Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

          

บทที่ 10 โปรดเห็นความรักของฉันบ้าง...ได้ไหม

                บรรยากาศยามเช้าวันแรกของสัปดาห์ดูวุ่นวายเนื่องจากเหล่านักเรียนต่างทยอยเดินเข้าโรงเรียนพร้อมทั้ง

ส่งเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทาง รวมทั้งการตกตะลึงในความสวยงามของสวนที่ประดับตก

แต่งด้วยดอกไม้หลากสีสันก็ทำให้นักเรียนที่เดินผ่านต่างหยุดถ่ายภาพและที่ได้รับความสนใจมากพิเศษ

ก็หนีไม่พ้นสวนหน้าลานกิจกรรม  บรรดาสาวกเอฟซีหนุ่มฮอตหนุ่มหล่อของโรงเรียนต่างจับจองต้นไม้

ดอกไม้เขียนชื่อลงในป้ายเพื่อมอบให้หนุ่มในดวงใจ

"ฉันจองต้นนี้แล้วนะ"

"ฉันปักชื่อก่อนนะ"

"แต่ฉันจองก่อน มันต้องเป็นของฉันสิ"

"ของฉัน!"

น้องมอสี่สองคนกำลังยื้อแย่งต้นดอกหน้าวัวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"เกิดสงครามจนได้" คนที่กำลังถ่ายภาพบรรยายการจับจองต้นไม้เอ่ยขึ้นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกดชัตเตอร์กล้องต่อไป

"ไตร นายจะไม่ไปห้ามหน่อยเหรอ"

"ไม่ใช่หน้าที่" ตอบมาแบบนี้ฉันก็หงายเงิบ ถ้าไตรไม่ห้ามแล้วใครจะห้ามสองสาวนี้ได้ นอกจาก...

"เธอสองคน! หยุดเดี๋ยวนี้!" คนที่สามารถเอาสองสาวนี้อยู่เดินมาแต่ไกลพร้อมใบหน้าที่บูดบึ้ง

"พี่ไม้ไฟ!" สองสาวประสานเสียงพร้อมกันอย่างตกใจพลางปล่อยมือที่กำลังยื้อแย่ง พลอยทำให้ต้นไม้เมื่อครู่ร่วงสู่พื้นดิน

"เวรซิบ!" ไม้ไฟสถบออกมาอย่างหัวเสียทันททีเมื่อเห็นสภาพต้นหน้าวัวนอนสิโรราบไปกับพื้น ก่อนจะจ้องหน้าตัวต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง

"ขอโทษค่ะ/ขอโทษค่า" คำกล่าวขอโทษออกมาพร้อมกันอีกทั้งรีบก้าวให้พ้นรัศมีความน่ากลัวที่กำลังแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

"เดี๋ยว!" ยังไม่ทันที่สองสาวจะก้าวเพียงสองข้างเท่านั้นสองสาวต้องหยุดชะงักก่อนหันกลับมาทางต้นเสียง พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คะ?"

"จ่ายค่าเสียหายมา คนละยี่สิบบาท ด่วน!"พร้อมแบมือรอรับเงินจากสองสาว "เร็วๆ ชักช้าเดี๋ยวเก็บเพิ่ม"

"จะเอาเงินไปทำอะไรคะ" หนึ่งในต้นเหตุเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัว

"ไม่เอาไปฟาดหัวแมวหรอก เอามาได้แล้ว" ไม้ไฟฉกเงินจากมือสองสาวมาแล้วเดินไปยังตู้รับบริจาคเงิน ชูเงินขึ้นเหนือหัวแล้วโบกไปมาให้ทุกคนดูก่อนจะหย่อนลงตู้"ฉันโปร่งใสและซื่อสัตย์พอมั้ย" พลางยักคิ้วกวนๆ สองที สาวๆ เห็นเข้าก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

 หลังจากเสียงอันทำลายโสตประสาทหยุดลงไปพร้อมกับสาวน้อยสาวใหญ่ที่พากันแตกย้ายไปเตรียมตัว

เคารพธงชาติและกำลังเดินสวนทางกับประธานนักเรียนหนุ่มหน้าตาดีที่มุ่งหน้ามาทางนี้

"หวัดดีเจ้าฟ้า"

"ว่าไง ณดล"

        ณดล ประธานนักเรียนผู้หล่อเหลาพวงดีกรีนักกีฬาโรงเรียนสถานะยังโสดจึงตกเป็นที่หมายปอง

ของสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งโรงเรียนเอ่ยทักทายฉันอย่างคุ้นเคย ฉันกับณดลสนิทกันในระดับหนึ่ง

เนื่องจากชมรมรักษ์โลกต้องทำงานร่วมกับสภานักเรียนบ่อยครั้ง

"สวยดี"

"หะ?"

"สวนสวยไง"

"อ้อ"

ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าชมฉันที่ไหนได้ชมสวนซะงั้น

"แน่นอน ฉันทุ่มทุนสร้างเองกับมือ ออกแบบเอง ลงต้นไม้เอง"

"เธอนี่นะ เกินจริงตลอด".

"..."

"หึๆ"

"ฮ่าๆ ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ"

ตอนแรกหาว่าฉันโม้ว่างั้น ฉันก็เงียบไป ไม่รู้จะเล่นมุขต่อดีหรือเปล่า แต่พอณดลเห็นฉันเงียบเขาแสร้งหัวเราะกลบเกลืิ่อนฉันเลยต้องตามน้ำไปด้วย เพราะไม่อยากให้การสนทนาของเราติดขัด

"ป้ายนี่ ให้เขียนชื่อคนที่อยากให้หรอ" เขาชี้ไปที่ป้ายอย่างสงสัย

"หรือให้คนรักก็ได้"

"อืม ฉันก็อยากให้นะ แต่ยังไม่มีคนรักกับเขา...". ณดลย่อตัวลงนั่งแล้วจับที่ดอกกุหลาบสีส้มก่อนจะเขียนชื่อฉันลงไป "ต้นนี้ฉันให้เธอ"

"เอ่อ.. ให้ฉันหรอ"

"ใช่"

"จะดีหรอ"

"ดีสิ...คิดซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า" 

"ขอบใจนะ"

"ฉันเต็มใจ" ณดลเอ่ยพลางส่งยิ้มอ่อนโยนและจริงใจมาให้ ฉันยิ้มรับก่อนรีบเบือนหน้าหนีทันทีเพราะไม่อาจทนมองรอยยิ้มนั้นได้ แล้วเราทั้งคู่ต่างเงียบ จนกระทั่ง...

"อ้าว ไอ้ท่านประธานมาทำไรวะ"  ไม้ไฟเดินเข้ามาทักทายด้วยการตบบ่าณดลแรงๆ จนเซเล็กน้อยแต่เขาก็ยิ้มทักทายไม้ไฟกลับโดยไม่มีอาการโกรธเคืองใดๆ ก่อนจะตอบคำถามไม้ไฟอย่างกวนอารมณ์

"มากินข้าวมั้ง"

"ไอ้นี่ วอนซะแล้ว"

ณดลยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ยออกมา

"ฉันไปก่อนนะเจ้าฟ้า ไม้ไฟ"

"ไว้เจอกันนะ" พร้อมโบกมือให้ณดล

"มานี่เลย ไอ้เจ้าฟ้า" พอณดลเดินจากไปไม้ไฟก็กอดคอฉันแล้วลากไปหาไตรที่กำลังเพลิดเพลินกับการรัวชัตเตอร์

"เฮ้ย เบาๆสิ" ลากมาอย่างกับหมูกับหมาแถมหนีบคอฉันแน่นจนต้องเอ่ยท้วง

"มีเรื่อง?" ไตรขมวดคิ้วถามในขณะที่ยังรัวชัตเตอร์อย่างไม่ยั้งมือ

"ถูกต้อง" ไอ้คนที่กอดคอฉันดีดนิ้วดังเป๊าะเพื่อยืนยันคำตอบอีกทาง

"คนไหน" ไตรละจากการถ่ายภาพแล้วมาให้ความสนใจกับกับเรื่องที่พูดถึง ฉันก็ได้แต่ยืนงงกับสองคนนี้ว่าคุยอะไรกัน เหมือนเป็นเรื่องที่รู้กันสองคน

"บิ๊กบอส"

"โง่ตามเคย" ประโยคนี้ไตรมองหน้าฉันพูดเหมือนจงใจจะด่า

"โง่มาก" ไม้ไฟก็อีกคนหันมามองก่อนจะจงใจพูดใส่หน้าฉันเต็มๆ แล้วมันเรื่องอะไรกันถึงมาว่าฉันเนี่ย ด้วยความสงสัยอย่างสุดชีวิตเลยต้องเอ่ยถามออกไป

"ด่าฉันทำไมเนี่ย"

"ก็แกมันโง่"

"เรื่องอะไร"

"เหอะ! รู้ตัวมั้ยว่ากำลังถูกจีบ" ไม้ไฟบอกออกอย่างหัวเสียพลางเท้าเอวมองหน้าฉัน

"ใครอ่ะ บอกหน่อยๆ...ใครจีบฉัน" เขย่าแขนไม้ไฟอย่างดีใจสุดๆ

"ไม่บอก"

"นี่แกจะให้ฉันขึ้นคานเลยรึไง"

"เออ"

นานๆ จะมีคนมาจีบ ฉันต้องรู้ให้ได้แต่ในเมื่อไม้ไฟไม่บอก ฉันเลยต้องขอคำตอบจากไตร พยายามใช้สายตาอ้อนวอนขอร้องอย่างสุดชีวิต

"ฉันไม่รู้" ไตรก็ไม่ช่วยอะไรเลย ตอบมาอย่างหน้าตายเหมือนไม่รู้จริงๆ แต่ไตรต้องรู้แน่ๆ แล้วจะปิดบังทำไม

"ฉันถามมะขามกับเมฆก็ได้"  เชิดหน้าใส่ก่อนเดินหมุนตัวเดินออกจากสวน

"พวกมันคงจะบอกแกหรอกนะ...โดยเฉพาะมะขาม". เสียงของไม้ไฟไล่แว่วมาตามหลัง จับใจความไม่ได้ แต่มีหรือที่ฉันจะสนใจกลับไปถาม ถ้าในเมื่อไม่มีใครบอก สืบหาเองก็ได้ ฉันมุ่งหน้าเดินออกจากสวนต่อไปแต่แล้วก็หยุดเดินอย่างกะทันหันเมื่อสายตาไปเจอชื่อของตัวเองอยู่บนป้ายที่ปักอยู่กระถาง่ดอกคาร์เนชั่นสีแดง

'โปรดเห็นความรักของฉันบ้าง' ในป้ายเขียนไว้แบบนั้น มันเป็นการอ้อนวอนขอความเห็นใจ ขอให้ฉันมองเห็นความรักที่มอบให้ ใครกันนะที่เป็นคนให้ต้นคาร์คาร์เนชั่นต้นนี้

"ชอบมั้ย" เสียงทุ่มของใครคนนึงดังขึ้นที่่ข้างหู และในจังหวะที่ฉันกำลังหันกลับทำให้หน้าของเราใกล้กัน ใกล้จนปลายจมูกเขาสัมผัสหน้าผากฉันและปลายจมูกฉันสัมผัสปลายคางเขา. สัมผัสนั้นมันอุ่น อุ่นไปทั้งหัวใจ เหมือนวันเวลาได้หยุดเดิน มีเพียงเราสองคนอยู่ตรงนี้ เราทั้งคู่ต่างเงียบ ฉันหลับตาแน่นไม่กล้ามองหน้าเขาคนนั้น แต่แล้วลมหายใจเป่ารดหน้าผากค่อยๆห่างออกไป อ่า~ เขาคงถอยห่างออกไปแล้วสินะ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพื่อมองหน้าเขาคนนั้นก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบา

"มะขาม"

 เป็นมะขามอีกแล้วที่ทำให้ใจฉันอุ่น และเพียงแค่เผลอสบสายตาที่จ้องมองอยู่ก่อนหน้าแล้วก็ไม่อาจหลบสายตาคู่นี้ได้ ราวกับถูกต้องมนต์สะกด ใจทั้งใจก็พลอยเต้นระรัว

"ชอบมั้ย"

"..."

"คาร์เนชั่น...สีแดง"

"..."

"โปรดเห็นความรักของฉันบ้าง...ได้ไหม"

"..."

"ได้ไหม"

"//_//"

"...."

"..."

"..."

"..."

"กรี๊ดดดด"

 "เจ้าฟ้า!"

"..."

เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีไม่สามารถที่จะทรงตัวให้ยืนต่อไป ร่างกายฉันค่อยเอนเอียงไปซ้ายทีขวาทีและก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป อ้อมแขนแกร็งก็โอบรับร่างฉันไว้

"อย่างนี้ทุกที"

 

 

 

'โปรดเห็นความรักของฉันบ้างได้ไหม'

ประโยคนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาแม้ฉันจะเจอหนอนที่กลัวอย่างสุดชีวิตแล้วกรี๊ดจนสงบก็ตาม ประโยคของมะขามยังคงไม่จางหายไป น้ำเสียงที่บ่งบอกถีงความรู้สึกที่กลั่นออกมามันคล้ายจะตัดพ้อแกมอ้อนวอนขอความเห็นใจ ขอให้ฉันเห็นความรักงั้นเหรอ ประโยคนี้มะขามตั้งใจบอกกับฉันจริงๆ น่ะหรอ แล้วทำไมฉันต้องใจเต้นแรงกับคำว่ารักที่อยู่ในประโยคนั้นด้วย และทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่มะขามพูดใจก็เต้นแรงทุกที ฉันกลอกตาไปมามองเพดานห้องพยาบาล ถอนหายใจแรงๆเพื่อไล่ความสับสนวุ่นวายใจออกไปแต่ก็เท่านั้นทุกความรู้สึกทุกความสับสนยังคงคอยกระหน่ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

"ตื่นแล้วหรอ" ระหว่างที่ฉันกำลังเหม่อลอยมะขามก็เข้ามาพาร่างสูงโปร่งนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง

"อือ" ฉันค่อยๆ พยุงตัวขึ้นนั่ง เสหน้ามองหน้าต่างไม่กล้าพอที่จะมองหน้ามะขาม

"ตอนเด็กๆ ฉันไม่น่าเอาหนอนใส่ในจานข้าวแกเลย"

"..."

"แกเผลอกินมันเข้าไป หนอนตายคาปาก.แกร้องไห้ทั้งสงสารทั้งกลัว และตั้งแต่นั้นแกไม่กล้าเข้าใกล้หนอนอีกเลย"

ฉันกลัวหนอน เป็นสิ่งที่ฝั่งใจฉันมาโดยตลอด ฉันกินหนอนเคี้ยวหนอนตายคาปากทั้งรู้สึกผิดทั้งขยะแขยงและทุกครั้งที่ฉันเจอหนอนฉันจะจินตนาการไปถึงเหตุการณ์ในอดีต

"เจ้าฟ้า"

"ฉันโอเค"

"ฉันขอโทษ"

คนตรงหน้ากล่าวออกมาด้วยความรู้สึกผิด สีหน้ามีรอยกังวลก่อนจะถอยหายใจสลับกับมองหน้าฉัน ทำเอาฉันลอบมองตามเป็นระยะ

"อือ"

"..."

"..."

ทุกอย่างตกอยู่ในความอีกอีกครั้ง มะขามยังคงถอนหายใจสลับกับมองหน้าฉันเหมือนเดิม ส่วนฉันก็ได้แต่พยายามไล่ประโยคนั้นออกไปจากหัวแต่ยิ่งเห็นหน้าคนตรงหน้ากลับยิ่งทำให้ประโยคนั้นดังห้องอยู่ในหัวมากยิ่งขึ้น หัวใจก็เต้นระรัว

"เจ้าฟ้า ก่อนเจอหนอน"

 

"..."

"จำได้ไหม"

"..."

"แกจำได้ ฉันรู้"

"แกจะรู้ได้."

"มองหน้าฉัน สบตาฉัน" เพียงเท่านั้นฉันก็ไม่อาจจะละสายตาจากมะขามได้เลยฉันเผลอสบตากับเขาเข้าอย่างเต็มใจ "เก็บคำว่าเพื่อนไว้ก่อนได้ไหม"

"..."

"แล้วมองฉันในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง"

"..."

"ได้ไหม"

"ทำไมแกถึง พูดแบบนี้"

"เพราะฉันไม่ได้คิดจะเป็นเพื่อนกับแก"

"..."

"ฉันชอบแก"

 

"O_O"

ไม่จริงมั้ง ฉันกำลังฝันไป สะบัดหัวไปมาพลางตบหน้าตัว แล้วมันก็เจ็บ มะขามเห็้นแบบนั้นก็กลั้นขำก่อนจะดึงมือฉันออกจากหน้า

"เรื่องจริง". มะขามกระชับมือให้แน่นขึ้น"แกไม่ได้ฝันไป"

"แกแกล้งฉันหรือเปล่า"

"เปล่า"

"แกจะชอบฉันได้ยังไง"

"ชอบไปแล้ว"

////เขินอยากจะเอาหน้ามุดดินหนี มะขามกล้าพูดออกมาไม่อายบ้างเลย

"ละ แล้ว"

"อย่าปิดความรู้สึกตัวเองอีกเลย มองฉันในแบบที่ชายหญิงมองกัน"

"..."

"แวดตาแกมันบอกว่า"

"..."

"เรารู้สึกเหมือนกัน"

"..."

รู้สึกเหมือนกันอย่างนั้นหรอ ฉันชอบมะขามอย่างนั้นหรอ.ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโต เราเป็นเพื่อนกันมาตลอด เราสนิทกันคุยกันได้ทุกเรื่อง อบอุ่นปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน เป็นห่วงทุกครั้งที่ห่างกัน แล้วถ้าความรู้สึกชอบแบบที่ชายหญิงรู้สึกกันมันเป็นแบบที่ฉันกำลังรู้สึก...ฉันคงจะชอบมะขาม

"ตั้งแต่พรุ่งนี้ ไม่สิ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ โปรดมองฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่ง"

"แต่..."

"ไม่มีแต่ ฉันรอแกมานานแล้ว ขืนรอต่อไปหมาตัวอื่นมาคาบแกไปจะทำไง"

"ไม่มีหรอก"

"มีเยอะไป"

"ใครหรอ"

"ไม่บอก. วันนี้ฉันจะอยู่ห่างแกแล้วก็กลับบ้านเองนะ แกจะได้จูนสมองจูนความรู้สึกตัวเองเพราะพรุ่งนี้จะไม่เป็นแบบที่ผ่านมา ฉันจะทำให้แกยอมรับความรู้สึกตัวเองให้ได้"

พูดจบมะขามก็เดินออกจากห้องพยาบาลทันที และมันก็ทำอย่างที่ได้กล่าวไว้จริงๆ. แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเจออะไรบ้าง อะไรๆคงจะเปลี่ยนไป

 

ตลอดทั้งคืนฉันนอนไม่หลับ เฝ้าแต่คิดเรื่องมะขามไม่ว่าอ่านหนังสือ ดูหนัง นับแกะ นับดาว ไอัมะขามยังวนเวียนในหัวไม่ไปไหน อ๊ากๆๆๆๆ. ฉันจะทำยังไงดีกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

 

แนะนำ ติเตือนได้นะคะ  ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้น้า เพิ่งหัดเขียน ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนคะ