I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 29

 

 

 

ฟาง

 

                ผมเหลือบมองว่าพี่พัดคุยอะไรกับไอ้ต้น หูก็กระดิกเปิดออกกว้างรับข้อมูลที่อยู่ระยะไกล ด้วยความที่มันชอบทำตัวมีพิรุธ ผมเลยแอบย่องตามไป แต่…

 

                “มึงจะไปไหน?” มือไอ้ตี๋มันเบรกความคิดของผมเอาไว้ก่อนที่ขาจะได้ก้าวออกไป

 

                “เข้าห้องน้ำ”

 

                “ห้องน้ำทางนี้” มันชี้ไปทิศตรงข้ามกับที่ผมหันตัวจะลุกขึ้น ผมส่งยิ้มแหยไปให้นั่งลงที่เดิม สายตามองตามไอ้ต้นจนมันหายไปในห้องนักกีฬา

 

                “ตี๋เจ็บ!” ผมดึงข้อแขนที่ตี๋มันบีบขึ้นมาดู เงยหน้ามาหมายจะด่ามันแต่เห็นนัยน์ตามันน่ากลัวเลยยกทัพหนีเอาซะดื้อ ๆ กูสู้ไม่ไหว

 

                “มีอะไรปิดบังกูรึเปล่าไอ้ฟาง” มันถามผมเสียงจริงจัง ผมนั่งถอนหายใจมือตบบ่ามัน

 

                “ตี๋น้อยเอ๊ย อย่าคิดมากสิครับ” มันผลักหัวผมออก

 

                “กวนตีน” ผมยิ้มเอียงหน้ามองมัน

 

                “ไม่มีอะไรหรอก กูแค่สงสัยว่าไอ้ต้นมันไปไหน กูเห็นพี่พัดกระซิบอะไรกับมันไม่รู้”

 

                “เรื่องคนอื่นยุ่งนัก” ผมตีหน้ายักษ์ใส่ ไอ้ตี๋มันยีหัวผมจนยุ่ง

 

                “หัวกูวววว มันจะไม่หล่อเอานะตี๋ ทำไมชอบยุ่งกับหัวกูวะ” ผมเอามือปัด ๆ ให้เข้าทรงเดิม

 

                “มึงจะหล่อให้ใครดู ให้กูดูคนเดียวก็พอแล้ว”

 

                “มึงว่ากูหล่อเหรอ?” มันหุบยิ้มแทบจะทันที นาน ๆ ทีมันจะชมครับ

 

                “กูพูดเหรอ กูบอกมึงมันขี้เหร่มากกก” ชิ ไอ้ปากแข็ง ถ้าผมไม่หล่อไม่มีสาวมาขอถ่ายรูปหรอก คิก ๆ

 

                “มึงกล้าว่าน้องกูเหรอไอ้ตี๋ น้องมันก็หน้าตาดีเหมือนพี่มันแหละ เนอะฟาง” พี่ฟินมันเอาแขนมาวางพาดบ่าผม

 

                “หึ หน้าตาดีจนมีแต่ตัวผู้มาชอบ” บรรยากาศเริ่มมาคุ พี่พัดกับฟินมันทะเลาะอะไรกันวะ

 

                “พัด กูบอกว่าไง?”

 

                “เอาล่ะครับ และแล้วทีมXXX ก็ชนะไปจนได้ด้วยคะแนน XX ……..” เสียงพิธีกรแทรกเข้ามาให้กลับไปดูยังสนามบาสอีกครั้ง ทีมพี่ฟินมันแพ้ว่ะ

 

                หลังจากเกมจบลงพวกเราก็มานั่งแวะหาอะไรกินที่ร้านข้าวเจ้าประจำ ไอ้ตี๋มันเดินไปหยิบน้ำกับน้ำแข็ง ผมนั่งจกรายการอาหารปากถามไปทั่วว่าเอาอะไร ไอ้พี่ฟินมันยังไม่เลิกหน้ายุ่ง ผมเลยเอานิ้วไปจิ้มแก้มมัน

 

                “เครียดอะไรฟิน”

 

                “ก็ไอ้พัดอะ แม่ง…” พี่พัดถลึงตาใส่ พี่ฟินเงียบเลยครับ

 

                “พูดดี ๆ ฟิน กูใจดีสุดแล้วนะ” แล้ววันนี้ผมจะรู้เรื่องไหมวะ ไอ้ตี๋กลับมาพร้อมแก้วสี่ใบและน้ำสองขวด มันหิ้วมาได้เนอะ

 

                ผมมองเลยไปทางด้านหลังไอ้ตี๋ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาพี่ฟิน พี่พัดทำท่าจะลุกขึ้นแต่พี่ฟินมันฉุดลงให้นั่งที่เดิม ผมมองไปรอบร้านก็มีคนสนใจเรามากอยู่เหมือนกัน อาจเพราะผมหน้าตาดี คิก ๆ

 

                “กูมาทวงสัญญา”

 

                “กูไม่เคยสัญญาอะไร มึงพูดเองเออเองทั้งนั้น” ฟินมันพูด พี่สาวคนสวยเดินมาวางชามก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ ก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างไว เจ้าของร้านก็มอง ๆ มาทางพวกเรากลัวจะมีเรื่อง

 

                “กูไม่ชอบให้มีอะไรมาขัดการกินของกู ถ้าจะมีเรื่องไปมีที่อื่น กูจะแดก” ผัวผมมันก็เก่งเกิน มันไม่สนใจอะไรนอกจากเส้นตรงหน้า ผมสะกิดมันยิก

               

                “มึงรู้ไหมว่าพี่กูมีเรื่องอะไร?”

 

                “ขนาดมึงเป็นน้องยังไม่รู้เลย กูจะรู้ไหม?” มันตอบกลับมาหน้าตาย ผมเบ้ปากเหลือบมองไปก็ไม่เห็นไอ้พี่พัดกับไอ้พี่คนหล่อแล้วครับ พี่ฟินมันนั่งคีบเส้นกินหน้าตาเฉย

 

                “ฟิน มึงไม่ตามมันไปอะ”

 

                “ปล่อยมัน อยากมีเรื่องก็เรื่องของมัน พูดไม่เคยจะฟัง” ผมมองหน้าไอ้ตี๋ว่าจะเอายังไงต่อ ไอ้ผัวเหี้ยก็แดกอย่างเดียว ปล่อยก็ได้วะ

 

                พี่พัดกลับเข้ามาพร้อมรอยแผลที่มุมปาก พี่ฟินมันเหลือบมองแวบเดียว ผมกวักมือเรียกพี่คนสวยมาสั่งก๋วยเตี๋ยวเพิ่ม ตี๋มันถามขึ้นตอนพี่คนสวยเดินกลับไป

 

                “เดี๋ยวปวดท้องไอ้ฟาง ทั้งแดกเยอะและแดกเผ็ด” ผมชอบนี่หว่า กินแล้วมันสดชื่นดี

 

                “ก็กูหิว” ผมทำหน้าไม่สนใจ

 

                “แสบปาก กูกินไม่ได้” พี่พัดมันมองพี่ฟินตาละห้อย พี่กูก็หยิ่งจังมองนะครับแต่ไม่พูด

 

                “ไอ้ต้นมันไม่ได้เรื่องไง มึงเลยต้องลงมือเอง” ผมหันขวับเมื่อไอ้ตี๋มันพูดเหมือนจะรู้เรื่อง

 

                “เออ! โดนมันจูบทีแม่งหายหัวไปเลย” ผมไม่เข้าใจว่ะ มึงพูดเรื่องอะไรกัน

 

                “มึงจะเอาอะไรกับไอ้ต้น ไอ้เหี้ยนั่นมันก็แค่ขู่ มึงเห็นมันทำอะไรกูยัง”

 

                “ต้องรอให้มันทำมึงถึงคิดได้รึไง! มึงก็เป็นแบบนี้ว่ะฟิน ไม่เคยจะระวังตัวเอง”

 

                “ก็กูรู้ว่ามึงปกป้องกูได้ไง แต่ขอว่ะพัด บางเรื่องคุยกันก็เข้าใจ เรื่องน้องสาวมันก็จบไปนานแล้ว ถ้ามันคิดแค้นกูมันคงตามกระทืบกูตั้งแต่ไปฟันน้องมันแล้ว แต่มันแค่จำได้แล้วกวนประสาทเฉย ๆ”

 

                “มึงไม่ต้องพูดอะไร กูจัดการมันไปแล้ว”

 

                “จัดการแบบไหน? ยิ่งมึงไปมีเรื่องกับมัน มันจะไม่จบแถมยังเกลียดขี้หน้ามึงไปด้วยอีก หัดใช้สมองก่อนจะจะใช้กำลัง” พี่ฟินมันโคตรจริงจัง ผมเท้าคางนั่งฟังตาปริบ ๆ

 

                “กูเจ็บปาก มึงจะไม่รับผิดชอบอะไรหน่อยเหรอวะ” พัดเปลี่ยนประเด็นเอานิ้วโป้งคลึงมุมปากที่ช้ำ

 

                “กูไม่ได้ทำ” พี่ฟินมันก็แสยะยิ้มกำลังคีบลูกชิ้นเข้าปาก พี่พัดมันแย่งจับมือพี่ฟินที่ถือตะเกียบอยู่ส่งลูกชิ้นเข้าปากตัวเอง

 

                “พี่พัด…พี่ไปแย่งลูกชิ้นมันทำไม พี่ก็รู้ว่า…” ผมลอบกลืนน้ำลาย พี่พัดมันตาโตเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

 

                “….ฮึก” เสียงมาแล้วครับ ผมรีบโกยลูกชิ้นตัวเองใส่ชามฟินมันจนหมด พี่พัดมันดึงฟินเข้าไปกอดลูบหลังเมื่อมันสะอื้น

 

                “ไม่ร้องครับ กูขอโทษ โอ๋ ๆ เดี๋ยวสั่งกลับบ้านเยอะ ๆ เลยนะ ไอ้ฟางจัดการที” ผมกวักมือเรียกพี่คนสวยอีกรอบมาสั่งลูกชิ้นกลับบ้าน

 

                “พี่มึงเป็นอะไร?” เรื่องนี้ไอ้ตี่มันไม่รู้ครับ ผมเอียงตัวไปตอบมัน

 

                “มันไม่ชอบให้ใครมาแย่งลูกชิ้นของมัน มันหวงยิ่งกว่าหวงกูอีก แม้แต่พ่อกับแม่ยังยอมแพ้เลย มันชอบกินมากอะมึง ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน” ผมเป็นน้องมันแท้ ๆ ยังไม่รู้เลย แต่เคยแย่งมันไงเลยรู้ มันร้องไห้บ้านแทบแตก แม่ดุผมจนหงอเลย

 

                “ปัญญาอ่อนสัส” พี่กูไอ้ผัวเหี้ย ผมตีมือมันเสียงดัง

 

                “ที่ด่านั่นพี่กู เดี๋ยวมึงจะโดนอีกคน” ผมกระดิกนิ้วขู่ ไอ้ตี๋มันเรียกมาเช็คบิล พี่พัดส่งเงินให้ในส่วนของพี่มันกับพี่ฟิน ส่วนผมก็กินฟรีทั้งชีวิต มีผัวรวยมันก็สบายแบบนี้แหละ

 

…………………………………………………………………….

 

พัด

 

            ผมขับรถกลับมาที่ห้อง ระหว่างขับรถก็หันไปมองไอ้ฟินเป็นระยะมันยังไม่หยุดร้องไห้เลย โอ๊ยแม่ง ผมพลาดว่ะ ถึงมือมันจะจิ้มลูกชิ้นกนแต่น้ำตามันก็ไหลไม่ยอมหยุด

 

                “มึงเลิกร้องได้แล้ว”

 

                “กูเลิกแล้ว แต่น้ำตามันไม่หยุดไหลเอง” เห็นเมียสะอื้นแล้วสงสาร ใครมองมาคงคิดว่าผมทำมันเสียใจมากมาย อิเหี้ย กูจะบอกว่าที่มันร้องเพราะผมไปแย่งของกินมันแค่นั้นแหละ

 

                เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ไอ้ฟินมันหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก่อนจะกดรับ เป็นไอ้ตี๋ที่มันจะมาดื่มห้องผมชดเชยครั้งที่แล้วที่ผมไม่ไป ตอนนั้นกูเอาเมียอยู่จะไปยังไง

 

                “มันว่าไง?” ผมถามไอ้ฟินที่วางโทรศัพท์ลงที่เดิม

               

                “มันจะตามมาที่หลัง ไอ้ดินก็มาด้วย กูเลยบอกว่าให้เอากุญแจสำรองจากพนักงานไปก่อนถ้ามันถึงก่อน เพราะกูจะแวะซื้อของด้วย” ผมมองหน้าทันที

 

                “จะแวะแล้วไม่บอกกู” มือหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดหน้าร้านค้า ไอ้ฟินมันเดินลงไปหยุดที่หน้าร้านขายยา ผมเดินตามมันเข้าไป

 

                “เอาทั้งหมดนี้ครับ” ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นของที่มันซื้อ อะไรคือถุงยางเป็นโหลกับเจลหลายหลอด

 

                “ฟิน…”

 

                “มองหน้าทำไม กูซื้อไปแค่นี้ยังน้อยไป วันนึงมึงเอากูกี่รอบเคยนับไหม กูไม่ชอบเวลามันหมด มันไม่สบายตัว” พี่คนขายที่เป็นผู้ชายมองหน้าผมสายตาบ่งบอกว่าผมโรคจิตและมักมาก เล่นกูอายจนต้องเดินออกมารอหน้าร้าน มนุษย์เมียน่ากลัวกว่าที่คิด

 

                “อย่าเพิ่งกลับ กูแวะซื้อโจ๊กก่อน ไม่ต้องสงสัย มึงยังไม่แดกอะไรเลย ปากก็เจ็บแดกของง่าย ๆ ไป” ผมยิ้มแก้มแทบปริ ดีใจว่ะ เมียเป็นห่วงด้วย

 

                “มึงน่ารัก”

 

                “อืม กูรู้ตัว” ไม่มีปฎิเสธ ผมกอดคอมันเข้าไปในร้านขายโจ๊ก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมองเห็นไอ้ต้นกับไอ้คนที่ผมเพิ่งมีเรื่องด้วยนั่งแดกโจ๊กกันอยู่มุมหนึ่งของร้าน ไอ้ต้นมันนั่งหันหน้ามาทางผมพอดี มันเห็นผมถึงกับข้าวติดคอ

 

                “ไง” ผมเดินเข้าไปทัก ไอ้นั่นมันเงยหน้าขึ้นมอง ไอ้ต้นรีบพูดขึ้น

 

                “พี่ตี๋ พี่มาได้ไงวะ”

 

                “มันมีป้ายห้ามกูเข้าเหรอ? ยังไงมึงไอ้ต้น หักหลังกูอย่าคิดว่าจะรอด” ผมวางมือสองข้างบนโต๊ะ สายตาหาเรื่องไอ้เหี้ยนั่นสุด  ๆ

 

                “อย่ามีเรื่องกันนะครับ ต้นไหวเลยพี่ แค่นี้ไอ้ณะก็ช้ำจะแย่แล้ว” ผมพยักหน้าเมื่อรู้ชื่อมัน ไอ้ฟินมันเดินมาสมทบ ไอ้ณะมองไอ้ฟิน ผมกระชากไอ้ฟินมากอดเอว

 

                “กูแค่แวะมาทักทาย ถ้ามึงไม่มายุ่งกับเมียกู กูก็จะไม่ยุ่งกับไอ้ต้น”

 

                “เกี่ยวอะไรกับไอ้ต้น และกูไม่ใช่พวกยืดเยื้อให้เหนื่อย แต่มึงก็ระวังไว้แล้วกัน กูรอเสียบอยู่” กวนส้นตีนไหมล่ะ ผมทำท่าจะเอามันอีกรอบไอ้ฟินมันกระชากคอเสื้อผมเดินกลับเลย ลืมไปว่าเมียกูโหด มันผลักผมเข้าไปนั่งที่คนขับโยนถุงโจ๊กร้อน ๆ บนกลางกายผมพอดี ร้อนสัส ๆ ไข่กูลวกได้เลย

 

                “ฟินมึง…”

 

                “หยุด! ไม่ต้องพูด ขับรถกลับห้อง กูเหนียวตัวจะแย่แล้ว” เสียงเข้มเอ่ยห้าม ผมเอาถุงโจ๊กส่งให้มัน ไอ้ฟินมันไปวางเบาะหลังรวมกับของอื่น ๆ

 

                ผมกลับมาถึงห้องพวกไอ้ตี๋มันยังไม่มา มันจะแวะซื้อเบียร์และอย่างอื่นก่อนจะเข้ามา ผมเลยฝากซื้อยาแก้ไข้มาด้วย ที่ห้องหมดและลืมว่าจะต้องซื้อ ตัวผมร้อน ๆ เหมือนจะไม่สบายเลยว่ะ

 

                “พัด ทำอะไรอยู่ ออกมากินข้าว” ผมวางกระเป๋าไว้บนเตียงเปิดประตูแกไปหาไอ้ฟิน มันวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะคู่กับแก้วยาหลายเม็ด หนึ่งในนั้นมียาแก้ไขด้วย

 

                เมียกูโคตรน่ารัก รู้ด้วยว่ากูไม่สบาย จับปล้ำแม่ง

 

            ฟอด~ ฟอด~

 

                “อื้อ หน้ามึงก็ร้อน” มันดันหน้าผมออก ผมกอดเอวมันไว้หลวม ๆ เรายืนจ้องตากันจนเป็นฝ่ายผมที่อดใจจะจูบมันไม่ไหว ไอ้ฟินมันกดท้ายทอยผมเข้าไปให้ลิ้นเราสอดกันลึกมากขึ้น

 

                “แดกข้าว ไม่ใช่ให้แดกปากกู”

 

                “ก็มึงอร่อย มานั่งด้วยกันดิ กูไม่มีเพื่อนกินข้าว” ผมรัดตัวมันอุ้มมานั่งบนตัก ไอ้ฟินมันก็ตัวใหญ่บังชามโจ๊กผมซะมิด แล้วกูจะกินยังไง

 

                “กูจัดการเอง” ไอ้ฟินมันเปลี่ยนท่ามานั่งคร่อมตักผม มือมันวางชามไว้บนเก้าอี้ข้างตัว มันเอนหลังออกไปหน่อยให้มีที่ว่างระหว่างเรามากขึ้น ก่อนที่ช้อนจะมาจ่ออยู่ที่ปากผม

 

                “ป้อนกู?” ผมไม่อยากคิดไปเอง (แต่สมองกูไปฟินแลนด์แล้ว อ๊ากกก เมียน่ารัก)

 

                “เปล่า กูกินเอง” มันพูดจบก็ส่งเข้าปากตัวเอง ผมอ้าปากเหวอ มันหัวเราะปิดปากตบแก้มผมเบา ๆ

 

                “แกล้งกู” ผมโคตรงอนเลย ปากแบะอย่างกับไอ้ฟางเวลาทำท่าปัญญาอ่อน

 

                “ก็มึงชอบถามโง่ ๆ เอ้า อ้าปาก” ผมหุบยิ้มไม่ลงเลยว่ะ พออ้าปากไอ้ฟินมันก็ป้อนให้คำเล็ก ๆ ก่อนพร้อมกับเป่าไล่ลมร้อนให้อีก วันนี้ผมโคตรมีความสุข

 

                “พัด ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกมึงต้องหัดใจเย็นนะ กูไม่สบายใจเลยที่มึงไปมีเรื่อง ถ้าเกิดไอ้คนนั้นมันไม่ใช่ไอ้ณะ แต่เป็นคนอื่นที่มันไม่ยอมขึ้นมามึงจะเป็นยังไง กูพูดเพราะกูห่วง มึงก็อารมณ์ร้อน กูเลยต้องเย็น ถ้าสักวันมึงพลาด…กูจะอยู่ยังไง” มันซบหน้าลงบนบ่าผม มือของผมสอดโอบรอบเอวสูดดมความคอมจากซอกคอแบบเนียน ๆ

 

                “ครับ เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ” พอมันพูดแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดว่ะ ก็ไม่ทันคิดว่าถ้าผมเกิดตายห่าขึ้นมาเมียกูจะอยู่ยังไง

 

                “อืม แค่ครั้งแรกกูยังให้อภัย แล้วเลิกล้วงกางเกงกูด้วย!!” นึกว่ากำลังเคลิ้ม ผมชูมือไว้เหนือสองข้าง ไอ้ฟินมันก็ป้อนต่อ ทั้งคอยเป่าค่อยเขี่ยเอาขิงที่ผมไม่ชอบออกให้ด้วย สงสัยติดมา เพราะมันสั่งไม่เอาขิงให้แล้ว

 

………………………………………………………………………….

 

ตี๋

 

            ผมขับรถไปรับไอ้ดินกับไอ้ติ้วที่หน้าคอนโด มันย้ายไปอยู่ใกล้ที่ทำงานได้หลายวันแล้วแต่ไม่เคยเข้าไปดูห้องมันสักที ผมเองก็ไม่สะดวกในการเดินทางระหว่างคอนโดที่ผมอยู่กับที่ทำงานนะ แต่ไม่อยากย้าย ไอ้ฟางมันชอบที่นี่ และผมคงไม่ทิ้งมันไว้คนเดียวให้หมาคาบไปแดกได้

 

                “โทษทีนะ รถกูเสียว่ะ ติ้วมันก็เพิ่งเอารถไปทำใหม่ กว่าจะได้อีกหลายวัน” ไอ้ดินพูดขึ้นเมื่อขึ้นมานั่งเบาะหลังกับผัวมัน ไอ้ติ้วมันดีนะครับ ตามใจไอ้ดินทุกอย่าง ต่างกับไอ้ฟางที่ดื้อกับผมทุกเรื่องเหมือนกัน

 

                “เพื่อนกัน กูไปรับมึงได้ทุกที่แหละ”

 

                “พูดดีกับเขาก็เป็น” ไอ้ฟางมันแทรกขึ้นมา ผมเขกหัวมันไปที มันฉีกยิ้มกว้างคงคิดว่าผมจะดุ มือมันกอดแขนผมหน้าถูไถจนผมต้องเอาแขนตัวเองออก

 

                ขืนมันถูนานกว่านี้คงได้ถูไอ้ที่โป่งพองข้างล่างด้วย

 

            “ติดผัวเหรอฟาง หน้ามึงกูแทบไม่เจอ” ติ้วถามขึ้น

 

                “มึงเจอกูทุกวันเหอะติ้ว เรียนด้วยกันมันจะไม่เจอกันได้ไง”

 

                “กูหมายถึงเวลาอื่น ไอ้เพ ไอ้สองสาวมันก็บ่นว่ามึงติดผัวจนลืมพวกมัน กูเองก็ไม่ค่อยเจอพวกมันแต่ก็ไม่หายเท่ามึง”

 

                “งั้นพรุ่งนี้เลิกไปดื่มกัน” มันถามผมแล้วเหรอถึงพูดออกมา ไอ้ดินมันมองผมผ่านกระจก คงเห็นว่าผมมองไอ้ฟางอยู่

 

                “มึงปล่อย ๆ มันบ้างก็ได้ตี๋” ผมไม่ชอบให้ไอ้ฟางห่างตัว แค่มันไม่อยู่หลายชั่วโมงผมก็ใจจะขาดแล้ว นับวันยิ่งติดมันมาก หวงมันมากด้วย

 

                “โห พี่ดินพูดโดนใจมากเลย กูก็อยากไปเมากับเพื่อนบ้างนะเว้ย” ผมก็เข้าใจว่ามันต้องการเวลาอยู่กับเพื่อนบ้าง แต่ผมก็ห่วงมันทุกเรื่อง มันชอบเมาแล้วเดินไปเรื่อย

 

                “แล้วกูไปด้วยไม่ได้รึไง หรือมึงอยู่กับกูแล้วอึดอัด” ผมแค่ถามเฉย ๆ ไอ้ฟางมันมองผมน้ำตาคลอเลย

 

                “มึงอย่าพากูเศร้า มึงไปด้วยก็ได้ แต่พวกเพื่อนกูมันจะเกร็ง ๆ ไง ทำอะไรก็ต้องเกรงใจมึง” เพราะผมเป็นรุ่นพี่เหรอวะ ผมก็ไม่เคยจะห้ามอะไรนะ ยุ่งแต่กับไอ้ฟางคนเดียว

 

                “อืม” ผมตอบสั้น ๆ

 

                “…มึงโกรธกู…กูไม่ไปก็ได้ ติ้วกูไม่ไปแล้ว” เสียงไอ้ฟางมันพูดแผ่ว ๆ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

                “ไม่ได้ว่าครับ แต่พี่ก็เป็นห่วงฟางไง ถ้าฟางดูแลตัวเองได้พี่ก็สบายใจ แต่เพราะฟางยังดื้อแบบนี้ พี่เลยไม่อยากให้ห่างสายตา” ผมน้อยใจนะเว้ย แต่คิดอีกทีมันก็พูดถูก ใช่ มันต้องมีสังคมของมัน

 

                “จริง ๆ นะ” ไอ้ฟางถามย้ำ ผมขับรถจอดหน้าคอนโดไอ้พัดมือปลดเข็มขัดออก มือยื่นมาลูบหัวมันยิ้มอ่อน

 

                “ครับ แต่ต้องสัญญากับกูว่าจะไม่มองใคร และต้องไม่เมามากด้วย” ผมเสียงเข้มขึ้นมาทันที ไอ้ฟางมันไว้ใจไม่ค่อยได้ กับสาวนี่มันไม่เคยปฏิเสธลง

 

                “รักมึง” มันโน้มตัวดึงคอผมลงไปกอดแน่น ไอ้ดินมันยิ้มเปิดประตูลงพร้อมกับไอ้ติ้ว ผมจูบมันไปรอบก่อนจะพากันขึ้นไปข้างบน

 

                “ตี๋ ๆ กูซื้อเกมใหม่มาฝากฟินด้วย มึงว่ามันจะชอบไหม?” ไอ้ฟางมันถามผมขณะเราเดินไปที่ห้องไอ้พัด

 

                “มึงซื้ออะไรให้มันก็ชอบหมดแหละ”

 

                “แล้วกูล่ะฟาง อีกไม่กี่วันจะวันเกิดกูแล้วนะ” ติ้วรีบทวงกลัวเพื่อนจะลืม ฟางแกล้งกลอกตาไปมา

 

                “กูจำไม่ได้ว่ะติ้ว งั้นวันเกิดมึงกูให้พี่ดินจัดหนักให้พิเศษใส่ไข่เลย” ผมตบหัวมัน ไอ้ฟางเงยหน้ามาค้อนใส่ ผมเลยจับหัวมันมาซบไหล่เดินไปด้วยกัน

 

                “วัน ๆ คิดแต่เรื่องแบบนี้”

 

                “มึงนั่นแหละยัดเยียดความเป็นผัวให้กู สมองกูเลยมีแต่เรื่องอย่างว่า” ดูปากมันนะครับ ไอ้ดินที่โดนพาดพิงถึงกับเอ่ยปาก

 

                “น้องฟาง พี่ก็ไม่ต่างกับเราเท่าไหร่นะ แบบธรรมดาพี่ก็จะตายแล้ว ใส่ไข่อีกพี่คงไม่ต้องเดินกัน” ไอ้ติ้วหัวเราะชอบใจ

 

                “พี่ก็ไปเล่นกับมัน” ติ้วกุมมือคนรักลูบเบา ๆ “แต่วันจะวันเกิดผมแล้วนะ…พี่จะบอกได้ยังว่าจะพาไปไหนครับ” ผมแกล้งไม่ได้ยินฉุดมือไอ้ฟางให้เดินเร็วขึ้น ปล่อยให้มันสองคนคุยกันไป

 

                “ตี๋ ที่จริงกูซื้อของขวัญไว้ให้ไอ้ติ้วแล้วด้วย” ฟางมันกระซิบ

 

                “ตอนไหน?”

 

                “หลายวันแล้ว กูแอบหนีมึงไปตอนหลับ คิก ๆ” ผมส่ายหน้าเอือม เมียผมมันมึนได้ใจว่ะ ขนาดแอบหนีไปเที่ยวยังเสือกบอก ถึงว่าวันนั้นผมตื่นมาเห็นขนมเยอะกว่าเดิม มันคงไปซื้อมาตุนเพิ่ม

 

                “ปลุกกูก็ได้วันหลังอะ”

 

                “ไม่เอา มันไม่น่าตื่นเต้น” ฟางมันวิ่งไปเปิดประตูห้องไอ้พัดคนแรกวิ่งหายเข้าไป ไอ้พัดมันไม่ได้ล็อคครับเพราะขี้เกียจออกมาเปิดให้พวกผมเข้าไป ผมเดินไปถึงหน้าประตูที่เปิดค้างเอาไว้ก็เจอไอ้ฟางวิ่งสวนออกมาซบหน้าลงกับอกผม

 

                “มึง…พี่พัดกับพี่ฟิน…” ผมขมวดคิ้ว ไอ้สองคนข้างหลังมันก็ยืนอออยู่ข้างหลังผมเพราะไอ้ฟางมันไม่ยอมขยับตัวไปไหน ผมเชยคางมันขึ้น ไอ้ฟางหน้ามันแดงมาก โคตรน่ากิน ผมกลืนน้ำลายตัวเองกลั้นอารมณ์ให้ได้มากที่สุด

 

                “เขาเอากันให้มึงเห็นรึไง ฮ่า ๆ” พูดขำ ๆ ออกไป แต่ไอ้ฟางเสือกพยักหน้ารับ ผมกับไอ้สองตัวเบิกตากว้าง

 

                “โอ๊ย! กูเขินนนนนน ทำยังไงดีตี๋ กูมองหน้าพี่ฟินไม่ติด กูแค่อยากจะย่องไปจะเอ๋ให้มันตกใจ แต่พอกูเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็…”

 

                “กูกลับดีกว่า” ไอ้ดินมันหมุนตัวจะกลับจริง ผมรั้งแขนมันไว้

 

                “มึงก็เป็นบ้าตามมัน เราเอาของไปวางที่ห้องรับแขกก่อน กูจะแกล้งส่งเสียงดังว่าเรามาถึงแล้ว” ไอ้ฟางไม่ยอมเงยหน้ามองใครเลย ผมก็ตะโกนลั่นเรียกชื่อไอ้พัดเสียงดัง ไอ้ฟินมันเดินหัวยุ่งออกมาเหมือนคนเพิ่งตื่น

 

                “มึงกว่าจะมากันโคตรนาน กูหลับไปตื่นแล้วเนี่ย แล้วมึงเป็นอะไรไอ้ฟาง ติดผัวแจ” ผมว่าไอ้ฟางมันคิดไปเองนะ ดูจากสภาพไอ้ฟินมันไม่น่าเหมือนคนเพิ่งเสร็จ

 

                “มันเห็นมึงเอากับไอ้พัด”

 

                “เหี้ยตี๋!!” ไอ้ฟางร้องลั่นมือทุบแขนผมจนรู้สึกเจ็บ

 

                “เหี้ย!! มึงจะบ้าเหรอวะ ไอ้พัดมันไม่สบายกูจะทำคนป่วยได้ยังไง” ผมหัวเราะทั้งพี่ทั้งน้อง ไอ้ฟินหน้าไปแล้วครับ แดงพอ ๆ กับไอ้ฟาง

 

                “ก็ฟางเห็น…”

 

                “จูบ! กูแค่จูบกันโอเคนะ มึงมานี่เลยไอ้ฟาง”

 

                “ตี๋ช่วยกูด้วย” ไอ้ฟางโดนพี่มันลากเข้าห้องนอน ผมโบกมือลาจัดแจงเอาอาหารมาวางบนโต๊ะ เสียงสองพี่น้องเถียงกันจนดังออกมาข้างนอก สงสารก็แต่ไอ้พัดที่คงนอนอุดหูจะเป็นจะตาย

 

                “มึงดูมัน เข้าไปป่วนกูเสร็จก็มานั่งเล่นเกมด้วยกันเฉย” ไอ้พัดที่ดีขึ้นบ้างมานั่งนินทาเมียกับผม มันไม่ได้เป็นหนักแค่ตัวรุ่ม ๆ ผมมองไอ้ฟางกับพี่มันนั่งเล่นเกมที่พื้นแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

 

                “ปกติ ไอ้ฟินมันนิสัยเด็ก พอกันกับไอ้ดื้อแหละ”

 

                “อย่าว่าแต่พี่เลย พี่ดินเองก็ใช่ย่อย เห็นเงียบ ๆ แต่จะกระทืบผมเช้าเย็น มีสาวเดินผ่านก็เริ่มมองหน้าผมแล้ว” ติ้วมันก็เอาด้วยคน ดีนะที่ไอ้ดินมันเข้าไปเอาขนมในครัว

 

                “ก็รักไปแล้วจะให้ทำไงวะ” ผมตอบยิ้ม ๆ มองแผ่นหลังไอ้ฟางที่เอียงไปหาพี่มันจนไอ้ฟินมันล้มกองไปกับพื้น ทะเลาะกันเสียงดังไม่มีใครยอมใคร แต่ปากผมก็เสือกหุบยิ้มไม่ได้ มันมีความสุขผมก็มีความสุข ที่ผมกำลังกังวลคือผมต้องไปฝึกงานแล้วไง ไอ้ฟางมันก็ดื้อมากครับ มันจะแอบหนีไปเที่ยวไหนผมก็ตามไม่ได้เพราะต้องเอาเวลาไปทำงานเกือบหมด กว่าจะปรับตัวกับเพื่อนร่วมงาน กว่างานจะลงตัวคงใช้เวลาไม่น้อย

 

                อย่ามีใครมายุ่งกับมันก็แล้วกัน เพราะต่อให้ฝึกงานผมก็จัดการของผมได้

 

 

               

 TBC.