มหาวิทยาลัยอาลัยรัก

               ในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ชายหนุ่มวัยสิบแปดปีนั่งสมเพชตัวเองที่เกิดมาไร้ความสามารถ เขานึกถึงแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ เสียงด่าของผู้หญิงคนหนึ่งยังดังก้องกังวานอยู่ในหูของเขา "ไอ้น่าโง้ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ยังจะมาช่วยคนอื่นอีก ออกไป ออกไปไกลๆจากลูกของฉัน เดี๋ยวตัวสเนียดจะเกาะกินลูกสาวของฉันไปจนตาย ออกไป" ฝ่ายลูกสาวของของหญิงคนนั้นก็ไม่พูดไม่จาอะไรที่จะช่วยชายหนุ่มเลย เธอมัวแต่นั่งร้องไห้จากอาการเจ็บปวดที่ชายหนุ่มขี่จักรยานชนเธอ วันนั้นชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งสมเพชตัวเองอยู่คนเดียวพร้อมกับน้ำตาไหลคลอทั้งวันโดยที่ไม่มีใครรับรู้ ทำไมนะทำไมทั้งๆที่เขาพยายามจะช่วยเธอแล้ว แต่แม่ของเธอกลับดูถูกเขา

               แม้นนนนน.....เสียงรถมอเตอร์ไซค์วิ่งมา ชายหนุ่มปาดน้ำตาแล้ววิ่งไปตามทิศทางของเสียงนั้น "แม่" ชายหนุ่มเอ่ยปากเรียกผู้เป้นป้าที่เลี้ยงดูเขาตั้งแต่เล็ก ผู้ซึ่งหิ้วของพลุงพลังหลังจากที่ไปตลาดกับสามีของเธอมา "โหซื้ออะไรมาบ้างนิเยอะเลย ไหนขอผมดูหน่อยสิ" ชายหนุ่มพูดพลางเปิดดูของที่อยู่ในถุง "ก็ของใช้ส่วนตัวแม่ และก็ขอโปรดลูกอย่างแตงโม แกงเขียวหวาน ต้มยำกุ้งนะจะ" หญิงผู้รับบทเป็นแม่เอ่ย ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นถึงกับกลั้นน้ำลายไม่อยู่ จนลุงคนที่เขาเรียกว่าพ่ออดที่จะแซวเขาไม่ได้ "แม้พอจะได้กินของโปรดละน้ำลายไหลเลยนะ" ชายหนุ่มยิ้มพลางเอาของเข้าไปเก็บ

               เช้าวันต่อมา ปี๊ก...ปิ๊ก...!!! เสียงแตรรถรับส่งนักเรียนดังขึ้น ชายหนุ่มวัยสิบแปดปีรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วไปอาบน้ำ และรีบควานหาชุดนักเรียนมาใส แล้วก็วิ่งตามเสียงนั้นไป "รอผมด้วย..." ชายหนุ่มพูดพลางวิ่งตามรถคันนั้น ทันที่ที่รดจอดหญิงคนหนึ่งก็เดินผ่านมาพอดี "ไม่ต้องรอมัน ไปเลย มันเป้นสเนียด เมื่อวานนะมันขี่จักรยานชนลูกฉันล้มจนหัวแตกเย้บไปสี่เข็ม ไอ้คนสเนียดอย่างนี้อย่ารอมันเลย" ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดอะไร สิ่งของต่างๆก็ถูกปามาพร้อมกับคำด่าต่างๆจากคนบนรถและหญิงคนนั้น ชายหนุ่มจึงได้แต่เดินโทรมกลับบ้าน ป้าแย้มผู้รับบทเป็นแม่เห็นชายหนุ่มเป็นแบบนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงตกใจว่า "อุ้ย!ตายแล้ว!เป็นไรอะลูกใครทำอะไร ทำไมถึงเนื้อตัวมอมแมมอย่างนี้ บอกแม่มาสิ" ชายหนึ่งรู้สึกเสียใจมาก แต่เขาไม่กล้าที่บอกกับป้าแยมผู้รับบทเป็นแม่ของเขา เขาจึงตอบไปว่า "ไมเป็นไรหรอกแม่ ผมแค่ลื่นล้มเอง" หญิงผู้เป็นป้าไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของคนที่เธอเรียกว่าลูก แต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไง เธอทำได้เพียงแต่ส่ายหน้าและก็เดินเข้าบ้านตามคนที่เธอเรียกว่าลูกไป

               วันต่อมาชายหนุ่มก็แต่งตัวไปเรียนตามปกติ แต่วันนี้เขาไม่ได้ไปรถรับส่งนักเรียนตามเคย เพราะวันนี้สมัยลุงคนที่เขาเรียกว่าพ่ออาสาไปส่งเอง เพราะสมัยรู้ดีว่าเมือวานเกิดอะไรขึ้นเพราะเขาได้ยินจากปากคนที่อยู่ในเหตุการ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าหากไม่ทำแบบนี้วัฒนาหลานชายคนที่เขาเรียกว่าลูกคงไม่มีทางได้ไปโรงเรียนเป็นแน่เขาจัดตัดสินใจที่จะไปส่งวัฒนา และแล้วความฝันของชายหนุ่มที่ชื่อว่าวัฒนาก็ใกล้เป็นจริงขึ้นมา เมื่อเขาไปถึงหน้าโรงเรียนครูประจำชั้นของเขาเดินเข้ามาพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งพลางพูดว่า "นี่วัฒนาครูเข้าไปเจอใบสมัครเข้ามหาวิทยาลัยในอินเตอร์เน็ตมาน่ะ ครูเห็นว่าเธออยากเป็นครูสอนวิทยาศาสตร์ และเห็นว่าโควต้านี้น่าสนใจจึงอยากให้เธอสมัครดูน่ะ" วัฒนาได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกดีใจมากพลางพูดขอบคุณครูผู้รู้ใจของเขา "จริงหรครับครู ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ" หลังจากนั้นมาชายหนุ่มก็คิดตลอดว่าเขาจะไม่ยอมให้ใครดูถูกอีกต่อไป เขาจะตั้งใจอ่านหนังสือทุกวัน และจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ให้ได้ "เราจะต้องทำได้ เราจะต้องทำได้" ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง

               หลายวันต่อมาเป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย ชายหนุ่มเฝ้าดูอย่างจดจ่อหวังจะให้ตัวเองสอบติด และแล้วเสียงดังลั่นก็เกิดขึ้น "เย่! เย่! ผมสอบติดแล้ว เย่! เย่!" ชายหนุ่มรู้สึกดีใจมากจึงร้องตะโกนออกไปโดยไม่เกรงใจคนรอบข้างที่นั่งทำงานอยู่ และหลังเลิกเรียนชายหนุ่มก็ไม่รีรอที่จะประกาศให้ป้ากับลุงทราบ "แม่ครับ พ่อครับ ผมสอบติดแล้ว" ป้าแย้มผู้รับบทเป็นแม่ถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังลั่นมาแต่ไกล "มีอะไรลูกตกใจหมดเลย"ป้าแย้มพูดหลังจากที่เดิมไปหาต้นเสียง ที่กำลังวิ่งเข้ามาจากหน้าบ้านด้วยความดีใจ "แม่ครับ ผมสอบติดแล้ว ผมสอบติดแล้ววว..." ชายหนุ่มพูดพลางเขย่าตัวป้าแย้ม "ฮะ! จริงหรอลูก" ป้าแยมพูดพลางกอดวัฒนาหลานชายที่เขาเรียกจนติดปากว่าลูก