Bird & Butterfly

.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
.
 
เสียงกริ่งสุดท้ายของวันดังขึ้น ถึงเวลาเลิกเรียน ทุกคนต่างเก็บของใส่กระเป๋าและรีบกลับบ้าน ซอลฮยอนเองก็เช่นกัน สาวน้อยเก็บของแล้วเคลื่อนรถออกไป แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักลง
 
“แจบอม.....”
 
“มีความสุขดีมั้ยล่ะ ตอนที่ฉันถูกพักการเรียนไป” แจบอมกล่าวในขณะที่เขาและเพื่อนยืนขวางเธอไว้
“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายต้องถูกทำโทษนะ ฉันเสียใจ”
“มาเสียใจอะไรตอนนี้”
“ฉันรู้ว่านายโกรธ แต่ฉันก็ขอโทษแล้วกัน ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันใช่มั้ย”
“เพื่อนงั้นเหรอ” เขากล่าวและขยับหน้าเข้าไปใกล้ ทำให้ซอลฮยอนเริ่มรู้สึกกลัว
 
“ไปกันเถอะซอลฮยอน” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอแทรกขึ้นทันที เมื่อซอลฮยอนหันไปก็พบว่าซอกจินเดินมาถึงแล้ว เขาเดินเข้ามาหาสาวน้อยพลางจ้องมองแจบอมด้วยความระแวง
 
“กลับบ้านกันเถอะนะ” ซอกจินกล่าวอีกครั้งพร้อมเข็นรถเธอออกไป แจบอมมองตามพวกเขาทั้งสองคน
 
.
“เฮอะ ดูสิ น่าสมเพชชะมัด”
 
.............
 
“ฉันไม่ไว้ใจหมอนั่นเลย” ซอกจินกล่าวขณะเข็นรถมาตามทาง
“ตอนนี้เขาถูกทัณฑ์บน เขาคงไม่กล้าทำอะไรฉันแล้วล่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดี”
“ฮึๆ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ยังไงฉันจะระวังตัวให้มากที่สุดแล้วกัน” สาวน้อยกล่าวและยิ้มให้ชายหนุ่ม
 
หลังจากนั้น ซอกจินก็เลี้ยวรถเข็นไปอีกทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางที่จะไปบ้านของซอลฮยอน
 
.
“เอ... เราจะไปไหนกันเหรอคะ” สาวน้อยถามด้วยความประหลาดใจ ซอกจินได้แต่ยิ้มและไม่ตอบคำถาม เขาเข็นรถเธอต่อไปยังที่ที่หนึ่ง
 
.
“อา... ถึงแล้ว...” ชายหนุ่มหยุดรถหน้าร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง “...เธอชอบกินไอติมมั้ย?”
“ชอบค่ะ ชอบมากเลย” ซอลฮยอนยิ้มดีใจ
“งั้นเข้าไปในร้านกันเลยนะ” ซอกจินพาซอลฮยอนเข้าไปในร้าน และตรงไปที่หน้าตู้ไอศกรีม
 
“รับอะไรดีครับ”
“เอาไอติมรสวนิลลาค่ะ” สาวน้อยตอบพลางชี้ไปอย่างไม่ลังเล
“ซักครู่นะครับ” เจ้าของร้านกล่าวแล้วจึงตักไอศกรีมใส่ถ่วยให้ หลังจากนั้นซอกจินจึงพาเธอไปนั่งที่โต๊ะ
 
“เธอชอบรสวนิลลาเหรอ” ชายหนุ่มถามและยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นเธอกำลังรับประทานอย่างมีความสุข
“ค่ะ ชอบมากเลย...” เธอกล่าว “...พี่ไม่ทานอะไรเหรอคะ?”
“ฮึๆ ไม่ล่ะ”
“งั้น... พี่ชิมของฉันดูมั้ย”
 
สาวน้อยกล่าวพร้อมตักไอศกรีมในถ้วยขึ้นมาและยื่นมาที่หน้าชายหนุ่ม ซอกจินก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่ไม่ค่อยชอบของหวาน แต่เมื่อซอลฮยอนป้อน เขาจึงรับประทานมัน
 
“อร่อยมั้ยคะ?” สาวน้อยถามด้วยรอยยิ้ม
“อื้ม อร่อยดีเหมือนกันเนอะ”
 
“อืม โทษนะคะ...” ซอลฮยอนกล่าวพลางนำกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดที่มุมปากซอกจินเมื่อเธอเห็นปากเขาเลอะ ชายหนุ่มรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นทันที โดยที่เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร
 
สาวน้อยยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา ทำให้เขาเองก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
 
.
---------------------------------
 
วันเวลาผ่านไป ซอกจินยังคงมาส่งซอลฮยอนที่บ้านทุกวันและช่วยเธอทำกายภาพบำบัด แต่ซอลฮยอนก็ยังคงไม่ดีขึ้นเลย เธอยกขาขึ้นจากพื้นไม่ได้เลยแม้แต่นิด
 
“อา อีกนิดนะ อึ๊บ!” ซอกจินกล่าวอย่างใจเย็นขณะช่วยซอลฮยอนยกขาขึ้น เธอพยายามออกแรงเต็มที่แต่มันก็เปล่าประโยขน์
 
“พี่ซอกจิน... พี่เชื่อว่าฉันจะกลับมาเดินได้จริงๆหรือ” สาวน้อยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ลังเล
“ใช่ ฉันเชื่ออย่างนั้น”
“แต่... แต่ฉันมองไม่เห็นหนทางเลย ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ฉันก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ฉันทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง บางทีฉันอาจจะไม่สามารถกลับมาเดินได้จริงๆก็ได้ ฉันไม่อยากทำให้พี่เสียเวลาเลย” ซอลฮยอนกล่าว ซอกจินได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆวางขาเธอลงและสบตาเธอ
 
“ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันเสียเวลาเลย ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างนี้ ไม่ว่าจะใช้เวลาแค่ไหนฉันก็จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจ...” เขากล่าว “...อย่าเพิ่งท้อนะ สู้ไปด้วยกันนะ”
 
“ทำไมพี่ถึงดีกับฉันจัง ทั้งๆที่ฉันเป็นแค่เด็กพิการคนหนึ่งเอง” สาวน้อยเอ่ยถามด้วยท่าทีที่สงสัย ทำให้ชายหนุ่มหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง
 
“อืม... อะไรบางอย่างมันก็ไม่ต้องมีเหตุผลมากมายหรอกจริงมั้ย” เขากล่าว
 
“เราต่อกันเลยนะ”
 
ซอกจินยิ้มให้ซอลฮยอนแล้วทำกายภาพให้เธอต่อ ซอลฮยอนเห็นความตั้งใจจริงของเขาจึงพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าคำตอบของเขาจะยังไม่ตอบคำถามของเธอได้นักก็ตาม
 
------------------------
 
ในตอนกลางคืน ซอกจินยังคงนอนไม่หลับ เขาครุ่นคิดถึงแต่สิ่งที่สาวน้อยถามเขาวันนี้ ความจริงแล้วคำถามนี้อยู่ในใจเขาตลอดมา
 
.
“ถึงฉันจะบอกว่าอะไรบางอย่างก็ไม่ต้องการเหตุผล แต่ความจริง ทุกอย่างมันก็มีเหตุผลของมันอยู่แล้วแหละนะ”
.
 
ซอกจินลุกจากเตียงแล้วมองนอกไปหน้าต่าง เขากล่าวและยิ้มให้กับดวงดาวบนท้องฟ้า
 
------------------------
 
ซอกจินยังคงไปรับซอลฮยอนจากที่บ้านและเดินมาโรงเรียนพร้อมเธอทุกวัน เขามาส่งเธอที่ห้องเรียนตอนเช้า และตอนกลางวันเขาก็ยังมารับเธอไปที่ใต้ต้นไม้ในสวนหย่อม แจบอมและพวกของเขาได้คอยสังเกตเธอตลอดมา
 
.
“ผู้หญิงดีๆก็มีเยอะแยะ ดันมาเอายัยง่อยนี่ น่าสมเพชจริงๆด้วย” แจบอมกล่าวขณะแอบมองซอกจินและซอลฮยอนในสวนหย่อม
 
.
“ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ”
 
------------------------
 
ในคาบเรียนบ่าย ขณะที่ซอลฮยอนกำลังตั้งใจเรียนหนังสือ เธอสอดมือเข้าไปใต้โต๊ะเพื่อหยิบหนังสือ
 
“เอ๊ะ?”
 
สาวน้อยประหลาดใจเมื่อเธอพบกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นมาอ่าน
 
“เย็นนี้รีบไปเจอกันที่สะพานริมสระน้ำหลังโรงเรียนนะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ”
ซอกจิน
 
 
.
“สระน้ำหลังโรงเรียน? พี่ซอกจินมีเรื่องสำคัญอะไรนะ?”
 
สาวน้อยอ่านข้อความจบและรู้สึกประหลาดใจ เพราะที่สระน้ำนั้นซอกจินไม่เคยอยากให้เธอไปเลย เขาพูดเสมอว่าตรงนั้นอันตราย และเธอก็ยังประหลาดใจว่าซอกจินนำกระดาษโน้ตนี้มาใส่ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
 
......
 
เสียงกริ่งสุดท้ายของวันดังขึ้น ซอลฮยอนเก็บของและรีบออกจากห้องเรียนไปยังสระน้ำดังกล่าวตามกระดาษโน้ตที่เธอได้รับ
 
.
“อืม แปลกจัง”
 
ซอลฮยอนเคลื่อนรถเข็นไปเรื่อยพลางหยิบกระดาษดังกล่าวขึ้นมาดู จนในที่สุดเธอก็ถึงสระน้ำดังกล่าว
 
“พี่ซอกจินอยู่ไหนนะ?”
 
สาวน้อยเคลื่อนรถเข็นไปเรื่อยๆจนไปใกล้สะพาน เธอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครเลย
 
.........
 
ในขณะเดียวกัน ซอกจินเดินมารับซอลฮยอนที่ห้องเรียนของเธอ เขามองหาเธอแต่ก็ไม่พบ
 
“โทษนะครับ เห็นซอลฮยอนมั้ยครับ” ซอกจินถามเพื่อนร่วมชั้นของซอลฮยอน
“ไม่เห็นนะคะ เห็นเลิกเรียนเธอก็รีบกลับไปเลย”
“อ่อเหรอครับ”
 
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงประหลาดใจ เขางงว่าซอลฮยอนจะรีบกลับไปเพราะอะไร ปกติเธอน่าจะรอกลับพร้อมเขา เพราะเขาต้องช่วยเธอทำกายภาพบำบัดทุกวันอยู่แล้ว
 
.
ซอกจินเดินออกจากตึกเรียนไป ระหว่างทางเขาเดินผ่านพวกของแจบอมซึ่งกำลังเดินไปอีกทาง
 
เขาเหลียวไปมองอีกครั้ง เห็นแจบอมหันมามองเขาด้วยสายตาที่แปลก เขาหันกลับมาและไม่ได้สนใจนักเนื่องจากต้องรีบไปหาซอลฮยอนที่บ้าน
 
…………...
 
“พี่ซอกจิน... พี่ซอกจินคะ...” ซอลฮยอนตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่ม แต่ก็ดูไม่มีวี่แววของเขาเลย “...พี่ซอกจิน ฉันมาแล้วนะ”
 
“เห้อ...”
 
ซอลฮยอนถอนหายใจแล้วจึงเลี้ยวรถเข็นกลับเมื่อไม่เจอเขา
 
“จะไปไหนเหรอจ้ะสาวน้อย”
“จ...แจบอม”
 
………….
 
ซอกจินเดินมาถึงบ้านของซอลฮยอนและกดกริ่ง จากนั้นไม่นาน โชอาก็มาเปิดประตูให้
 
“สวัสดีครับพี่โชอา ซอลฮยอนรอนานมั้ยครับ”
“อ้าว ซอลฮยอนยังไม่กลับมานี่จ๊ะ ไม่ได้มาพร้อมกันหรอกเหรอ”
“เอ ซอลฮยอนกลับมาก่อนแล้วนี่ครับ”
 
ซอกจินประหลาดใจว่าซอลฮยอนทำไมถึงยังไม่ถึงบ้านได้ ในเมื่อระหว่างทางเขาก็ไม่เห็นเธอเลย หรือเธอจะไปที่ไหนก่อน ซึ่งก็ไม่น่าใช่
 
.
“ม...ไม่นะ!!”
 
ซอกจินเอะใจกับท่าทีแปลกๆของแจบอมจึงรีบวิ่งกลับไปโรงเรียนทันที
 
………….
 
ซอลฮยอนหยุดชะงักลงเมื่อเห็นพวกของแจบอมกำลังเดินเข้ามา เธอรู้ทันทีว่าเจ้าของกระดาษโน้ตไม่ใช่ซอกจิน แต่เป็นแจบอมที่หลอกเธอมาที่นี่
 
“อ...อย่าเข้ามานะ!!” สาวน้อยพยายามหนีแต่แจบอมกับเพื่อนเข้ามาจับไว้ เขาลากเธอไปกลางสะพานและผลักเธอลงจากรถเข็น
 
“โอ๊ะ!!!...” สาวน้อยอุทานด้วยความตกใจก่อนจะตะโกนสุดเสียง “...ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ช่วยด้วย”
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยหรอกน่ะ” แจบอมกล่าวพร้อมเดินเข้ามาใกล้
“นายต้องการอะไรจากฉัน ฉันไม่มีอะไรจะให้นายหรอกนะ... โอ๊ะ!” ซอลฮยอนกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือและพยายามจะคลานหนี แต่ก็ถูกพวกของซอกจินผลักไว้ตลอด
“เธอทำอะไรกับฉันไว้ล่ะ จำได้รึเปล่า”
“ฉันขอโทษนายไปแล้ว แล้วนายต้องการอะไรอีก”
“เฮอะ! คิดว่าแค่ขอโทษมันจะพองั้นเหรอ”
“แล้วอะไรล่ะที่จะทำให้นายพอใจ”
 
………….
 
ซอกจินวิ่งกลับมาถึงโรงเรียน เขาวิ่งไปตามทางที่เขาเห็นแจบอมไป แต่เขาก็คิดไม่ออกเลยว่าแจบอมและซอลฮยอนจะไปที่ไหนได้
 
“ขอโทษนะครับ เห็นเด็กผู้หญิงที่นั่งรถเข็นมาทางนี้บ้างมั้ยครับ”
“ไม่เห็นนะคะ”
 
ซอกจินพยายามถามหาซอลฮยอนจากคนรอบข้าง แต่ไม่มีใครเห็นเธอเลย ชายหนุ่มจึงได้แต่วิ่งไปทั่วด้วยความว้าวุ่นใจ
 
.
“ซอลฮยอน เธออยู่ไหนนะ”
 
………….
 
แจบอมเดินเข้ามาใกล้ซอลฮยอนเรื่อยๆและมองพินิจพิจารณาเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
 
“อันที่จริง ตอนแรกฉันอยากให้เธอลาออกไปจากที่นี่ซะ แต่จะว่าไปก็อาจจะใจร้ายไป”
 
เขากล่าวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ และขยับเข้ามาใกล้อีกทำให้ซอลฮยอนต้องขยับตัวออกไปจนไปชิดขอบสะพาน
 
“ดูๆไปเธอก็หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มดีหนินะ...” เขากล่าวและค่อยๆสัมผัสตัวเธอ “...ถ้าได้ทั้งตัวเธอ ก็จะได้แก้แค้นไอ้งั่งซอกจินด้วย ยิงปืนแค่นัดเดียว ได้นกสองตัวชัดๆ”
“อ...อย่าแตะต้องตัวฉันนะ!!”
“โอ๊ย!!!!!!!!!”
 
ซอลฮยอนผลักแจบอมเต็มแรง ทำให้เขาล้มลงศีรษะกระแทกขอบสะพานและมีเลือดออก
 
“จะลองดีกับฉันใช่มั้ย!!! ได้!!!”
“อ...อย่านะ!!”
 
แจบอมเข้ามาและพยายามจับเธอไว้ให้นิ่ง แต่เธอก็ไม่ยอมง่ายๆ เธอตัดสินใจสู้กับเขาด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี เธอพยายามหนีแต่ไม่มีทางที่จะหนีได้เลยเมื่อเธอจนมุมอยู่ที่ริมสะพาน
 
………….
 
ซอกจินยังคงวิ่งตามหาซอลฮยอน เขาถามผู้คนไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอไปที่ไหน
 
“ขอโทษนะครับ เห็นเด็กผู้หญิงที่นั่รถเข็นผ่านมาทางนี้มั้ยครับ”
“เหมือนจะเห็นออกด้านหลังโรงเรียนไปนะครับ”
 
ในที่สุดก็มีคนเห็นซอลฮยอนไปทางด้านหลังโรงเรียน เขารีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต
 
.
“ฉันกำลังไปนะซอลฮยอน อย่าเพิ่งมีอะไรเกิดขึ้นนะ ขอร้องล่ะ”
 
………….
 
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉัน..ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ!”
“ปล่อยก็โง่สิ!...” เขากล่าว “...อยู่นิ่งๆเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่!!!”
“ฤทธิ์เยอะนักเหรอ!!”
 
ซอลฮยอนพยายามทั้งผลักทั้งทุบเขา พร้อมกับพยายามคลานออกไปอีกครั้งแต่แจบอมก็ผลักเธอไว้
 
“อ๊ะ!!!!........”
 
 เสียงกรีดร้องของสาวน้อยดังขึ้นขณะที่ร่างกายพลัดตกลงไปบนผืนน้ำ เธอพยายามตะกายตัวขึ้นแต่ยิ่งตะกายเท่าไหร่ก็ยิ่งจมลงไป และเธอก็ยิ่งหมดแรง
 
“ซวยแล้ว เธอไม่มีทางรอดแน่” เพื่อนของแจบอมร้องขึ้น พวกเขาต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะรู้ว่าเธอไม่สามารถช่วยตัวเองขึ้นมาได้แน่ และพวกเขากำลังจะฆ่าคนตาย
 
“ซอลฮยอน!!!!” ซอกจินเรียกชื่อเธออย่างสุดเสียง เขามาถึงพอดีและเห็นแจบอมผลักเธอตกน้ำ เขารีบกระโดดน้ำลงไปเพื่อหาตัวเธอที่ขณะนี้กำลังจมดิ่งลงไป
 
“เอาไงดีแจบอม”
“เอาไงได้ล่ะ ก็ต้องหนีแล้วล่ะ”
 
แจบอมและพวกก็รีบหนีไปทันทีเพราะกลัวความผิด ในขณะที่ซอกจินพยายามค้นหาตัวเธออย่างสุดกำลัง
 
“ซอลฮยอน!” เขาโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำครู่หนึ่งเพื่อรับอากาศ ก่อนจะรีบดำน้ำลงไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบตัวเธอสักที
 
“ซอลฮยอน!!” เขาโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหายใจอีกครั้ง แล้วลงไปค้นหาตัวเธอต่อ
 
ในที่สุดเขาก็พบเธอ ชายหนุ่มรีบนำตัวสาวน้อยขึ้นมาบนบกโดยเร็วเนื่องจากกลัวเธอจะขาดอากาศนานเกินไป
 
“ซอลฮยอน! ตื่นสิ! ตื่นเร็ว!” เขาพยายามปลุกสาวน้อยในอ้อมแขนให้ตื่น “ซอลฮยอน! ตื่นเถอะ! ขอร้องล่ะ!”
 
ชายหนุ่มปลุกเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ซอลฮยอนพ่นน้ำที่สำลักออกมา แต่เธอก็ยังไม่ได้สตินัก
 
“ซอลฮยอน!”
 
………….
 
ที่โรงพยาบาล ซอกจินนั่งเฝ้าอาการสาวน้อยอยู่ข้างเตียง ตอนนี้เธอยังคงหลับไม่ได้สติ แต่อย่างน้อยเธอก็ปลอดภัยดีแล้ว เขากุมมือเธอไว้อย่างทะนุถอมและจ้องมองเธอ
 
.
“ฉันขอโทษ ฉันน่าจะไปเร็วกว่านี้ จากนี้ไปฉันจะปกป้องเธอเอง...ฉันสัญญา”
 
.
.
“อืม...” เสียงครางในลำคอซอลฮยอนดังขึ้น เธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นในที่สุด
“ซอลฮยอน ตื่นแล้วเหรอ...” ซอกจินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล “...เธอ...เธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า?”
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่เป็นไรมากหรอก...” สาวน้อยกล่าวและค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ซอกจินเห็นดังนั้นจึงช่วยประคองเธอ
 
“ขอบคุณมากนะคะพี่ซอกจิน พี่ช่วยฉันไว้อีกแล้ว” ซอลฮยอนกล่าวและยิ้มให้ชายหนุ่ม เขาเห็นจึงยิ้มและลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู
 
...
 
“ซอลฮยอน!”
 
เสียงผู้หญิงดังขึ้นพร้อมเสียงเปิดประตู โชอามาถึงโรงพยาบาลและรีบเดินเข้ามาหาซอลฮยอนด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลมาก
 
“ซอลฮยอน เป็นอะไรมากรึเปล่า”
“พี่โชอาไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะ”
“ทำไมเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ ทำไมเธอไม่เคยบอกพี่เลย” พี่สาวเอ่ยถาม เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าซอลฮยอนเคยมีเรื่องกับแจบอม
“หนู...หนูขอโทษค่ะ หนูไม่อยากให้พี่ต้องเป็นห่วงมากไปกว่านี้ แค่ทุกวันนี้พี่ก็ลำบากเพื่อหนูมากพอแล้ว”
“เห้อ...” พี่สาวถอนหายใจพร้อมสวมกอดน้องสาว “...อย่าทำแบบนี้อีกนะ เรามีกันแค่สองคน มีเรื่องอะไรก็ขอให้บอกพี่ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร พี่เป็นห่วงเธอนะ รับปากพี่ได้รึเปล่า”
 
ซอลฮยอนรับรู้ได้ถึงความรักความห่วงใยที่พี่สาวมีต่อเธอ ซึ่งเธอก็รักโชอามากเช่นกัน
 
“ค่ะ หนูจะไม่ปิดบังพี่อีกแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม” สาวน้อยพยักหน้าและกอดโชอาตอบ
 
“แล้วคนที่ทำร้ายน้องสาวพี่ตอนนี้หนีไปไหนแล้วนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะครับพี่โชอา ตำรวจกำลังตามตัวอิมแจบอมอยู่ เขาคงหนีอีกได้ไม่นานหรอก” ซอกจินกล่าว เขารู้สึกโกรธแค้นแจบอมมากที่ทำร้ายซอลฮยอนแบบนี้
 
------------------------
 
ไม่นานซอลฮยอนก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ในขณะที่แจบอมและพวกยังคงหลบหนีการจับกุมของตำรวจ เขาหนีออกจากบ้านและรีบไปจากจอนจูโดยเร็ว
 
“ทางสะดวกแล้วแจบอม” เพื่อนของเขากล่าว ขณะที่พวกเขาหลบตำรวจอยู่ที่มุมตึก
“ไปกัน”
 
แจบอมและพวกรีบเดินออกจากมุมตึกเมื่อเห็นว่าตำรวจผ่านไปแล้ว
 
“จะไปไหนกัน พ่อหนุ่ม” เสียงชายวัยกลางคนเรียกพวกเขาไว้
 
“เออะ ไม่นะ!” พวกเขาเห็นว่าตำรวจตามมาเจอจึงรีบออกตัววิ่ง
 
“จะไปไหน พวกนายหนีไม่พ้นแล้วล่ะ” ตำรวจอีกกลุ่มเข้ามาดักด้านหน้าทันที ทำให้พวกเขาจำต้องยอมมอบตัว
 
แจบอมและเพื่อนถูกจับกุมตัวไปดำเนินคดีตามกฎหมาย และในที่สุดเขาก็ถูกควบคุมตัวไปยังสถานพินิจด้วยข้อหาพยายามฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา
 
.
------------------------
 
วันเวลาผ่านไปซอกจินยังคงช่วยซอลฮยอนทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอ จนเธอค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ
 
.
“ลองยกขาเองดูนะ” ชายหนุ่มกล่าวขณะที่จ้องมองสาวน้อยบนโซฟา
 
ซอลฮยอนพยักหน้าและพยายามออกแรงเต็มที่เพื่อยกขาขึ้นเอง แล้วขาเธอก็ค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้นช้าๆ แม้จะลอยขึ้นได้ไม่นาน แต่ก็เป็นสัญญาณว่าอาการเธอกำลังดีขึ้น
 
“เธอทำได้แล้ว ซอลฮยอน”
“ฉันทำได้จริงๆด้วย พี่ซอกจิน ฉันทำได้แล้ว” สาวน้อยกล่าวด้วยความตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถยกขาให้ลอยจากพื้นได้
“เก่งมากซอลฮยอน” ชายหนุ่มกล่าวต่อและยิ้มให้กับเธอ
 
“เราไปลองเดินที่ราวฝึกเดินกันเลยนะ”
 
ชายหนุ่มถามและเธอก็พยักหน้าตอบ ซอกจินประคองซอลฮยอนขึ้นรถเข็นแล้วพาเธอไปที่ราวฝึกเดิน เขาพยุงตัวเธอขึ้นและเธอก็เกาะราวแน่น
 
“ฉันจะปล่อยให้เธอยืนเองนะ...” เขากล่าวต่อ “...พร้อมนะ”
“ค่ะ” สาวน้อยตอบด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
 
ซอกจินค่อยๆปล่อยมือจากซอลฮยอน สาวน้อยเกาะราวไว้แน่นและพยายามยืนทรงตัว
 
“โอ๊ะ!!!!”
 
ซอลฮยอนล้มลง แต่ชายหนุ่มก็เข้ามารับเธอไว้ทางด้านหลังทันทีก่อนที่จะถึงพื้น สาวน้อยใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้งเมื่ออยู่ในอ้อมแขนอุ่นของเขา
 
“ไม่เป็นไรนะ แค่นี้ก็เก่งแล้ว...” ซอกจินกระซิบที่ข้างหูเธอ “...สู้ต่อไปด้วยกันนะ”
 
สาวน้อยหันมายิ้มให้เขา เธอรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมากและซาบซึ้งในสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ เธอพยายามลุกขึ้นและหัดเดินต่อ โดยมีซอกจินคอยอยู่ข้างๆตลอด
 
.
.
…แม้ว่าจุดหมายจะยังอีกไกล ไม่ว่าจะต้องล้มอีกสักกี่ครั้ง ฉันก็จะไม่ท้อ ฉันจะสู้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าฉันจะเดินได้…
.
…และไม่ว่าพี่จะทำเพื่อฉันเพราะอะไรก็ตาม ฉันสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อพี่ค่ะ...พี่ซอกจิน…
 
.
. To be continued...