เงารักกามเทพ

สายของวัน อัปสรโสภิต ยังคงนอนอยู่บนที่นอน เธอตื่นได้ซักพักนึงแล้ว เพียงแต่ยังไม่อยากลุกขึ้นเท่านั้น ในสมองของเธอเฝ้าคิดเพียงแต่ว่าไหนว่าเขาจะมาดูเธอตั้งแต่เช้า แต่เขาก็ไม่มา หรือว่าเธอจะตื่นสายไปกันนะ "คนพูดไม่เป็นคำพูด" หญิงส่าวกระเง้ากระงอดในใจ แล้วทำไมเธอต้องรอเขากันนะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสิอัปสร รออะไร..
ขณะที่เธอกำลังก้าวลงบันได เสียงคุยเจื้อยแจ้ว ก็แล่นเข้ามาสู่โสตประสาท ถ้าฟังไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงของอติเทพแน่นอน แต่ว่า เขาคุยกับใครกันนะ...
"งั้นเทพออกไปทานข้าวข้างนอกกับเพชรดีกว่าคะ ชดเชยที่ให้เพชรกลับบ้านเองวันนั้น "
"ได้สิครับ ผมยินดีทำทุกอย่างให้เพชรสบายใจที่สุดนะ" เสียงนั้นยังคงเอาอกเอาใจกัน แลดูเป็นห่วงเป็นใยกันที่สุด คนที่แอบฟังอยู่ถึงกับน้ำตาคลอ
"งั้นเราไปกันเลยดีกว่าคะ น้ำเพชรหิวแล้ว วันนี้เพชรจะกินถล่มเทพให้เงินหมดเลยคอยดูนะ" เสียงหวานๆกังวานก่อนที่เสียงรถยนต์จะทยานออกไปจากบ้านหลังใหญ่
....."คนเจ้าชู้" หญิงสาวตัดพ้อเดินขึ้นบันได้กลับห้องนอนไปทั้งน้ำตา เธอไม่น่าหลงไหลกับการทำดีเพียงชั่วข้ามคืนของเขาเลย คิดว่าเขาเป็นคนอ่อนโยนแต่เปล่าเลย เขาเป็นอติเทพ คนไร้หัวใจ เขาทำทุกอย่างให้เธออ่อนข้อยอมตกลงแต่งงานกับเขา กับจูบนั่น เขาจงใจสร้างมันขึ้นมา เขาไม่ได้ชอบเธอไม่ได้ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว "ดีล่ะ งั้นฉันจะให้คุณได้รู้ ว่าคุณมันก็แค่ผู้ชายบ้านนอกที่ไม่มีใครเขาอยากจะแต่งงานด้วย !! " หญิงสาวคิดอย่างมาดมั่น "มียัยม่านนั้นมาก็ดีเหมือนกัน เราจะได้หาข้ออ้างได้ เอาให้เห็นชัดๆกันไปเลย "
"ฮัลโหล ชัย หรอ นี่สรเองนะ ชัย สรมีเรื่องจะให้ชัยช่วยหน่อย ชัยประจำอยู่ที่ใต้ใช่ไหม " เหมือนปลายสายยังคงงุนงงนิดหน่อย ธนันชัยเป็นเพื่อนสมัยเรียนเมืองนอกด้วยกัน เป็นเพื่อนคนไทยคนเดีนยวที่อัปสรโสภิตสนิทสนมด้วย เพราะเขาไม่มีท่าทีเจ้าชู้หัวงูเหมือนเพื่อนชายคนอื่นๆ
"ชัยช่วยแกล้งเป็นแฟนสรหน่อยได้มั้ย" ม๊อคค่าเย็นที่ชายหนุ่มเพิ่งดูดเข้าไปถูกพ่นออกมาทันที "อะไรนะสร พูดใหม่ซิ !" ชายหนุ่มรีบทำความสะอาดตัวเองก่อนที่จะซักถาม "สรกำลังจะแต่งงาน อีก 1 เดือน แต่คนทีสรจะแต่งงานด้วย เขามีภรรยาแล้ว แต่เขาก็ตกลงแต่งงานกับสร เพราะสมบัติของสร" ธนันชัยเชื่อเพื่อนสาวสนิทใจ เพราะอัปสรโสภิตไม่เคยโกหกโป้ปดเขาเลย ตลอดระยะเวลาที่สนิทสนมกันเธอเป็นเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอดมา ..
"มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอสร นี่มันอะไรกัน แล้วคุณแม่ของคุณยอมได้ยังไง " ธนันชัยซักถามเหตุการณ์อย่างละเอียด อัปสรโสภิตจึงอธิบายทุกอย่างให้ธนันชัยฟัง และใส่สีตีไข่ลงไปเล็กน้อย เพื่อให้เพื่อนของเธอเชื่ออย่างสนิทใจ ธนันชัยต้องช่วยเธอแน่นอน เพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอที่สุด
"งั้นเราไปทานข้าวเย็น แล้วไปต่อกันที่ร้านเค้กนะ สรอยากกิน ตั้งแต่มานคร ยังไม่ได้ไปกินร้านอะไรดีๆเลยเนี่ย มัวแต่นอนป่วย "หญิงสาวร่ายยาวด้วยความดีใจที่เพื่อนกำลังจะช่วยเธอ เธอไม่รู้เลยว่า อติเทพมีอำนาจมากเพียงใด เพราะเพียงแค่เขายกหูโทรศัพย์ ธนันชัยอาจจะโดนเด้งออกจากตำแหน่งทันที
"เลี้ยงผมด้วยแล้วกัน วันนี้เตรียมท้องมาถล่ม " ธนันชัยพูดติดตลก พลางเดินออกไปขึ้นรถ

"คุณหายไปไหนมาอัปสร ผมโทรหาคุณไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ทำไมคุณไม่รับสาย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"

"ฉันไปทานข้าวแล้วก็ไปนั่งเล่นกับเพื่อนคะ ลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในรถ คุณมีธุระอะไรหรือคะ "  น้ำเสียงนั้นยียวนจนคนฟังสัมผัสได้ 

"ผมแค่ไม่อยากให้ใครมานินทา ว่าที่ภรรยาผม ไปไหนดึกๆดื่นกับผู้ชาย ผมไม่ชอบ"  

"ดีคะ ที่คุณรู้แล้วว่าเพื่อนชาย ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายทีหลัง"   น้ำเสียงหญิงสาวยังคงเส้นคงวา 

ก่อนจะเดินผ่านเขาเพื่อขึ้นบรรไดๆไปยังห้องนอนตัวเอง 

"โถ่เว้ย !! "แก้วเหล้าในมือตกลงไปกระทบพื้นด้วยแรงเหวี่ยงเต็มแรง มันแตกจนไม่เหลือชิ้นดี แต่ผู้เป็นเจ้าของก็ไม่ได้สนใจไปกว่าขวดเหล้าชั้นดี ที่ถูกหยิบขึ้นมากรอกใส่ปากแทนแก้ว  เขาไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเธอได้เลย  ภายในใจเขาว้าวุ่นอย่างหนัก  อัปสรโสภิตเธอเข้ามามีอิทธิพลในหัวใจของเขาได้อย่างไร  เขาไม่เคยอยากจะแต่งงานกับเธอเลย เพียงแต่เขาต้องการช่วยเหลือเธอในด้านธุรกิจ พ่อแม่ของเธอต้องการให้เขาเข้าไปบริหารเพราะเชื่อว่าเขามีความสามารถ 

 เท้าเล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องพักของตัวเอง อัปสรโสภิตทั้งกลัว ทั้งน้อยใจ เธอทำอะไรให้เขานักหนา ทำไมถึงต้องต่อว่ากันแรงๆ น้ำตาเริ่มไหลปริ่มคลอเบ้าตาคู่สวย ไม่ไหวอีกแล้ว มือน้อยเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ เธอต้องออกไปจากที่นี่ 

กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ถูกหยิบลงมาจากชั้นบนสุดของตู้เสื้อผ้า ก่อนที่หญิงสาวจะยัดเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นลงไป อัปสรโสภิตกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ให้พ้นจากประตูบ้านเร็วที่สุด