Bird & Butterfly

.
หลังจากเกิดเรื่องขึ้น อิมแจบอมและพวกของเขาก็ถูกพักการเรียน ซอลฮยอนมาโรงเรียนตามปกติ เธอรู้สึกสบายใจที่อย่างน้อยช่วงนี้จะไม่มีแจบอมมาคอยรังแกเธอ แม้จะเป็นช่วงสั้นๆก็ยังดี
 
......
 
“ฮืม..ฮืม..ฮืม..หื่ม..ฮื้ม....ฮืม..ฮืม..หื่ม..ฮื้ม....”
 
ซอกจินมาโรงเรียนแต่เช้า เขาเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่สดใสและฮัมเพลงมาตลอดทาง เขานำของไปเก็บที่ล็อกเกอร์หลังห้อง แล้วกลับมาที่โต๊ะ กงชานซึ่งนั่งโต๊ะข้างๆมองมาด้วยความประหลาดใจ
 
“นี่เป็นอะไรของนายน่ะ ไปอารมณ์ดีมาจากไหนเยอะแยะ” กงชานถาม
“เปล่าหนิ ก็ปกตินี่” ซอกจินหยิบของวางบนโต๊ะและยังคงฮัมเพลงต่อไป
 
“เออะ สงสัยจะโดนต่อยจนเพี้ยนละ” กงชานหันหน้ากลับมาอย่างงุนงง
 
.
------------------------
 
กริ๊งงงงงง
 
.
...“ได้เวลาแล้ว”
“ว้าว ตื่นเต้นจัง”
“ฉันรอคาบนี้มานานละ”
“ว้าวๆๆ”
“ไปเปลี่ยนชุดกันเร็ว”
“รีบไปโรงยิมกันเร็ว”...
.
 
เสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างดีใจกัน คาบต่อไปเป็นวิชาพละ และเทอมนี้พวกเขาจะได้เรียนเต้นรำ ซอลฮยอนเองก็ยิ้มดีใจไปกับเพื่อนๆแม้เธอจะรู้ว่าเธอคงไม่ได้เต้นรำเหมือนคนอื่น
 
ทุกคนเปลี่ยนชุดเป็นชุดพละ จากนั้นจึงไปที่โรงยิม
 
...
 
“เอาล่ะนักเรียน เรามาเริ่มที่จังหวะบีกินกันดีกว่านะ ทำตามครูเลยนะ 1,2,3, พัก, 1, 2, 3, พัก ตามนี้นะจ๊ะ”
 
อาจารย์พละกล่าวพร้อมทำท่าให้นักเรียนดูเป็นตัวอย่าง ทุกคนจึงทำตาม แม้ซอลฮยอนไม่สามารถเต้นรำได้ แต่เธอก็ยังคงตั้งใจเรียนและจดจำสิ่งที่อาจารย์สอนทุกอย่าง เธอมองดูเพื่อนๆเต้นรำกันและยิ้มตาม
 
.....
 
อีกฟากหนึ่งของโรงยิม นักเรียนชั้น ม.5 ห้องหนึ่งก็กำลังเรียนบาสเก็ตบอลกันอยู่ ซอกจินเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน
 
.
“ซอกจินรับ!” กงชานโยนบอลให้ซอกจิน และเขาก็ชู้ตลงห่วงทันที
 
“แม่นมากเพื่อน!”
 
ซอกจินแทคมือกับเพื่อนๆ และระหว่างนั้นเขาสังเกตเห็นซอลฮยอนที่อีกฟากหนึ่ง เธอกำลังนั่งมองเพื่อนๆเรียนเต้นรำกัน เขาหยุดและมองดูเธอ
 
“มีอะไรรึเปล่าซอกจิน?” เพื่อนเรียกเขา
“ป..เปล่า ไม่มีอะไรน่ะ...” ซอกจินตอบ “...เล่นต่อกันเถอะ”
 
............
 
“ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ?”
 
ซอลฮยอนได้ยินเสียงชายหนุ่ม เมื่อเธอหันไปก็พบว่าซอกจินกำลังนั่งอยู่ข้างๆ
 
“อ้าว พี่มานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เพิ่งมาไม่นานนี้เอง...” เขากล่าว “...นั่งมองอย่างเดียว ไม่เบื่อบ้างเหรอ”
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ ฉันก็ได้แต่มองนี่แหละ ถึงอยากเต้นรำแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี”
 
สาวน้อยตอบ หลังจากนั้นซอกจินจึงนั่งเป็นเพื่อนซอลฮยอนอยู่พักหนึ่งโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันนัก
 
.
...
ปี๊ดดดดดดด
ปี๊ดดดดดดดดดด
 
เสียงนกหวีดของอาจารย์พละของทั้งสองชั้นปีดังขึ้นเพื่อให้นักเรียนมาตั้งแถว ซอกจินจึงยืนขึ้น
 
“ฉันไปล่ะ”
“ค่ะ”
 
ซอกจินหันมากล่าวลา ซอลฮยอนยิ้มให้และโค้งศีรษะให้ชายหนุ่ม จากนั้นทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไป
 
ชายหนุ่มวิ่งกลับมาตั้งแถว ระหว่างที่ยืนในแถวเขายังคงเหลียวมองอีกฟากของโรงยิมตลอดเวลา
 
.
------------------------
 
ถึงเวลาพักกลางวัน ซอกจินเปิดล็อกเกอร์ เขาเจอผ้าเช็ดหน้าของซอลฮยอนที่เขายืมไปก่อนหน้านี้
 
.
“ยังไม่ได้คืนให้เธอเลย จะเอาไปให้ได้ที่ไหนนะ?”
 
ชายหนุ่มครุ่นคิด แล้วจึงเดินไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งคิดว่าเธอน่าจะอยู่ตรงนั้น
 
.........
 
ในขณะเดียวกัน ซอลฮยอนก็กำลังนั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนหย่อมเช่นเคย สาวน้อยบรรจงวาดรูปดอกไม้อย่างตั้งใจ
 
ซอลฮยอนได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจึงหันไปมอง
 
.
“อยู่ที่นี่จริงด้วย”
 
ซอกจินกล่าวขณะเดินเข้าไปเรื่อยๆ ซอลฮยอนเห็นเขาจึงหันมายิ้มให้
 
“พี่ซอกจินมีอะไรรึเปล่าคะ?”
“คือว่า...” เขาหยุดและนั่งลงข้างๆเธอ “...ฉันซักผ้าเช็ดหน้าเรียบร้อยแล้ว เลยจะเอามาคืนน่ะ”
 
ซอกจินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ซอลฮยอน
 
“อ้อ ขอบคุณค่ะ...” สาวน้อยรับผ้าเช็ดหน้าแล้วเก็บลงกระเป๋าเสื้อ
 
“...ว่าแต่ พี่ยังเจ็บแผลอยู่มั้ยคะ” ซอลฮยอนถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่กังวล
“ไม่เจ็บหรอก เรื่องเล็กนิดเดียว” เขากล่าวและยิ้ม
 
ซอกจินนั่งอยู่พักหนึ่งจึงเหลียวไปมองซอลฮยอน
 
“อืม.. เธอชอบวาดรูปเหรอ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ”
“แล้วเธอชอบวาดอะไรเหรอ”
“ก็ทั่วๆไปน่ะค่ะ มันเหมือนเป็นไดอารี่แต่ละวันของฉัน”
“ฉันขอดูหน่อยได้รึเปล่า”
 
ซอกจินถามด้วยท่าทีที่สนใจ ซอลฮยอนพยักหน้าและส่งสมุดให้เขา
 
“ว้าว... สวยมากเลย” ซอกจินกล่าวชมขณะที่เขาเปิดสมุดดู ในสมุดเต็มไปด้วยภาพสเก็ตช์ของสิ่งของมากมาย
 
“เธอเก่งมากเลย ฉันอยากวาดได้แบบนี้บ้างจัง”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่ชมเกินไปแล้ว”
“จริงๆนะ ฉันพูดจริงๆ”
 
สาวน้อยยิ้มแก้มปริ ไม่บ่อยนักที่จะมีใครสนใจภาพวาดของเธอ ซอกจินดูเสร็จจึงส่งสมุดคืนให้ซอลฮยอน
 
“ว่าแต่... เธอลองวาดรูปฉันได้รึเปล่า?”
“อ..อะไรนะคะ?????” สาวน้อยหันมามองด้วยความประหลาดใจ
 
......
 
ซอกจินนั่งนิ่งๆให้ซอลฮยอนสเก็ตช์ภาพ สาวน้อยบรรจงวาดภาพชายหนุ่มอย่างตั้งใจ
 
“เอ่อ ไม่ต้องวาดรอยฟกช้ำพวกนี้นะ” ซอกจินพูดติดตลก
 
ซอลฮยอนพยักหน้าและหัวเราะ เธอไม่คิดว่าซอกจินก็มีอารมณ์ขันกับเขาเหมือนกัน
 
...
 
“อา... เสร็จแล้วค่ะ” สาวน้อยกล่าวขณะดูผลงานตนเองเป็นครั้งสุดท้าย
“เสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง ไหนดูหน่อยซิ” ซอกจินเดินเข้ามาดูภาพใกล้ๆ
 
“ว้าว... มันดูเหมือนฉันมาก จริงๆนะ”
 
ซอกจินรู้สึกทึ่งมากเมื่อภาพวาดดังกล่าวดูเหมือนเขามาก ซอลฮยอนได้ยินดังนั้นจึงยิ้มแก้มปริอีกครั้ง
 
“อืม..ว่าแต่...เธอชอบมาที่นี่เหรอ”
“ค่ะ ตรงนี้เงียบสงบดี ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย”
“อืมจริง ที่นี่สงบมาก...” เขากล่างพลางเอนตัวพิงต้นไม้
 
หลังจากนั้นซอลฮยอนจึงวาดรูปดอกไม้ต่อ และไม่นานเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น ทั้งคู่จึงต่างกลับไปที่ห้องเรียนตนเอง
 
.
“ฉันไปล่ะ”
“ค่ะ” ซอลฮยอนกล่าวและโค้งศีรษะให้ชายหนุ่ม
 
.
“เอิม...” ซอกจินหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมา “...ให้ฉันเข็นรถไปส่งเธอดีกว่านะ”
 
.......
 
ซอกจินช่วยเข็นรถไปส่งซอลฮยอนที่ห้องเรียน และไม่นานก็ถึง
 
“ขอบคุณพี่ซอกจินมากนะคะ ส่งแค่นี้ก็ได้ค่ะ” สาวน้อยกล่าวพร้อมโค้งคำนับ
“งั้นฉันไปล่ะ”
“ค่ะ”
 
ซอกจินส่งซอลฮยอนเสร็จจึงเดินกลับ เขาเหลียวมองซอลฮยอนที่กำลังเคลื่อนรถเข็นเข้าห้องไป สาวน้อยเห็นซอกจินหันมามองจึงยิ้มและโบกมือให้
 
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงโบกมือกลับอย่างเขินๆ แต่เขาก็พยายามเก็บอาการไว้ จนเมื่อเขาเดินพ้นจากห้องเธอไป เขาก็เก็บอาการไม่อยู่และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
 
------------------------
 
“ฮืม.. ฮืม.. ฮืม..  ฮื้ม.... ฮืม.. ฮืม.. หื่ม.. ฮื้ม.. ฮืม...”
 
ขณะกำลังเรียนคณิตศาสตร์ กงชานได้ยินเสียงคนฮัมเพลง ซึ่งก็คือซอกจิน เขาหันไปมองเห็นซอกจินกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
 
“เออะ... เพี้ยนหนักละเพื่อนเรา”
 
.
------------------------
 
ตอนกลางคืน ซอกจินปิดไฟและล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาพลิกตัวไปมาหลายรอบแต่ก็ยังไม่ยอมหลับ เมื่อภาพของซอลฮยอนแวบเข้ามาในความคิดเขาตลอดเวลา และเขาก็ยิ้มอยู่คนเดียว
 
...นอนได้แล้วซอกจินนน นายนอนได้แล้วววว...
 
.........
 
ในขณะเดียวกัน ซอลฮยอนจัดกระเป๋าเรียนเสร็จและเตรียมตัวจะเข้านอน สาวน้อยหยิบสมุดวาดรูปของเธอขึ้นมาเปิดดู จนกระทั่งถึงหน้าหนึ่ง
 
.
“พี่ใจดีกับฉันจัง...”
 
สาวน้อยกล่าวและยิ้มขณะที่มองดูภาพซอกจิน
 
.
------------------------
 
ในวันต่อมา ซอกจินก็ยังคงเดินมาโรงเรียนด้วยอารมณ์สดใสเช่นเคย กงชานเห็นก็ยังคงแปลกใจ แต่เขาไม่อยากถามเพื่อนเขาแล้ว เพราะคงได้คำตอบเหมือนเดิม
 
.
.......
 
ถึงเวลาพักกลางวัน ซอกจินรีบรับประทานอาหารและรีบไปหยิบของที่ล็อกเกอร์ เขาคว้าสมุดมาได้เล่มหนึ่งก็รีบเดินไปยังที่แห่งหนึ่งทันที
 
...
 
“ขอนั่งอ่านหนังสือด้วยคนนะ”
 
ซอกจินกล่าวขณะเดินไปยังใต้ต้นไม้ ซอลฮยอนได้ยินจึงหันมาพยักหน้าและยิ้มทักทาย
 
“ได้สิคะพี่ซอกจิน”
 
ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งข้างๆและเปิดหนังสืออ่าน ในขณะที่สาวน้อยก็ยังคงนั่งวาดรูปเช่นเคย
“อืม...... เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่เหรอ” ชายหนุ่มถาม
“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาจอนจู ตามพี่สาวฉันมา”
“ถึงว่า ฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย” เขากล่าว
 
“แล้วเธอชอบที่นี่รึเปล่า”
“ชอบค่ะ ที่นี่สวยและเงียบสงบดี...” สาวน้อยยิ้มและพยักหน้า
 
“จริงๆแล้ว...” เขากล่าวต่อ “...จอนจูก็มีที่สวยๆให้เธอวาดรูปเยอะเลยนะ เธออยากไปรึเปล่า”
“ฉันก็อยากไปค่ะ แต่ฉันคงไปไหนไม่ได้มากนักหรอก”
 
“ที่จริง...” เขากล่าว “...วันเสาร์นี้ฉันจะไปที่ทุ่งดอกไม้ ให้ฉันพาเธอไปก็ได้นะ ถ้าเธออยากไป”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลำบากพี่เปล่าๆ ฉันนั่งรถเข็นแบบนี้”
“ไม่ๆ ฉันจะไปที่นั่นอยู่แล้ว ก็แค่แวะรับเธอเอง ไม่ลำบากอะไรเลย”
“อืม... อย่างงั้นเหรอคะ...”
 
สาวน้อยหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซอกจินนั่งนิ่งและรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
 
“ถ้าอย่างงั้นก็ได้ค่ะ” ซอลฮยอนตอบรับและยิ้มให้ซอกจิน
“งั้นพรุ่งนี้แปดโมงเช้า ฉันจะไปรับเธอนะ”
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ”
 
ซอกจินยิ้มจนแก้มปริ เขานึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังดีใจออกนอกหน้าเกินไปจึงพยายามหุบยิ้มลง
 
“อะแฮ่ม... อะแฮ่ม...” ซอกจินแกล้งทำเป็นกระแอมเพื่อพยายามกลบเกลื่อนรอยยิ้ม แต่มันก็กลบเกลื่อนได้ยากจริงๆเพราะเขารู้สึกดีใจมาก
 
.
---------------------------
 
“ปัดผมข้างนี้ดีมั้ยนะ... หรือปัดไปทางนี้ดี...”
 
เช้าวันเสาร์ ซอกจินตื่นแต่เช้า เขาอาบน้ำแต่งตัวและยืนจัดผมหน้ากระจกอยู่นาน
 
“ไม่น่ะ อีกข้างดีกว่า...” เขาจัดผมไปบ่นไป “...เอ๊ะ ไม่น่ะๆข้างนี้ดีกว่า”
 
.
“เดี๋ยวนะ... นี่เราต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?”
 
เขาฉุกคิดขึ้นได้จึงปัดผมให้ยุ่ง แล้วจัดผมแค่ให้เหมือนตอนที่เขาไปโรงเรียนทุกวัน
 
“แค่นี้พอละ” ซอกจินจัดผมเสร็จ จึงเดินออกมาจากกระจก
 
.
“เอ๊ะไม่น่ะ..ไม่..”
 
ซอกจินเดินวกกลับไปที่หน้ากระจกอีกครั้ง และใช้หวีจัดผมอีกครั้งอย่างตั้งใจ
 
…...
 
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงออกจากบ้านและเดินไปยังบ้านของสาวน้อยตามที่เธอได้ให้ที่อยู่ไว้
 
.
.
“หลังนี้แน่เลย”
 
ซอกจินยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง เขากำลังยื่นมือไปกดกริ่ง แต่ก็หยุดลง เขารู้สึกตื่นเต้นจนใจเต้นรัวไปหมด
 
.
“โอย... จะตื่นเต้นอะไรนักหนา... ซอกจินเอ๊ย...” เขาพึมพำและตบที่อกตนเองสองสามครั้ง ก่อนตัดสินใจกดกริ่งไป
 
.
กริ๊งงงงงงงงงงง
 
เสียงกริ่งดังขึ้น ชายหนุ่มมองประตูอย่างใจจดใจจ่อ และไม่นานก็มีคนเปิดประตู
 
“มาหาใครรึเปล่าคะ?”
 
หญิงสาวผมสั้นตัวเล็กๆคนหนึ่งเปิดประตู เธอก็คือโชอาพี่สาวของซอลฮยอน เธอถามซอกจินอย่างงุนงง
 
“เอ่อ.. สวัสดีครับ ผมนัดกับซอลฮยอนไว้น่ะครับ เอ่อๆ... ผมเป็นเพื่อนเธอน่ะครับ”
“อ้อ รอซักครู่นะคะ”
 
โชอาเดินเข้าไปตามซอลฮยอนในห้อง ซอลฮยอนเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วกำลังจะออกไปพอดี
 
.
“ซอลฮยอนจ๊ะ มีเพื่อนมาหาจ้ะ”
“อ๋อค่า หนูกำลังจะออกไปพอดีเลย”
 
“ซอลฮยอน...” พี่สาวเรียกชื่อและเข้ามาใกล้ด้วยความสงสัย “...ใครจ๊ะนั่น”
“พี่ซอกจินเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะค่ะ วันนี้เค้าจะพาหนูไปวาดรูปเล่นที่ทุ่งดอกไม้”
“อ้อ...... รุ่นพี่ที่โรงเรียน...นี่เอง......”
 
โชอาพูดลากเสียงยาว และยิ้มแปลกๆให้ซอลฮยอน
 
“ม..ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะคะ ไม่ใช่นะ...” สาวน้อยรู้ว่าโชอาคิดอะไรจึงรีบปฏิเสธพี่สาว “...เค้าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเฉยๆน่ะ และก็แค่จะพาไปวาดรูปเอง”
“ฮึๆ.. จ้ะ พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย...” โชอากล่าวและลูบศีรษะน้องสาวด้วยความเอ็นดู “...ไปเถอะจ้ะ พ่อหนุ่มคนนั้นเค้ามารอแล้วน่ะ”
“ค่ะ”
 
ซอลฮยอนออกไปนอกห้องและเห็นซอกจินกำลังนั่งรอเธออยู่ สาวน้อยยิ้มและโค้งให้ซอกจิน และซอกจินก็ยิ้มตอบเธอ
 
.
.
“ไปละนะครับ” ซอกจินกล่าว
“ไปละนะคะพี่โชอา”
“จ้า ฝากดูแลซอลฮยอนด้วยนะจ๊ะ”
“ครับผม”
 
ซอกจินโค้งให้โชอาแล้วจึงพาซอลฮยอนออกไป
 
......
 
ชายหนุ่มเข็นรถเธอมาตามทางเดิน แล้วไม่นานก็มาถึงยังทุ่งดอกไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ทุ่งดอกไม้แห่งนี้กว้างมาก ดอกไม้ในทุ่งต่างบานสะพรั่งรับแสงแดดยามเช้า และบรรดาผี้เสื้อหลากสีสันต่างบินดอมดมดอกไม้
 
“ที่นี่สวยมากเลย สวยมากจริงๆ” ซอลฮยอนมองไปรอบๆเพื่อชื่นชมธรรมชาติและยิ้มไม่หุบ
“ชอบมั้ยล่ะ”
“ชอบค่ะ... ชอบมากๆเลย”
 
สาวน้อยยังคงหันไปมองรอบๆตลอด เธอชอบที่นี่มาก และเพราะเธอต้องนั่งรถเข็นแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก เธอจึงแทบไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย
 
“อยากไปตรงนั้นมั้ย จะได้ใกล้ๆดอกไม้หน่อย” ซอกจินถามพลางชี้ไปที่สนามหญ้าริมทุ่งดอกไม้
 
“อยากไปค่ะ แต่ไปไม่ได้หรอก มันสุดทางแล้ว” เธอกล่าว เพราะรถเข็นของเธอไม่สามารถไปยังทางที่ขรุขระนั้นได้
 
“สุดทางแล้วก็ไปได้...” ชายหนุ่มกล่าว “...เดี๋ยวฉันพาไปนะ”
 
.
ซอกจินเข้ามาใกล้ซอลฮยอนและอุ้มเธอขึ้น ซอลฮยอนตกใจและหัวใจเต้นแรงขึ้นทันที นี่เป็นสิ่งที่เธอก็ไม่คาดคิดมาก่อน เขาเดินอุ้มเธอไปที่สนามหญ้าดังกล่าว
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ตกหรอก” ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน ซอลฮยอนได้ยินดังนั้นจึงแอบยิ้ม
 
.
เมื่อเดินถึงสนามหญ้า เขาค่อยๆวางเธอลง ซอลฮยอนถอดรองเท้าออกเพื่อให้เท้าได้สัมผัสกับพื้น หลังจากนั้นจึงเอื้อมมือไปแตะดอกไม้ ซอกจินเห็นจึงยิ้มตามสาวน้อยด้วยความเอ็นดู
 
ซอลฮยอนหยิบสมุดขึ้นมาและเริ่มวาดรูป ส่วนซอกจินค่อยๆเอนตัวนอนลงบนผืนหญ้าอย่างผ่อนคลาย
 
......
 
“เธอเคยมีความฝันอะไรบ้างหรือเปล่า?”
 
ซอกจินถามสาวน้อย ขณะที่เขามองฝูงนกที่กำลังโบยบินบนท้องฟ้า
 
“ความฝัน? เหรอคะ? อืม...” ซอลฮยอนครุ่นคิด “...ฉันไม่ค่อยคิดถึงความฝันของตัวเองซะด้วยสิ... แล้วความฝันของพี่ล่ะคะ”
 
“ฉันเหรอ? อืม... ฉันอยากเป็นหมอน่ะ”
“ว้าว ดีจัง... เพราะอะไรพี่ถึงอยากเป็นหมอเหรอคะ?”
 
“ฉันอยากช่วยเหลือคนน่ะ...” เขากล่าว “...ฉันเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ฉันไม่ได้มีโอกาสดูแลพวกท่านเลย อย่างน้อยถ้าสักวันฉันได้เป็นหมอ ฉันก็จะได้มีโอกาสช่วยเหลือพ่อแม่ของคนอื่นก็ยังดี และปู่ของฉัน ตอนนี้ท่านเป็นมะเร็ง ฉันอยากจะดูแลท่านให้ดีที่สุดน่ะ...”
 
“ฉันเชื่อว่าสักวันพี่จะต้องได้เป็นหมอ ตามที่พี่หวังแน่”
 
“ฮึๆ ฉันหวังว่ามันจะเป็นอย่างงั้นนะ...” เขากล่าว “...ว่าแต่ เธอไม่เคยฝันอะไรจริงๆเหรอ?”
 
“ความฝันของฉันเหรอ..... อืมม.... ที่จริง... ฉันก็อยากจะฝันบ้าง แต่มันไม่มีอะไรที่จะเป็นจริงได้เลย...” เธอกล่าว “...ฉันเคยฝันอยากให้พ่อแม่รักฉันบ้าง ฉันอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับพวกเขา แต่มันก็ไม่มีวันเป็นจริง...”
 
“หลังจากเกิดอุบัติเหตุไม่นาน พวกเขาต่างมีครอบครัวใหม่และไม่เคยติดต่อมาหาฉันเลย...” เธอกล่าวต่อ “...ส่วนฉันก็กลายเป็นเด็กพิการ ที่เป็นได้แค่ภาระของพวกเขา...”
 
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันอยากเป็นอะไร ฉันแค่อยากเป็นเหมือนคนทั่วไป ไม่อยากให้ใครมองว่าฉันแตกต่าง...” สาวน้อยกล่าว “...ถ้าฉันกลับมาเดินได้เหมือนเมื่อก่อนก็คงดี แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกนี่นะ”
 
ซอกจินค่อยๆลุกขึ้นนั่งขณะได้ยินเธอพูด เขาหันหน้ามามองเธอ
 
“พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เรื่องมันผ่านมานานละ...” เธอกล่าวและยิ้มให้เขา “...ฉันทำใจได้กับทุกอย่างแล้วล่ะ ถึงความฝันของฉันจะไม่มีวันเป็นจริงก็ไม่เป็นไร”
 
สาวน้อยมองไปยังทุ่งกว้างด้วยรอยยิ้ม แม้ลึกๆเธอจะรู้สึกเสียใจ แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้ และเธอก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เธอจึงเลือกที่จะมีความสุขกับปัจจุบัน มากกว่าที่จะจมอยู่กับอดีต
 
ซอกจินมองไปที่ขอบฟ้าและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
 
.
.
“แล้วถ้า...” เขากล่าว “...แล้วถ้าวันนึงเธอกลับมาเดินได้จริงๆล่ะ”
“อะไรนะคะ??” ซอลฮยอนงุนงงกับสิ่งที่ซอกจินพูด
 
“ถ้าวันนึงเธอกลับมาเดินได้จริงๆ ก็คงจะดีใช่รึป่าว”
“ก็..ก็ใช่ค่ะ... แต่มันเป็นไปไม่ได้นี่?” สาวน้อยยังคงงุนงงกับชายหนุ่ม
 
“ฉันจะช่วยให้เธอกลับมาเดินอีกครั้งให้ได้...” เขากล่าว “...มันอาจจะต้องใช้เวลา ไม่ว่าจะกี่เดือน กี่ปี หรือกี่สิบปี... ถ้าเธอสู้ ฉันก็จะสู้ข้างๆเธอ”
 
ซอลฮยอนได้ยินซอกจินกล่าว เธอถึงกับพูดอะไรต่อไม่ถูก เพราะไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอมาก่อนเลย
 
“เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อฉันนะ...” เขากล่าว “...แต่ฉันอยากให้เธอเชื่อในตัวเอง”
 
“และฉันก็เชื่อในตัวเธอเหมือนกัน ฉันเชื่อว่าสักวันเธอจะยืนได้ เดินได้ วิ่งได้ และแม้แต่เต้นรำกับเพื่อนๆ สักวันเธอก็จะทำได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น...” เขากล่าว “...แล้วเธอล่ะ เชื่อในตัวเองรึเปล่า”
 
ซอลฮยอนนิ่งไปพักใหญ่และเริ่มครุ่นคิด ซอกจินรู้ว่าเธอกำลังลังเล แต่เขาก็ยินดีจะให้เวลาเธอได้ตัดสินใจ
 
.
“ฉัน... ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าฉันจะกลับมาเดินได้อย่างไร...... แต่ฉัน......” สาวน้อยกล่าวต่อ “......แต่ฉันก็อยากจะพยายามอีกครั้ง ฉันอยากกลับมาเดินได้... ฉันจะลองสู้อีกครั้งนึงค่ะ” ซอลฮยอนตอบซอกจินด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
 
“งั้น... ตกลงตามนี้นะ” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมยื่นมือมาให้สาวน้อยจับ
“ค่ะ”
 
สาวน้อยจับมือตอบเพื่อเป็นการตอบตกลง แล้วจากนั้นซอกจินก็ลุกขึ้นยืน
 
“เรามาลองดูกันเลยเนอะ”
“คะ???” ซอลฮยอนงุนงงอีกครั้ง
 
ซอกจินพยุงตัวซอลฮยอนให้ยืนขึ้น แต่เนื่องจากขาทั้งสองข้างของสาวน้อยอ่อนกำลังมาก เธอจึงกอดคอซอกจินไว้แน่นเพื่อไม่ให้ล้ม และซอกจินก็ประคองเอวเธอไว้แน่น
 
“พ..พี่ซอกจิน ฉ..ฉันไม่ไหว... ฉันไม่มีแรงจริงๆ...” สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอไม่สามารถยืนได้และกลัวจะล้มลงไป “...พ..พี่ซอกจิน”
 
ซอกจินค่อยๆประคองเธอให้กลับไปนั่งลง และเขาก็นั่งข้างๆเธอ
 
.
“วันนี้ยังทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ แต่สักวันเธอจะทำได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น...” เขากล่าว “...ไม่ต้องกลัวล้มนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอล้มเด็ดขาด ฉันสัญญา”
 
ชายหนุ่มกล่าวด้วยแววตาที่หนักแน่น สาวน้อยจึงรู้สึกมั่นใจมากขึ้น และรู้สึกซาบซึ้งในตัวเขามาก
 
“ขอบคุณนะคะ... ขอบคุณพี่มากจริงๆ”
 
.
“อืม... แต่ตอนนี้เราไปเดินเล่นในทุ่งดอกไม้กันดีกว่านะ ฉันจะพาเธอไปเอง”
 
ชายหนุ่มกล่าวแล้วจึงแบกสาวน้อยขึ้นหลัง เธอกอดคอเขาไว้แน่น แต่เธอไม่ได้กลัวจะตกลงไปที่พื้นอีกต่อไป ตรงกันข้าม เธอกลับยิ่งรู้สึกปลอดภัยและรู้สึกอุ่นใจ ซอกจินพาซอลฮยอนเดินดูดอกไม้ในทุ่งกว้าง เธอรู้สึกเพลิดเพลินและมีความสุขมาก ซอกจินเองก็เช่นกัน
 
.
.
...มันยากจริงๆที่ฉันจะเชื่อในตัวเองอีกครั้ง เชื่อในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำได้... แต่ฉันจะพยายามอีกครั้งนะคะ... ฉันจะสู้กับมันอีกครั้ง...
.
...ฉันจะกลับมาเดินอีกครั้งให้ได้...
.
...พี่ซอกจิน...
 
.
.
To be continued…
.