I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 14

  

 

 

พัด

 

~ รู้ว่าต้องห้ามใจ แต่ไม่รู้ต้องห้ามยังไง เมื่อรักครั้งนี้ สายจนเกินไป เมื่อฉันหมดเธอ มีใครยืนข้างกาย แต่หัวใจมันอยากเจอ แค่เธอ…~

 

ผมอาบน้ำชำระร่างกายเตรียมเข้านอน แต่ไม่ว่าจะข่มตายังไงมันก็ไม่หลับ ผมแค่อยากรู้เหตุผลของฟินว่าทำไมไม่เลือกผม มีเพียงแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่หันหลังให้เดินไปหาอีกคน ผมไม่อาจจะรั้งถามตอนนั้นได้ ด้วยสภาพจิตใจที่บอบช้ำอย่างหนัก

 

(ฮัลโหล)

 

“…ฟิน กูขอคุยด้วยหน่อย ไม่นาน…เจอกันที่ท้ายหาด” ผมพูดจบมันก็เงียบลง

 

(พัด…กูพาฟ้าไปด้วยนะ…)

 

“อืม”

 

ผมกดวางเรี่ยวแรงที่มีมันหายไปจนหมด ยอมไม่รู้จะเจ็บน้อยกว่าไหม แต่ยังไงซะเราก็ต้องเจอกันทุกวันอยู่ดี เลิกคิดได้แล้ว มันถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้าสักที

 

สองเท้าของผมย่ำลงบนทรายเดินไปหาคนทั้งสองช้า ๆ แค่ก้าวเดียวที่ผมพลาดไป เพียงก้าวเดียวที่ผมช้ากว่าเขา ก้าวเดียวที่ทำให้ผมต้องเสียไอ้ฟินไป เจ็บใจตัวเอง… ผมเจ็บใจตัวเองนัก

 

“มานานยัง” ผมเอ่ยถามใบหน้ายิ้มเศร้า

 

“ก็ไม่นาน” มันยื่นมือมาแตะบ่าผม “พัด…กูขอโทษ” ผมยิ้มรับมือกำชายเสื้อตัวเองแน่น

 

“กู…เจ็บว่ะฟิน เจ็บ! มันเจ็บตรงนี้” นิ้วเรียวชี้อกด้านซ้ายที่เต้นแผ่วลง นัยน์ตาเศร้าหลุบลงต่ำเมื่อเห็นใบหน้าฟินที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน

 

“กูขอโทษ…”

 

“…”

 

“พัด…กูรักมึง รักมาตลอด แต่กูก็เพิ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่กูพร่ำบอกว่ารักมันไม่ใช่รักอย่างที่มึงต้องการ…เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา…กูเห็นมึงเป็นตัวแทนของฟ้า…กูลืมมันไม่ได้”

 

“อึก เพิ่งจะรู้ตัว มึงเพิ่งจะมารู้ตัวตอนที่เจอมัน!! มึงเพิ่งมาคิดได้ตอนที่กูรักมึงไปแล้ว!!!” ผมควบคุมตัวไม่ไหวอีกต่อไป แค่คำพูดที่เห็นผมเป็นตัวแทนของอีกคนมันก็บาดลึกเจ็บมากเกินทน

 

“แล้วคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงวะ!! กูก็เจ็บ…ไม่ต่างจากมึงหรอก” ฟ้าโอบบ่าฟินเมื่อเห็นนัยน์ตาคู่นั้นเริ่มคลอ

 

“…”

 

 “กูได้แต่เก็บ…ฮึก…ความรู้สึกเอาไว้ เพราะมึงเองไม่ใช่ไงวะ ที่ย้ำกับกูนักหนาว่าเราเพื่อนกัน เพื่อน! ที่มึงพูดออกมาทีไรกูก็เจ็บจนจะขาดใจทุกรอบ มึงอาจจะสนุกที่เห็นกูหวง กูหึง แต่สำหรับกู…มันเจ็บมากเลยว่ะพัด กูจะตายทุกครั้งที่เห็นมึงคบกับคนอื่น สัมผัสคนอื่น และบอกรักคนอื่น มึงจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้…ในเมื่อมึงเองเป็นคนผลักไสกูให้ออกห่างเอง”

 

“มึงเองก็สนับสนุนกูให้ชอบคนอื่น ทำให้กูคิด…ว่ารักของกูมันเป็นไปไม่ได้ มันคือรักมึงข้างเดียว ถ้ากูรู้ว่ามึงก็ชอบกู…เราคงได้รักกัน” ผมกลืนน้ำลายลงคอพูดต่อ

 

“ฟิน กูขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหมวะ?”

 

ผมไม่รู้ว่าอะไรถูก อะไรผิด ตอนนี้ผมอยากให้มันตอบตกลง เพียงขอแค่ให้ผมได้สมหวัง ฟินมันหลับตาแหงนหน้าขึ้น มือของฟ้าทิ้งตัวลงข้างรอการตัดสินใจของมันพร้อม ๆ กับผม

 

ถ้ามันให้โอกาสผม ผมสัญญาเลยว่าจะดูแลมันให้ดีที่สุด

 

“ขอโทษ…”

 

 ร่างของพัดทรุดฮวบลงกับพื้นทรายแขนสองข้างทิ้งลงข้างตัว ฟินยกมือปิดปากเบี่ยงหน้าหนีหันไปทางอื่นนัยน์ตาแดงก่ำ ผมแสยะยิ้มให้ตัวเองสายตาพร่ามัว หยดน้ำใสไหลลงถึงจุดที่กลั้นไม่ไหว

 

สายไปแล้ว

 

“พี่ฟิน…ไม่ต้องฝืน ผมเข้าใจ” เสียงของฟ้าเอ่ยขึ้นมือลูบหลังของฟินที่มีแรงสั่นจากการสะอื้น ไม่นานน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

 

“เราต้องมาจบกันแบบนี้ใช่ไหมวะ มึงกับกู…ฮ่า ๆ ๆ กูต้องกำลังฝัน…ฮึก…ฝัน” เสียงของผมแผ่วไร้เรี่ยวแรงทุกอย่าง

 

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!!  ทำไม…” ฟินตะโกนทั้งน้ำตาประคองหน้าผมเอาไว้ด้วยสองมือของมัน ผมสะอื้นเงยหน้าสบตาดวงตาคู่นั้น

 

 “กูขอกอดมะ…”

 

พรึ่บ

 

“ไม่ต้องขอกูก็จะให้ มึงคือเพื่อนที่กูรักมากที่สุด รักไม่น้อยกว่าใครเลย” เสียงของมันพึมพำกระซิบข้างหูของผม

 

“รักกูก็ให้โอกาสกูสิฟิน ชีวิตกูขาดมึงไม่ได้ ขาดมึงกูคง…”

 

“กูทำผิดต่อไปไม่ได้อีกแล้ว กูเห็นมึงเป็นตัวแทนของใครไม่ได้อีก มึงคือไอ้พัด เพื่อน…ที่กูรัก”

 

 สองมือผมโอบกอดมันแน่น รั้งตัวมันไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ใบหน้าเอียงซบกับซอกคอมันสะอื้นไปพร้อม ๆ กัน มันเจ็บ ผมก็เจ็บ เราต่างก็เจ็บทั้งคู่ แต่ใจของผมมันก็ดื้อที่จะขอโอกาสอยู่ร่ำไป ผมไม่อยากยอมแพ้ อยากจะสู้และแย่งชิงมันมา

 

 “กูทำไม่ได้ กูรักมึง กูจะรอ…” ผมลูบหัวทุยเอ่ยกระซิบบอกมัน

 

 “พัด มึงอย่ารอกูเลย มึงอย่าทำให้กูเลือกไม่ได้อีกครั้ง อย่าทำ…ให้กูลังเล” มันขอร้องผมดันตัวเองออกมือปาดน้ำตา

 

“กูรอมึงนะฟิน จะรอ…”

 

………………………………………………………………

 

ฟิน

 

ผมนั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ทั้งคำพูดทั้งแววตาของพัดมันตรึงอยู่ในใจ แรงกอดจากด้านหลังทำผมหันไปมองก่อนจะเอนตัวพิงร่างฟ้าเอาไว้ สองมือของผมประสานกับมือฟ้าวางอยู่ที่หน้าตัก

 

“ยังคิดมากอยู่อีกเหรอครับ”

 

“ฟ้า ถ้าคนที่กูเลือกคือไอ้พัด มึงจะเสียใจไหม?”

 

 “…ครับ ก็คงเสียใจ เพราะผมก็รอพี่มาตลอดเหมือนกัน” ฟ้ากระชับอ้อมแขนหลับตาลงสูดดมผมหอม อยากจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ อยากจะมีพี่ฟินอยู่ข้าง ๆ ไปให้นานที่สุด

 

 “รักกูตรงไหน?”

 

“ก็…ตั้งแต่จูบแรก ผมชอบเวลาพี่เขิน ชอบเวลาพี่ทำตัวเท่ต่อหน้าสาว ๆ ผมแอบมองพี่ทุกวันตั้งแต่โรงเรียนเก่า แต่พอขึ้นมหา’ลัยพี่ก็หายไป”

 

‘พัด มึงชอบกูตรงไหน’

 

ผมอดจะนึกถึงสิ่งที่ตัวเองถามออกไปไม่ได้ ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนและน่าอึดอัด เป็นช่วงเวลาที่โคตรจะอ่อนแอ ผมกำลังเลือกไม่ได้ เหมือนการตัดสินใจครั้งนี้ยังไม่สมบูรณ์

 

‘กูชอบทุกอย่างที่เป็นมึง กูชอบเห็นมึงอ่อนแอ ชอบเห็นมึงยิ้มเหมือนคนบ้าและหน้าบึ้งเมื่อกูแกล้ง’

 

‘มึงบ้ารึเปล่า ชอบเห็นกูอ่อนแอ’

 

‘หึ กูจะได้เป็นคนปลอบมึงไง มึงครึ่งทาง กูครึ่งทาง’

 

ใบหน้าของผมยกยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดที่พัดเคยลั่นไว้ มึงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่วะฟิน มึงเลือกฟ้าแล้วมึงยังจะคิดถึงพัดอีก ผมเตือนตัวเองในใจแต่ก็อดจะคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่ผมเห็นไอ้พัดเป็นตัวแทนของฟ้ามันจริงแค่ไหน หรือตลอดเวลาที่คบกันมาผมเห็นมันเป็นไอ้พัด ผู้ชายกวนประสาทกันแน่

 

สับสน มันสับสนค้านกันจนยุ่ง เชือกเส้นนี้ผมเป็นคนสร้างปมขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อสร้างเองก็ต้องแก้เองให้ได้ แต่ที่อยากรู้ในตอนนี้คือ…

 

ปลายเชือกที่ผมถืออยู่มันจะไปบรรจบอยู่ที่ใคร

 

…………………………………………………………….

 

   50%

 

 

ฟาง

 

ผมเดินออกมานอกห้องตามหาไอ้ฟ้าที่หายหัวไปตั้งแต่เย็น กลัวมันจะไปหลงอยู่ที่ไหนกลับห้องไม่ถูก มือบางลูบแขนตัวเองให้คลายหนาว ฟางหันซ้ายหันขวามองตลอดแนวสองข้างทาง

 

“ไอ้…เอ๋? นั่นมันพี่พัดนี่หว่า” ผมชะงักมือที่กำลังโบกทักลงสาวเท้าเข้าไปด้านหลังพี่พัด มานั่งทำอะไรคนเดียว อย่างนี้ต้องแกล้ง

 

 “จ๊ะเอ๋!!”

 

พี่พัดหันหลังเงยหน้ามองผม “ฟางเหรอ มาทำอะไรดึก ๆ” ผมถอดรองเท้ารองเป็นที่นั่ง เอียงคอมองหน้าพี่พัดที่ตาดูแดง ๆ เหมือนคนเพิ่งร้องไห้มา

 

“มาตามไอ้ฟ้ามันกลับห้องอะพี่ แล้วพี่พัดไม่นอน?”

 

“ยังไม่ค่อยง่วง มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” ผมยู่ปากคันปากยิบ ๆ อยากจะถามว่าเรื่องอะไร แต่เห็นสีหน้าแล้วไม่เสือกดีกว่า

“ฟาง”

 

“ครับ”

 

“คิดยังไงถึงไปรักตี๋ได้?” ผมกลอกตาทำท่าคิดมือวนเล่นทรายไปด้วย

 

“อืม มันก็ตอบยากนะพี่ เรื่องของผมกับไอ้ตี๋มันก็ไม่ได้เริ่มจากการชอบกันหรอก ผมกับมันอะนะ…เป็นคู่กัดกันซะมากกว่า อย่างที่ฟางเคยเล่าให้พี่ฟังนั่นแหละว่ามันเลวแค่ไหน แต่ก็นะ ความรู้สึกมันห้ามกันยากพี่ ผมก็ไม่รู้ว่ะ ฮ่า ๆ ๆ รู้ตัวอีกทีผมก็รักมันไปแล้วครับ”

 

“ใช่ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว” ผมกำลังคิดว่าพี่พัดกำลังเศร้ามาก อาการเหมือนคนอกหักมา

 

“พี่มีอะไรก็บอกฟางได้นะ ถึงฟางจะโง่แต่เรื่องรักปรึกษาได้นะพี่”

 

“ถ้างั้น…สมมตินะว่ามีผู้ชายอยู่สองคนเป็นเพื่อนรักกัน ต่างคนก็ต่างแอบชอบกันแต่ไม่มีใครยอมพูดก่อน จนวันหนึ่งมีผู้ชายอีกคนเข้ามาบอกว่ารักผู้ชายหนึ่งใน…”

 

“พี่พัดผมงง ช่วยเอาเป็นชื่อเลยได้ป่ะ” พี่พัดถอนหายใจเริ่มเล่าใหม่

 

“มีผู้ชายสองคนชื่อพินกับฟี่ สองคนนี้รักกันแต่ไม่มีใครพูดก่อน จนวันหนึ่งมีคนชื่อฟาเข้ามาบอกว่ารักฟี่มาก คือฟี่กับฟาเคยชอบกันมาก่อนที่ฟี่จะเจอพินอะ แล้วฟี่ก็กลับไปหาฟา ทิ้งพินไว้ให้อยู่คนเดียว อืม คิดว่าไง?”

 

“คนชื่อฟี่นี่หลายใจเนอะ รักกับพินแท้ ๆ แต่ก็กลับไปหาคนชื่อฟา แล้วพี่รู้ไหมล่ะว่าฟี่ทำไมถึงเลือกฟา?” ผมย้อนถามกลับไป

 

“เพราะเขาเคยชอบกันมาก่อนมั้ง”

 

“ไม่เกี่ยวหรอก แล้วช่วงเวลาที่ฟี่กับพินอยู่ด้วยกันคนชื่อฟาหายไปไหนมาล่ะ ถ้าฟารักฟี่จริงคงไม่ปล่อยให้หายไปอย่างนี้หรอก ไม่คิดจะตามหาเลยรึไงนะ ฟี่ก็อีกคน ฮึ่ม~ หลายใจ! โลเล! ผมเกลียดที่สุดเลยคนแบบฟี่ แฮ่ ๆ อินจัดครับ” ผมส่งยิ้มแหยเริ่มพูดเข้าเรื่องเข้าราว บางทีอาจจะเป็นปัญหาเพื่อนของพี่พัดก็ได้ คงเครียดแทนเพื่อน

 

“ถ้าถามผมนะว่าคิดยังไง ผมคิดว่าฟี่ไม่น่ากลับไปหาฟาหรอก น่าจะรักกับพินมากกว่า ถ้าฟี่รักฟาจริงก็คงไม่มาหวั่นไหวกับพินหรอก จริงป่ะ? แสดงว่าฟี่ก็ต้องชอบพินบ้างไม่มากก็น้อย”    

 

“ฟี่เห็นพินเป็นตัวแทนของฟาไง ช่วงที่ฟาหายฟี่ก็ใช้พินมาแทนฟา”

 

“พี่พัด ผมบอกให้นะ เราไม่สามารถเอาใครมาแทนใครได้หรอก มันคือคนละคนพี่ ใช่ มันอาจจะคล้ายกัน แต่มันก็คนละคนอยู่ดี เหมือนมีส้มอยู่สองลูก ลูกหนึ่งคือของคนพิเศษ อีกลูกเป็นส้มที่เพื่อนให้มา พี่ก็เห็นว่ามันคือส้มทั้งคู่ แต่มันต่างกันตรงคุณค่าทางจิตใจ” ผมเหล่ตามองสีหน้าของพี่พัดเป็นระยะ ทำไมพี่เขาดูเศร้าเหมือนเป็นเรื่องของตัวเองเลย

 

“แล้ว…มันจะเป็นไปได้ไหมที่พินจะแย่งฟี่มาจากฟาได้”

 

“เสียเวลา มันขึ้นอยู่กับคนกลางครับ” ผมตอบพี่พัดหันหลังไปเห็นไอ้ฟ้าเดินก้มหน้าตรงไปยังที่พัก

 

“จะกลับแล้วเหรอ?” พี่พัดถามผมเมื่อเห็นผมลุกขึ้นปัดทรายที่เปื้อน

 

“ไอ้ฟ้ามาแล้วพี่ พี่พัดไปนอนเลยก็ดีนะครับ อย่าไปคิดมาก…อ้ะ!” ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองวิ่งตามไอ้ฟ้าเข้ามากระชากแขนมันให้หันไปคุยด้วย

 

นัยน์ตาของผมสั่นระริกไม่คิดว่าไอ้ฟ้ากับพี่ฟินจะ…จูบกัน

 

“พี่ฟิน!” ผมจะโกนเรียกให้รู้สึกตัว ทั้งคู่ผละออกจากกัน พี่ฟินหันมามองผมสีหน้าตกใจ มือของผมมันกำกันแน่นเมื่อเริ่มเข้าใจอะไรบ้างอย่าง

 

“พี่พัด…สามคนนั้นที่พี่ว่ายืนอยู่ตรงนี้ใช่ไหมครับ…แล้วฟี่ที่พี่พูดถึงคือพี่ฟินใช่ไหม…”

 

“คือว่า…” พัดยังไม่ทันจะได้ตอบร่างฟางก็เคลื่อนตัวออกไป

 

“ฟางเดี๋ยวก่อน!! ไอ้ฟางฟังพี่ก่อนสิวะ” ผมวิ่งหนีพี่ฟินตรงไปห้องพักตัวเองก่อนจะรีบกดปิดประตู พี่ฟินวิ่งตามผมมายืนหยุดอยู่หน้าห้อง

 

ก๊อก ๆ ๆ

 

“ฟาง…เปิดประตู” ครั้งนี้เป็นไอ้ฟ้าที่มายืนเคาะเรียกผมเสียงไม่ดังมากนัก ดีที่บ้านพักห่างกันเยอะพอสมควร ผมยกมือทาบอกที่เต้นรัว ความผิดหวังจู่โจมขึ้นกลางอก

 

ทำไมต้องเป็นพี่ด้วยนะพี่ฟิน พี่ทำฟางผิดหวังที่สุด

 

“ผมจะนอนกับพี่พัด พี่กับไอ้ฟ้ากลับไปเถอะครับ” ผมตะโกนบอก

 

“มึงน้องกูนะฟาง เปิดประตูให้พี่”

 

“ไม่เปิด ยังไงฟางก็ไม่อยากเจอพี่ตอนนี้ พี่กลับไปเหอะ ฟางขอร้อง”

 

“ฟาง…ออกมาคุยกันนะ กูไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดมึงนะฟาง กูไม่ได้…” ผมใช้มือโป๊ะหน้าตัวเองทรุดตัวลงนั่งหลังแนบบานประตู

 

“พี่ฟิน! พี่จะคบใครผมไม่เคยจะห้าม ไม่เคยคิดจะยุ่ง แต่ทำไมพี่ทำกับพี่พัดแบบนั้นวะ พี่ลังเลอะไรอยู่ ผมจะบอกอะไรให้นะ ไอ้ฟ้าคนที่พี่เลือกมันไม่ใช่สำหรับพี่หรอก”

 

“แล้วมันยังไงวะฟาง ออกมาคุยกันดิ”

 

“ไม่ พี่มีหัวใจบ้างไหมวะ เรื่องอื่นพี่จัดการได้ ทำไมเรื่องของตัวเองพี่ถึงโง่นัก”

 

“เออ! กูโง่ ฮึก กูมันเป็นพี่เหี้ย ๆ มึงด่ากูอีกสิฟาง มึงด่าให้กูรู้สึกตัวสักที ฮืออ~ จะเลือกใครแม่งก็เจ็บ กูทำอะไรมันก็ดูเป็นคนเลว ๆ ที่ทั้งหลายใจทั้งโลเล กูสับสนไปหมดแล้วไอ้เหี้ย เลือกได้กูก็ไม่อยากมีมันหรอกไอ้ความรักเนี่ย ถ้ามีแล้วจะทำให้มึงกับกูมาทะเลาะกันแบบนี้” ผมชันเข่าขึ้นซบหน้าลงร้องไห้ เสียงสะอื้นของพี่ฟินห่างกันเพียงประตูกั้น

 

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ตั้งใจจะไม่รับถ้าไม่เห็นรูปที่ขึ้นโชว์เสียก่อน มือปาดน้ำตาออกเช็ดกับแขนเสื้อ มือเลื่อนรับสายสะอึกขึ้นเบา ๆ

 

“ฮึก ไอ้ตี๋”

 

(เหี้ย! มึงร้องไห้ทำไมฟาง)

 

“มาหากูหน่อย ฮึก มา…หากู ตอนนี้เลย” ผมได้ยินเสียงมันปิดประตูเสียงดัง คงจะกำลังออกและถึงในไม่ช้า

 

(มึงใจเย็น ๆ นะฟาง กูไม่มีกุญแจจะเข้าไปยังไง?)

 

“มาทางหน้าต่าง อย่ามาทางประตูนะ อย่ามาให้ใครเห็น” ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูหน้าต่างค้างเอาไว้ บ้านพักไอ้ตี๋มันอยู่ถัดไปพอดี ผมคิดว่าคืนนี้จะไปนอนกับมัน แหกกฎก็ดี จะได้กลับไว ๆ

 

กึก ตุบ

 

ร่างสูงใหญ่ของตี๋กระโดดข้ามหน้าต่างเขามาเจอคนรักนั่งก้มหน้ากอดเข่าสะอื้น เขารีบดึงตัวฟางขึ้นมากอดลูบหลังให้คลายสะอื้น ฟางโผกอดรัดแน่นสุดแรง

 

เสียงพี่ฟินยังเรียกผมไม่หยุดปาก เสียงที่เริ่มแหบยังคงรั้นไม่ยอมแพ้ ผมกำชายเสื้อไอ้ตี๋ไว้ขยุ้มดึงมันเข้ามาแนบชิด

 

“ฟาง มึงทะเลาะกับไอ้ฟิน?”

 

“อืม มันงี่เง่า กูไม่อยากคุย ฮึก…” ตี๋ผละตัวออกเชยคางผมขึ้น มันเอาหัวแม่มือไล้บนแก้มนวล

 

“แล้วไม่สงสารพี่มึงรึไง ไปเปิดประตู คุยกันให้รู้เรื่อง”

 

“กูไม่…”

 

“ไอ้ฟาง กูอยู่ด้วยมึงจะกลัวอะไร พี่มึงปัญหาเยอะนักกูจัดการให้” เสียงเข้มขู่ ผมตบแก้มมันไม่หนักมาก

 

“พี่กูไอ้สัส ฮึก ไปเปิดก็ได้” ผมเดินอ้อยอิ่งมือหยุดค้างที่ลูกบิด ไอ้ตี๋มันเห็นผมลีลาจัดการหมุนเปิดให้คนข้างนอกเข้ามา

 

แกร๊ก

 

ฟินเอนตัวหงายหลังเมื่อประตูถูกเปิดออก ดันตัวเองขึ้นพุ่งเข้าจะกอดฟางแต่ตี๋ยกมือดันอกเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้ ฟางซุกหน้าลงกับอกแกร่งหันหลังให้คนทั้งสาม

 

“เข้ามาคุยกันในห้อง ไม่จบกูไม่กลับนะคืนนี้ ใครทำเมียกูร้องไห้มีเคลียร์หลังไมค์” ตี๋พูดขู่

 

ฟินพยักหน้ารับเดินเข้ามานั่งคุยกันที่โต๊ะห้องรับแขกที่นั่งพอห้าคน ฟ้านั่งข้างฟางที่ย้ายตัวเองไปอยู่บนตักตี๋ ส่วนพัดและฟินนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน 

 

“ยังไงวะเมีย มึงอย่าเงียบเป็นพระเอก กูอยากจะปล้ำมึงจะตายห่าแล้ว ให้จบในหนึ่งชั่วโมง” ผมจิ๊ปากมือหยิกเอวมันหมุนควง ไอ้ตี๋หน้าเบี้ยวได้แต่ร้องไม่ออกเสียง

 

“ก็พี่ฟินอะ ทำไมพี่ทิ้งพี่พัดวะ มึงก็อีกคน ไหนมึงว่ามึงไม่คิดอะไรกับพี่กูไงไอ้ฟ้า”

 

“เพราะกูไม่คิดไม่ใช่เหรอไง มึงถึงให้กูอยู่ใกล้พี่ฟินได้ ถ้ากูบอกว่ากูคิด มึงจะรู้สึกยังไง ตอนนั้นมึงพูดเองนะว่าไม่ชอบพวกเกย์ แล้วจะให้กูตอบมึงยังไงวะฟาง” ผมถึงกับพูดไม่ออก ใช่ ผมพูดเอง แต่มันก็นานมากแล้ว ตั้งแต่ผมยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไร และยังอยู่ในสังคมแคบ ๆ ของตัวเอง

 

“อืม กูพูดเอง” ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชาย

 

“แล้วมันยังไงล่ะ พวกมึงเป็นอะไรกันวะ เสือกมาชอบคนเดียวกัน แยกย้ายกันไปหาคนอื่นไป” ตี๋พูดขึ้น ผมตบปากมันให้เงียบ ก่อนจะพูดต่อ

 

“ฟ้า ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนตายของกูนะเว้ย กูไม่คิดว่ามึงจะชอบพี่ฟินแบบจริงจัง มึงลองถามตัวเองว่าชอบพี่กูแบบคนรักหรือแค่ปลื้ม กูไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ความรู้สึกพี่กูมันไม่ใช่ของเล่น “

 

“กูก็ไม่ได้คิดกับพี่ฟินเล่น ๆ กูรักพี่ฟิน” มันหันหน้าไปสบตากับพี่ฟิน “พี่ก็รู้ว่าผมแอบตามพี่มาตลอด ตรงนี้ของผมมันไม่เคยมีใคร อาจจะมีแอบชอบคนอื่นบ้าง แต่สุดท้ายมันก็จบแค่พี่คนเดียว” ผมสังเกตสีหน้าพี่พัดเมื่อไอ้ฟ้าเอามือพี่ฟินมาทาบกับอกข้างซ้าย

 

ถ้าผมเป็นพี่พัดในตอนนี้ คงได้แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร

 

“พี่พัด ไหวไหมครับ?” ผมไม่อยากจะถามแต่ปากก็เสือกพูดออกไปด้วยความเป็นห่วง พี่พัดละสายตาหันมายิ้มให้ผม ความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ยังคงเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลง หรือเพราะผมทุ่มใจเชียร์พี่พัดอยู่กันแน่ ถึงพยายามหาเรื่องไอ้ฟ้ากีดกันให้พ้นพี่ฟิน

 

“ถ้าหมายถึงหัวใจ ตอนนี้พี่คงติดลบไปเรียบร้อยแล้วครับ “ พัดหันไปทางฟินทั้งตัวแย่งสองมือของฟินจากฟ้ามากุมเอาไว้แนบอก “ไม่เลือกกูไม่เป็นไร ขอแค่มึงอย่าหมางเมิน อย่าลืมกูก็พอ” พูดจบก็ปล่อยมือบางก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

ผมน้ำตาแทบร่วงเมื่อกลายเป็นพี่พัดเองที่เลือกจะเดินถอยออกไปเพื่อให้พี่ฟินสบายใจ ร่างสูงของพัดก้าวผ่านหน้าฟินไปช้า ๆ

 

หมับ

 

“กูทำไม่ได้ ฮึก กูไม่สามารถเลือกใครหรือทิ้งใครได้สักคน กูรักมึงสองคนเท่า ๆ กัน ถ้าจะมีคนต้องไป คงเป็นกู”

 

“โว๊ยยย มึงจะมาน้ำเน่ากันทำไม! ถ้าเลือกยากนักก็อยู่แม่งไปเลยสามคนผัวเมีย แฮปปี้ทั้งสามคน”

 

“ไอ้สัสตี๋!! มึงก็พูดง่าย แต่ว่านะ…ถ้ายังเลือกไม่ได้ก็ไม่ต้องเลือก พี่ก็ลองคบ ๆ กันดูทั้งสามคน ตกลงกันเองว่าจะแบ่งเวลายังไง ถ้าพี่อยู่กับใครแล้วมีความสุขพี่ก็ต้องเลือกได้สักวัน เพราะคนเรามันอยู่กับสิ่งที่ไม่มีความสุขได้ไม่นานหรอก ลองดูครับ ผมก็ขอโทษด้วยที่ว่าพี่ไป ผม…ห่วงพี่นะ พี่ฟิน”สัมผัสอ่อนโยนของพี่ฟินทาบอยู่บนหัวของผม ดูเหมือนสิ่งที่ผมเสนอจะเป็นข้อตกลงที่ดีที่สุด

 

“อืม เอาอย่างนั้นก็ได้ ระหว่างนี้ก็ช่วยดูแลกูด้วยนะครับ กลับห้องกันไอ้พัด” ผมยิ้มอีกครั้งเมื่อพี่ใบหน้าของพี่

ฟินกลับมาเป็นปกติ

 

“ไม่ได้นะครับ วันนี้พี่ตกลงจะนอนกับผมอ่า” ฟ้าโวยวาย

 

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามายุ่งเรื่องผู้ใหญ่ ย้ายห้องมึงได้กลับบ้านนะ เอาดิ” พัดท้าแสยะยิ้มอย่างเหนือกว่า

 

“ไปตกลงกันข้างนอกโว๊ย!! กูจะเอาเมีย!” ไอ้ตี๋โวยวายถีบไล่ ผมดึงแขนมันเอาไว้โบกมือไล่ทั้งสามคนให้ออกจากห้อง เมื่อประตูปิดลงมือหนาก็ล้วงเข้ามาในเสื้อของผมสะกิดหยอกล้อหัวนมชมพูเบา ๆ

 

“อื้อ~ มึงกลับห้องไปได้แล้ว” ผมเชิดหน้าขึ้นกัดริมฝีปากพูดกับมัน ไอ้ตี๋มองตาเยิ้มก้มลงมาจูบผมจนเจ่อช้ำ

 

“ไม่เอา กูอยากเอามึงว่ะฟาง คืนนี้ให้กูกอดนะ”

 

“ไม่เอา เดี๋ยวก็โดนส่งกลับทั้งคู่” ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่เหมือนเป็นการเปิดทางให้หน้าหล่อซุกเข้ามาขบเม้มที่ซอกคอขาวได้ง่าย ก่อนสติผมจะด่ำดิ่งไปมากกว่านี้เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 

ก๊อก ๆ  ๆ

 

“เหี้ย!! ใครวะ” ตี๋หัวเสียเดินไปเปิดประตู เจอฟ้ายืนกลืนน้ำลายก่อนร่างสูงจะแทรกเข้ามาด้านในสบตากับฟางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา

 

“ตามสบายนะ กูจะนอนปิดหูเอาแล้วกัน” ฟ้าพูดเสียงเรียบเดินหายเข้าไปในห้อง ฟางก้มหน้าอาย ตี๋ปิดประตูเดินเข้ามา

 

“สักวันกูต้องได้กระทืบมันแน่ ๆ ต่อไหม? กูไม่ยอมกลับนะฟาง” มันหน้าหื่นเท้าสะเอวถามผม

 

“ต่อเหี้ยอะไร! กูไม่ได้หน้าด้านเอากันให้เพื่อนได้ยินหรอกนะ มึงกลับไปได้แล้วไอ้ตี๋!!” ผมปาหมอนอิงไล่มันกลับห้อง

 

“ถีบหัวส่งผัวนะไอ้ฟาง อย่าให้ได้เอา กูจะคิดทบต้นทบดอกเดินไม่ไหวเลยสัส” เสียงเข้มพูดแค้น ๆ ผมลุกขึ้นกอดแขนมันอ้อน ๆ เดินไปส่งที่หน้าประตู กดปากจูบหนัก ๆ ปลอบใจให้มันลดโทษให้

 

กูรู้ว่ามึงทำได้ นับเวลารอเลยครับ ต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว

 

 

 

  TBC.