ความรักที่แสนตรงข้ามของยัย2บุคลิก

วันต่อมา....

     เมื่อคืนฉันร้องไห้เกือบทั้งคืน ถึงพยายามจะหยุดเท่าไหร่มันก็หยุดไม่ได้! ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปโรงเรียนในตอนเช้า 

"สวัสดีครับ" มีคนๆหนึ่งเดินมาใกล้ๆฉันแล้วพูดทักทาย ฉันรีบหันไปทันที...ไวท์หนิ

"อือ" ฉันตอบกลับไปอย่างเย็นชา ถึงฉันจะเศร้าแต่ฉันก็ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง เขาจ้องฉันตลอดเวลาเลย ฉันเริ่มสงสัยเลยถาม

"มีอะไร?" เขาสะดุ้งนิดๆ

"ม...ไม่มีอะไร!" เขารีบตอบกลับทันที ไม่เนียนเอาซะเลย จะว่าไปแบบนี้ก็...'น่าร๊ากกกกกกก' ฉันเผลอยิ้มออกมานิดๆโดยไม่รู้ตัว ไวท์ยิ่งจ้องฉันมากกว่าเดิมอีก ฉันหันไปทำสายตาเย็นชาสายเขา แล้วเขาก็รีบหันกลับไป

   ที่โรงเรียน....

     ในที่สุดก็เดินมาถึงโรงเรียน ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ฉันเดินไปนั่งที่แล้วไวท์ก็เดินมานั่งข้างๆ วิชาแรก...วิทย์

"เอาล่ะ ครูจะแจกข้อสอบที่นักเรียนสอบไปเมื่อวันก่อนนะ" คุณครูพูดแล้วก็แจกข้อสอบให้กับทุกๆคน

"และแน่นอนว่า...คนที่ได้มากสุดของห้องคือ...ต้นอ้อเหมือนเดิมจะ" พอครูพูดจบทุกคนก็หันมามองฉันแล้วก็ตามด้วยเสียงตรบมือแปะๆ ช่วยไม่ได้ ถึงฉันจะบอกว่าไม่อยากเป็นจุดเด่นแต่ด้วยนิสัยเย็นชาของฉันทำให้ไม่ค่อยคุยตอนเรียน จึงได้ฟังครูตลอดแบบไม่มีใครกวน

     หลังจากเสียงตรบมือ ไวท์ก็หันมามองฉันแบบอึ้งๆ เขาคงคิดว่าฉันคงทำไม่ได้ขนาดนี้ล่ะมั้ง

   ตอนเย็น....

     วันนี้ฉันมีเรียนเทควันโด้ อ๋อ! ฉันลืมบอก ฉันก็เรียนเทควันโด้ด้วยนะ เรียนมานานแล้วแหละ เทควันโด้สายดำน่ะ

  ที่เรียนเทควันโด้

     ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จก็แล้ว แล้วฉันก็เห็นไวท์ด้วยแหละ เขาจะมาเรียนเหรอ? ฉันไม่มีอะไรทำเลยเตะกระสอบทรายไปเล่นๆ

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!

     เสียงฉันเตะกระสอบทราย

ปัก!!!!!!!!!!!

     กระสอบทรายแตกแล้ว ทรายข้างในหกออกมาเต็มไปหมด ทุกคนมองมาทางฉันแบบ...อึ้งมากกก ไวท์ก็เหมือนกัน ฉันหยิบผ้าขนหนูแล้วก็ไปพัก

"แรงเยอะจังนะครับ -_-' " ไวท์เดินมาพูดกับฉัน 

"อือ" ฉันตอบไปอย่างเย็นชาเหมือนเดิม

[ก็แค่นี้แหละ ชีวิตวันๆของฉัน ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ถือว่าเป็นตอนพิเศษล่ะกัน :) ]