พิมพ์ลิขิตเเอบรัก

บทที่ 1
แรกพบในอ้อมกอด
สู่อดีต..........
                “เฮ้ย! น้องระวัง”
“ว้ายยย……..” ……ตุ๊บ.........
เสียงโห่ร้องเพลงของนักศึกษารุ่นปีของคณะที่กำลังสนุกสนานร่วมกันกับนักศึกษาปีหนึ่ง อย่างอึกทึกไปทั่วบริเวณหน้าตึกกิจกรรมนั้น ไม่ได้ผ่านโสตประสาทของพิมพ์ภัทรเลยสักนิด เพราะสิ่งที่เธอรับรู้ตอนนี้คือ ใบหน้าหล่อเหลาห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น เจ้าของอ้อมกอดที่กำลังรองรับน้ำหนักตัวเธอไม่ให้ล้มลงไปจูบบนพื้นซีเมนต์ผิวขรุขระเพราะหลบรถจักรยานคนนี้ เรียกว่าหล่อ......’ระดับโอ้ปป้าพระเอกเกาหลี’ ในซีรี่ย์ที่เธอชอบดูเชียวล่ะ
’โอ้ยยย สเป็คเลยเว้ยยย’ หญิงสาวตะโกนก้องในใจ แต่เที่ยบไม่ได้กับจังหวะการเต้นของหัวใจในอกเธอตอนนี้หรอก เพราะมันดังยิ่งกว่าระเบิดพลุบนท้องฟ้าเสียอีก ‘ตายแน่ภัทร หัวใจจะวาย!’
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดเบิกตากว้างมองหน้าเขาค้างอยู่นานสองนาน กวาดตาพิจารณาทั่วใบหน้าจิ้มลิ้มแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะคงดูน่ารักดีหากไม่เปรอะเปื้อนไปด้วยแป้งหลากสีสัน จากการถูกรุ่นพี่แกล้งตอนทำกิจกรรมรับน้องใหม่ หากแต่จากดูจากดวงตากลมใสหวานที่เพ่งมองเขาแล้ว  เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้ล้างหน้า!
“แหะๆ” พอได้สติพิมพ์ภัทรจึงพยายามยืนทรงตัว หากแต่สายตาที่มองคนตรงหน้ายังคงเปล่งประกายซะจนคนถูกมองรู้สึกขัดเขิน ‘คนอะไร! ขนาดเสียงพูดยังหล่อเลยอ่ะ อ้ายยย’ ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“น้องเจ็บตรงไหนรึเปล่า” คนถามพยายามมองหาบาดแผลไปทั่วร่างเล็ก เผื่อว่าจะต้องพาไปห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัย
“เอ่อ....ไม่เป็นไรค่ะ อุ้ย” พิมพ์ภัทรลองก้าวเดินไปข้างหน้า แต่กลับล้มลงในอ้อมแขนพระเอกเกาหลีของเธออีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ใบหน้าหล่อตี๋ของเขาเฉียดผ่านแก้มเนียนของเธอทันที  ราวกับกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าสู่หัวใจกะทันหัน ทำให้ความรู้สึกในอกข้างซ้ายยิ่งเต้นกระหน่ำหนักกว่าครั้งแรกซะอีก แค่นั้นไม่พอ  แค่เพียงเธอหันไปสบตากับเขาเท่านั้นแหละ ราวกับโลกทั้งโลกมีเพียงเขาและเธอแค่สองคน สิ่งรอบตัวหยุดหมุนไปชั่วขณะ เธอเห็นเงาตัวเองเองในดวงตาเรียวยาวใสซื่อนั่นชัดเจน แต่กลับต้องตกใจเมื่อ....พระเจ้า! เงาที่สะท้อนดวงหน้านั้น.....ฉันตกถังแป้ง!!!
“ฮือๆ.....” หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าตัวเอง หลับตาปี๋ ราวกับว่ามันจะช่วยพรางความหน้าเกลียดจากศิลปะเทแป้งของรุ่งพี่ที่ต้อนรับน้องปีหนึ่งอย่างเธอได้ ชายหนุ่มหน้าเกาหลีมองการกระทำของร่างเล็กตรงหน้าแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ที่เห็นเธอเพิ่งรู้ตัว
“ธีร์” หากได้เสียงสวรรค์จากใครสักคนช่วยไม่ให้เธอต้องทนต่อสายตาของเขานานนัก
“ดาเสร็จธุระแล้วเหรอ”  ธีร์ หรือธีร์ภพ นักศึกษาปีสี่คณะวิศวะ หันไปถามเพื่อนร่วมชมรมค่ายอาสาสมัครด้วยกันตั้งแต่สามปีที่แล้ว ดาหรือ รันดา เป็นนักศึกษาปีสี่คณะการบัญชี แต่กลับมาสนิทกันได้เพราะไปเข้าค่ายช่วยเหลือสังคมด้วยกันบ่อยๆ
                “พี่ธีร์.....” พิมพ์ภัทรพึมพำเรียกชื่อคนที่ช่วยเหลือเธออย่างจำขึ้นใจ และฉวยโอกาสหนีออกมาทันทีที่เขาหันหลังไปคุยกับเพื่อน
                “ก็...อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ” ธีร์ภพหันกลับเพื่อจะถามชื่อคนตัวเล็ก หากแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ‘เร็วจริงๆ’ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้มให้กับคนที่หายตัวเร็วปานนินจาร่องหนได้รึไง
                “อะไรหายย่ะ” รันดาถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
                “อ้อ ไม่มีไรหรอก ไปกันเถอะ” ธีร์ภพไม่รู้จะอธิบายยังไง จึงปฏิเสธออกไป ทำเอาคนฟังคำตอบถึงกับงง แล้วเดินตามหลังไปอย่างปลงๆ โดยไม่ทันได้สังเกตเด็กสาวในชุดนักศึกษาเสื้อสีขาวกระโปรงพลีท สวมรองเท้าผ้าใบ กำลังยืนหลบหลังเสาต้นใหญ่ใต้อาคารด้านหลังพวกเขา
                “เฮ้อ....” พิมพ์ภัทรถอนหายใจโล่งอก หญิงสาวล้วงมือเอากระจกออกมาจากระเป๋าสะพาย แล้วส่องหน้าเท่านั้นแหละ...........
                “กรี้ดดดดดดดดดดด” ใครแกล้งฉัน ฮึ่ม!!!! แค่ตัวเล็กเตี้ยก็แย่พออยู่แล้ว ยังจะระเลงใบหน้าของเธอซะเละอีกนะ  รุ่นพี่ก็รุ่นพี่เถอะ ทำไมทำกับเธอได้ลงคอ!!!!