ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย

 

 

ตอนที่ 5 ข่มขืน...

 

 

 

        เนมนั่งอยู่ที่เดิมมาเกือบชั่วโมงบรรยากาศรอบข้างเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีรถผ่านมาแม้แต่คันเดียว ดวงตาคู่สวยหันมองซ้ายขวาด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้ในหัวของเนมก็นึกเห็นแต่หน้าของคนที่พาเขามาทิ้งไว้ที่นี่ เขาทำอะไรผิดมากมายงั้นหรอ ทำไมต้องมาทำแบบนี้กับเขาด้วยถ้าไม่ชอบไม่พอใจก็น่าจะบอกกันดีๆ

 

 

 

          “ ไอ้พี่วินบ้า อย่าให้เจอหน้านะจะซัดให้น่วมเลย ฮึ่ย! “  เนมเม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะชูกำปั้นเล็กขึ้นมา เนมไม่ได้โกรธวินแต่แค่รู้สึกน้อยใจทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นานทำไมผู้ชายที่ชื่อวินถึงเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตเขาได้ถึงขนาดนี้

 

 

 

          “ เฮ้อ... เอาไงต่อละที่นี้  “ เนมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆ จะไปขอความช่วยเหลือก็ไม่รู้ว่าต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหนครั้นจะนั่งรออยู่ที่นี่ก็อีกนานกว่าจะเช้า เนมจึงตัดสินใจยันตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อเดินออกไปตายเอาดาบหน้าซึ่งยังดีกว่ามานั่งตากลมเล่นอยู่แบบนี้

 

 

 

        เนมยกแขนเล็กขึ้นมากอดตัวเองไว้ก่อนจะเดินไปตามถนนที่ตอนนี้เงียบสงัดมีแค่แสงจากหลอดไฟข้างถนนและเสียงจิ้งหรีดเป็นเพื่อนเพื่อไม่ให้รู้สึกกลัวไปมากกว่านี้  ลึกๆในใจของเนมก็แอบหวังว่าวินจะรู้สึกเป็นห่วงและกลับมารับเขาบ้างแต่สุดท้ายก็ต้องเลิกล้มความคิด

 

 

 

          “ อ๊ะ...โทรศัพท์ก็มีนี่หว่านี่กูลืมไปได้ยังไงวะ โง่จริงๆเลยไอ้เนม “ อยู่ๆเนมก็นึกขึ้นมาได้เจ้าตัวจึงใช้มือเล็กตีศรีษะเบาๆในความขี้ลืมของตัวเองก่อนจะคลำหาโทรศัพท์เครื่องสวยที่คิดว่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกง

 

 

 

          “ เจอแล้ว...”

 

 

 

          “ เจออะไรหรอครับคนสวย “ เสียงเข้มติดไปทางโหดๆเอ่ยออกมาทำให้เนมที่กำลังดีใจหุบยิ้มลงก่อนจะเอี่ยวตัวหันไปมองตามเสียง เนมเบิกตาโพรงด้วยความตกใจเมื่อหันมาเจอกับชายฉกรรณ์รูปร่างสูงใหญ่ประมานสามถึงสี่คนยืนมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย

 

 

 

          “ เอ่อ...ปะ..เปล่าครับ “ เนมปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม

 

 

 

          “ แล้วมายืนทำอำไรตรงนี้คนเดียวหรอครับหืม “ หนึ่งในสี่คนพูดขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะเดินเข้ามาหาเนม

 

 

 

          “ ผมมารอเพื่อนหนะครับ “ เนมพูดโกหกออกไปพร้อมกับค่อยๆเดินถอยหลังออกไปช้าๆ เนมมองชายฉกรรณ์ทั้งหมดที่เดินเข้ามาหาตนด้วยสายสั่นระริก ความกลัวก่อตัวขึ้นมาจิตใจของร่างบาง

 

 

 

          “ ให้พวกพี่รอเป็นเพื่อนมั้ย อยู่คนเดียวมันเหงานะ “ ชายอีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน

 

 

 

          “ พะ...พวกมึงเป็นใคร  “ เสียงที่สั่นเครือของเนมเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้ยืนอยู่ห่างเนมไม่ถึงสิบเมตร เจ้าตัวยกกำปั้นขึ้นมาป้องตัวเองถึงจะรู้ว่าสู้ไม่ได้แต่ยังไงก็ต้องป้องกันเอาไว้ก่อน

 

 

 

          “ จุ๊ๆๆ อย่าโหดกับว่าที่สามีตัวเองแบบนี้สิครับ คนสวย “ ร่างหนาที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกพี่ของพวกมันพูดขึ้นพราะดูจากท่าทางที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดและตัวที่ค่อนข้างใหญ่กว่าบรรดาคนที่มาด้วย

 

 

 

        “ เมียบ้านมึงสิ กูผู้ชายนะเว้ย “ เนมตะโกนเสียงดัง พร้อมกับเท้าเล็กค่อยๆก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ

 

 

 

          “ แหม่ ผู้ชายแบบนี้พี่ก็ยอมทั้งขาวทั้งสวย คงจะฟิตน่าดู “  ชายอีกคนที่ยืนอยู่หลังลูกพี่มันพูดขึ้นก่อนจะเลียริมฝีปากอันหยาบกร้านของตัวเองพร้อมกับหน้าหื่น

 

 

 

          “ ฟิตบ้านมึงสิ อย่าเข้ามานะโว้ย “ เนมกำหมัดแน่นรู้สึกขยะแขยงการกระทำของเจ้าพวกตรงหน้าที่สุด

 

 

เพี้ยะ......  เสียงมือหยาบของลูกพี่พวกมันตบลงไปที่กลางศรีษะของลูกน้องตัวเองอย่างแรง

 

 

 

          “ อย่าพูดแบบนั้นสิไอ้สัส มึงเห็นมั้ยน้องเขาขวัญเสียหมดแล้ว มามะมาให้พี่กอดปลอบหนูดีกว่านะครับ “ ลูกพี่ของมันพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือออกมาหวังจะเข้ามากอดเนม

 

 

 

          “ ฝันไปเถอะไอ้สัส “

 

 

พลั่ก...

 

ตุบ...

 

          “ โอ๊ย!!! “ เสียงร้องของไอ้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ของพวกมันดังขึ้นพร้อมกับร่างหนาที่เซถลาล้มลงไปทับตัวลูกน้อง เมื่อโดนเท้าของเนมถีบเข้าที่ท้องอย่างจัง เนมที่เห็นว่าพวกมันกำลังวุ่นอยู่กับการพยุงลูกพี่ตัวเองจึงใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกมาด้วยความเร็ว

 

 

 

          “ พี่มันหนีไปแล้ว “ หนึ่งในนั้นตะโกนบอก

 

 

 

          “ก็ตามมันไปสิ ไอ้โง่เอ้ย “  เสียงกร่นด่าของลูกพี่มันดังขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะวิ่งตามเนมไป

 

 

 

          เนมเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้น เจ้าตัวใช้แรงทั้งหมดที่มีฮึดวิ่งหนีเพื่อหวังเอาตัวรอด ภายในจิตใจของเนมก็หวังภาวนาให้มีคนผ่านมาเห็นโดยเฉพาะกับคนที่ชื่อวิน หวังให้เขากลับมาช่วยตนเอง

 

 

 

วินจะรู้บ้างมั้ยว่าการที่เอาเนมมาปล่อยทิ้งไว้จะทำให้เนมต้องเจอกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้ ถ้าหากเขาเป็นอะไรไปหรือเกิดตายขึ้นมาวินจะรู้สึกผิดบ้างรึเปล่า

จะรู้สึกเสียใจให้กับเนมบ้างรึเปล่า...

 

 

 

          “ไอเหี้ยเอ้ยย  ตัวยังกับควายเสือกวิ่งเร็วกันอีก แล้วกูจะไปทางไหนดีเนี้ยะ “ เนมหยุดชะงักก่อนจะหันมองไปรอบๆเพื่อหาหนทางหนี เสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งเข้าใกล้เนมมาเรื่อยๆ เจ้าตัวจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปในป่าข้างทาง เผื่อจะมีพุ่มไม้หรือที่กำบังพอให้เนมเข้าไปแอบหลบได้

 

 

 

          “ ลูกพี่มันวิ่งหนีเข้าไปในป่าแล้ว “

 

 

 

          “ ก็ตามมันไปสิเว้ย เร็ว “ เสียงเข้มตะโกนสั่งลูกน้องก่อนที่ทั้งหมดจะวิ่งตามเนมเข้าป่าไป

 

 

 

          “ ไอ้พวกควายถึกเอ้ยยย กูเหนื่อยย แม่งจะวิ่งตามอะไรนักหนาวะ ถ้าพวกมึงเงี่ยนกันมากก็เอากันเองสิเว้ยย “ ร่างบางของเนมวิ่งไปบ่นไปด้วย เนมรู้สึกว่าตอนนี้เรี่ยวแรงของตัวเองจะเริ่มถดถ่อยลงไปเรื่อยๆขาเรียวยาวเริ่มที่จะก้าวสั้นลงไปทุกที

 

 

 

        “ แฮก...แฮก ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยชิบหาย “ เนมหยุดวิ่งก่อนจะยืนใช้สองมือยันขาตัวเองเอาไว้ เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังขึ้นพร้อมกับน้ำเหงื่อที่ไหลอาบตามร่างกายเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

 

 

 

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ถัดจากตัวเองไม่ไกลนัก เนมจึงใช้แรงที่มีเหลือพาตัวเองเข้ามานั่งเพื่อหวังหลบไอ้พวกบ้าหื่นกามพวกนั้น เนมยกแขนขึ้นมากอดเข่าพร้อมกับกัดปากตัวเองแน่น เสียงโหวกแหวกโวยวายดังขึ้นมาเป็นระยะก่อนที่จะเงียบหายไป

 

 

 

“ เฮ้อ...ไปกันหมดรึยังวะ “ นั่งไปได้ซักพักเนมจึงชะโงกหน้าออกมาเพื่อดูให้แน่ใจว่าไอ้พวกสถุลนั่นมันไม่ได้อยู่แถวนี้แล้ว เนมพยุงตัวเองออกมาจากพุ่มไม้สายตาสอดส่องมองไปรอบๆบริเวณที่ตนเองอยู่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เพราะคืนนี้เป็นคืนเดือนหงายทำให้มองเห็นอะไรได้ชัดถนัดตาถึงแม้ว่าเนมจะไม่ได้ต้องการมันเลยก็ตาม

 

 

 

อะ...โอ้ยยยย!!!

 

 

เสียงเนมร้องขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อโดนมือหนาของใครบางคนกระชากเข้าที่กลุ่มผมอย่างแรงจนร่างของเนมเซถลาล้มลงไปกองที่พื้น

 

 

 

“ กว่าจะออกมาได้นะมึง กูรออยู่ตั้งนาน “ เสียงเข้มของลูกพี่มันพูดขึ้นพร้อมกับนั่งยองๆมองดูเนมที่ตอนนี้ตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

 

 

 

“ ปะ...ปล่อยกูไปเถอะนะ “ เนมพูดเสียงติดขัดก่อนจะค่อยๆขยับหนีกลุ่มของพวกมันที่ยืนยิ้มมองมายังตนเอง สายตาหื่นหายกระหายเหมือนสุนัขยืนจ้องอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าเพียงแค่รอฟังคำสั่งจากเจ้าของมันก็พร้อมที่จะลุยเข้ามากัดกินด้วยความหิวโหย

 

 

 

“ หึหึ มึงจะหนีกูไหน “ มือหยาบกร้านของลูกพี่มันตะปบเข้าที่ข้อเท้าอย่างแรงก่อนจะลากดึงเนมให้เข้ามาใกล้ตัว

 

 

 

“ ไอ้เหี้ยปล่อยกูนะโว้ยย ปล่อยยย  ฮึกก...ฮือ กูบอกให้ปล่อยไง “ เนมดิ้นพร่านก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

 

 

 

“ ได้กูจะปล่อยมึงแต่หลังจากที่เป็นเมียพวกกู “

 

 

 

แคว็กก...

 

 

เสียงเสื้อของเนมถูกฉีกออกอย่างแรงจนขาดวิ่นก่อนที่ลูกน้องอีกสองคนของมันจะเข้ามาจับแขนเนมเอาไว้

 

 

 

“ โห...โคตรขาวเลยหวะพี่ “ ลูกน้องอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับมองร่างเนมที่เปลือยท่อนบนเพราะโดนฉีกเสื้อออก

 

 

 

“ ฮึก..ฮือ ไม่เอาอย่าทำอะไรกูเลยนะขอร้องหละ “ เนมส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบสองแก้มเนียน นี่เขาหรอจะต้องตกเป็นเมียของไอ้พวกสถุลนี่หรอ ถ้ารอดไปได้เขาจะมีหน้าอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ยังไงกัน

 

 

 

“ เสียใจด้วยหวะ ฮะ..ฮ่า ฮ่า “ เสียงหัวเราะของพวกมันดังลั่นป่าก่อนที่ลูกพี่ของมันจะปลดกางเกงลงเผยให้เห็นแก่นกายที่น่าขยะแขยงชูชันขึ้นมา

 

 

 

“ ไม่นะ ฮึก..ไม่ ไม่เอา ไอ้พีวินนนนนนน “

 

 

 

 

 

 

 

        

 

 

....................................................................................................................