จำนนเสน่หาแบดบอย

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายนาที ทำไมถึงตัดความอยากรู้อยากเห็นที่เขาเป็นผู้จุดประกายขึ้นมาไม่ได้สักที ความเขินอายยังถูกหักล้างด้วยความอยากรู้ หากยังโชคดีที่ยังตัดสายโทรศัพท์ทิ้งเหลือความดีงามไว้ให้บ้าง ไม่เช่นนั้นหากเจอหน้ากันอีกก็คงไม่พ้นต้องอับอายด้วยคำพูดกำกวมของเขาเช่นเคย พิลาสินีคิดพลางส่ายหน้าให้กับตัวเองหากเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นอีกครั้งก็ทำให้ต้องชักสีหน้าไม่พอใจ

“จะตามจองเวรเพลงให้ได้เลยใช่ไหม” บ่นพึมพำพลางก้มหน้ามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฏชื่อของชินเขต หญิงสาวจึงรีบปรับเสียงให้เป็นปกติและรับสายในทันที

“เพลงพูดสายค่ะ”

“เพลง... ผมเซ็นใบหย่าให้เรียบร้อยแล้วนะ ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปเรียนพ่อคุณให้ทราบก่อนแต่มาคิดดูอีกทีก็กลัวว่าท่านจะไม่สบายใจ ผมเลยคิดว่าเอาไว้ให้ท่านแข็งแรงกว่านี้แล้วค่อยบอกดีกว่า” ชินเขตข่มใจพูดกับอดีตภรรยาด้วยน้ำเสียงน่าฟัง

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เรื่องไม่ดีที่ชินเขตทำไว้มีมากมาย ความเชื่อใจ ความซื่อสัตย์ที่เขามองไม่เห็นค่า บางครั้งยังเห็นแก่ตัวไม่เคยสนใจหรือไถ่ถามตามประสาคู่ชีวิตที่ต้องร่วมทั้งทุกข์และสุข แต่กลับมัดเธอให้ต้องอดทนอยู่กับเขาด้วยพันธะทางกฎหมาย แต่ตอนนี้เธอโล่งใจไม่ต่างจากถูกปล่อยออกจากกรงขังที่ไม่มีแสงสว่างส่องผ่านถึงห้าปีเต็ม

“ใจคอคุณจะไม่พูดอะไรอื่นนอกจากคำขอบคุณเลยเหรอ” อดประชดไม่ได้เมื่อปลายสายตอบสั้นๆและเงียบไปชั่วอึดใจทั้งที่เขาพูดยืดยาว

“ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าขอบคุณจริงๆค่ะ” พิลาสินียังตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คนฟังกลับรู้สึกว่าถูกหักหลังเพราะสัมพันธ์ลับและการที่เขาถูกข่มขู่เมื่อคืนที่ผ่านมา

“เอาล่ะ... ผมคงบังคับใจเพลงไม่ได้แต่มีเรื่องหนึ่งอยากขอร้อง” ใจจริงไม่เคยเสียดายในพันธะทางกฎหมายนี้เลย เพียงแค่ต้องการใช้มันเป็นข้อต่อรองบ้างแต่เมื่อไม่เป็นไปตามที่คาดการเอาไว้เขาก็ไม่รีรอที่จะดำเนินการตามแผนขั้นต่อไป “คุณลืมไปรึเปล่าว่าวันนี้มีงานแต่งของลูกสาวเจ้าสัวเกียรติ ผมคิดว่าเราควรจะออกงานด้วยกันไปสักพักก่อน ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมเพราะยังไม่มีใครรู้ว่าเราหย่าขาดกันแล้ว”

พิลาสินีลอบถอนหายใจแม้ว่าคนในวงสังคมจะมีความคลางแคลงใจในการประพฤติตัวของชินเขต แต่ทุกครั้งที่ออกงานสังคมด้วยกันเขาก็ยังปฏิบัติกับเธอเฉกเช่นสามีที่ให้เกียรติและดูแลภรรยาอย่างดีเยี่ยม อีกทั้งการที่นักธุรกิจสักคนจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยก็ยิ่งเป็นเรื่องธรรมดาสามัญนัก

“ถ้าเราไม่ออกงานนี้ด้วยกัน ผมกลัวว่าพ่อคุณจะสงสัยเอาได้ อีกอย่างท่านต้องรู้ว่าวันนี้เป็นงานแต่งของลูกสาวเจ้าสัวเกียรติ คุณก็รู้ว่าทั้งคู่รู้จักกันมานาน” ชินเขตพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าหาเหตุผลให้พิลาสินีตอบตกลง หากความจริงที่เขาพูดมานั้นก็ไม่อาจทำให้เธอปฏิเสธได้

“ค่ะ งั้นอีกชั่วโมงคุณมารับเพลงที่บ้านแล้วกัน” ตอบรับและวางสายหลังจากที่อีกฝ่ายกล่าวลา

พิลาสินีคิดดูแล้วว่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเธอคงต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้เป็นพ่อฟัง แล้วคนอายุเกือบเจ็ดสิบปีทั้งยังเป็นโรคหัวใจจะยอมรับเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นได้แค่ไหน แม้ว่าสิริแอทเซทจะกำลังพ้นจากวิกฤติแต่เหตุผลที่นักลงทุนระดับโลกยื่นมาเข้ามาโอบอุ้มไว้นั้นมันน่าอับอายและย่ำยีหัวใจของคนเป็นพ่อยิ่งนัก ไม่ว่าบริษัทหรือชีวิตของผู้เป็นพ่อ เธอก็ต้องรักษาและทะนุถนอมไว้อย่างถึงที่สุดเช่นกัน