ความรักที่แสนตรงข้ามของยัย2บุคลิก

ตอนเย็น....

     เลิกเรียนแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันก็เดินกลับบ้านตามปกติ....ตามทางกลับบ้านปกติของฉัน
 
"ขอเดินกลับด้วยสิครับ" เสียงผู้ชายพูดอยู่ข้างๆ ฉันรีบหันควับไปทันที ไวท์!? เหรอ...!? ฉันตกใจและแอบอายเมื่อจู่ๆเขามายืนอยู่ข้างๆ ต้องสงบสติอารมณ์ไว้หน่อย...
 
"อือ" ฉันตอบไปอย่างเฉยเมยและก้มหน้า โห้ววววววววววว หน้าแดงแล้วเรา ได้เดินกับบ้านด้วยกันตั้งแต่วันแรก โรแมนติกไปป่ะเนี่ยยยยยยยยย -//-
 
แล้วซักพักเราก็เดินถึงบ้าน ฉันแปลกใจที่เขาเดินมากับฉันตลอกจนถึงบ้าน นี่บ้านของเขาอยู่ไหนกันแน่เนี่ย....
 
"ถึงบ้านฉันแล้ว บ้านนายอยู่ไหนล่ะ" ฉันสงสัยเลยถาม
 
"อ๋อ หลังนี้ครับ" แล้วเขาก็ชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่ง หา!? บ้านของเขาอยู่ติดบ้านของฉันเลย!? บ้านหลังนี้ใหญ่มาก ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นบ้านของเศรษฐีที่ไหน ที่แท้เป็นบ้านของไวท์เองน่ะเหรอ!? มันจะบังเอิญเกินไปไหมเนี่ย!?
 
"อ้าวไวท์ กลับมาแล้วเหรอลูก" เสียงผู้หญิงคนหญิงเรียกชื่อไวท์อยู่หน้าบ้าน น่าจะเป็นแม่ของเขาล่ะมั้ง "นี่คือหนูต้นอ้อใช่ไหมจ้ะ? มาส่งไวท์เหรอ" เธอพูดแล้วก็หันมามองฉัน แล้วไวท์ก็เดินเข้าบ้านไป
 
"ค่ะ" ฉันตอบกลับแล้วยิ้ม เธอดูจะเอ็นดูกับฉันมาก ฉันสนทนากับเธอได้ซักพักแล้วผู้ชายที่เหมือนจะเป็นพ่อของไวท์ก็เดินออกมาจากบ้าน ฉันคุยกับพวกเขาเรื่องต่างๆนาๆ และเราก็คุยกันนานพอสมควร แน่นอนว่าตอนนี้ฉันเป็นตัวของตัวเองอยู่ นั่นคือเป็นคนอ่อนหวาน ฉันพยายามพูดกับท่านดีๆไม่เหมือนกับพูดกับเพื่อน ฉันพยายามมีมารยาทกับท่านให้มากๆ แล้วผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่รู้ว่านานมากเลย ฉันก็บอกลาพวกท่านแล้วก็เดินเข้าบ้านไป
 
     พอฉันเดินเข้าบ้านมาได้ซักพักก็พบว่าทำกระเป๋าตังหล่นหายไประหว่างทาง สะเพร่าจริงๆเลยเราเนี่ย -_- แย่จริงๆ แต่นี่ก็เย็นแล้วอ่ะ แต่ในกระเป๋ามีตังตั้งเยอะ... ไปเก็บดีกว่า ฉันเดินออกจากบ้านแล้วก็ไปหากระเป๋าตัง.....
เจอแล้ว! เย้! ดีจัง มืดแล้วนะเนี่ย เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ต้องรีบกลับบ้าน
     ฉันรีบวิ่งกลับบ้าน ใกล้จะถึงบ้านแล้ว แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนสามคนเดินตามมาตลอดทาง คงจะกำลังจะกลับบ้านเหมือนกันล่ะมั้ง ไม่ต้องสนใจหรอก
 
"หึ ไม่รู้สึกตัวเลยสินะ"  "คนนี้ก็สวยดี จะเอาไหมล่ะ"  "ยังไงก็ได้ ได้ตังหมด" เสียงทั้งสามคนกระซิบกันอยู่ด้านหลัง พ..พวกเขาจะทำอะไร ฉันเริ่มกลัวแล้ว หรือพวกนี้คือโจร!? ม..ไม่จริง! ร..เราต้องสงบสติอารมณ์ไว้...สงบไม่ได้แล้ว! ม..ไม่ไหว ต..ต้องรีบหนี! ฉันรีบวิ่ง
 
"จะไปไหนสาวน้อย" ไม่ทันแล้ว หนึ่งในพวกมันดึงแขนฉันไว้ก่อน ฉันเริ่มหวาดกลัว
 
"ปล่อยฉัน!" ฉันรีบสะบัดแขนออก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเพราะความกลัวฉันเลยไม่มีเลี่ยวแรง พวกมันจับฉันเข้าไปในตรอกเล็กๆแล้วก็กำลังจะโปะยาสลบ น้ำตาของฉันเริ่มไหลพราก เพราะความกลัวล้วนๆ ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ต...แต่เราต้องรอด! ต้องรอดสิ! ต้องรอด! ต้องรอด!
 
     ปัก!
     ฉันหลับหูหลับตาเตะไปมั่วซั่ว แต่ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มี ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่าโจรคนหนึ่งสลบไปเพราะที่ฉันเตะเมื่อกี้....
 
"หนอย...ดื้อนักนะ!" โจรคนหนึ่งพูดก่อนจะกระโจนเข้ามาทั้งสองคน ฉันรีบตั้งสติและเตะมันไปหลายทีด้วยความแรงแบบสุดๆ พวกมันหงายกันไปกองอยู่กับพื้น
 
"แฮ่กๆๆๆ ToT' " ฉันหอบแฮ่กๆเพราะความเหนื่อย น้ำตาของฉันไหลพรากอีกครั้ง ถึงจะจัดการได้แล้วแต่มันก็ยังกลัวอยู่ไม่หาย ฉันเก็บอารมณ์ไม่อยู่เลยรีบวิ่งออกจากตรอกและวิ่งเข้าบ้าน โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง... และไม่รู้สึกตัวเลยว่า...มีสายตาหนึ่งกำลังมองฉันอยู่
 
 
 
เป็นไงล่ะ! ตอนที่ 2 ก็จบไปแล้วนะคะ
เข้ามาวิจารณ์ได้เยอะๆนะ
เราอยากฟังคำติชมจากทุกคนนะคะ