 
"อิชิคาว่า ยูกิซัง ขอให้มาที่ห้องประธานในเวลานี้ด้วยครับ"เสียงประกาศดั้งขึ้น 2 ครั้งแล้วก็เงียบลงไป
เอ๊ะดูเหมือนว่าจะเป็นชื่อผมนะ 
 
เอ๊ะทำไมตรงมาเรียกตอนนี้ด้วยนะ คนเค้าหิวข้านนะเนี่ย 
 
ผมนั้นเดินคิดไปและเดินไปห้องประธานพร้อมๆกันแต่ดูเหมือนว่าผมจะคิดได้อีกอย่างนะ 
 
เอ๊ะ ทำ..ไ..ม... ต้องห้องประธานด้วยละ นี่ผมทำอะไรผิดเนี่ย อ๊ากกก
.
.
.
ณ ห้องประธาน
ผมยืนอยู่หน้าห้องประธานสักพัก ก่อนที่จะเดินเข้าไป
เอ๊ะ ภาพนั้นมันผุดขึ้นมาจากหัวอีกแล้ว แง แง (ไรท์:ไม่บอกก็รู้ว่าภาพอะไร 555 #หลบตีนยูกิ)
ผมเดินเข้าไปในห้องประธาน  ก็พบว่าเค้านั้นกำลังเขียนหรือเซนต์อะไรสักอย่างอยู่ หน้าเคร่งเครียนจังน้า
ห๊ะ เค้ามองมาที่ผมเค้าค่อยๆหยุดทำทีละอย่าง และสีหน้าก็เปลี่ยนไป มันดูอื่นชะมัดเลย
"เข้าใกล้ๆสิ ผมรอคุณอยู่นะ" เค้าพูดพร้อมกับกวักนิ้วให้ไปหาเค้า ฮึ่ย หน้าโมโหที่สุดเลย
ผมเข้าไปใกล้เค้ายืนอยู่ข้าๆโต๊ะยาวสีดำที่เค้าทำงานเป็นประจำ นี่มันเป็นนักเรียนหรือ ผอ. กันแน่
ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใกล้พอสำหรับเค้า เค้าจึงเดินมาที่ผมอย่างรวดเร็ว แล้วก็อ้อบกอดผมไว้
"นี่ นายจะทำอะไรนะ ปล่อยนะ อ๊ะ" ผมกำลังพูดอยู่ เค้าประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากผมทันที
ผมดิ้นและทำตัวไม่ถูก เพราะนี่คงจะเป็นครั้งแรกเลยนะที่เสียจูบแรกนั้นไปนี่พอได้แล้ว
เค้าค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาที่คอขอผม อ๊า ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ ไม่เข้าใจเลยแหะ
"อ๊า นี่พอได้แล้วนะ อือ" ผมอธิบายเหตุการณ์นี้ไม่ถูกเลยจริงๆ แต่ดูเหมือนว่าผมจะค่อยเคลิ้มไปกับมันที่ละนิดแล้วนะ...
ไม่ใช่นะมันไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย ทันทีที่ผมตั้งสติได้ ก็ใช้มือที่อยู่ข้างหลังทุบเค้าไปเรื่อยแต่ดูเหมือนว่าเค้าไม่สะทบสะทานอะไรนะ 
"ชอบเล่นแรงๆก็ไม่บอก" คราวนี้เค้าจูบผมอย่างหนักน่วงขึ้น และรุนแรงขึ้น ต่างจากตอนแรกเลยที่เค้าอ่อนโยนจนทำให้ผมเคลิ้มไปนะ
"อ้า หยุดนะ" เค้าเอาริมฝีปากขึ้นแล้วมองที่หน้าผมตอนนี้ผมทั้นเขินทั้งอาย ใบหน้าผมแดงก้ำ
ริมฝีปากก็บวมไปหมดแล้ว ผมอยากให้เค้าหยุด และระหว่างที่ผมคิดนั้นเอง เค้าอุ้มผมในท่าเจ้าหญิง แล้วพาผมเข้าไปอีกห้องนึงที่อยู่ข้างๆ 
เอ๊ะทำผมไม่สังเกตเลยล่ะ พอเค้าเปิดประตูห้อง ผมก็ตกใจทันที 
ผมไม่ได้ตกใจในบรรยากาศที่โรแมนติกแบบนี้ 
ผมไม่ได้ตกใจในวัสดุชนดีต่างๆจนมองออกด้วยตาเปล่า
แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจนั้นคือเตียงใหญ่ที่สามารถนอนได้หลายคนนั้นต่างหากละ
มันมีห้องแบบนี้ด้วยหรือเนี่ย
เค้ามองมาที่ผมอย่างช้าๆ.และ...
ผมก็มองเค้าอย่างช้าๆเช่นกัน
ตอนนี้สายตาเราทั้งคู่นั้นสบตากันอย่างไม่หยุดหย่อน
"ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง!!" เค้าพูดและเดินไปที่เตียง
"อ๊ะ เดี๋ยวสิ หยุด..น..นะ" เค้าโยนผมลงเตียง และเรียบค่อมตัวผมที่อยู่ข้องล่างไว้ทันทีและเรียบค่อมตัวผมที่อยู่ข้องล่างไว้ทันที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นไงบ้างคร้าบบบ 
ค้างไหมเอ่ย