เเด่สายลมที่พัดผ่านมา

     เข้าสังคมไม่เก่งเหรอ? ไม่ใช่เรื่องยากจากประสบการณ์ที่เจอ เพราะสังคมรอบข้างไม่เปิดใจ (ใช่เหรอเธอ?) เราก็เเค่ เปิดใจให้เขาก็สิ้นเรื่อง

"ยูกิ?" ชั้นเดินถือน้ำ 1 เเก้ว ที่บังเอิญซื้อมาไปหาเขา

"ว่าไง?" พร๊อพเดียวของหมอนั่นคือ โทรศัพท์

"จิ้มเเต่โทรศัพท์ทั้งวันเลยนะ อยากรู้ว่านายเล่นอะไรของนายทั้งวัน?" หมอนั่นเเกะเอาหูฟังออกเเล้วยื่น จอโทรศัพท์ให้ชั้นดู

"เกมเหรอ?" 

"อืม ใช่ ทำไม? มองว่าเด็กหรือไร้สาระสินะ?" ชั้นไม่พูดไม่จา ดึงเเขนเสื้อหมอนั่นอย่างเเรง เเละเดินนำไปที่ร้านเกม

"Say Hi !! อากิโฮะจัง วันนี้มาช้าจังเลยนะ" เจ้าของร้านท่าทางกระดี๊กระด๊าพูดจาทักทายเเละต้อนรับ

"คุณมารุอิ วันนี้ขอเครื่องนึง โซนเงียบๆทีนะคะ พาเพื่อนมาด้วย" 

"ได้สิ อากิโฮะจัง เชิญชั้น 2 เลย ยังไม่มีใครมา" ชั้นพยักหน้าเเละเดินนำขึ้นไป ก่อนจะเปิดเครื่องอย่างคล่องเเคล่ว

"เธอกับเจ้าของร้านเเลดูสนิทกันดีนะ เพื่อนกันเหรอ"

"ไม่ใช่ เพิ่งรู้จักกันไม่นาน" เขาทำหน้างงๆ 

"ไม่สนิทกันได้ไง ร้านนี้ชั้นคือลูกค้าประจำนะ !!" 

"ร้านเกม?เนี่ยนะ?" ระหว่างที่เขากำลังมองไปรอบๆร้าน ชั้นทำการเปิดเกมที่ชั้นเล่นประจำใหเขาดู

"โอ้โห นี่มันประดับเทพเมพเลยนี่หน่า กว่าจะได้มาขนาดนี้" เขานั่งดูชั้นเล่นพลางเเนะนำนู่น นี่ นั่น ตามประสาคนเล่นเกม เหมือนกัน

"เล่นมานานหรือยัง?" 

"อื้อ ก็ก่อนเข้ามหาลัยนี้อีกนะ พอเข้ามหาลัยนี้ก็ได้ร้านนี้เเหละที่ทำให้เล่นเกมต่อได้"

"ไม่ธรรมดานะเนี่ย" ชั้นนั่งเล่นเกมอย่างเมามันส์ตามประสาเด็กติดเกม

"อากิโฮะจัง ถึงเเม้จะเป็นเด็กผู้หญิง เเต่นางก็เล่นเกมอย่างหนักหน่วง เลยเป็นลูกค้า VIP ของร้านนี้ เพราะความเป็นเด็กผู้หญิงด้วย" เจ้าของร้านเดินขึ้นมาเปิดผ้าม่านทำให้เห็นทิวทัศน์ข้างนอก เเต่เพราะฟิล์มตัดเเสง เเดดจึงไม่เป็นอุปสรรคกับชาวเกมเมอร์

"เเต่ถ้ายังเล่นเมามันส์เเบบนี้ จะเข้าเรียนสายเอานะอากิโฮะจัง" ชั้นเหลือบดูนาฬิกา

"อ๊ะ จริงด้วย ขอบคุณนะคะคุณมารุอิ คราวหน้าจะมาใหม่" ชั้นปิดเครื่องเเละรีบลุกไปทันที

"เธอเป็นพวกติดเกมเหรอเนี่ย?" ชั้นกดเกมโทรศัพท์ของยูกิโตะอย่างเมามันส์ ไม่เเพ้เล่นบนคอมฯ

"จะว่าติดก็ใช่นะ ก็เมื่อก่อนเป็นพวกเก็บตัวนี่นา เลยเล่นได้เเต่เกมนี่ล่ะ อย่างน้อยๆ Social Online ถึงเเม้จะหลอกลวง เเต่ก็ถือว่าเป็นการเข้าสังคมอย่างนึงเเหละ"

"พวกเก็บตัว? เธออ่ะนะ"

"ใช่ คล้ายๆนายตอนนี้ ... เเต่นายยังดีกว่าตรงที่ตอบรับ มิตรภาพที่ชั้นยื่นให้" 

"โอ้ เธอเล่นได้เก่งนี่ ด่านนี้ั้นยังมาไม่ถึงเลยนะ"

"นายคงเอาเเต่ยืนนิ่งน่ะสิ นี่ๆ มันต้องเคลื่อนไหวเเบบนี้ ถึงจะรอด"

     ไม่น่าเชื่อว่าเราชวนคุยเรื่องมีสาระมากมาย เเต่หมอนั่นชอบทำหน้าซังกะตาย เเต่พอเป็นเรื่องที่ชอบกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เเละดูเหมือน เพราะเรามีความชอบที่เหมือนกันทำให้ หัวใจเราใกล้กันมากขึ้น เเละเร็วขึ้น เเบบไม่ทันตั้งตัว จนคนรอบข้างสังเกตได้