บทสุดท้ายแห่งชีวิต

                           ตอนนี้เด็กหนุ่มอยู่ภายในบ้านหลังขนาดใหญ่ตัวของเขากำลังนอนหลับอยู่บนเตียงได้ลืมตาตื่นขึ้น สายตาของเขาปรับโฟกัสและมองไปรอบๆห้องก่อนที่เขาจะลุกขึ้นออกมาจากเตียงและเดินตรงไปยังประตูบานใหญ่และเปิดออก ด้านนอกห้องที่เด็กหนุ่มลุกออกไปถูกจัดแต่งด้วยของที่ดูมีระดับและราคา ทั้งผ้าม่านและแจกัน เด็กหนุ่มสาวเท้าเดินออกไปจากห้องตรงไปยังตามทางเรื่อยๆ เขานึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้เพราะว่าตอนนั้นที่เขาจำได้ก็ตอนที่ถูกตาแก่คนนั้นแทงและเรียกชื่อของเขาก็แค่นั้น ในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังเดินไปเขาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงทำให้เขาต้องรีบวิ่งไปตามทางเสียงนั้น

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"แอลวิ่งไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่อีกบานดูเหมือนว่าประตูบานนี้จะเป็นประตูที่บานใหญ่กว่าประตูที่เขาออกมาซะด้วยสิ เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ด้านในประตูนั้นเป็นห้องขนาดใหญ่และกำลังมีหญิงสา่วผมสีดำยาวกำลังเก็บอะไรบางอย่างขึ้นมาอยู่ หญิงสาวคนนั้นมองมาทางแอลด้วยสีหน้าที่ตกใจหน้าดู

"คุณฟื้นแล้วงั้นเหรอค่ะ"ฟื้น?นี้เขาสลบไปงั้นเหรอตอนไหนล่ะตอนนั้นเขายังอยู่กับตาแก่คนนั้นอยู่เลยพอโดนแทงก็มาโผล่อยู่บนเตียงที่นี้

"ฟื้นงั้นเหรอครับ"แอลถามไปสั้นๆดูเหมือนว่าหญิงสาวจะทำหน้างงๆตอบกลับเขามาตัวเขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆดูเหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะช่วยเขามาโดยไม่ระมัดระวังเลยสินะ 

"คุณจำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอค่ะว่าคุณไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร"หญิงสาวถามแอลมาด้วยท่าทีเช่นเดิมเขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ แต่ว่าสิ่งเดียวที่เขารู้ในตอนนี้คือสภาพห้องที่เขาอยู่มันดูเละเทะไม่เป็นท่าเลย ไหนจะจานข้าวที่แตกไปไม่รู้ตั้งกี่ใบ ในซิงค์ก็มีจานอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเห็นแล้วรู้สึกรกหูรกตาจริงๆ

"เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยพูดกันดีกว่าครับ ตอนนี้ผมขอเก็บของพวกนี้ที่คุณทำเละเทะเอาไว้เป็นการขอบคุณล่ะกันนะครับ"แอลพูดจบเขาก็เดินตรงไปยังไม้กวาดและเริ่มจัดการเครียร์พื้นที่ที่หญิงสาวทำรกเอาไว้จนเสร็จและสะอาด

"เสร็จแล้วครับ"แอลเดินตรงไปพูดกับหญิงสาว ตอนนี้หญิงสาวไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลยเธอเพียงแค่นั่งเฉยๆดูชายหนุ่มทำงานในครัวที่เธอเป็นคนสร้างเอาไว้ก็แค่นั้น

"ขะ ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องมาวุ่นวายทั้งๆที่เพิ่งฟื้นมาแท้"หญิงสาวพูดกับแอลที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ จะว่าไปตัวเธอและเขายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนิ

"อืม ฉันชื่อ เซนเรียจ๊ะแล้วคุณชื่ออะไรหรือค่ะ"เซนเรียแนะนำตัวกับแอล ตัวเขาสะดุ้งนิดหน่อยก่อนที่จะหันมามองหญิงสาวแล้วก้มหัวนิดๆเป็นเชิงขอโทษที่เสียมารยาทที่ลืมแนะนำตัว

"ผมชื่อ แอล แคลเดียนครับ"แอลแนะนำตัวเสร็จหญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา

"เป็นคุณงั้นเหรอที่ท่านหัวหน้าเป็นคนส่งมา"แอลทำหน้าสงสัย เขาหันไปถามหญิงสาวว่ามันหมายความว่ายังไงที่หัวหน้าใหญ่เป็นคนส่งมาน่ะหรือว่าจะเป็นตาแก่นั้น

"นี้คุณไม่รู้จริงๆงั้นเหรอ ความจริงตอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะค่ะที่ฉันเข้าไปช่วยคุณน่ะแต่ว่าฉันได้รับการติดต่อมาจากท่านหัวหน้าใหญ่ว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามายังโรงเรียนของพวกเรา ท่านก็เลยบอกพิกัดว่าจะต้องไปรับคุณที่ไหน ดูเหมือนคุณคงจะคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญสินะค่ะ"หญิงสาวอธิบายอย่างยืดยาวให้แอลฟังตัวเขาก็ตั้งใจฟังอย่างดีเพื่อไม่ให้ข้อมูลที่เขาได้รับมาตกหล้น สรุปง่ายๆเลยว่าไอตาแก่กวนส้นนั้นมันอธิบายมาไม่ละเอียดทำให้ตัวเขาไม่รู้อะไรเลยในตอนที่มาโลกนี้ ถ้าได้เจอกันอีกจะฆ่าให้ตายฆ่ามือเลย

"สรุปว่าที่คุณไปช่วยผมเอาไว้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ"

"ใช่ค่ะ"เซนเรียตอบกลับแอล ส่วนแอลก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะเริ่มสนทนาแลกเปลี่ยนข้อมูลของทั้งสองโลกให้กันและกัน

"งั้นเหรอ"ดูเหมือนว่าข้อมูลที่เซนเรียให้กับแอลจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาวุธของยมทูติ ยมทูตแต่ล่ะคนอาวุธของพวกเขาจะอยู่ที่ความสุขและความแค้นของตัวเองสินะ อาวุธแต่ล่ะอย่างที่จะได้มาบางคนถ้าตอนที่ยังเป็นมนุษย์และมีความสุขในตอนตายอาวุธจะจัดอยู่ในชั่้นดีส่วนคนที่ตายแล้วยังสาปแช่งและโกรธแค้น คงจะอยู่ในสายมืดสินะตัวเขาคงจะไม่พ้นสายที่สองแน่นอน และยังบอกกันอีกว่าอาวุธที่เป็นสิ่งที่หายากที่สุดก็คือคาตานะมันสร้างให้ออกมาเป็นรูปธรรมได้ยากที่สุด ในโรงเรียนจึงมีคนใช้เพียงแค่น้อยนิด พวกเขาเหล่านั้นจึงเป็นคนที่คอยควมคุมดูแลโรงเรียนและคาตานะยังเป็นดาบที่มีคุณภาพที่สุดด้วยในบรรดาอาวุธสายดาบทั้งหมด แสดงว่าตาแก่นั้นก็ต้องแกร่งสุดๆเพราะตาแก่นั้นมีตั้งแต่ดาบคาตานะยันดาบโรมัน

"ถ้าอย่างนั้นอาวุธของเธอคืออะไรกันล่ะ"แอลถามไปหาเซนเรีย เธอทำท่าลังเลที่จะบอกแอลนิดๆ แอลจึงไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งคู่ลุกออกจากเก้าอี้และเดินออกไปจากห้องและ เดินตรงไปตามทางก่อนที่จะลงบรรไดจนมาถึงชั้นล่าง ด้านล่างเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ที่มีโซฟาเป็นชุดใหญ่วางไว้ที่กลางห้องโถง มีคนนั่งอยู่ประมาณสองคน ดูเหมือนว่าสองคนนั้นจะเล่นอะไรกันก็ไม่รู้

"นี้พวกคุณคุณค่ะ กำลังเล่นอะไรกันอยู่ที่นี้มันในบ้านของฉันนะ"เซนเรียปรามหนึ่งหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวที่ไม่รู้ว่าเล่นอะไรกันเสียงดังไปทั่ว ตัวของแอลทำท่างงๆเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวที่ดูเป็นคนเงียบๆตะโกนดังขนาดนั้น

"โธ๋ ลงมาก็โว๊ยวายเลยนะ เซนจิ พวกเราสองคนก็แค่เล่นกันตามประสาคนรักกันแค่นั้น"หญิงสาวผมสั้นพูดขึ้นมา แต่ที่เห็นสภาพดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มอีกคนที่เธอกำลังเล่นด้วยดูไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไรเลยนะ

"ฉันบอกแล้วไงค่ะว่่าฉันชื่อเซนเรียไม่ใช่เซนจิ"เซนเรียตะโกนบอกกับหญิิงสาวผมสั้นเรื่องชื่อของเธอ จะว่าไปแอลก็ยังไม่รู้จักชื่อของเด็กหนุ่มและหญิงสาวที่นั่งเล่นกันอยู่เลย ถ้าจะถามออกไปแบบนี้ก็คงเสียมารยาทถ้ายังงั้นเราคงจะต้องแนะนำตัวกับพวกเขก่อนสินะ 

"เออ สวัสดีครับทั้งสองคนผม ชื่อแอล แคลเดียน ครับยินดีที่ได้รู้จัก"แอลพูดเสียงเรียบๆแต่ก็ไม่ได้ดูเย็นชากับสองคนนั้นก่อนที่สองคนนั้นจะหันมามองเขาและยิ้มให้ ก่อนที่พวกเขาจะแนะนำตัวเช่นเดียวกัน

"ขอโทษที สงสัยพวกฉันจะลืมแนะนำตัวกันสินะ ฉันชื่อเนลส่วนคนที่นั่งข้างฉันเป็นคนรักของฉันชื่อคิล"ทั้งสองคนแนะนำตัวเสร็จก็โค้งนิดๆตามมารยาท รู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นแฟนกันสินะ หนุ่มคนนึงก็เงียบอีกสาวคนนึงก็คือโวยวาย คนพวกนี้เป็นแฟนกันได้ยังไงนะ

สักพักนึงระหว่างที่พวกเขาสี่คนนั่งคุยอะไรกันอยู่ก็เหมือนจะมีสัญญานอะไรบางอย่างดังขึ้นไปทั่วบ้าน หญิงสาวทั้งสองกับอีกหนึ่งหนุ่มดูเหมือนว่าจะทำหน้าวิตกขึ้นมาก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากบ้าน แล้วบอกให้แอลนั่งรออยู่ที่นี้แต่สำหรับแอลแล้วเรื่องพวกนี้เขาคงจะไม่พลาด เขารีบลุกและวิ่งตามทั้งสามคนไปจนมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกรูปทรงแปลกประหลาดอยู่ตึกนึง 

"คุณจะตามพวกเรามาทำไมค่ะ"เซนเรียถามแอลด้วยสีหน้าที่จริงจังพวกเธอบอกให้เขารออยู่ที่นั้นสักพักนึงแต่ว่าทำไมเขาถึงตามพวกเธอมาล่ะ เธอไม่ค่อยอยากจะให้เขารู้ความลับนี้สักเท่าไหร่

"พวกคุณปิดบังอะไรผมไว้อยู่รึเปล่า"แอลถามด้วยท่าทีเรียบนิ่งเช่นปกติ คนพวกนี้จะต้องมีอะไรปิดบังเขาอยู่แน่นอน เซนเรียถอดหายใจเฮือกใหญ่เธอพยายามโต้แย้งเต็มที่แล้วแต่ว่าเธอก็แพ้เขาจนได้ จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมให้เขาไปกับพวกเธอด้วย ทั้งสี่คนเดินเขามาภายในตัวตึก ไม่ใช่แค่ด้านนอกที่มีรูปทรงประหลาดแต่รวมถึงภายในด้วยเช่นกันพวกเขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนึงก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปยังห้องนั้น เผยให้เห็นภายในห้องที่ถูกจัดแต่งด้วยสภาพที่ดูดีมีระดับเช่นเดียวกับบ้านของเซนเรีย

พวกเขาทั้งสี่คนเดินมานั่งยังโซฟาตัวใหญ่และดูเหมือนว่าชายหนุ่มที่นิ่งเงียบออกมาจะเริ่มพูดแล้ว

"เซนเรียคงจะอธิบายเรื่องกลุ่มคนที่คอยดูแลและทำงานไปรับดวงวิญญานของปีศาจให้คุณฟังแล้วสินะ"แอลพยักหน้านิดๆเป็นการตอบรับเซนเรียอธิบายให้เขาฟังหมดแล้วเรื่องที่ว่าโรงเรียนนี้จะถูกกลุ่มคนพวกนั้นบริหารอยู่และพวกเขายังมีอาวุธสายดาบที่แข็งแกร่งที่สุดอีกด้วย

"แล้วคุณรู้รึยังว่าพวกเขาเป็นใคร"ชายหนุ่มถามแอลอีกครั้งตัวของแอลเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากลุ่มคนพวกนั้นเป็นใครมั่งเพราะเขาก็เพิ่งจะมาที่นี้และรู้จักกับคนแค่ไม่กี่คนเอง

"คงจะไม่รู้สินะ"ชายหนุ่มพูดจบพวกเขาทั้งสามคนก็ลุกขึ้นพร้อมกับคำอีกไม่กี่คำที่พวกเขาจะเอ๋ยออกมาต่อไปนี้หารู้ไมว่ามันทำให้ตัวแอลตกใจมากขนาดไหน

"ฉันคิลเป็นหัวหน้าห้องและเป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนนี้"คิลแนะนำตัวและตำแหน่ง

"ฉันเนลเป็นรองประธานนักเรียนและรองหัวหน้าห้องของโรงเรียนนี้"เนลแนะนำตัว

"ส่วนฉันเซนเรียเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้"พวกเขาทั้งสามคนแนะนำตัวและบอกตำแหน่งของพวกเขาให้แอลฟังจนจบ ตอนนี้ตัวของแอลดูเหมือนว่ากำลังอยู่ในช่วงที่ไม่มีสติอยู่พวกคนที่เขาคุยด้วยตรงหน้าเป็นกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียนแถมยังคอยควบคุมดูแลโรงเรียนนี้อีก เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ

"แสดงว่าอาวุธของเซนเรียคือ"แอลถามข้อสงสัยที่เขาข้องใจมานานตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่บ้านของเซนเรีย

"ใช่แล้วอาวุธของพวกเราทั้งสามคือคาตานะ อาวุธสายดาบที่แข็งแกร่งที่สุดยังไงล่ะ ต่อจากนี้ไปก็ฝากตัวอีกครั้งที่โรงเรียนนี้ด้วยนะ แอล แคลเดียน"

....................................................................................................................

รู้สึกว่าร้อย%มันสั้นไปหน่อยแหะตอนหน้าจะลงให้ยาวกว่านี้ครับ