รักนายเหรอ ..!!!?? หรือผมคิดไปเอง..

หน๊อยแหนะ แก บังอาจมาทำกันได้ลงคอ คนกำลังนอนกันดีๆ

     “แกเป็นใครไม่ทราบ !!  รู้ไหมว่านี่เป็นใคร !!”

     “หืออ ?? จะใครกันล่ะ”ชายชุดกิโมโนสีดำวางสันคมดาบบนบ่า พูดจากวนโอ๊ยมาก แถมยังปิดบังใบหน้าอีกด้วย ไอ่หมนี่มันเป็นใครกัน

     “หึ .. ก็ลูกขุนนางที่ถูกฆ่าทั้งบ้านไงเล่า ฮ่าๆๆ!!!”

     “เจ้า !! … “ หลังจากคำคำนั้นหลุดออกจากปากของไอ่ชั่วนี่ ชายเล็กคนหลังผมถึงกับอึ้ง ยืนแข็งทื่อ ดวงตาไร้ซึ่งความว่างเปล่า

     “แกน่ะแก !!!” ผมพุ่งตัวเข้าไปใช้ดาบฟันอีกคน แต่ทว่า ดาบผม ... หัก .. เป็นไปได้ไงกัน .. ผมรีบดึงตัวเองออกมาจากที่ตรงนั้น ยืนตั้งท่า ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพครึ่งอมนุษย์

     “ โอ๊ะๆ โอ .. ภูติเลี้ยงงั้นเหรอเนี่ย น่าสนใจดีนี่ หึ ..”

     “ภูติเลี้ยงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก .. แล้วแกรู้ได้ไงกัน .”ผมกัดฟันถาม แต่ไอ่หมอนั่นก็ทำหน้าทำตากวนโอ๊ยผมซ่ะจริง

     “คะ.. โคชิ .. มัน .. หมายความว่าไง ..” เสียงสั่นเทาเอ่ยขึ้น ผมหันหลังไปมองพบกับคราบน้ำสีใสที่ไหลออกจากดวงตาสีทมิลอย่างไม่ขาดสาย เจ้าตัวสะอื้นร่ำไห้

     “คุณท่านวิลโล อย่าร้องไห้ซิขอรับ แล้วไหงมาแต่งตัวเป็นหญิงแบบนี้หละขอรับบ “ชายในหน้ากากพูดเอ่ยเยาะเย้ยอย่างมาก ส่วนคนตัวเล็กยิ่งสั่นเทามากขึ้นเรื่อยๆ ผมโอบอุ้มร่างเล็กๆเอาไว้แน่น

     “ยังไงผมก็ .. ขอตัวท่านคุณชายล่ะกันน่ะ ...”

     “ไม่มีทาง !!! “ผมกลับคืนร่างเดิมด้วยร่างกายที่ดูองอาจ  ตัวสูงใหญ่ ขนสีขาวพราวที่ต้องแสงจันทร์ สายลมอ่อนๆพัดปลิวไสวไปมา

     “โหยๆ สู้ตัวๆซิ เจ้าทูตชั้นต่ำ!!! “

     “แกนั่นแหละต่ำ!!!” ทันได้ ผมปลุกฝูงหมาป่าผีดิบขึ้น และสั่งให้จัดการกับเจ้าสารเลวที่ทำแบบนี้กับคนของผม ผมรีบคืนร่างเป็นครึ่งอมนุษย์อย่างเดิม และเข้าไปหาวิลโล

     “อย่ามาแตะฉัน!!! “ ทันทีที่ผมจะจับถูกตัว วิลโลก็ปัดมือของผมออกจนมือผมแดง

     “วะ.. วิลโล .. “ ผมอึ้งมาก สีหน้าที่ไร้เดียงสากลับกลายเป็นหน้าตาที่โกรธแค้น

     “ทำไม ... ทำไมต้องโกหกด้วย!!!!” ทีนี้จะพูดยังไงดีล่ะ .. ทำไงดี คิดซิ .. คิด

     “ข้า.. ไม่ได้.. “

     “หยุดพูดไปเลย!!!!”

          เอ๊ง!!!

     “หะ ... “ เมื่อผมหันไปก็ต้องตกใจ เมื่อฝูงหมาป่าทั้งหมด ล้มนอนลง แน่นิ่งไม่ขยับ อีกฝ่ายที่มาพร้อมคนหลายคน ไม่ได้การล่ะซิ ทีนี้ ....

     “ไงก็ .. ข้าขอตัวท่าคุณชายไปล่ะน้า “หึ.. ไม่มีทางซ่ะหรอก

     “ข้ามศพข้าไปก่อนซิ”

     “ไม่มีปัญหา” ผมกับหมอนั่นยืนประจันหน้ากัน ดูสีหน้าที่ยิ้มแสยะนั่นซิ .. อุบาทซ่ะไม่มี ไม่ทันสายลมพัดไหว คมดาบทั้งสองก็เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น ต่างคนต่างฟาดฟันท่วงท่าดาบของตนออกมา หวังหมายชีวิตของอีกฝ่าย

     “อย่าคิดเอาตัวคุณชายไปจากข้า !!”

     “ถึงยังไง คุณชานก็ต้องไปกับข้า!!!!” หลังสิ้นเสียง มือที่ผมจับดาบนั้นก็ได้ถูกอีกคนฟาดออกไปไกล ... แย่ล่ะซิ

          แซบ!!!!

     อึก .. ตัวผมร่วงลงสู่พื้น เสื้อผ้าสีแดงอ่อน .. ตอนนี้กลายเป็น เสื้อที่ขาด .. เต็มไปด้วยรอยเลือดสีแดงสด ตาผมเริ่มพร่ามั่วลงเรื่อยๆ เจ้านั่น .. ก้มหัวให้กับ .. วิลโล .. คนตัวเล็กเดินไปอย่างใจเย็น ทำไม .. วิลโล .. ทำไมเจ้าถึงไปกับเจ้านั่นที่เจ้าไม่รู้จัก .. หื้ม ??

     “ .... “ ผมเห็นวิลโลมองผมก่อนพูดอะไรสักอย่าง .. อ่า .. แสงจ้าจัง ..

*** อร๊ายยยยยยยย ดราม่าแปปๆ สงสารพระเอก แงๆ ติดตามตอนต่อไปคับ !!!! ***