Bird & Butterfly

-

เขียนโดย Mind_Mind_Mind

วันที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 19.21 น.

  7 chapter
  0 วิจารณ์
  8,861 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2558 19.09 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

7) สัญญา / Promise

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

.

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น เขามองเห็นเพดานสีขาวและหลอดไฟดวงเล็กๆดวงหนึ่ง

 

“ที่นี่ที่ไหนนะ”

 

“โอ๊ะ!”

 

ชายหนุ่มร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดขณะลุกขึ้นนั่ง เขาสังเกตเห็นบาดแผลพุพองเต็มร่างกายเขาไปหมด ซึ่งมันทำให้เขาเจ็บมาก แล้วเมื่อเขามองไปรอบๆจึงรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล

 

“แล้วซอลฮยอนล่ะ ซอลฮยอนเป็นยังไงแล้วบ้างนะ”

 

ชายหนุ่มนึกถึงเธอเป็นคนแรก เขายังคงเป็นห่วงเธอ แต่ก็คิดว่าเธอน่าจะเดินทางไปโซลกับพ่อของเธอแล้ว

 

ซอกจินค่อยๆลุกออกจากเตียงและพาร่างกายที่บอบช้ำนี้เดินไป เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้าสดใส เขาจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไป

 

......

 

ซอกจินเดินลงบันไดและเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างช้าๆ จนถึงบริเวณหนึ่งที่เริ่มมีผู้คนหนาตา คนรอบข้างต่างมองเขาด้วยสายตาที่แปลก บ้างก็เดินหลีกหนีเขาราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาด

 

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนถึงมองฉันแบบนั้น”

 

ชายหนุ่มยังคงเดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ และปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้างที่มีต่อเขาก็ยังเหมือนเดิม

 

.

“อย่าเข้าไปใกล้เค้าสิลูก”

 

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวพร้อมดึงแขนลูกน้อยให้ออกห่างจากซอกจิน และเมื่อเขามองเธอ เธอกลับหลบสายตาก่อนจะรีบเดินจากไปโดยเร็ว

 

ซอกจินเห็นดังนั้นจึงรู้ทันทีว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ชายหนุ่มมองหาห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดและเดินเข้าไปทันที แต่แม้แต่คนในห้องน้ำก็ยังคงมองเขาและรีบเดินออกมา ทำให้ชายหนุ่มยิ่งไม่สบายใจ

 

.

“ม..ไม่นะ...”

 

ซอกจินหันไปมองกระจกและเห็นเงาของตนเองที่อยู่ตรงหน้า

 

“ไม่จริง... มันต้องไม่ใช่ความจริง...”

 

ซอกจินจ้องมองตนเองในกระจก เขาเห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยแผลไฟไหม้และรอยบาก และแผลบางส่วนยังคงถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล เขาจึงค่อยๆแกะมันออก

 

และเมื่อเขาแกะผ้าพันแผลออกหมดแล้วก็ยิ่งทำให้เขาตกใจ เมื่อเขาพบรอยแผลไฟไหม้ขนาดใหญ่อยู่ที่ใบหน้าด้านขวาเกือบทั้งหมด เขาไม่แปลกใจเลยที่ทำไมผู้คนรอบข้างถึงมีท่าทีต่อเขาแบบนั้น เพราะสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือชายที่อัปลักษณ์ราวกับปีศาจ

 

“ทำไม... ทำไมถึงเป็นแบบนี้...” ชายหนุ่มทรุดลงไปกับพื้น ในตอนนี้ความคิดของเขาสับสนไปหมดแล้ว

 

.

“ซอกจิน หลานอยู่นี่เอง ปู่ตามหาตั้งนาน”

“คุณปู่...”

 

.........

 

ชายหนุ่มกลับมาที่ห้องและนั่งนิ่งอยู่นาน ชายชราที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็พอเข้าใจว่าเขารู้สึกอย่างไร

 

.

“ซอลฮยอนไปโซลกับพ่อของเธอรึยังครับ” ในที่สุดซอกจินก็พูดอะไรบางอย่าง

“อืม เธอไปตั้งแต่คืนวันนั้นแล้วล่ะ”

“แล้วมีใครรู้รึเปล่าครับว่าผมอยู่ที่นี่”

“ยังไม่มีใครรู้ ปู่ยังไม่ได้บอกใครเลย”

“งั้นคุณปู่ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้มั้ยครับ ช่วยบอกกับทุกคนที ว่าผมตายไปแล้ว”

“ซอกจินอย่าทำแบบนั้นสิ ปู่จะรักษาแผลพวกนี้ให้หาย หลานจะต้องกลับมาเหมือนเดิม”

“เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ พวกเราไม่เงินพอ บ้านพวกเราก็ถูกไฟไหม้ไปจนหมด ไหนคุณปู่จะต้องใช้เงินรักษาโรคร้ายนั้นอีก”

“ซอกจิน...”

“ผมขอร้องล่ะครับคุณปู่ ช่วยบอกทุกคนแบบนั้นเถอะครับ...” เขากล่าวต่อ “...ผมไม่อยากให้ซอลฮยอนรู้ว่าผมเป็นแบบนี้”

“ซอกจิน...”

“ผมขอร้องนะครับคุณปู่... ผมขอร้อง...”

 

ซอกจินอ้อนวอนให้ปู่ของเขาปกปิดความจริงเรื่องที่เขายังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าชายชราจะไม่ต้องการทำตามแต่เขาก็สงสารหลานของเขามากเช่นกัน เพราะมันคือความจริงที่พวกเขาไม่มีเงินพอที่จะรักษาซอกจินให้กลับมาเหมือนเดิมได้

 

ชายหนุ่มลงจากเตียงและเปิดลิ้นชักเพื่อค้นหาของสำคัญบางอย่าง

 

“อยู่ไหนนะ?”

“หาอะไรเหรอซอกจิน?”

 

ชายหนุ่มค้นหาของดังกล่าวด้วยความร้อนใจ เขากลัวมากว่าของสิ่งนั้นจะมอดไหม้ไปกับเปลวเพลิงแล้ว

 

“อยู่ไหนนะ...”

 

และในที่สุดซอกจินก็หาของสำคัญของเขาเจอ นั่นก็คือสร้อยรูปผีเสื้อของซอลฮยอน เขากุมสร้อยไว้แน่นและนำมาไว้ที่กลางอกตนเอง

 

.

“ปล่อยให้ฉันตายไปจากใจเธอเถอะนะ เธอจะต้องมีชีวิตที่ดี และเธอจะต้องมีความสุข ซึ่งฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าฉันจะให้สิ่งเหล่านั้นกับเธอได้อย่างไร ฉันแทบไม่มีอนาคตเลย... ตอนนี้ฉันเป็นแค่ชายอัปลักษณ์คนหนึ่งที่ทำไม่ได้แม้แต่จะเดินเคียงข้างเธอ... ฉันขอโทษจริงๆนะ คิมซอลฮยอน...”

 

...............

 

ในขณะเดียวกันสาวน้อยก็นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านหลังใหม่ ตอนนี้จิตใจของเธอว้าวุ่นมากเพราะเธอยังไม่ได้ข่าวใดๆของซอกจินเลยแม้แต่นิด

 

...

“พี่โชอา”

“นั่นซอลฮยอนเหรอจ๊ะ”

 

สาวน้อยต่อโทรศัพท์ถึงพี่สาว หลายวันที่ผ่านมานี้ เธอพยายามติดต่อโชอาและเพื่อนๆที่อยู่ในจอนจูตลอด เธอคอยติดตามข่าวคราวของซอกจินแต่ก็ไม่มีใครรู้เลยสักคน

 

“พี่โชอาได้ข่าวของพี่ซอกจินบ้างรึยังคะ พี่ซอกจินเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้พี่เขาปลอดภัยรึยัง” สาวน้อยกล่าวด้วยความกังวลใจ

“ซอลฮยอน ใจเย็นๆนะ ตอนนี้พี่ยังไม่ได้คราวของซอกจินเลย พี่พยายามติดต่อคุณปู่ แต่ก็ไม่มีใครเห็นคุณปู่เลยเหมือนกัน”

“พี่โชอาคะ ฉันเป็นห่วงพี่ซอกจินมาก ฉันอยากกลับไปจอนจูแต่พ่อไม่ยอมเลย”

“อยู่กับพ่อเธอก่อนเถอะซอลฮยอน ยังไงพี่จะคอยตามข่าวของซอกจินให้นะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ขอบคุณมากนะคะพี่โชอา”

 

เมื่อซอลฮยอนคุยโทรศัพท์กับโชอาเสร็จ เธอก็กลับมานั่งบนเตียงในห้องนอนตนเอง สาวน้อยกุมสร้อยรูปนกที่เขามอบให้ไว้แน่น

 

.

“พี่จะต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ซอกจิน”

 

---------------------------------

 

“หลานคิดดีแล้วใช่ไหม” ชายชราเอ่ยถามครั้งสุดขณะที่พวกเขายืนรอรถไฟที่ชานชาลา

“ครับ”

 

เสียงหวูดรถไฟดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เป็นสัญญาณบอกว่าชายหนุ่มจะต้องจากเมืองนี้ไปแล้ว เมืองที่เขาเติบโต และเมืองที่มีความทรงจำที่สวยงามกับเธอ

 

เมื่อรถไฟจอดลง ชายหนุ่มประคองปู่ของเขาขึ้นรถไฟ เขาเหลียวหลังออกไปมองข้างนอกเป็นครั้งสุดท้ายอย่างใจหายแล้วจึงขึ้นรถไฟตามคุณปู่ไป

 

ซอกจินและคุณปู่เดินไปนั่งข้างใน เสียงหวูดสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่รถไฟจะเคลื่อนออกไป ชายหนุ่มคิดถึงภาพของสาวน้อย และความทรงจำทุกอย่างที่เขาและเธอมีร่วมกันที่นี่ แล้วน้ำตาลูกผู้ชายเริ่มก็เอ่อล้นออกมา

 

.

“ลาก่อนนะ”

.

---------------------------------

 

กริ๊งง.. กริ๊งง... กริ๊งง...

 

“ส...สวัสดีค่ะ”

 

เสียงโทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นดังขึ้น และซอลฮยอนที่นั่งเฝ้าอยู่แล้วก็รีบรับทันที

 

“ซอลฮยอนเหรอจ๊ะ”

“พี่โชอา..” สาวน้อยเรียกชื่อพี่สาวด้วยความร้อนใจ “...พี่ได้ข่าวของพี่ซอกจินแล้วใช่มั้ยคะ?”

 

ซอลฮยอนเอ่ยถามโชอา แต่พี่สาวกลับนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ทำให้สาวน้อยเริ่มใจคอไมดี

 

“พี่โชอา บอกฉันทีว่าพี่ซอกจินปลอดภัย... ได้โปรดบอกฉันที”

“ซอลฮยอน ทำใจดีๆไว้นะ...” พี่สาวกล่าวต่อ “...ซอกจินเค้าเสียแล้ว”

“อ...อะไรนะคะ”

 

สาวน้อยได้ยินสิ่งที่โชอาบอก ทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด มันยากที่จะเชื่อว่าชายที่เธอรักได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในตอนนี้เธอรู้สึกราวกับว่าหูของเธอได้อื้อสนิท ตาของเธอเหมือนเลือนลางลงไป และเหมือนโลกใบนี้ได้หยุดหมุนลง สาวน้อยพยายามรวบรวมสติกลับมาให้เร็วที่สุด แต่มันก็ไม่ง่ายเลย

 

“ซอลฮยอน ยังอยู่ตรงนั้นรึเปล่า”

 

โชอาเรียกชื่อเธอ แม้ว่าเธอจะได้ยินพี่สาวเรียก แต่เธอก็ไม่สามารถขานรับพี่สาวได้ตอนนี้ สาวน้อยเริ่มร้องไห้อย่างหนักแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อนเลยในชีวิต

 

“ซอลฮยอน เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ” โชอาได้ยินเสียงน้องสาวร้องไห้สะอื้นจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

“พ..พี่โชอา... ฮึก...

“ซอลฮยอน เข้มแข็งไว้นะ”

 

โชอาได้แต่พูดปลอบน้องสาวทางโทรศัพท์ แม้ว่าตอนนี้เธออยากจะเข้าไปกอดน้องสาวมาก แต่ทั้งคู่ก็อยู่ไกลกันมาก

 

“ฉันจะ... ฮึก... ฉันจะกลับไปจอนจู ฉันอยากไปเคารพศพพี่ซอกจินเป็นครั้งสุดท้าย”

“คงไม่ต้องมาหรอกซอลฮยอน ไม่ได้มีพิธีศพที่นี่ คุณปู่ของซอกจินก็ย้ายจากจอนจูไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าย้ายไปเมืองไหน ไม่มีใครสามารถติดต่อได้เลย”

ฮึก... อย่างงั้นหรอกเหรอคะ”

“เข้มแข็งไว้นะซอลฮยอน แล้วพี่จะหาโอกาสไปเยี่ยมเธอที่โซลบ่อยๆนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”

“ขอบคุณนะคะพี่โชอา”

 

ซอลฮยอนวางหูโทรศัพท์ลงหลังจากคุยกับพี่สาวเสร็จ เธอรีบเดินกลับไปที่ห้องนอนตนเองโดยเร็ว สาวน้อยล้มลงบนเตียงและร้องไห้หนักยิ่งกว่าเก่า

 

.

“พี่ซอกจิน... พี่จากฉันไปแล้วจริงๆเหรอ...”

 

สาวน้อยกล่าวและนำสร้อยรูปนกที่เธอสวมอยู่มากุมไว้แน่น

 

.

“พี่ทำเพื่อฉันมามากแล้ว... จากนี้ไป ฉันจะทำตามความตั้งใจทุกอย่างของพี่เอง ฉันจะทำให้ได้”

.

“ฉันสัญญา...”

.

.

To be continued

.

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา