Bird & Butterfly

.
หลังจากที่สาวน้อยได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอ จิตใจเธอก็รู้สึกว้าวุ่นมาก นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พ่อของเธอติดต่อกลับมา
 
...
 
“คิดอะไรอยู่เหรอ”
 
ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันที่ทุ่งดอกไม้ เขาเห็นเธอกำลังเหม่อเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ
 
“พี่ซอกจิน...” สาวน้อยหันไปมองเขาและยิ้มให้ แต่แววตาก็ยังคงแสดงถึงความกังวล เธอเพียงเอ่ยชื่อเขาแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
 
“เป็นอะไรรึเปล่าซอลฮยอน” ซอกจินเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เขารู้ว่าเธอต้องมีอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจแน่
 
“คือ...” ซอลฮยอนกล่าวพลางถอนหายใจ “...เมื่อวานนี้ ฉันได้รับโทรศัพท์จากพ่อของฉัน เขาบอกว่าหลังจบปีการศึกษานี้ เขาจะรับฉันไปอยู่ด้วยที่โซล”
“มันก็เป็นเรื่องน่ายินดีนี่ซอลฮยอน เธอจะได้ไปอยู่กับครอบครัว เธอไม่ดีใจเหรอ”
 
“แต่ฉัน... ฉันไม่อยากไปเลย ฉันรู้ว่าที่เขายอมรับฉันกลับ ก็เพียงเพราะฉันเริ่มเดินได้ หากฉันยังเป็นเด็กพิการคนเดิม เขาคงไม่มีวันรับฉันกลับไป หลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยแม้แต่จะติดต่อมา ถ้าฉันไปอยู่กับเขาและครอบครัวใหม่ของเขา ฉันจะมีความสุขได้อย่างไร”
“ซอลฮยอน อย่ามองพ่อเธอตัวเองแบบนั้นเลย ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อเธอนะ”
“ทุกวันนี้ที่ฉันมีพี่โชอา ฉันก็มีความสุขดีอยู่แล้ว พี่โชอาเป็นเหมือนทั้งพี่สาวและทั้งแม่ของฉัน ฉันอยากอยู่กับพี่โชอาที่นี่มากกว่า”
“ไม่ต้องกลัวนะซอลฮยอน ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี”
 
“พี่ซอกจิน...” สาวน้อยเรียกชื่อเขาแล้วนิ่งไปพักหนึ่ง “...แล้วพี่จะลืมฉันไหม”
 
ชายหนุ่มได้ยินจึงหันไปยิ้มให้และกุมมือเธอ
 
“ไม่มีวันลืมเด็ดขาด ฉันสัญญา”
 
ซอกจินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและแววตาที่มั่นคง จากนั้นเขาจึงถอดสร้อยรูปนกที่เขาสวมอยู่
 
“ให้สร้อยเส้นนี้แทนคำสัญญาของฉันนะ...” เขากล่าว “...สร้อยเส้นนี้เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉัน เป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่ให้ฉันก่อนที่ท่านจะจากไป ฉันอยากให้คนที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉันได้เก็บรักษามันไว้”
“พี่ซอกจิน...” สาวน้อยเอ่ยชื่อชายหนุ่ม เธอลังเลที่จะรับมัน เพราะสร้อยเส้นนี้มีคุณค่าทางจิตใจสำหรับเขามาก
 
“ถ้างั้น... พี่เก็บสร้อยของฉันไว้แทนนะ แทนคำสัญญาของฉันเหมือนกัน ว่าฉันก็จะไม่มีวันลืมพี่”
 
สาวน้อยกล่าวพลางถอดสร้อยรูปผึ้เสื้อที่คอตนเองออกมา
 
“สร้อยรูปผีเสื้อนี้ฉันก็ได้มาจากแม่ฉันเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้แม่อยู่ไหน เวลาที่ฉันคิดถึงแม่ ฉันก็จะนำสร้อยเส้นนี้ขึ้นมาดู ฉันอยากให้พี่เก็บมันไว้แทนฉัน”
 
ชายหนุ่มพยักหน้าและสวมสร้อยรูปนกให้เธอ ส่วนเธอก็สวมสร้อยรูปผี้เสื้อให้เขาเพื่อแลกเปลี่ยน
 
“ฉันจะใส่มันไว้ตลอดเวลาเลย ฉันจะรอเธอนะ คิมซอลฮยอน”
“ฉันก็จะใส่มันไว้ตลอดเวลาค่ะ พี่ซอกจิน”
 
ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันและกุมมือกันและกันไว้ตลอด
 
…………
 
ชายหนุ่มเดินไปส่งสาวน้อยที่บ้านของเธอเหมือนทุกครั้ง เขาและเธอเดินไปอย่างช้าๆและพูดคุยหยอกล้อกันตามปกติ
 
.
“เอ?” ซอลฮยอนมองไปอีกฟากของถนนและเห็นชายคนหนึ่ง ความรู้สึกกลัวของเธอได้เกิดขึ้นอีกครั้ง
 
...อ...อิมแจบอม...
 
สาวน้อยเห็นเขาและจำเขาได้แม่น ถึงแม้ว่าเขาจะดูเปลี่ยนไปบ้างก็ตาม ตอนนี้เขาคงพ้นโทษออกมาแล้ว
 
ซอลฮยอนมองไปและเห็นเขามองเธอกลับมา แววตาของเขายังคงน่ากลัวเหมือนเดิม แต่อย่างไรก็ตามเธอก็เชื่อว่าเกือบสองปีที่ผ่านมาที่เขาได้รับโทษ เขาคงได้รับบทเรียนและคงกลับตัวกลับใจได้แล้ว
 
.........
 
“พวกแก...”
 
แจบอมยืนแอบอยู่หลังตึก เขามองตามซอกจินและซอลฮยอนด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้น
 
.
---------------------------------
 
วันเวลาผ่านไป ใกล้ถึงวันที่ซอลฮยอนจะต้องย้ายไปโซลขึ้นทุกที ชายหนุ่มพยายามใช้เวลาร่วมกับเธอให้มากที่สุด เขายังคงมาช่วยสาวน้อยฝึกเดินอย่างสม่ำเสมอ จนซอลฮยอนสามารถเดินได้คล่องขึ้นมาก แม้จะยังไม่คล่องเท่าคนปกติ แต่เธอก็แทบไม่ต้องใช้ไม่ค้ำยันหรือไม้เท้าใดๆแล้ว
 
.
“เธอเดินเองได้แล้วนะ ไม่ต้องมีฉันค่อยช่วยแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวขณะที่พวกเขาเดินกลับบ้านด้วยกัน
 
“มันก็ใช่ค่ะ...” สาวน้อยกล่าว “...แต่บางที ฉันก็รู้สึกว่ามันขาดอะไรไปเหมือนกัน เวลาที่ต้องก้าวเดินคนเดียว”
 
“ฮึๆ...” ชายหนุ่มยิ้มและค่อยๆจับมือเธอเดินไป “...ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วย ฉันก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ”
 
ซอลฮยอนได้ยินดังนั้นจึงยิ้มตอบ เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งเวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆแบบนี้
 
.
---------------------------------
 
แล้ววันสุดท้ายที่ซอลฮยอนจะอยู่จอนจูก็มาถึง วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายและเป็นวันที่นักเรียนชั้น ม.6 จบการศึกษา แม้ว่าวันนี้จะมีงานฉลองให้นักเรียนชั้น ม.6 แต่ซอกจินก็เลือกที่จะใช้เวลาที่เหลือกับคนที่เขารัก
 
......
 
ชายหนุ่มพาสาวน้อยไปที่ทุ่งดอกไม้ ทั้งคู่ต่างมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป
 
“ท้องฟ้าวันนี้สวยเนอะ”
 
ซอกจินเอ่ยขึ้น เขาหันไปสบตาเธอและเห็นแววตาของเธอดูเศร้าอย่างชัดเจน
 
“ซอลฮยอน”
 
ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอและค่อยๆดึงเธอเข้ามากอด สาวน้อยค่อยๆซบลงที่ไหล่ของเขา อ้อมกอดของเขายังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ทว่าเธอก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะได้อยู่กับเขาแบบนี้อีกครั้งเมื่อไหร่ และน้ำตาของเธอก็เริ่มเอ่อล้นจนกลั้นไว้ไม่อยู่
 
“ไม่ร้องไห้นะ...” ซอกจินปลอบพลางเช็ดน้ำตาของเธอและกอดเธอแน่นขึ้น “...ไม่ร้องนะซอลฮยอน”
“พี่ซอกจิน ฮึก... ฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลย ฉันไม่ไปได้มั้ย” ซอลฮยอนกล่าวอย่างใจหาย และน้ำตายังคงไหลรินตลอด
“เดี๋ยวทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีเอง เชื่อฉันนะ...” เขากล่าว “...ฉันจะหาโอกาสไปเยี่ยมเธอบ่อยๆนะ ฉันจะโทรหาเธอบ่อยๆเลย”
“พี่ซอกจิน...”
“แล้วฉันก็จะพยายามหาเงินเรียนต่อ และจะพยายามเข้าเรียนแพทย์ที่โซลให้ได้ เราจะได้ไม่ต้องแยกจากกันอีก ดีมั้ยซอลฮยอน”
“จริงๆนะคะพี่ซอกจิน” สาวน้อยถามด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง
“อื้ม”
 
ซอกจินยิ้มให้เธอ แม้สิ่งที่เขาพูดมันจะไม่ง่ายเลย แต่เขาก็จะพยายามทำให้ได้
 
“ฉันรักเธอนะ คิมซอลฮยอน”
 
“ฉันก็รักพี่ค่ะ พี่ซอกจิน”
 
ชายหนุ่มบรรจงจุมพิตเธอที่ริมฝีปากด้วยความรัก และกอดเธอไว้ให้นานที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
 
......
 
“แวะที่บ้านฉันก่อนนะ ฉันมีบางอย่างจะให้เธอ” ซอกจินกล่าวขณะที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้าน เนื่องจากท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว
 
สาวน้อยพยักหน้ารับ แล้วเขาจึงเดินจับมือเธอไปตลอดทาง
 
..................
 
“เฮอะ…”
 
อิแจบอมยืนหลบอยู่หลังตึกและแอบมองเขาทั้งสองคน ความจริงแล้วเขาแอบตามดูซอกจินและซอลฮยอนมาพักใหญ่ นับตั้งเขาพ้นโทษออกมา
 
.
“แจบอม ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ” เพื่อนของเขากล่าวขณะเดินมาหาเขา
 
.
“ดีมาก ฉันรอวันนี้มานานแล้ว”
 
……………
 
“รอฉันแป๊บนึงนะ” ซอกจินกล่าว ขณะที่ทั้งคู่อยู่ที่บ้านของเขา
“ค่ะ”
 
ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดและไปที่ห้องตนเอง ส่วนสาวน้อยนั่งลงบนโซฟาข้างล่างเพื่อรอเขา
 
..................
 
“อยู่กันพร้อมหน้าเลยสินะ... ดี...”
 
แจบอมยืนมองซอกจินและซอลฮยอนเดินเข้าบ้านไป เขาหันไปยิ้มกับพรรคพวกของเขาอย่างเจ้าเล่ห์
 
“อ่ะ นี่นะแจบอม”
 
เพื่อนคนหนึ่งของเขากล่าวพร้อมส่งของบางอย่างให้ และของสิ่งนั้นก็คือไฟแช็ก
 
“หึหึ...”
 
เขาหัวเราะเบาๆพร้อมจุดไฟแช็กและยกเปลวไฟขึ้นมามอง ก่อนจะโยนลงไปที่น้ำมันที่พวกเขาแอบราดไว้ทั่วบ้านก่อนนี้แล้ว
 
………………
 
ในขณะเดียวกัน ซอกจินเปิดลิ้นชักและนำของบางอย่างออกมา นั่นก็คือหนังสือภาพเล่มหนึ่งที่เขาตั้งใจจะมอบให้ซอลฮยอน
 
.
“หวังว่าเธอจะชอบนะ” เขาถือมันไว้ในมือและยิ้ม
 
………………
 
เปลวไฟลุกลามไปอย่างรวดเร็วจนทั่ว ประกอบกับบ้านหลังนี้สร้างจากไม้เป็นส่วนใหญ่จึงยิ่งทำให้ไฟยิ่งลุกลามหนัก
 
.
“แค่ได้เห็นพวกแกพินาศย่อยยับ ฉันก็พอใจละ รักกันให้ได้นานๆแล้วกันนะ”
 
แจบอมยิ้มให้กับผลงานของตัวเองด้วยความสะใจ หลังจากนั้นเขาก็หนีไปและไม่มีใครพบเห็นเขาอีกเลย
 
………………
 
“กลิ่นอะไรไหม้น่ะ?” ซอกจินได้กลิ่นไหม้บ้างอย่างจึงพยายามมองหา
 
“เห้ย!!”
 
ชายหนุ่มเห็นเปลวไฟด้านนอกที่กำลังลุกลามอย่างรวดเร็ว ไฟกำลังไหม้บ้านเขา และตอนนี้มันก็กำลังลามมาที่ห้องเขาแล้ว
 
ซอกจินรีบวิ่งออกมาจากห้องทันที เขาเป็นห่วงคุณปู่และซอลฮยอนมาก
 
.
“คุณปู่ครับ! ระวังนะครับ!”
 
เขาออกมานอกห้องเจอคุณปู่ เขาจึงรีบเข้าไปประคองท่านทันที ตอนนี้ไฟลุกไหม้หนักขึ้น เขาจึงรีบพาคุณปู่ออกไปนอกบ้านโดยเร็ว
 
.
“คุณปู่ค่อยๆหายใจนะครับ” เขากล่าวในขณะที่คุณปู่ไอไม่หยุดเนื่องจากสำลักควัน และก็มีเพื่อนบ้านมาช่วยดูแลอีกแรง
 
“เอ แล้วเด็กผู้หญิงที่มากับผมล่ะครับ เธออยู่ไหนแล้ว”
 
เขาเอ่ยถามเพื่อนบ้าน เขาคิดว่าซอลฮยอนน่าจะหนีออกมาได้ก่อนแล้วเนื่องจากเธอนั่งอยู่ชั้นล่างและไม่ไกลจากประตู
 
“ยังไม่เห็นใครออกมาก่อนนี้เลยนะคะ”
“อะไรนะครับ!”
 
………………
 
“พี่ซอกจิน พี่อยู่ไหน” ซอลฮยอนตะโกนเรียกชื่อและไอตลอดเวลา
 
สาวน้อยเดินตามหาชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าเธอจะเห็นแล้วว่ามีไฟไหม้ เธอก็เลือกที่จะขึ้นมาชั้นบนเพื่อตามหาเขา มากกว่าที่จะหนีออกไป
 
“พี่ซอกจินคะ...”
 
………………
 
“คิมซอลฮยอน เธออยู่ไหน...” ซอกจินกลับเข้ามาในบ้านและตะโกนเรียนชื่อเธอ “...คิมซอลฮยอน”
 
ชายหนุ่มเป็นห่วงสาวน้อยมากเนื่องจากเธอยังเดินได้ไม่แข็งแรงดีนัก เขาเดินตามหาเธอเรื่อยๆ แม้ไฟจะยิ่งลุกลามมากขึ้นจนแทบไม่มีทางเดิน เขาก็ต้องหาเธอให้พบให้ได้
 
“คิมซอลฮยอน เธออยู่ไหน”
“พี่ซอกจิน!”
“ซอลฮยอน!”
 
ในทีสุดซอกจินก็หาตัวเธอพบ เขาเห็นเธออยู่ที่พื้นและพยายามจะลุกขึ้นด้วยขาที่เริ่มหมดแรง เขาเห็นดังนั้นรีบเข้าไปพยุงเธอขึ้นทันที
 
“ซอลฮยอน...” เขากล่าว “...ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้”
 
ชายหนุ่มมองไปรอบๆเห็นแต่เปลวเพลิงเต็มไปหมด จะออกไปจากที่นี่ได้นั้นไม่ง่ายเลย
 
“มาทางนี้นะ” เขาพยุงเธอมาที่หน้าต่าง และพยายามถีบหน้าต่างให้เปิดออก
 
“เอ๊ะ ทำไมเปิดไม่ได้ล่ะ?” ชายหนุ่มพยายามถีบหน้าต่างอีกครั้งแต่ก็ยังเปิดไม่ได้ นั่นเป็นเพราะพวกของแจบอมแอบนำเหล็กมาขัดไว้ก่อนแล้ว
 
เมื่อไม่สามารถออกทางหน้าต่างได้ เขาจึงพาเธอไปอีกทาง เพลิงไหม้ลุกลามขึ้นหนักกว่าเดิมมาก ฝ้าเพดานก็เริ่มถล่มลงมาเรื่อยๆทำให้ยิ่งยากลำบากขึ้นอีก
 
“ทางนี้นะซอลฮยอน” ชายหนุ่มพยุงเธอไว้ และพยายามบังเธอจากเปลวเพลิงรอบข้าง
 
“ซอลฮยอนระวังนะ!! โอ๊ะ!!!!!”
“พี่ซอกจิน!!!”
 
ตู้ใบหนึ่งล้มลงมาและกำลังจะทับสาวน้อย ซอกจินจึงใช้ร่างกายเขาบังไว้ทันที เขาร้องด้วยความเจ็บปวด แต่อย่างไรก็ยังกัดฟันลุกขึ้นมา เพราะเขาต้องพาซอลฮยอนออกไปให้ได้
 
“พ..พี่ซอกจิน...” สาวน้อยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ไม่ต้องกลัวนะซอลฮยอน ไม่ต้องกลัว”
 
ชายหนุ่มปลอบสาวน้อยที่ตอนนี้กำลังหวาดกลัวอย่างหนัก เขาจุมพิตที่หน้าผากเธอหนึ่งครั้งแล้วรีบเดินต่อทันที
 
“อดทนอีกนิดนะ”
 
ฝ้าเพดานยังคงถล่มลงมาเรื่อยๆ ซอกจินยังคงประคองเธอไว้ให้เดินต่อไป แม้ว่าเขาเองจะบาดเจ็บและแทบเดินไม่ไหวเหมือนกันก็ตาม
 
ชายหนุ่มพาสาวน้อยเดินไปตามทาง และพยายามระวังเธอเต็มที่ไม่ไห้เธอได้รับอันตราย
 
“อีกนิดนะ จะถึงแล้ว”
 
ซอกจินพาซอลฮยอนเดินมาจนใกล้ถึงประตู เปลวเพลิงยังคงลุกลามต่อเนื่องและขื่อบ้านก็เริ่มถล่มลงมาจนเกิดเสียงโครมคราม ชายหนุ่มโอบเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอตกใจ
 
.
“ออกไปก่อนเลยซอลฮยอน”
 
ชายหนุ่มกล่าวเมื่อพวกเขาเดินมาถึงประตู เขาให้เธอออกก่อนเนื่องจากทางออกแคบมากและออกได้ทีละคนเท่านั้น สาวน้อยก็ค่อยๆคลานออกไป ขณะที่ซอกจินซึ่งยังอยู่ข้างในคอยระวังให้เธอไว้ เพราะแม้แต่ทางออกก็ยังมีเปลวเพลิงอยู่
 
ในที่สุดเธอก็ออกมาจนพ้น โดยข้างนอกก็มีตำรวจดับเพลิงรอรับอยู่ ซอลฮยอนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันไปมองซอกจินที่กำลังจะตามออกมา
 
“พี่ซอกจิน”
 
โครมมมม!!!!!!!...
 
“พี่ซอกจิน!!”
 
เสาต้นหนึ่งพังทลายลงมาและปิดกั้นทางออกไว้ เพลิงไหม้ยิ่งลุกโหมอย่างหนัก เสียงโครมครามยังคงดังต่อเนื่อง ตอนนี้ชายหนุ่มยังคงตินอยู่ข้างในและไม่มีทางออกได้เลย
 
“พี่ซอกจิน!!”
“อย่าครับ! อย่าเข้าไปนะครับ!”
 
สาวน้อยเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียงและพยายามที่จะกลับเข้าไปหาเขา คนรอบข้างจึงรีบดึงเธอไว้ก่อนทันที
 
“พี่ซอกจิน... ฮึก...” สาวน้อยกล่าวด้วยน้ำตาและพยายามแกะมือตำรวจดับเพลิง “...ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะเข้าไปช่วยพี่ซอกจิน ปล่อยฉันเถอะ”
 
“ซอลฮยอน!...” โชอามาถึงที่เกิดเหตุแล้วจึงรีบตรงเข้ามากอดซอลฮยอนไว้ “...เข้าไปไม่ได้นะ”
“พี่โชอา... ฮึก...” สาวน้อยเรียกชื่อพี่สาว “...ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะเข้าไปช่วยพี่ซอกจิน”
“ไม่ได้เด็ดขาดนะ มันอันตรายมาก”
“ฮึก... พี่ซอกจิน”
 
............
 
อีกด้านหนึ่ง ซอกจินที่ยังคงติดอยู่ข้างในก็ยังคงพยายามเดินหาทางออก แต่ก็ยังไม่เห็นหนทางเลย
 
“โอ๊ะ!”
 
ฝ้าเพดานและขื่อบ้านยังคงถล่มลงมาต่อเนื่อง ชายหนุ่มบาดเจ็บหนัก เขาเริ่มอ่อนกำลังและล้มลงไปที่พื้น
 
............
 
ซอลฮยอนพยายามดิ้นจนสุดแรง แต่ร่างกายเธอตอนนี้อ่อนล้าเต็มที ขาทั้งสองข้างแทบจะก้าวเดินไม่ไหว สาวน้อยยังร้องไห้สะอื้นด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่ม
 
“ป..ปล่อยฉันเถอะ!” ซอลฮยอนยังคงดิ้นและพยายามจะกลับเข้าไป
“ซอลฮยอนอย่า”
“พี่โชอาปล่อยฉันเถอะ... ฮึก...”
 
.
“คิมซอลฮยอน”
 
เสียงชายวัยกลางคนเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอจำได้แม่นไม่เคยลืม
 
.
“พ..พ่อ...”
 
ซอลฮยอนหันไปมองและเห็นว่าพ่อของเธอมาที่นี่แล้ว เขาเดินลงรถเก๋งและตรงมาที่เธอ
 
“กลับไปกับพ่อเดี๋ยวนี้เลยนะ เราจะไปจากจอนจูคืนนี้เลย” พ่อของเธอกล่าวพร้อมเข้ามาคว้าแขนเธอไว้
“ไม่ค่ะ หนูไม่ไป...” สาวน้อยกล่าวด้วยน้ำตา “...หนูจะเข้าไปช่วยพี่ซอกจิน”
“ไม่ได้! เธอต้องไปกับพ่อเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ค่ะ หนูไม่ไป!”
“คิมซอลฮยอน! อย่าดื้อสิ! ไปกับพ่อเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ค่ะ!”
 
ชายวัยกลางคนคว้าตัวเธอมา สาวน้อยพยายามขัดขืน แต่ด้วยความที่เธออ่อนล้ามากเธอจึงต้านแรงไม่ไหว
 
“พี่ซอกจิน! ฮึก... พี่ซอกจิน!...”
 
ซอลฮยอนเรียกชื่อชายหนุ่มตลอดเวลา ในขณะที่พ่อของเธอดึงตัวเธอมาที่รถ จนในที่สุดเขาก็จับเธอขึ้นรถได้และล็อกประตูทันที
 
“พ่อคะ ปล่อยหนูลงเถอะ ฮึก...”
 
สาวน้อยอ้อนวอนพ่อของเธอด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน แต่ชายวัยกลางคนไม่สนใจและสตาร์ทรถทันที ก่อนที่เขาจะรีบมุ่งรถสู่เมืองหลวง
 
ซอลฮยอนยังคงร่ำไห้อย่างหนัก เธอได้แต่เหลียวหลังไปมองบ้านที่เพลิงลุกไหม้ทั่วทั้งหลัง และเธอก็ไม่อาจทราบชะตากรรมของชายหนุ่มได้เลย
 
สาวน้อยกุมสร้อยรูปนกที่เธอสวมไว้ และได้แต่อ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าให้เขาปลอดภัย
 
.
.
“พี่ซอกจิน... พี่จะต้องไม่เป็นอะไรนะ...”
.
“ได้โปรด...”
.
.
To be continued…
.