Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

          

 

บทที่ 9เคย...รู้สึกเป็นห่วงใครมากๆ ไหม?

                 ฉันปาใส่มันจนเศษกระถางหมดจึงหยุดยืนท้าวเอวมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง

"มองหน้าฉันแบบนั้น จะทำอะไรอีกล่ะ" ดูเหมือนมันจะเหนื่อยเอาการถึงกับนั่งยองๆ บนพื้นเลยทีเดียว

"แกมีความจำเป็นอะไรมากมาย ถึงกับทำร้ายมะลิฉันได้ลงคอ"

"..."

"..." 

"แปะๆ~~~"

"ในวันหนึ่งๆ แกเคยมีความรู้สึกเป็นห่วงใครมากๆ ไหม" จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาท่ามกลางบรรยายเม็ดฝนกำลังโปรยปรายลงจากท้องฟ้าที่มืดครึ้ม "ที่เงียบไปไม่ถามเซ้าซี้ก็เพราะฉันให้เวลาแกคิดหาเหตุผลดีๆมาตอบ ไม่ใช่มาถามแบบนี้"

"ตอบฉันมาก่อน ตอบว่าแกรู้สึกเป็นห่วงใครอะไรมากๆ ไหม"

"..."

"เคยห่วงใครมากๆหรือเปล่า"

"พ่อกับแม่ฉันไง"

"แล้ว..." มะขามดันตัวขึ้นจากพื้นแล้วเดินมาชิดราวระเบียงก่อนมองฉันด้วยแววตาที่ค้นหา "นอกจากคนในครอบครัว"

"นอกจากคนในครอบครัวหรอ"

"ใช่ แกเป็นห่วงใคร"

   ฉันค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ คิดทบทวนเรื่องราวในอดีต นอกจากคนในครอบครัวแล้วฉันเป็นห่วงใคร พอลืมตาดูโลกได้ก็สนิทสนมกับเพื่อนบ้านไปทั่วแต่ไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกเป็นได้เท่า...

  10 ปีก่อน

 "คุณป้าขา! คุณป้า ฮือๆ มะขาม ฮือๆ". เสียงตะโกนและเสียงร้องไห้ของเด็กเจ้าฟ้าดังมาจากหน้าบ้านของช่อผกา ทำให้้้เธอต้องละความสนใจจากหน้าจอโทรทัศน์ วิ่งออกมายังหน้าบ้านเพื่อดูสาเหตุของการร้องไห้ของเด็กหญิง

"มะขามๆ แกอย่าตายนะ ฮือๆ". เด็กหญิงเจ้าฟ้าปาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาพลางใช้มืออีกข้างดึงแขนของของเด็กชายมะขามออกจาก

ท่อระบายน้ำ

"เจ้าฟ้าอย่าร้องไห้ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ดูสิ ". เด็กชายมะขามส่งยิ้มให้พลางใช้มือที่เป็นอิสระเช็ดน้ำตาเด็กกญิง "ฉันยังยิ้มได้"

"ฮือๆ ฉันไม่เชื่อ ฮือๆ แกโกหก"

"เชื่อฉันสิ ". 

"ไม่ๆ ฉันไม่เชื่อ แกต้องเจ็บมากแน่ ๆ ท่อมันจะกัดมือแกถ้าไม่รีบเอาออก มาฉันช่วย!  ฮึบ ทำไมมันไม่ออก". เด็กชายมะขามได้แต่กลั้นหัวเราะพลางคิดในใจว่าท่อจะกัดเขาได้อย่างไร ยัยนี่คงดูการ์ตูนมากไปสินะ' 

"ฉันจะเจ็บ เพราะแกดึงนี่ล่ะ"

"ขอโทษ ฮือๆ ฟู่ๆ". เด็กหญิงหยุดการกระทำทันที ก่อนจะก้มลงไปเป่ามือที่ติดอยู่ในท่อ "ไม่เจ็บนะๆ ฟู่ๆ"  มือบางลูบเบาๆ บริเวณรอยแดงที่เกิดจากการเสียดของของเนื้อกับตัวท่อพลางเป่าลมจากปากของตนราวกับมันเป็นยาวิเศษช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวด.        การกระทำของเด็กหญิงอยู่ในสายของเด็กชายตลอดเวลา. เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ได้แต่ลอบยิ้มออกมาอย่างสุขใจ 

"เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลย"

"อืม. มากด้วย"

ช่อผกาแอบมองการกระทำของเด็กสองคนได้สักพักก็ยิ้มออกมาให้กับความผูกพัน ความห่วงใยที่เด็กสองคนมีต่อกัน แล้วเดินเข้าไปหาพร้อมทั้งน้ำสบู่

"มะขามไหนแม่ขอดูหน่อย"

"คุณป้า!  ฮือๆ ฮึก มะขามล้วงมือไปเอาเงินให้หนู  หนูทำมะขามเจ็บ ฮือ หนูขอโทษ". ทันทีเด็กหญิงได้ยินเสียงช่อผกาก็ผวาเข้ากอดแน่นพร้อมทั้งสารภาพความผิด มือใหญ่ลูบหลังเด็กหญิงอย่างปลอบประโลมเบาๆ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกจากดวงตากลมใส

"ไม่เป็นไรลูก ไม่ร้องๆนะ เดี่๋ยวเราช่วยมะขามกันเนอะ".   

เด็กหญิงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วคอยให้กำลังใจมะขามด้วยการจับมือข้างทีเป็น่อิสระ

"ฉันจะอยู่ข้างๆแกนะ". เด็กชายยิ้มทั้งหน้าพลางกระชับมือให้แน่นขึ้นเป็นการตอบรับ

ช่อผกาค่อยๆ ทาน้ำสบู่รอบข้อมือลูกชาย แล้วค่อยๆ ดึงออกจากท่อระบายน้ำ เด็กหญิงเจ้าฟ้าเช่นนั้นก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบด้วยความดีใจ โล่งใจ 

"เฮ้ย! แกร้องทำไมเนี่ย"

"ฉันดีใจ ฮึก!"

"ดีใจที่?"

"แกไม่ต้องเจ็บแล้ว ท่อกัดแกไม่ได้แล้ว"

"..."

"รู้ไหมฉันเป็นห่วงแกมาก"

มะขาม

      คนที่ฉันเป็นห่วงถึงขนาดร้องไห้จะเป็นจะตายก็คงเป็นคนนี้ คนที่อยู่ข้างฉันมาตลอด มะขาม ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น คนที่ฉันเป็นห่วงก็ส่งยิ้มมาให้ มันเป็นยิ้มที่ตอบรับคำพูดของฉันในวันนั้น "ฉันจะอยู่ข้างๆแกนะ". 

"ว่าไง"

"..."

"คนที่แกเป็นห่วง?"

"..." ฉันส่งยิ้มแทนคำตอบ มะขามก็ยิ้มกลับมา แม้ไม่มีการเอื้อนเอ่ยใดๆ แต่เราต่างรับรู้

"รู้ใช่ไหมว่าเป็นห่วงมาก" 

"..."

"ตากฝนมาซะเปื่อย ยิ่งไม่ตอบข้อความไม่รับสาย ฉันนึกว่าแกจับไข้แล้ว ถ้ากระถางมะลิแตกแล้วแกยังไม่โผล่หน้าออกมา ฉันคง..."

"แกจะอยู่ข้างๆ ฉันใช่ไหม"

"..."

"แกจะไม่ทิ้งฉันไปมีใครใช่ไหม"

"..."

      มะขามเดินไม่ตอบอะไร เดินกลับเข้าห้องทิ้งให้ฉันยืนมองฝนที่โปรยปรายลงมา คงถึงเวลาแล้วสินะ เวลาที่ฉันต้องอยู่คนเดียว เดินกลับบ้านคนเดียว

กินข้าวคนเดียว่...ถึงจะบอกว่าเป็นห่วงแต่เราต่างมีทางเดินของตัวเอง ความรู้สึกน้อยใจ

ไม่มีความสำคัญต่างถาโถมใส่พลันทำให้น้ำใสๆเริ่มเอ่อนองรอบขอบตา 

"ร้องไห้สินะ"

เสียงทุ่มแว่วมา ฉันเสหน้ามองก็พบว่ามันยืนเอามือไขว้หลังอยู่ตรงระเบียง

แต่แล้วน้ำก็พลันไหลฉันไม่อยากให้มันเห็นความอ่อนแอที่มีจึงรีบหันหลังให้

"เจ้าฟ้าหันหน้ามา"

"..."

"จะโกรธอะไรก็มาคุยกันดีๆ"

"ฉันจะโกรธแกเรื่องอะไรได้ โตๆกันแล้วต่างคนก็ต่างมีทางของตัวเองฉันจะไปบังคับอะไรแกได้"

"น้อยใจนี่เอง หันหน้ามาคุยกันก่อน นับหนึ่งถึงสาม แกไม่หันมา เราจบกัน"

ใช่สิฉันไม่มีความสำคัญอะไรแล้ว น้ำตาบ้าก็ไหลออกมาราวกับน้ำป่าทะลัก

"หนึ่ง!"

นี่มันเอาจริงหรอ

"สอง!"

ฉันคงหมดสำคัญกับแก...แต่แกสำคัญกับฉัน

ขวับ~ 

ฉันรีบหันกลับมาจนลืมเช็ดน้ำตาที่เจิ่งนองเต็มหน้า มะขามเห็นเข้าก็ส่ายหน้าไปมา

"ถึงแกจะทำตัวแมนๆ คบเพื่อนผู้ชายก็ไม่ช่วยให้แกเข้มแข็งเหมือนผู้ชายหรอกนะ.

ความรู้สึกที่ผู้หญิงเขามีกันแกก็มี แต่เป็นแกเองที่ปิดกั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้น เพราะอะไรเจ้าฟ้า"

"เพราะ..." ฉันตอบไม่ได้

"ฉันจะไม่คาดคั้นเอาคำตอบจากแก รอให้แกเปิดใจยอมรับความรู้สึกที่มี"

"..."

"ไว้ถึงวันนั้นแกค่อยบอกฉันก็ได้"

"ฉัน..."

"ฉันเคยทำอะไรให้แกยังไง ฉันจะทำต่อไป...ให้แกคนเดียว"

"อึก ฮือ..." ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาใช่ว่าฉันไม่รู้สึก. รู้สึกดี อบอุ่น ปลอดภัย

สบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้คนคนนี้ แต่ความรู้สึกมากมายมันเรียกว่าอะไร ฉันไม่กล้าคิดหาคำตอบเลย

"เพราะอะไร" เสียงเบาหวิวที่หลุดออกจากปากทำให้คนที่อยู่ห่างกันขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"แกว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน!"

"เพราะอะไร!" ฉันป้องปากตะโกนแข่งกับสายฝนที่เริ่มกระหน่ำแรงขึ้น

"ฉันจะบอกวันที่แกตอบคำถามฉันเท่านั้น!"

"อืม"

"อันที่จริงคนฉลาดเขาจะรู้ แต่แกโง่แบบนี้ก็ดี"

เหมือนมันพึมพำอยู่คนเดียว ฉันก็ไม่ค่อยได้ยิน 

"นี่มะลิที่แกชอบ ฉันทำมาให้เผื่อแกจะนอนฝันดีและฝันถึงฉันบ้าง". มะขามชูช่อดอกมะลิที่ห่อด้วยใบตองขึ้น

ที่เดินกลับเข้าห้องและยืนไขว้หลังเหมือนซ่อนอะไรเมื่อครู่๊คงเกี่ยวกับมะลิสินะ 

"ขอบใจนะ"

"คราวนี้แม่งเหมือนเดิม^^" 

ช่อมะลิก็ลอยมาผ่านสายฝนมากระทบเข้าที่หน้าฉันฟึบ!

แรงกระแทกจากช่อมะลิทำเอาหน้าชาแทบอยากจะโยนใส่หน้าคนตรงหน้า

แต่กลิ่นหอมติดจมูกอีกทั้งดอกมะลิที่กำลังเบ่งบานก็พลอยคลายความโกรธลง

"แม่งมาก"

"กลิ่นหอมจะได้ติดจมูกไง^^". 

"คราวหลังไม่ต้อง"

"ได้ แล้วนี่แกกินยายัง"

"เอ่อ...ยัง"

"เจ้าฟ้า!"

"เออๆ จะกินก่อนนอนไง"

"รีบไปเลย ไป"

ฉับรีบโบกมือลาก่อนจะโดนมันดุอีกรอบ ปิดประตูแล้วกินยาก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียง วางช่อมะลิไว้ข้างๆ

ตัว ห่มผ้าอย่างแน่นหนา แล้วหลับตาลงช้าๆ

ฝันถึงฉันด้วยนะ

 

คืนนั้นฉันฝันถึงมะขาม