เเด่สายลมที่พัดผ่านมา

     ไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตที่ต้องห่างไกลใครสักคน จะรู้สึกว้าเหว่ได้ขนาดนี้ กี่คนที่ผ่านเข้ามา อยู่ได้ไม่นานก็พัดผ่านไป เหลือไว้เเต่เพียงความรู้สึกราวกับสายลมที่พัดผ่านผิวเราไป ลมเย็นๆที่ทำให้เรารู้สึกสบาย ลมร้อนๆที่กระตุ้นให้ตื่นตัวตลอดเวลา ลมเบาๆที่คอยปลอบประโลมใจ เพราะชีวิตไมม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ เเละไม่สามารถกลับไปเเก้ไขวันเวลาเก่าๆได้ สิ่งที่ต้องทำต่อไปคืออะไร? เพื่อให้สายลมเเต่ละสายอยู่กับเราได้ตราบนานเท่านาน