บทนำ

            ณ สนามบินระดับประเทศของไทยอย่างสุวรรณภูมิต่างคลาคล่ำไปด้วยผู้คนล้นหลามอยู่เป็นนิจ เสียงสนทนาอันดังก้องจากกรุ๊ปทัวร์ของนักท่องเทียงทั้งหลายแหล่ ไม่สามารถเข้ามากระทบโสตประสาทหูของหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษาได้เลยสักนิด เพราะพิมพ์ภัทรกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดอันน่าผิดหวัง ราวกับโลกสีชมพูทั้งใบของเธอ ตลอดเวลานับตั้งแต่เป็นนักศึกษาปีหนึ่งได้ถล่มลงตรงหน้า คล้ายกับโดนคลื่นยักษ์สาดซัดโดยไม่ให้เตรียมใจล่วงหน้า เพื่อตื่นขึ้นมาพบกับความผิดหวังเมื่อสิบนาทีที่แล้ว

                “พี่ธีร์คะ เอ่อ....คือ....เอ่อ..ภัทร ระ....ระ...” คนตัวเล็กยืนก้มหน้าก้มตาพูดเสียงตะกุกตะกัก มือบางทั้งสองข้างบีบเข้าหากันแน่น จนชื้นเหงื่อทั้งที่อุณหภูมิในบิริเวณนี้เย็นเฉียบ เธอพยายามรวบรวมความกล้าที่จะพูดความในใจทั้งหมดทีมีต่อผู้ชายตรงหน้า ตั้งแต่แรกพบเจอ ยังไงวันนี้เธอต้องบอกให้เขารู้ให้ได้ ก่อนที่ ‘พี่ธีร์’ ของเธอจะบินไปเรียนต่อเมืองนอกอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

            “มีอะไรรึเปล่าภัทร พี่จะไปขึ้นเครื่องแล้วนะ” ชายหนุ่มถามพลางก้มหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง มันบอกเวลาว่าต้องออกเดินทางเสียที หากแต่คนตรงหน้าก็ยังเอาแต่อ้ำอึ้งก้มมองปลายเท้าอยู่อย่างนั้นเอง

            “คือว่า....พี่ธีร์อย่าเกลียดภัทรนะ ความจริงคือ.....ภัทร...ระ....ระ ...รักพี่ธีร์ค่ะ รักตั้งแต่วันแรกที่เราได้รู้จักกัน.....” พิมพ์ภัทรตัดสินใจเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว เธอเลือกแล้วว่าต่อให้ผลจะออกมายังไง เธอก็จะยอมรับมัน

  “ว่าไงนะ! ฮึๆๆๆ พี่ว่าภัทรอาจจะยังไม่รู้จักความรักดีพอหรอก ยังเด็กเกินไป ที่สำคัญคือพี่รู้สึกกับภัทรแค่....น้องสาวเท่านั้น” พูดจบธีร์ภพก็หันหลังลากกระเป๋าใบใหญ่เดินจากไปทันที แม้ในใจจะเต้นกระหน่ำด้วยตื่นเต้นและตื้นตัน แม่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเหตุผลบางอย่างที่เขาเองก็ไม่อาจยอมรับได้

ภาพแผ่นหลังกว้างเลือนลางห่างไกลออกไป เมื่อหยดน้ำอุ่นเริ่มคลอหน่วยขอบตาล่างของคนสารภาพความในใจ ถูกทิ้งให้ยืนนิ่งเกร็งราวกับถูกสาป ร่างทั้งร่างสั่นเทาตามแรงสะอื้นฮักตามปริมาณน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม ราวกับเขื่อนเก็บน้ำแตกทะลักหลั่งไหลเป็นทางไม่หยุดหย่อน

               นานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่พิมพ์ภัทรจะบังคับให้ขาเรียวเล็กหันหลังกลับ เดินหาทางออกจากสนามบินอันกว้างขวางได้สำเร็จ เพราะน้ำตาที่ไหลไม่หยุดนั้น ทำให้ดวงตาที่เคยกลมใส กลายเป็นพร่าเลือนไปหมด อีกทั้งเสียงปฏิเสธคำสารภาพรักของเขายังคงก้องกังวานในหัวใจอันบอบช้ำ เหมือนกับมีเข้มแหลมคมนับพันพุ่งจากทุกทิศทาง เข้ามาทิ่มหัวใจดวงน้อยซึ่งเคยเป็นสีชมพูมาตลอด ให้กลายเป็นเพียงเศษชิ้นเนื้อที่เปื้อนเลือดสีดำของคนใจดำเช่นเขา ‘พี่ธีร์’ หรือธีร์ภพ ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างน่ากอด หน้าตาแนวพระเอกเกาหลี ริมฝีปากชมพูระเรื่อ นักศึกษาวิศวะรุ่นพี่ปีสุดท้าย ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยแอบครอบครองริมฝีปากยามเขาหลับ ไม่สิ! ตอนเขาเมาต่างหาก เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอได้รู้ซึ้งถึงการ ‘แอบมอง’ เข้าใจคำว่า ‘แอบรัก’ แล้วก็ตื่นเต้นประหม่ากับการ ‘ขโมยจูบบบบบบ’ สรุปแล้วเขาเป็นเพียงผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ทำให้เธอได้เรียนรู้ว่าการ ‘แอบรัก’ ใครสักคนนั้นมีความสุดขนาดไหน แต่ทำไมวันนี้ ‘พี่ธีร์’ ของเธอถึงได้ใจร้ายใจดำนัก กล้าปฏิเสธผู้หญิงน่ารักบอบบาง แถมยังจงรักภักดีรักเดียวใจเดียวกับเขาเพียงคนเดียวอีกต่างหาก แต่อย่าหวัง! ว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคของการแสดงความรัก เธอจะทำให้เขารับรู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน! และจะไม่ยอมให้ชะนีหน้าไหนคาบไปกินเด็ดขาด! หญิงสาวใช้หลังมือปาดน้ำตานองหน้าออกอย่างลวกๆ ไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นจากผู้คนที่เดินสวนมา ‘ให้มันรู้ไปสิว่าความพยายามของเธอจะสูญเปล่า!!!’