อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

6.30 น.
ในเช้าวันต่อมาที่แสนสดใส ฉันลืมตาตื่นพร้อมกันบิดขี้เกลียดไปมา แล้วไม่ลืมย้อนนึกกลับไปถึงความฝันที่แสนมีความสุข.....
ซะเมื่อไหร่... - -
เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยต่างหากเล่าา!!!!!!
ก๊อกๆๆ 
เสียงเคอะประตูดังขึ้น
"เซมิแกตื่นยัง!" จะเสียงใครหล่ะนอกจาก เสียงแม่ฉันเอง
"ตื่นแล้วแม่" ฉันตอบกลับ
"โอเคงั้นแม่ไปทำงานก่อนนะพอดีวันนี้มีประชุมเช้าต้องรีบไปหน่อย ส่วนตอนเย็นแกก็หาอะไรกินก่อนกลับละกันเพราะแม่จะไปกินเลี้ยงกับที่ทำงานไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ ตอนออกจากบ้านแกก็อย่าลืมล็อคประตูให้เรียบร้อยหล่ะ"
"ค้าาาาาาาๆ" เฮ้ออ~ แม่นะแม่ เรื่องเมื่อวานก็ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง ให้ตายสิ สรุปเรื่องที่เกิดขึ้นฉันก็ยังคงงงตามเคย ถึงแม้ว่าจะดูเข้าใจอะไรบ้างนิดหน่อยก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้จะมาให้เข้าใจอะไรง่ายๆ มันก็คงยังไงๆอยู่หน่ะสิ
"พอๆๆ อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนซะเซมิ" ฉันพูดกับตัวเองแล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำ แปรงฟัน อาบน้ำ ล้างหน้า 
ประมาณ 15 นาทีผ่านไปฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดยูนิฟอร์มแสนสวย
จากนั้นก็เดินลงมายังชั้นล่างที่มีอาหารเช้าวางเตรียมไว้ อาหารเช้าวันนี้เป็นเพียงขนมปังแฮม และน้ำผลไม้เท่านั้น ฉันนั้งกินไปซักพักก็เอาจานไปล้างและเดินกลับมาที่ชั้นบนกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม
"7 โมง 20 แล้วนี่หว่า " ฉันเอ่ยเมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาที่วางอยู่บนหัวเตียง
ฉันเลยเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งทางด้านในมีกระจกใบใหญ่มหึมาเอาไว้ส่องความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย ฉันจึงเดินไปยืนขนานกับกระจกแล้วจัดแจงขยับเนคไทให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยจึงหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากห้องน้ำ
"ว๊ากกกกกกก!!!!!"
ไม่ทันที่จะได้ก้าวขาแม้แต่ก้าวเดียว ฉันก็ได้พบกับสิ่งที่ไม่มีชีวิต หรือ มีชีวิตก็ไม่รู้ ที่เรียกว่าภาพจินตนาการ .....คราวนี้แหละบทสรุปสุดท้ายที่ฉันจะได้มั่นใจซักทีว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง
"โอ้ยยยย!" เมื่อสมองสั่งการ ร่างกายก็ขยับตามทันที มือซ้ายของฉันถูกยกขึ้นมาหยิกบนแก้มขาวใสอันบอบบางของฉันอย่างเต็มแรง 
"โอเค สรุปเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความจริงที่ฉันไม่ควรจะต้องสงสัยอีกออกไป!" ฉันพูดพรึมพรำเบาๆกับตัวเอง
"(• •)" เจ้าภาพจินตนาการมองหน้าฉันนิ่งในแบบที่มันเป็น
"เฮ่ะๆ" ฉันหัวเราะแห้งๆไปให้ก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
"สวัสดียามเช้านะฮานามิ^^"
"(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้าแล้วเดินนำฉันออกจากห้องน้ำซึ่งฉันก็เดินตามออกมา แล้วก็ก้าวฉับๆไปหยิบนาฬิกาตัวเดิมที่วางอยู่บนหัวเตียง
"โอเค ถึงเวลาไปโรงเรียนซะที" ฉันวางมันลง แล้วเดินลงจากห้อง ลงไปยังชั้นล่างพร้อมกับไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจที่แม่วางไว้ให้ ล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย
ระหว่างทางในการเดินไปโรงเรียนฉันค่อนข้างรู้สึกแปลกๆกว่าทุกวันก็ตรงที่มันมีตัวประหลาดคอยเดินตามอยู่ตลอดเวลาเนี่ยแหละ
"รู้สึกจะไม่มีคนเห็นแห่ะ" ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนรอบข้างไม่มีใครรู้สึกถึงความมีตัวตนของฮานามิ
"นี่! ฮานามิ" ฉันแอบพูดเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตุเห็น แล้วคิดว่าฉันพูดคนเดียว
"(• •) ?" ฮานามิมองหน้าแล้วเอียงคอมองอย่างสงสัย
"นอกจากฉันแล้วก็คงไม่มีใครเห็นเจ้าแล้วใช่มั้ย ?"
"(• • )( • •)(• • )( • •)"ฮานามิส่ายหน้าไปมา
"อ้าว? งั้นก็มีคนที่มองเห็นนอกจากฉันงั้นสิ"
"คงงั้น" ฮานามิตอบกลับสั้นๆ
"ใครอะ?"
"คนที่ทำให้ข้าหลุดออกมาเหมือนเจ้านั่นแหละ เดี๋ยวไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง" จะบอกมาเลยว่าใครไม่ได้รึไง ให้เอาแต่เดาเองอยู่นั่นแหละ -3-
"ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไร (• •)"
"= =*"
"(• •).."
"โอเคๆๆๆๆ งั้นเจ้าก็ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ยว่าเจ้าหลุดมาจากจินตนาการของฉันได้ยังไง???"
"งั้นข้าก็ขอสรุปให้เข้าง่ายๆสั้นๆเลย อย่างที่บอกข้าเกิดมาจากจินตนาการของเจ้า ซึ่งคนบนโลกมักมีจินตนาการของตัวเองทั้งนั้น แต่ที่ข้าหลุดออกมาก็เพราะโลกมิติที่ 2 ที่เกิดจากจินตนาการ ความคิด ซึ่งคนเรามันจะมีความคิดจินตนาการที่แตกต่างกันแต่ข้าเกิดจากจินตนาการที่เหมือนกันซึ่งเป็นเป็นจินตนาการที่มีมากมหาศาลถึงแม้ว่าจินตนาการนั้น จะเกิดมาจากคนไม่กี่คน แล้วเรื่องที่จะทำให้ข้ากลับไปในที่ๆของข้าได้ก็ต้องทำให้จินตนาการที่ข้าจากมาเป็นจริง"
"@-@ ......." ตู๊ดดดดดดดดดดดด ไม่เห็นจะเข้าใจเลยโว้ยยยยยยยยยย!!!!!!!! 
"เจ้าจะถามอะไรข้าอีกมั้ย? (• •)"
"ถาม!!! แล้วจินตนาการที่เจ้าบอกมันคืออะไร"
"ข้าก็ไม่รู้เพราะมันเกิดจากจินตนาการของเจ้า"
"งั้นเจ้าก็อ่านความคิดของฉันสิ จะได้รู้ว่าเรื่องมันเกิดจากอะไร"
"(• •) ข้าก็อยากให้เป็นอย่างนั้นแต่ใช่ว่าข้าจะอ่านออกเสมอไปหรอกนะ"
"โอ้ยยยยยย สมองจะระเบิดงงไปหมดเลยโว้ยยย!!" ฉันแหกปากลั่น 
"....." เฮือกก ผู้คนรอบตัวฉันนิ่งเงียบ แล้วมองฉันเป็นตาเดียว เอิ่มมม -__- ฉันจึงรูดซิบปากเงียบแล้ว เลือกที่จะเดินไปแบบไม่พูดอะไรต่อ