มหาวิทยาลัยอาลัยรัก

                    "เราและนาย เพื่อนกันตลอดไป" ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาเขียนความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนรักลงบนเสื้อนักเรียนที่พวกเขาจะไม่ได้ใส่มันอีกแล้ว
                    "เฮ้ย!! วันนี้ฉลองกันป๊ะ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง" เต๋าเพื่อนรักของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นลังจากที่ระบายความรู้สึกในใจเสร็จแล้ว
                    "โอเค!!" ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
                    "เฮ้ย!!! ไอ้วัฒน์ แล้วมึงมีรถเปล่าวะ" โจเพื่อนของชายหนุ่มพูดกับชายหนุ่ม
                    "ไม่ว่ะ" ชายหนุ่มพูดพลางทำหน้าเซ็ง
                    "เฮ้ย ไม่เป็นไรว่ะ เดี๋ยวมึงไปกับกูก็ได้" โจพูดพลางส่งยิ้มให้เพื่อน
                    "โอเค! งั้นไปกันเลย" ชายหนุ่มยิ้มแล้วก็เดินไปขึ้นรถพร้อมกับเพื่อน หลังจากที่ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
                    เมื่องานเลี้ยงเริ่มขึ้นชายหนุ่มและเพื่อนๆก็เริ่มชนแก้วกัน
                    "เอ้า ชน ชน ชน" โจพูดพลางยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนๆ
                    "เดี่ยว เดี๋ยว เดี๋ยว กูมีเกมส์จะให้เล่นเว้ย" เต่าพูดพลางยิ้ม
                    "เกมส์ไรของมึงวะ!!" ชายหนุ่มสงสัย
                    "ก็เกมส์หมุนขวดสิวะ ถามได้ ถ้าปากขวดชี้ไปที่ใครนะเว้ย คนนั้นจะต้องดื่มให้หมดแก้วเว้ยยย..." เต๋าพูดพลางหมุนขวดเหล้า และแล้วปากขวดก็ชี้ไปทางชายหนุ่มพอดี
                    "ไอ้วัฒน์!!! 555 นี่เลยเดี๋ยวกูเทให้" เต๋าพูดพลางเทเหล้าให้ชายหนุ่ม
                    "อ้าาา..." ชายหนุ่มละอาออกมาหลังจากดื่มเหล้าเข้าไป
                    "เอ้า!!! หมุนละนาาา..."เต๋าพูดพลางหมุนขวดเหล้า แล้วทุกคนก็เล่นกันอย่างสนุกสนานจนเมามอมแมมนอนตะเกียกตะกายอยู่ข้างกองไฟ
                    "เฮ้ย!!! พวกมึงจะลืมกูเปล่าวะ" ชายหนุ่มพูดด้วยอาการมึนเมา
                    "กูอะ! ไม่ลืมพวกมึกหลอกเว้ย กูอะสัญญานะว่าจะเป็นเพื่อนกับพวกมึงตลอดไป" โจ้พูดด้วยน้ำเสียงของคนเมา และพวกเขาก็นอนตะเกียกตะกายอยู่ด้วยกันจนถึงรุ่งเช้า
                    หลังจากกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มถึงกับต้องทำหน้าเหี่ยว เมื่อมองเห็นหญิงแก่ผู้เป็นป้ายืนทำหน้าบึ้งอยู่หน้าบ้าน
                    "ไปไหนมาทั้งคืน!!" หญิงแก่ยืนค้ำเอวด่าชายหนุ่มด้วยความโกรธ
                    "มะ มะ มะ มะ แม่ครับ..." ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบหญิงแก่ก็พูดขัดเสียก่อน
                    "ไป ไปเลย ไปอาบน้ำแต่งตัว เก็บของ แล้วรีบลงมากินข้าว เดี๋ยวพ่อ(ลุง)เขาจะไปส่ง พ่อเขารอนานแล้ว เฮ้ย จริงๆเลย" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงไปอาบน้ำแต่งตัว เก็บของ หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วชายหนุ่มก็เดินไปที่หน้าหมูบ้านเพื่อที่จะขึ้นรถโดยสารไปที่มหาวิทยาลัยพร้อมกับป้าและลุงที่อาสาไปส่งเขาจนถึงหอพัก
                    เมื่อถึงมหาวิทยาลัย หลังจากที่ขนของเข้าไปเก็บในหอพักเรียบร้อยแล้ว ป้าแย้มจึงบอกลากับชายหนุ่ม "ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เดี๋ยวว่างๆแม่จะแวะมาเยี่ยมนะ" หญิงผู้รับบทบาทเป็นแม่ถึงกับต้องน้ำตาซึม "ครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมจะดูและตัวเองให้ดีที่สุด" และแล้วน้ำตาของชายหนุ่มก็ไหลซึมออกมา หลังจากที่ล่ำลากันเสร็จแล้ว ชาย-หญิงผู้รับบทเป็นพ่อและแม่ขอชายหนุ่มก็เดินทางกลับ ฝ่ายชายหนุ่มหลังจากที่จัดการทุกอย่างในห้องเสร็จแล้วก็ออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ
                    "ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย" หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือพร้อมกับวิ่งตามโจรที่แกกระเป่าสตางค์ของเธอไป แต่แล้วพรหมลิขิตก็เกิดขึ้น เมื่อหญิงสาวเกิดสะดุดล้ม และวัฒนาก็เข้ามารับตัวเธอไว้ทันพอดี หัวใจของวัฒนาเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบ้ห้าที่ไร้ริ้วรอยของเธอ ยิ่งเห็นตาของเธอหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้น ทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง ก่อนหญิงสาวจะพูดตัดขึ้น
                    "ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย ฉันถูกฉกกระเป๋าสตางค์คะ ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงวิ่งตามโจรผู้นั้นไปและนำกระเป๋าสตางค์มาคืนให้กับหญิงสาว และทั้งสองก็นั้งคุยกันบนชิงช้าที่สวนสาธารณะ
          หญิงสาว:"ขอบคุณนะ เอ่อ...!!! นายชื่ออะไรหรอ"
          ชายหนุ่ม:"อ้อ เราชื่อวัฒนา เรียกสั้นๆว่า วัฒน์ ก็ได้ แล้วเธอละ"
          หญิงสาว:"เราอะชื่อ มณฑยา เรียกสั้นๆว่า มณ ก็ได้ แล้วนายเรียนคณะอะไรหรอ"
          ชายหนุ่ม:"เราอะเรียนคณะวิทย์ อยู่ปีหนึ่ง แล้วเธอละ"
          หญิงสาว:"เฮ้ย!! เหมือนกันเลย แล้วนายเรียนสาขาอะไรหรอ"
          ชายหนุ่ม:"ฟิสิกส์ อะ แล้วเธอละ"
          หญิงสาว:"เราก็ฟิสิกเหมือนกัน เออะ ไว้ค่อยคุยกันนะ พอดีมีธุระอะ ไปก่อนนะ บายบาย"