พิมพ์ลิขิตเเอบรัก

บทที่ 3
ช็อกโกแล็ตซ่อนรัก
 
                “มีอะไรให้พี่บ่าวคนหล่อคนนี้ช่วยไหมจ้ะ น้องสาว” ภาษากลางสำเนียงใต้ไพเราะของคนที่ยืนด้านหลัง เรียกให้      พิมพ์ภัทรหันขวับด้วยความตกใจทันที แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับทำให้เธอแทบกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว
                โอ้ย เหลือเชื่อ!!! ก็ใครจะไปคิดว่าการเปิดเรียนวันแรกของเธอจะเจอ....เรียกว่าอะไรดีล่ะ คนตรงหน้าสูงร้อยประมาณร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร คิ้วดกดำ ตาคมล้อมด้วยกรอบแพขนตายาวชนิดผู้หญิงยังอาย ใบหน้าเรียวยาว มีหนวดไรเคราเข้ม ปากหยัก ผิวสีแทนเข้มแบบชาวเลใต้ แต่ที่แปลก! ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าแหวกแนวหรือพวกเด็กแนวมักพูดว่ามี ‘เอกลักษณ์’ เป็นของตัวเองสุดๆ ก็คือ    ทรงผมเดตล็อคถักชี้ทั้งศีรษะ  คาดด้วยผ้าไหมพรมสีเขียวเหลืองแดงสไตล์เร็กเก้ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวไม่ได้รีดถูกปล่อยชายออกนอกเข็มขัด ส่วนกางเกงยีนส์สีซีดราวกับผ่านการใช้งานมานับสิบปีดูขาดแหว่งเป็นช่วงๆตลอดทั้งขา  แต่ที่พอดูได้ก็คงจะมีแค่รองเท้าหนังสีน้ำตาลหุ้มข้อเลยตาตุ่มขึ้นมาเล็กน้อยนั่นแหละ ที่บ่งบอกว่าสภาพใช้งานยังดี! คนตัวเล็กไล่สายตาย้อนกลับขึ้นไปที่ใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะฉีกยิ้มแล้วเอ่ยถามคำถามเมื่อสติกลับมาอีกครั้ง
                “เอ่อ คือ มาสมัครชมรมค่ะ” พิมพ์ภัทรเอ่ยด้วยรอยยิ้มแหยๆ ที่แอบเสียมารยาทสังเกตการแต่งกายของคนตรงหน้านานไปหน่อย
                “อ้อ ได้สิจ้ะ พี่ชื่อปารมี แล้วน้องสาวล่ะชื่ออะไร” ชายหนุ่มพูดกลางสำเนียงใต้ตอบกลับ พร้อมแนะนำชื่อตัวเองต่อท้าย แต่    ไม่วายส่งยิ้มโชว์ฟันขาวจนตาหยีอย่างมั่นใจสุดๆมาให้
                ‘โอ้มายก็อด.........ไม่น่าเชื่อ!’ ว่าพี่ธีร์ของเธอจะมีเพื่อนรักที่ดูต่างกันราวฟ้ากับเหวได้ขนาดนี้ ธีร์ภพดูสุขุมเงียบเรียบร้อย แต่งตัวเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว ผิวขาวเหลืองเนียนใสดูมีน้ำมีนวล มีมาดผู้นำมากกว่า ‘พี่บ่าวมี’ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ที่สุด ทั้งสองคนไม่น่าจะโคจรมาเป็นเพื่อนรักสนิทชิดเชื้อกันได้ แต่ช่างเถอะ สิ่งที่เธอต้องทำคือ ‘ตีสนิท’ กับ ‘พี่บ่าวมี’ ให้ได้!!! แล้วล้วงเอาความลับ เอ้ย เอาข้อมูลของธีร์ภพมาให้ได้มากที่สุด
                “เรียกภัทรก็ได้ค่ะ”
                “น้องสาวภัทร....” ปารมีเปล่งเสียงแปร่งสำเนียงใต้เรียกชื่อหญิงสาวลากยาวซะหวานเจี๊ยบ จนเจ้าของชื่ออดหัวเราะออกมาไม่ได้
                “ฮ่าๆ ๆ พี่มีนี่อารมณ์ดีจังเลยนะคะ” เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาด้วยโดยไม่ทราบสาเหตุ แปลกแต่จริง! ปารมีหนุ่มใต้ตัวดำทำให้เธอหัวเราะได้ซะอย่างนั้น
                “อยู่กับพี่รับรองน้องสาวได้หัวเราะท้างง...วัน”
                “ฮ่าๆๆ เชื่อค่ะ” พอได้หัวเราะครั้งแรก ครั้งที่สองก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับมันหยุดไม่ได้ เพียงแค่คนตรงหน้าพูดอะไรออกมาก็ได้ทั้งนั้น
                “หัวเราะอะไรกันแต่เช้า บ่าวมี” เสียงหัวเราะใสๆที่กำลังประสานกันกับเสียงสำเนียงใต้มีอันต้องหยุดชะงักกึก! เมื่อเสียงเรียบรื่นเปล่งออกมาเพื่อถามคนทั้งสองทันทีที่ก้าวเข้าห้องชมรม
                “อ้าว ไอ้ธีร์มาแล้วเหรอ มามา นี่น้องสาวภัทรจะมาสมัครชมรมของเรา” ประธานชมรมอย่างปารมีหันไปแนะนำสาวน้อยหน้าใสร่างเล็กกับเพื่อนรักอย่างธีร์ภพ เมื่อเห็นว่าคนยังไม่วุ่นวายมากนัก เพราะเขาเพิ่งจะมาเปิดห้องเมื่อสักพักนี้เอง
                “สะ สวัสดีค่ะ พี่ธีร์” คนตัวเล็กพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นยามเอ่ยออกไป กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอรู้สึกตื่นเต้นแค่ไหนที่ได้เจอกันอีกครั้ง หากแต่ไม่ได้หน้าเลอะแป้งเช่นวันวาน ไม่รู้ว่าเขาจะจำได้รึเปล่านะ ‘โอ้ย หัวใจจ๋ากระหน่ำเต้นเบาๆลงหน่อยได้ไหม’ หญิงสาวได้แต่ครางบอกตัวเองอยู่ในใจ ส่วนมือที่กำลังจับปากกากรอก      ใบสมัครก็สั่นกึกๆจนแทบจะควบคุมไม่ได้ ดีที่ว่าเป้าหมายของเธอเขาไม่ได้มองมา ขณะที่ธีร์ภพเองก็อดจ้องมองใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนวลเนียนอย่างพิจารณาไม่ได้ เหมือนกับว่าเคยเจอกันที่ไหนสักแห่ง ‘คุ้นๆแหะ’
“เราเคยเจอกันรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเอ่ยถามตรงๆ หารู้ไม่ว่าคนถูกถามถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆหนึ่งครั้ง แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่เคยอยู่ในฝันของเธอตลอดทั้งคืนวาน
“คิ คิดว่าไม่นะคะ” เสียงตะกุกตะกักของหญิงสาวส่งผลให้คิ้วเข้มของธีร์ภพขมวดมุ่นด้วยความสงสัย
“มุกตื้นๆน่าไอ้ธีร์ ว่าแต่มาสายนะท่านรอง” ปารมีอดแซวเพื่อนรักตามประสาคนอารมณ์ดีไม่ได้
“เออ ไอ้ท่านประธาน....ชมรม ฉันขอไปเตรียมใบรับสมัครก่อนนะ” เมื่อคิดไม่ออกว่าเคยเจอสาวหน้าใสที่ไหนมาก่อน ธีร์ภพจึงตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งโต๊ะด้านใน เพื่อเตรียมเอกสารรับสมัครสมาชิกเข้าชมรมในภาคเรียนนี้
“น้องสาวภัทร......แหลงใต้ได้ไหมจ้ะ ถ้าแหลงได้นะ พี่บ่าวจะให้พ่อมาขอพรุ่งนี้เลย” ปารมีหยอกเอินคนร่างเล็กเล่นตามวิสัยคนช่างคุย หากแต่ก็ทำให้แก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นมาได้ เพราะไม่เคยถูกผู้ชายแซวมาก่อน
“พูดไม่ได้ค่ะ!!!” พิมพ์ภัทรรีบเงยหน้าจากกล่องขนมขึ้นมาตอบเสียงดังฟังชัดทันควัน กลัวว่าคนที่กำลังง่วนกับกองเอกสารนั้นจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอกำลังถูกจีบเสียก่อน
“แหะๆ เอ้า แล้วนั่นน้องสาวถือกล่องอะไรจ้ะ” ปารมีหนุ่มใต้เอ่ยถามด้วยสงสัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จดๆจ้องๆเจ้ากล่องอะไรสักอย่างที่ถืออยู่ในมือ
“อ้อ เอ่อ คือ......” พอหันไปสบตากับเป้าหมายอย่างไม่ทันตั้งตัว พลันหัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง ก็พี่บ่าวมีเล่นถามจี้จุดซะขนาดนี้ หญิงสาวพยายามหาข้องอ้างที่ฟังดูไม่น่าเกลียด ว่าใครเป็นเจ้าของกล่องขนมช็อคโกแลต ที่เธอตั้งใจทำครั้งแรกอย่างสุดฝีมือกล่องนี้ล่ะ
“พิ พี่ พี่ธีร์คะ คือ พะ เพื่อนในคลาสฝากมาให้ค่ะ” เสียงสั่นๆที่คนตัวเล็กพยายามเปล่งออกมาต่อคนตรงหน้า ก็ไม่ต่างกับมือเรียวเล็กเย็นชื้นด้วยเหงื่อ และพยายามบังคับให้มันยื่นไปให้คนหน้าหล่อเกาหลีช้าๆ
“ขอบคุณครับ”
“เฮ้อ.........” พิมพ์ภัทรพ่นลมออกมาจากริมฝีปากบางอย่างโล่งอก อย่างน้อยขนมก็ถึงมือเขาโดยตรง แม้ว่าจะต้องโกหกก็เถอะ ว่าไงนะ! พี่ธีร์บอกว่า.....ขอบคุณครับ อ้ายยยยยยย เธออยากจะตอบเหลือเกินว่า ‘ไม่เป็นไรค่ะ’ แต่ก็กลัวว่าจะติดอ่างก่อนที่จะพูดมันจนจบประโยคซะก่อน
“ค่ะ ค่ะ แหะๆ” หญิงสาวทำได้เพียงหัวเราะอย่างเขินๆออกมาเท่านั้น แล้วหมุนตัวจะเดินกลับออกไป
“เดี๋ยว” หากแต่เสียงเรียกที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เท้าของคนถูกเรียกหยุดซะงักทันที หันกลับไปสบตาคนเรียกช้าอย่างกล้าๆกลัวๆ ธีร์ภพขมวดคิ้วมองกระดาษโน้ตเล็กๆบนกล่องขนมที่มีข้อความว่า
แทนคำขอบคุณสำหรับวันนั้น
          ....ผู้หญิงหน้าเลอะแป้ง
 
“ใครครับ ผู้หญิงหน้าเลอะแป้ง” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย เขาเคยรู้จักด้วยหรือ แล้วใครคือ ‘ผู้หญิงหน้าเลอะแป้ง’
“มะ ไม่ทราบสิคะ เขา...ฝะ ฝากกันมาอีกทีค่ะ” แต่คำตอบเสียงสั่นๆของหญิงสาวกลับทำให้คนฟังงุนงงมากขึ้นไปอีก
“ครับ” ทว่าธีร์ภพกลับเพียงตอบรับสั้นๆ ราวกับไม่ได้สงสัยอะไร ส่วนในใจน่ะหรือ......เขาจะต้องรู้ให้ได้!!! ว่าเจ้าของไอ้กล่องขนมนี่คือใคร... จะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลยแม่ตัวแสบ!