บทสุดท้ายแห่งชีวิต

                 "ที่นี้ที่ไหน" เสียงกระซิบของเด็กหนุ่มดังขึ้นมารอบตัวของเขามีแต่ความมืดก่อนที่เขาจะลองนึกย้อนกลับไปตอนที่เขาถูกพวกปีศาจพวกนั้นกลืนกิน ร่างกายเด็กหนุ่มกลับมาสั่นเทาอีกครั้ง สั่นเทาเพราะความหวาดกลัวความเจ็บปวดที่ตอนนั้นร่างกายของเค้าได้ถูกฉีกกระชากความเจ็บปวดและสัมผัสที่ยังไม่ลืมเลือนและสิ่งทีทำให้เค้าจำช่วงเวลานั้นได้ดีที่สุดคือความแค้น แค้นที่พวกมันฆ่าพ่อและแม่ของเขา ในใจมีแต่ความแค้นครอบงำเขาเฝ้าแต่สาปแช่งพวกมันในขณะที่พวกมันกำลังกลืนกินตัวเขา

'จริงด้วยสินะ ฉันถูกเจ้าพวกนั้นฆ่าตายไปแล้ว พ่อกับแม่ก็ด้วยฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยในตอนนั้น'เด็กหนุ่มนึกโทษตัวเองในใจเป็นเพราะว่าเขาอ่อนแอพ่อและแม่ของเขาถึงต้องมาตายแบบนี้เป็นเพราะว่าเขาไม่มีพลังทำให้การเสียสละของพ่อและแม่เขาที่มาปกป้องต้องเสียเปล่าในใจอยากจะนึกขอโทษพวกเขาอีกซักพันครั้งแต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้วทั้งตัวเขาและพวกท่าน "ตายแล้ว"

"สิ้นหวังจริงๆเลยนะพ่อหนุ่ม"ไม่นานนักก็ปรากฎเสียงของใครดังเข้ามาในหัวของเด็กหนุ่มเสียงนั้นเป็นเสียงของผู้ชาย คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเขาว่าเสียงนั้นมันมาจากไหนและใครเป็นคนพูดกับเขา ก่อนที่เสียงนั้นจะพูดต่อไปอีกว่า

"ฉันจะให้พ่อหนุ่มกลับไปมีชีวิตอีกเอาไหม"มันเป็นตำถามที่ทำให้ตัวเขาถึงกับช็อคเขาไม่ได้เห็นหน้าคนพูด เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่ามีใครมั่งที่จะทำให้คนที่ตายไปแล้วกลับไปมีชีวิตอีกครั้ง มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกไหน แต่ถ้าเป็นนวนิยายหรือตำนานวีรชนที่เป็นคนที่ทำให้ เซอบิรัสเชื่องและเข้าไปช่วยคนรักของเขาออกมาได้อันนั้นมันก็น่าเชื่ออยู่แต่นี้มันเป็นโลกแห่งความจริงนะ

"คุณกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่ ทำให้ผมกลับไปมีชีวิตงั้นเหรอ คุณอย่าพูดอะไรบ้าๆไปหน่อยเลย"ตัวของเขาแย้งกลับไปยังต้นเสียงถ้าเกิดมีคนเชื่อที่ต้นเสียงพูดก็คงจะบ้า แต่กับเขาไม่ใช่ต่อให้เขาอ้อนวอนแค่ไหนก็ไม่มีทางที่พระเจ้าจะมาช่วยเหลือเขา เขาไม่ต้องการที่จะเชื่อถือใครอีกแล้ว"ฉันน่ะไม่เชื่อในตัวพระเจ้าหรอกนะ"

"แล้วใครบอกให้นายเชื่อในตัวพระเจ้าล่ะ"สิ้นเสียงความมืดรอบๆด้านเริ่มหายไปปรากฎให้เห็นร่างของชายแก่ร่างยักษ์หนวดเครารุงรังแต่ก็ดูน่าเกรงขามในมือของเขาถือหนังสืออะไรสักอย่าง รอบๆด้านมีแต่ดาบคาตานะและดาบโรมันปักเต็มไปหมด นี้มันไม่ได้ดูเหมือนสวรรค์เลยแต่ถ้าจะมองดีๆมันก็คือสนามรบดีๆนี้เอง

"พวกเราน่ะไม่ใช่พระเจ้าหรอกนะแต่ว่าพวกเราเป็นชินิกามิต่างหากล่ะ"คำพูดของชายแก่ร่างยักษ์ทำเอาเด็กหนุ่มอึ้งค้างอีกครั้ง ไม่ใช่ทั้งเทพเจ้าไม่ใช่ทั้งปีศาจแต่เป็นยมทูติงั้นเหรอ มันจะนอกโลกอะไรเช่นนี้

"ตัวของพ่อหนุ่มน่ะตอนนี้ยังไม่ได้ตายไปสักทีเดียว ถึงแม้ว่าในโลกเก่าของพ่อหนุ่มร่างกายพ่อหนุ่มจะถููก เขมือบเป็นอาหารของเขาปีศาจไปแล้วก็เถอะแต่ว่าวิญญานของพ่อหนุ่มในตอนนี้ยังอยู่ในระหว่างเส้นแบ่งของโลกวิญญานอยู่ถ้าพ่อหนุ่มอยากจะกลับไปพวกเราก็ยินดี"ในขณะที่ชายแก่ร่างยักษ์กำลังพูดเด็กหนุ่มก็เอ๋ยเสียงแข็งขึ้นมา

"ส่งผมกลับไป"เด็กหนุ่มบอกกับชายแก่ร่างยักษ์ ทั้งที่ชายแก่ร่างยักษ์ยังพูดไม่ทันจบเลยแท้ๆแต่กลับมาแทรกกันอย่างกระทันหันซะได้ ไม่ค่อยมีมารยาทเลยจริงๆพ่อหนุ่มคนนี้

"มันยังมีอีกข้อนึงให้เลือกฟังก่อนพ่อหนุ่มแล้วค่อยตัดสินใจอีกครั้ง"ชายแก่ร่างยักษ์บอกให้เด็กหนุ่มหยุดฟังที่เขาพูดให้จบก่อนแล้วจึงค่อยตัดสินใจอีกครั้งนึง เพราะเค้าคิดว่ายังไงเด็กหนุ่มคงต้องเลือกข้อนี้แทนที่จะเป็นข้อแรกแน่นอน

"อีกข้อนึงมันก็คือ พ่อหนุ่มจะได้อยู่ที่โลกวิญญานและจะได้ฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นในโรงเรียนของพวกเรา ถ้าเกิดพ่อหนุ่มสามารถขึ้นไปอยู่ในระดับที่สามารถออกปฎิบัติงานได้ล่ะก็ พวกเราก็จะส่งพ่อหนุ่มไปเก็บดวงวิญญานของปีศาจที่หลุดไปจากที่นี้กลับมาจากโลกมนุษย์หรือจะให้พูดง่ายๆก็คือฆ่าเจ้าพวกนั้นยังไงล่ะพ่อหนุ่ม 'แต่' ข้อแลกเปลี่ยนก็คือพ่อหนุ่มจะไม่สามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้อีกครั้งและถ้าเกิดพ่อหนุ่มเลือกข้อแรกและพ่อหนุ่มตายขึ้นมาอีกครั้งก็จะไม่มีสิทธิ์เป็นยมทูติเช่นเดียวกัน ว่ายังไงจะเลือกข้อไหน"หลังจากที่ชายแก่ร่างยักษ์อธิบายจบก็ปรากฎกระดาษสองใบแต่ล่ะใบเนื้อหาก็แตกต่างกันไปตามข้อที่เลือก

"ว่ายังไงล่ะ"เด็กหนุ่มทำท่าทางคิดนิดๆก่อนที่เอื้อมมือไปหยิบกระดาษใบที่สองที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา

"ถ้าผมเลือกใบนี้ผมจะได้แก้แค้นสินะ"เขาหยิบกระดาษใบนั้นมาและหยดเลือดลงไปเป็นการทำสัญญากระดาษใบนั้นค่อยๆปรากฎแสงออกมารอบๆกระดาษใบนั้นก่อนที่มันจะถูกเพลิงสีดำเผาไปจนหมดสิ้น

"การทำสัญญาเป็นอันสมบูรณ์แล้วพ่อหนุ่ม เจ้าจงเตรียมตัวรับการฝึกแสนจะหฤโหดเอาไว้ได้เลย"เสียงชายแก่ร่างยักษ์ที่แต่ก่อนเคยเป็นเสียงของตาแก่ใจดีตอนนี้กลายเป็นเสียงดูเรียบนิ่งและเย็นชาปในเวลาเดียวกัน ชายแก่ร่างยักษ์หยิบดาบโรมันหนึ่งเล่มขึ้นมาและเสียบทะลุเข้าไปยังร่างกายของเด็กหนุ่ม แต่ว่าความรู้สึกที่ปลาบดาบแทงทะลุร่างเขามันไม่ใช่ความรู้สึกเจ็บปวดมันไม่มีความรู้สึใดๆทั้งสิ้น ก่อนทีดวงตาของเด็กหนุ่มจะค่อยๆหลับไปและปิดสนิทลงในที่สุด

"จงไปทำตามที่เจ้าต้องการซะ แอล แคลเดียน"สิ้นเสียงสุดท้ายของชายหนุ่มร่างยักษ์ ร่างกายของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆหายไปจนไม่เหลือร่องรอยใดๆทิ้งไว้อีกเลย

อ่านแล้วช่วยบอกด้วยนะครับว่าคำผิดมีตรงไหนบ้างผมจะได้ไปแก้ได้ thank you