ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

ณ ตำหนักอ๋องหย่วนฉี

"ท่านอ๋องหย่วนฉี!" เหม่ยเซียนส่งเสียงโวยวายกับผู้ชายที่นอนมองตะแคงหันหน้ามองหญิงสาวด้วยสีหน้าเฉยชาอยู่บนเตียง

"ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ! ท่านไม่เห็นเรียกข้าเข้าหาบ้างเลย ท่านเอาแต่ขลุกอยู่แต่กับนังเฟิงเซียน นังนั่นมันมีดีอะไร? ข้าเป็นของท่านแล้้วนะ ข้าไม่ยอมให้ท่าน ทอดทิ้งข้าง่ายๆหรอก!!"  "ข้ารักท่านนะ ท่านอ๋อง"

ชายหนุ่มยังคงนอนมองด้วยสีหน้าเฉยชาเช่นเดิม เอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย "หึ..กับแค่การที่เจ้ายอมทอดกายให้ข้าเชยชมเจ้าก็เอามาเรียกร้องกับข้าแล้วหรือ?  ข้าเริงสวาทกับหญิงสาวในวังมากมาย ทุกนางล้วนงามกว่าเจ้า ข้ายังไม่แยแส อย่างเจ้าแค่คืนเดียวก็เกินพอแล้ว... "  

"แล้วเจ้ายังมีหน้าเอาตัวเองไปเปรียบกับเฟิงเซียนหรือ? นางงดงาม เสน่ห์เย้ายวน น่าหลงใหลกว่าเจ้ามากมายอย่างเทียบกันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย"

"เฮอะ... อย่างนังนั่นน่ะหรือ?  มันตีสองหน้า เจ้าเล่ห์เพทุบาย ชั่วช้าสารเลว" หญิงสาวเอ่ยยังไม่ทันสิ้นประโยค ชายหนุ่มก็ลงจากเตียงเดินมาตบหน้าหญิงสาวอย่างแรง พร้อมกล่าวน้ำเสียงเย็น "น้ำหน้าอย่างเจ้า อย่าได้สะเออะมาด่าทอนางให้ข้าได้ยิน"      

เหม่ยเซียนยกมือขึ้นกุมแก้มที่มีรอยนิ้วมือน้ำตานองหน้า มองด้วยความเคียดแค้นพร้อมเอ่ย

"แตะต้องไม่ได้เลยนะ ท่านคิดว่ามันพิศวาสท่านงั้นหรือ? ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ มันเป็นคนยุยงส่งเสริมให้ข้าเข้าหาท่านด้วยซ้ำ มันไม่เคยรักท่านเลย มันเห็นแก่ผลประโยชน์ของมัน ข้าต่างหากที่รักท่าน หึ... ท่านรักมันหลงมันมากนักใช่ไหม? ข้าจะฆ่ามันซะ...โอ้ย!!   อ๋องหนุ่มบีบปลายคางของหญิงสาวตรงหน้าพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก  

"เมื่อครู่ เจ้าบอกว่าจะทำอะไรนะ?"

อีกทางด้านหนึ่งพราวนภากำลังเดินชมอุทยานอยู่กับอันหนิง ก็มีข้ารับใช้ของตำหนักอ๋องหยวนฉี คำนับพร้อมคำเชิญ "ทูลฮองเฮา ท่านอ๋องให้ข้ามาทูลเชิญเข้าพบพะยะค่ะ"

พราวนภาเดินมาที่ตำหนักอ๋องหย่วนฉี พบชายหนุ่มนั่งอยู่บนโต๊ะห้องรับแขกที่มีกาน้ำชาตั้งอยู่ ชายหนุ่มรีบเชื้อเชิญด้วยสีหน้ายินดี

"มาแล้วเหรอ...เฟิงเซียน ข้าคิดถึงเจ้า วันนี้มีขุนนางเอาชามาให้ข้า เห็นว่าเป็นชาอย่างดีจากต่างแคว้น รสชาติดีทีเดียว เลยอยากให้เจ้าได้ชิมด้วยกัน มานั่งด้วยกันสิ" อ๋องหนุ่มกล่าวพร้อมรินกาน้ำชาลงบนถ้วย

พราวนภาเดินมานั่งที่โต๊ะ หยิบถ้วยชาขึ้นมาดมมองอย่างหวาดระแวง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็ดื่มด้วยก็หยิบขึ้นมา พบว่าชามีกลิ่นหอมกรุ่น ยกขึ้นจิบเพียงนิดเพื่อตรวจสอบ พบว่ารสชาติดีอย่างที่ชายหนุ่มบอกไม่มีพิรุธอะไรยกขึ้นดื่มจนหมดถ้วย  

"ข้ามีของขวัญสุดพิเศษที่จะมอบให้เจ้าด้วยนะ มีสองชิ้นด้วยกัน ลุกมาดูด้วยกันสิ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นลุกขึ้นยืนแล้วนำหญิงสาวมาที่ห้องบรรทม บนโต๊ะข้างเตียงมีกล่องวางอยู่   "ลองเปิดดูสิ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

พราวนภาเปิดฝากล่อง แล้วก็ต้องช็อคสุดขีดกับภาพที่เห็น เพราะภายในกล่องมีศรีษะของ   เหม่ยเซียนที่ตาเบิกโพรงอยู่ในนั่น เธอตัวสั่นเทาและทำท่าว่าจะทรุดยืนไม่อยู่ แต่อ๋องหนุ่มก็โอบกอดประคองไว้ด้านหลัง

"ท..ทำไม? เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร้อมหอบหายใจ

ชายหนุ่มที่กำลังสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เอ่ยกระซิบที่ข้างหู

"นังนั่น มันคิดจะฆ่าเจ้า ใครที่มันคิดร้ายต่อเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยมันเอาไว้ ไม่ต้องกลัวนะคนดี ข้าขอโทษที่ต้องให้เจ้าเห็นภาพที่น่ากลัวนะ"  อ๋องหนุ่มกล่าวปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วพลิกหันลำตัวของอีกฝ่ายให้หันมาหาตน จ้องมองใบหน้าหญิงสาวนิ่ง

"หึ ไม่ว่าเมื่อไหร่แววตาที่เจ้ามองข้าก็ไม่เคยมีความรักใคร่อยู่เลยสินะ นอกจากจะไม่รักแล้ว ยังเปี่ยมไปด้วยความชิงชัง แต่ตรงกันข้ามข้ากลับรักเจ้า

รักทั้งๆที่รู้มาตลอดว่าเจ้า เข้าใกล้ข้าเพื่ออะไร? รักอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดมาก่อน สำหรับข้าผู้หญิงมีค่าเพียงแค่เครื่องบำเรอความใคร่ที่ใช้ประโยชน์แล้วก็ไม่ใส่ใจอีก แต่กับเจ้า แม้ว่าข้าจะรู้ว่าเจ้าเข้าใกล้ข้าเพื่อใคร แต่ข้าก็ยังคงทำเป็นแกล้งโง่ เพราะว่าข้าอยากใกล้ชิดเจ้า และแม้จะรู้ว่าเจ้าไม่เคยให้ความสุขบนเตียงกับข้าเลยก็ตาม..."

กล่าวมาถึงตรงนี้ พราวนภามีสีหน้าตกใจ   "เฟิงเซียน เจ้าคิดว่าข้าที่เคยผ่านเรื่องบนเตียงกับหญิงสาวนับไม่ถ้วนมาแล้ว จะแยกแยะไม่ออกระหว่างความสุขที่ผ่านจากการร่วมสวาท กับความสุขเพราะยาที่เจ้ามอบให้ข้างั้นหรือ?"

"ความจริงยานั่นมันก็ดีนะ ... เพราะมันทำให้ข้าหลอกตัวเองได้ว่าข้ากับเจ้ามีความสุขด้วยกันแม้มันเป็นเพียงภาพลวงตา เจ้าคงไม่รู้ตัวหรอกว่า แววตาที่เจ้าเอ่ยถึง เทียนฟง แม้จะเอ่ยวาจาว่าร้าย แต่ดวงตาเจ้ามันกลับตรงข้ามกัน น่าอิจฉามันจังนะข้ารู้ทุกสิ่งที่เจ้าทำ ตั้งแต่พบเจ้าครั้งแรกข้าก็หลงรักเจ้า ข้าจึงตามสืบเรื่องของเจ้า แม้ว่าจะรู้ว่าเจ้าเห็นข้าเป็นศัตรู อยากกำจัดข้าเพื่อช่วยไอ้จอมเสแสร้งนั่น ข้ารู้ว่ามันแกล้งปัญญาอ่อนมาตลอด คนปัญญาอ่อนจะตายยากตายเย็นขนาดนั้นเชียวหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าวางแผนฆ่ามันกี่ครั้งแล้วแต่มันรอดมาจนถึงป่านนี้ "

แล้วพราวนภาก็รู้สึกว่า ร่างกายของตัวเองแข็งชา ขยับเขย้นไม่ได้ ในขณะที่นึกรู้ ก็เอ่ยถาม

"ท่านทำอะำไรกับข้า?"            

"ไม่ต้องตกใจไปหรอก นั่นเป็นยาชาน่ะ มันจะทำให้เจ้าขยับตัวไม่ได้สักพักใหญ่ ของขวัญอีกชิ้นที่ข้าจะมอบให้เจ้าก็คือ... ชีวิตของข้าเอง  ในสายตาเจ้าข้าคงเป็นคนชั่วช้าสารเลวมากสินะ แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ว่าไอ้คนเลวๆที่ไม่เคยมีหััวใจรักใคร เห็นเรื่องอำนาจสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด เห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องปรนเปรอความใคร่ แต่คนชั่วคนนี้มันรักเจ้าหมดใจ

ข้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเจ้า เวลาที่เจ้ามาหาข้าใกล้ชิดข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องใช้หญิงสาวมากมายไว้ปรนเปรือความใคร่มากกว่าแต่ก่อนซะอีก เจ้าชอบทำเป็นว่าตัวเองชั่วช้าซะเต็มประดา ความจริงเจ้าก็แสดงได้เหมือนนะแต่มันก็เหมือนกับ ของปลอมทำเหมือนนั่นแหละ ข้าพบเห็นผู้คนมามากมาย ข้าจะดูคนไม่ออกหรือว่าเป็นอย่างไรน่ะ? ข้ารู้ว่าเจ้าแค่แสดงออกให้คนอื่นเห็นว่าเป็นเช่นนั้น ซึ่งไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า ข้าใช้หญิงเหล่านั้นเป็นเครื่องบำเรอความใคร่ให้ข้าแทนเจ้า เจ้าเป็นหญิงเพียงคนเดียวที่ข้าเห็นค่ามากกว่าเรื่องบนเตียง   ฆ่าข้าซะเถอะ... ถ้าหากเจ้าต้องการชีวิตข้าเพื่อช่วยเทียนฟง หากเจ้าต้องการแม้ชีวิตข้าก็ให้เจ้าได้ ข้ายอมตายด้วยมือของเจ้า แต่ก่อนที่เจ้าจะปลิดชีวิตข้า ข้าขอทำตามหัวใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย" ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงขมขื่น และรอยยิ้มเจ็บปวด

------------------------------------------------------------------------------------------------

ท่านอ๋องแกอยากบอกว่า คนเลวก็มีหัวใจ/ เพลงประกอบของตอนนี้ เป็นเพลงไทย เพลง ขอแค่ฝัน ของโบสุนิตา เพราะเห็นว่าเนื้อหาของเพลงใช้แทนความรู้สึกของเหม่ยเซียนที่มีต่อท่านอ๋องและความรู้สึกของ อ๋องหย่วนฉีที่มีต่อพราวนภา