รักนายเหรอ ..!!!?? หรือผมคิดไปเอง..

 ผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ เกือบๆหนึ่งช่วงวันของผม อยู่กับ ..
                              .... คุณชายขี้เอาเเต่ใจ ...
     เเต่เวลาผมอยู่ด้วยผมก็รู้สึกสบายใจ ... เเละอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
          ผมดูเเลปรนนิบัติ อย่างดี เตรียมทั้งเสื้อผ้า อาหาร ที่พักอาศัย วันเวลาผ่านไป หลายๆอย่างผ่านเข้ามาในชีวิต ... จนวันนั้น .. ผมเกิด ....
               .. ผม.. รักคนนี้ .. หมดทั้งใจ
มันอาจฟังดูพิลึก .. ใช่ มีกฎห้ามไว้ว่า ห้ามมิให้มนุษย์เเละอมนุษย์อาศัยอยู่ร่วมกัน .... เเต่วันเวลาผ่านไป....
                        ผมกลับ ... หลง .. ไม่ซิ ...
                                                รักคนคนนี้เลยก็ว่าได้
     “นี่ โคชิ ทำไมเราไม่อยู่ในเมืองล่ะ” จู่น้ำเสียงที่ถาม ก็ถามคำถามที่ยากแก่การตอบ
     “เพราะว่าในเมือง มีแต่ฝุ่น อากาศไม่ดีเหมือนที่นี่หรอก”
     “ข้าอยากเข้าไปในเมือง” ชายร่างเล็กหันมาด้วยท่าทีที่นิ่งๆแต่ด้วยความที่กำลังย่างเข้าสู่วัยหนุ่มทำให้หัวใจผม ยิ่งเต้นแรง แต่ตัวผมก็มิอาจไปรักคนแบบนี้ได้ ...
     “หึ!อย่างเจ้าเนี่ยเหรอ ?? ฮ่าๆๆ”
     “ข้ามันทำไม” เจ้าตัวหัวรัดหัวเหวียงหันมาด้วยใบหน้าที่โกรธจัดอย่างมาก
     “อย่างเจ้า ไม่น่าจะข้าวช่วงเพลาด้วยซ้ำ” ตัวผมกลั้นหัวเราแทบไม่ไหว แต่เจ้าตัวที่ถูกต่อว่ากลับเป็นฟืนเป็นไฟ .. ตายห่าแน่กู
     “เจ้า!! มาว่าข้าได้อย่างไร” เจ้าชายตัวน้อยตะคอกใส่ผม
     “ข้าขออภัย ได้หรือไม่ ??”
     “... ก็ได้ ข้าให้อภัยเจ้า แต่ว่า ..”
     “อะไรหรือ ??”
     “นายต้องพาฉันเข้าไปในเมือง ไม่งั้น โทษหนักแน่ๆ” .... มีเหรอครับที่ผมจะไม่ยอม ผมต้องจำใจยอมตามสิ่งที่คุณชายคนนี่ปรารถนา เหตุผลง่ายๆ ด้วยที่ท่านเจ้าคุณพ่อคอยดูแลเรามา และตัวเราเอง ก็ห่วงคนๆนี้อยู่เหมือนกัน ..
ณ ใจกลางเมือง
     “ทำไมข้าต้องแต่งแบบนี้ด้วยล่ะ” คุณชายใส่ชุดกิโมโนสีฟ้าสดใส แต่งหน้าสวยหรู ส่วนผมก็แต่งตัวเป็นคุณชายที่ดูหรูหรา มีหน้ามีตา
     “อย่าถามมาก หรือไม่อยากเที่ยว ??” พอได้ยินคำนี้เท่านั้นแหละครับ หูผึ่งเลยล่ะครับ
     “ฮ่าๆๆ งั้นไปกัน” ชายตัวเล็กเดินเข้ามาคล้องแขนผมด้วยท่าทีที่ไม่กลัวผมแม้แต่น้อย ผมยิ้ม .. หื้ม ?? .. ยิ้มเหรอ .. ผมยกมือลูบปากตัวเอง นี่ .. ผมยิ้มอยู่เหรอ .. แต่ไม่ทันไร คนตัวเล็กเกิดใจร้อนขึ้นมา ลากผมเดินไปแล้ว ตอนนี้ตรงกับช่วงเทศกาลดอกไม้ไฟด้วย .. เลยถือโอกาส ขึ้นไปดูดอกไม้ไฟที่ทุกๆปี จะมีการยิงขึ้นไปบนฟ้าอย่างสวยงาม เต่....
     “คนเยอะ .. ทำไมเป็นงี้ ..”ชายตัวเล็กยืนดูอย่างเสียดายที่ตัวเองไม่ได้ดูอย่างเต็มที่
     “อย่างนี้ต้องออกไปประกาศซะแล้ว”
                        หมับ!!
     “อะ .. ปล่อยข้าน่ะ!!”ผมจำเป็นต้องลากชายคนตัวเล็กออกมาให้พ้นๆงานก่อนที่จะมีเรื่องวุ่นมากกว่าเกินที่ผมจะแก้
     “โคชิ !!! นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า!!”
     “ไม่สังเกตบ้างหรือไง ทำไมผู้คนที่นี้ถึงเยอะ!” ชายตัวเล็กหันมอง แต่ก็ยังหันมาเกาหัวใส่ผม
     “เฮ้อ .. พ่อเจ้าอยู่ไหนล่ะ ..”
     “ท่านพ่อ .. ก็อยู่ที่บ้านไง” หื้ม ?? เป็นไปไม่ได้หรือว่าจะ ...
     “เจ้าแน่ใจน่ะ ..”
     “ใช่ ข้าแน่ใจ” ความจำเสื่อมจริงๆด้วย คงเป็นผลข้างเคียงจากการรักษาแน่ๆ ...
     “งั้นเดี๋ยวข้าจะพาไปในที่ที่ไม่มีคนดูดอกไม่ไฟ”
     “....”ชายร่างเล็กไม่พูดสิ่งใด ผมเลยลากอีกคนขึ้นไปบนเขาที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มันเป็นศาลเจ้าเก่าที่ไม่มีใคร ไม่ซิ .. ไม่มีภูติตนใดมาอาศัยอยู่
     “ว้าว ...” เจ้าชายตัวน้อยตาลุกวาวกับสิ่งที่ตนไม่เตยเห็น มันคือ แสงจากบ้านเรือนทุกๆหลังที่กำลังรอดูการจุดพลุ
     “ทำไม ข้าไม่รู้มาก่อนว่ามันสวยขนาดนี้ ...”
     “ก็เอาแต่หมกอยู่ในบ้าน” ผมนอนแผ่ลงโดยที่ชายตัวเล็กนั่งลงข้างๆ สายลมพัดผ่านไปอ่อนๆ ทำให้หญ้าเตียนทั้งหลายพริวไสวตาม ท่ามกลางใต้แสงจันทร์ ก็มีแสงพุลสีต่างๆล่อยขึ้นมา แตกกระจายเป็นรูปต่างๆ ..
     “ทำไมข้ารู้สึกผูกผันกับเจ้ามากขนาดนี้”
     “ก็ไม่รู้ซิ .. ตัวข้าเองก็ยังไม่รู้เลย” คนตัวเล็กยิ้มแล้วยกหัวผมหนุนบนตัก
     “私はあなたを愛して”(ผมรักคุณ)
     “何ですか”(อะไรน่ะ)
     “หื้ม ?? ชื่อเพลง”
     “มีเพลงชื่อนี้ด้วย”เจ้าตัวขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ผมนี่อยากจะขำมากๆเลย
     “ข้าแต่งเอง”
     “แล้วเนื้อมีอยู่ว่า ??”
     “อ่า ก็ ...” ผมสูดลมหาใจเข้าลึกๆก่อนจะร้องเพลงเพลงนี้ออกมา
     “เพียงแรกพบเจอ ใจฉันก็สั่น หวั่นไหว ตัวฉัน ไม่อาจจะหลบสายตา ที่หวานจนบาดใจ ..”แล้วผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผมรู้สึกได้ถึงวิญญาณจางๆ
          ฟรึ่บ!!!
     เพียงแค่ชั่วพริบตาที่คมมีดนั้นเฉียดหน้าของผมไป ผมรีบลุกขึ้นเละป้องกันวิลโลให้ดีที่สุด แต่ผมต้องอึ้ง เมื่อแรงดันวิญญาณที่ว่า เป็นมนุษย์ ...
 
*** เอาแล้วซิๆๆๆๆๆ วิลโลกับโคชิกะลังจู๋จี๋กัน แต่ใครกันน่ะที่มาขัดจังหวะรัก เอิ้วๆๆ (ไม่ใช่ๆๆ) เอาเป็นว่า ยังไงก็ติชมได้น่ะครับ มีไรคอมเม้นเลยยย ***