ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

"แหม...สนุกใหญ่เลยนะท่านอ๋อง" พราวนภาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"เฟิง..เฟิงเซียน! เจ้ามาแล้วหรือ?!! เจ้าไปไหนมา ข้าต้องการเจ้า..." อ๋องหย่วนฉีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ในขณะที่ร่างกายยังไม่ถอนออกจากเหยื่อสาวนางนั้น           

"หึ... ต้องการข้ามากเลยนะ" เธอยิ้มเยาะ "เฮ่อ..อากาศมันร้อนๆจังนะ" ว่าแล้วเธอก็ขยับปลดเปลื้องผ้าคลุมไหล่ผืนบางออกเผยไหล่ขาวนวลเนียน จากนั้นก็ค่อยๆขยับคอเสื้อปลดกระดุมเม็ดบนออกเผยร่องอกอวบแพมออกมาหน่อยๆ ทำให้ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง มองด้วยความหิวกระหายและเกิดความต้องการอย่างหนักจนขยับแ่ก่นกายที่ยังคาอยู่ในร่างของเหยื่อสาวอย่างรุนแรงโดยไม่บันยะบันยังแม้แต่น้อย จนหญิงสาวนางนั้นวีดร้องอย่างทุกข์ทรมานจนสลบคาเตียง ชายหนุ่มผละกายออกจากหญิงสาวนางนั้นอย่างไม่ใยดีอีก และตรงเข้ามาโอบกอดพราวนภาแววตาฉายแววหื่นกระหายซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหลงใหล 

"จุ๊ๆ... ใจเย็นๆสิ จะรีบร้อนไปไหนล่ะท่านอ๋อง..หญิงสาวผลักใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้าออกพร้อมเอ่ยปราม ให้ข้ามอบความสุขให้ท่านดีกว่าไหม?"

"ดี.. ดีเอาสิ เอาเหล้าเพื่มความสุขมาด้วยหรือเปล่า?"     "ก็ต้องเอามาอยู่แล้ว ข้ารู้ว่าท่านชอบมัน ให้ข้ารินให้ท่านนะ ว่าแล้วเธอก็หยิบจอกเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงแล้วรินเหล้าป้อนชายหนุ่ม

"ใครอยู่หน้าห้อง มาลากตัวนังหญิงสาวบนเตียงออกไปให้พ้นทีสิ เกะกะจริง!"ชายหนุ่มออกคำสั่งคนรับใช้ หลังจากนั้นไม่นานร่างของหญิงผู้เคราะห์ร้ายก็ถูกนำออกไปจากห้อง ชายหนุมรีบประคองพราวนภามาที่เตียง  หญิงสาวหยิบแส้ที่อ๋องหย่วนฉีมักใช้ทรมานเหยื่อสวาทของตนขึ้นมา เธอหวดไปที่ร่างกายของชายหนุ่มอย่างแรง ควับ!! เสียงแส้ดัง พร้อมอาการร้องครางของชายหนุ่ม "โอ้ย!! อ๊ะ!! ยอดเลย เฟิงเซียน โอ๊ย...ชายหนุ่มยินดีกับความเจ็บปวดที่เธอมอบให้ เธอเคี่ยนลงไปบนร่างอย่างแรงจนเกิดแผลเป็นริ้วรอย จากนั้นก็ผลักชายหนุ่มให้ล้มตัวลงนอน ประกบริมฝีปากขบกัดแรงๆจนเลือดออกซิบๆ แล้วเลื่อนสายตามาที่หน้าอกที่มีรอยแผลจากการถูกเคี่ยนตี หยิบภาชนะบรรจุเหล้า แล้วเทราดไปบนแผลของชายหนุ่มจงใจให้อีกฝ่ายทุกข์ทรมาน เรียกเสียงร้องลั่นได้เป็นอย่างดี จากนั้นก็ใช้ริมฝีปากขบกัดไปตามลำตัวของชายหนุ่มจนเป็นรอย แล้วใช้ลิ้นเลียบริเวณติ่งหูพร้อมขบกัดเรียกเสียงครางชายหนุ่ม สัมผัสไปตามเนื้อตัว จนเมื่อยาค่อยๆออกฤิทธิ์ชายหนุ่มมีอาการใจสั่น เหงื่อออก     เคลิบเคล้มไปกับสัมผัสที่เธอมอบให้ ตาปลือ เธอก็ค่อยๆกระซิบที่ใบหูของชายหนุ่มเอ่ยถาม

"ท่านดำเนินการ...เรื่องเทียนฟง ไปถึงไหนแล้ว หืม?..."

"ข้าได้สั่งการลงไป...อือ..ซี๊ด...ข้าสั่งลูกน้อง ให้สั่งนักฆ่าไปลอบฆ่ามันชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงครางกระเส่า"

"หึ! ไม่ได้เรื่อง! คิดได้แค่นั้นเหรอ? ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ฮ่องเต้ปัญญาอ่อนถึงได้รอดมาถึงป่านนี้ ส่งไปเคยสำเร็จหรือ? แล้วเวลาสั่งการท่านเผยตาหน้าของท่านออกไปหรือเปล่า?"

"ข้าก็สั่งการตามปกติ ทำไมต้อง โอ๊ย...ทำไมต้องปิดบังหน้าด้วย?"

"ท่านนี่โง่จริง! ท่านคิดว่าในราชสำนักมีแต่คนของท่านหรือ? คนที่ยังภักดีกับฮ่องเต้ยังมีอยู่ แล้วท่านจะมั่นใจได้ยังไง ว่าหนึ่งในลูกน้องของท่านจะไม่มีคนของมันแฝงตัวมาอยู่ด้วย การที่ท่านสั่งการลูกน้องด้วยใบหน้าที่แท้จริง อาจทำให้มีความผิดมาถึงตัวท่านได้ ท่านรู้หรือไม่? ขนาดข้าเพิ่งมายังรู้เลยว่า ท่านเคยทำอะไรในอดีตมาบ้าง นั่นหมายความว่าลูกน้องของท่านอาจมี        หนอนบ่อนไส้ติดมาด้วย ท่านไม่สงสัยเลยหรือว่าทำไม?

ไอปัญญาอ่อนเทียนฟง ถึงรอดมาได้จนถึงตอนนี้ ถ้าไม่มีการปกป้องจากคนที่สนับสนุนมันอยู่"

เธอเอ่ย กล่าวด้วยน้ำเสียงกระซิบพร้อมเลื่อนมือไปเล่นกับแก่นกายใต้ร่างชายหนุ่ม "...ท่านอ๋อง ฉลาดหน่อยสิ... จากนี้เวลาท่านสั่งการลูกน้อง เพื่อความไม่ประมาทท่านต้องปิดบังใบหน้าทุกครั้ง ข้าเตรียมชุดที่เหมาะให้ท่านสวมใช้ในการสั่งการแล้ว นอกจากปิดบังใบหน้า ยังเป็นการประกาศเอกลักษณ์ของท่านให้ดูน่าเกรงขามขึ้นด้วย ต่อแต่นี้ลูกน้องของท่านก็จะได้เห็นท่านในแบบเดียวกันหมด เกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา ท่านจะได้อ้างได้ว่าคนสั่งไม่ใช่ท่านอย่างไรล่ะ?"

"อ๊าซี๊ด!!... ดีจริง... เฟิงเซียน เจ้าเหมาะจะมาเป็นฮองเฮาของข้ามากกว่าไอ้ปัญญาอ่อนนั่น ข้า... จะทำตามเจ้าว่า..." จากนั้นก็ผลอยหลับไปด้วยความสุขที่เกิดจากฤิทธิ์ยา   พราวนภาลอบยิ้มสมใจ ด้วยคาดหมายสำหรับแผนการณ์บางอย่าง

เมื่อตื่นมาอีกครั้งอ๋องหย่วนฉีก็พบว่าหญิงสาวอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเหมือนกับตนเอง จึงคิดว่าเพิ่งผ่านเกมสวาทด้วยกันมา โอบกอดหญิงสาวบนเตียงจุมพิตที่ริมฝีปากของหญิงสาวอย่างรักใคร่พร้อมเอ่ย...

"เจ้าช่างเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบยิ่งนัก นอกจากจะงดงามเปี่ยมเสน่ห์น่าหลงใหล แล้วยังปราดเปรื่องยิ่งนัก นับจากนี้เรามาร่วมมือกันเถอะนะ ถ้ากำจัดเจ้าปัญญาอ่อนเทียนฟงสำเร็จ ข้าจะมอบตำแหน่งฮองเฮาให้เจ้ามาอยู่ข้างกายข้า ต่อแต่นี้เจ้าช่วยแนะนำแผนการให้ข้าด้วยนะ"

"ได้สิ ข้าต้องช่วยท่านแน่.."  'แต่เป็นช่วยมอบความหายนะให้ท่านนะ'