ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย

 

ตอนที่ 4 แกล้ง

 

 

 

        “ ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ พี่วินอย่าเข้าใจผิดนะ ฟังเนมก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดนะ “ เนมตะโกนเรียกเสียงดังก่อนจะลุกวิ่งตามวินออกไปอย่างเร็ว

 

 

 

        พรึบ!!!

 

 

 

“ มึงจะไปไหน “ ซันคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเนมอย่างแรงก่อนจะฉุดดึงให้เข้ามาหาตัว

          เนมผวากระแทกเข้าที่หน้าอกของซันก่อนจะดิ้นพล่านสะบัดตัวออกจากอ้อมอกของซัน

 

 

 

          “ ปล่อยสิ ปล่อยผมนะ ผมจะไปหาพี่วิน ปล่อยยยย!!! “

 

 

 

          “ หึหึ แคร์มันขนาดนั้นรึไง แคร์มันมากกว่าผัวตัวเองหรอ ห๊ะ...” ซันบีบแขน

เนมอย่างแรงพร้อมกับขบกรามแน่นด้วยความโกรธ ซันมองหน้าเนมด้วยความน้อยใจทำไมต้องทำแบบนี้กับเขาด้วย ในหัวใจของเนมเคยมีซันอยู่บ้างมั้ย

 

 

 

          “ อะ...โอ้ยยย!!! มันเจ็บนะ ปล่อยสิ ผมจะไปหาพี่วิน “ เนมร้องออกมาเสียงหลงมือทั้งสองข้างทุบตีอกของซันรัวๆ

 

 

 

          “ มึงกล้าทำกับกูแบบนี้หรอ มึงกล้าตีผัวตัวเองหรอ “  ซันมองหน้าเนมที่ร้องหาแต่วินด้วยความเจ็บปวด เป็นเขาบ้างไม่ได้หรอที่เนมจะเรียกหา เป็นชื่อเขาไม่ได้หรอ  

 

 

 

          “ ฮึก!!! ปล่อยเนมไปเถอะนะ เนมจะไปหาพี่วิน “ เนมพนมมือสองข้างขึ้นมาอ้อนวอนไหว้ซันให้ปล่อยตัวเองไป ซันมองเนมด้วยสายตาตัดพ้อ ในใจของซันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมากับการกระทำของเนมที่บ่งบอกว่าแคร์ความรู้สึกของวินมากแค่ไหน

 

 

 

 

“ ได้ ถ้ามึงต้องการแบบนั้นกูจะยอมปล่อยมึงไป ดูซิว่าคนอย่างไอ้วินมันจะยอมรับของเหลือเดนจากกูมั้ย “ พูดจบก่อนจะปล่อยตัวเนมออกให้เป็นอิสระพร้อมกับหันหน้าหนีเนมไปทางอื่น เขาไม่อาจทนเห็นเนมร้องไห้ทั้งที่ในใจอยากจะกักขังร่างบางตรงหน้าให้อยู่กับเขาตลอดไป

 

 

 

          “ ฮือๆๆ...ฮึก ผมต้องได้หัวใจเค้า ผมต้องได้หัวใจของพี่วิน ผมจะทำให้พี่วินรักผมให้ได้ พี่มันก็แค่ของเล่นจำไว้ “ เนมพูดเสียงแข็งยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากห้องของซันไปด้วยความเร็ว

 

 

 

ซันยืนนิ่งอยู่กับที่มือทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหาตัว

 

 

 

          “ โธ่เว้ยยยยยย!!! “

 

 

          เพล้ง เพล้งงงงง

 

 

 

        ซันตะโกนออกมาด้วยความโกรธก่อนจะขว้างปาสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าเพื่อระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ ความต้องการอยากครอบครองในตัวเนมก็ผุดขึ้นมาในหัวของซัน

 

 

 

          ปั้ง!!!          เสียงกำปั้นหนาของซันทุบลงไปที่โต๊ะ

 

 

 

          “ มึงต้องเป็นของกูเนม มึงต้องเป็นของกูคนเดียว “

 

 

 

...........................................................................................................................

 

 

 

          แฮก...แฮกกกก เสียงหายใจหอบเหนื่อยของเนมที่วิ่งตามวินลงมาที่ลานจอดรถก่อนจะหยุดยืนใช้สายตาสอดส่องมองหารถที่คิดว่าน่าจะเป็นของวิน เนมมองไปรอบๆก็เจอกับรถคันสีดำคลับจอดอยู่ห่างจากตัวเองไม่ไกลนักคอนโดแห่งนี้จะมีที่สำหรับให้ลูกค้าที่ไม่มีบัตรจอดจึงทำให้เนมเดาไม่ยากเพราะมีแค่ไม่กี่คัน เนมวิ่งตรงไปหยุดยืนที่หน้ารถของวิน วินนั่งมองเนมที่ยืนหอบหายใจโกยอากาศเข้าไปอยู่ในรถพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก วินคิดไว้แล้วว่าเนมจะต้องตามเขาลงมาจึงนั่งรออยู่ในรถและคิดว่าเนมคงเดาถูกว่ารถคันนี้เป็นของเขา

 

 

 

          “ ดะ...เดี๋ยวก่อน ฟังเนมก่อนนะ นะ พี่วินเปิดกระจกรถก่อนสิ  “ เนมกำมือทุบกระจกรถของวินเบาๆ เจ้าตัวส่งสายตาอ้อนวอนให้วินเปิดกระจกรถให้ เนมรู้ว่าถึงจะอธิบายไปวินก็คงไม่เชื่อแต่ขอแค่ให้เขาได้พูดได้อธิบายให้วินฟังสักครั้งก็ยังดี

 

 

 

          “ หึหึ ว่าไง เอากันเสร็จแล้วหรอถึงลงมาได้ “ วินลดกระจกรถลงอย่างว่าง่ายก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับพูดแขวะเนมออกมา  

 

 

 

          “ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ เราไม่ได้มีอะไรกัน “ เนมพูดแก้ตัวออกมาพร้อมกับเม้มปากแน่น  

 

 

 

“ แล้วกูต้องคิดว่าอะไร คิดว่าพวกมึงสองคนกำลังเล่นผาดโผนกันรึไง “ วินเลิกคิ้วถามเนมขึ้น

 

 

 

          “ ปะ...เปล่า แต่ผมไม่ได้ชอบพี่ซันนะ ผมชอบพี่วิน ชอบพี่จริงๆ “ เนมพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง

 

 

 

          “ หึหึ ชอบกูแต่ไปนอนอ้าขอให้ผู้ชายคนอื่นเอานี่นะ ทุเรศหวะ “ วินตอบกลับเนมพร้อมกับมองด้วยหางตาแบบเหยียดๆ จะให้เขาเชื่อคำพูดของคนที่เพิ่งจะนอนเอาอยู่กับเพื่อนเขาได้ยังไง มาบอกว่าเขาชอบทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน       

 

 

 

          “ ให้โอกาสผมเถอะนะ ให้โอกาสเนมซักครั้งเถอะ “ เนมพูดเสียงอ่อนพร้อมกับมองวินด้วยสายตาขอร้อง

 

 

 

 

          “ ขึ้นรถมาสิ “ วินไม่ได้ตอบรับอะไรแต่กลับบอกให้เนมขึ้นมาบนรถ เนมที่ยืนอยู่มองมาด้วยความงุนงงในท่าทีของวิน

 

 

 

          “ ห้ะ...พี่พูดว่าอะไรนะ “ เนมที่ยังงงๆในคำพูดของวินถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไป

 

 

 

          “ ดูปากกูนะ กู บอก ให้ มึง ขึ้น รถ “ วินชี้มาที่ปากของตัวเองก่อนจะพูดเน้นคำอีกครั้ง เนมมองตามปากของวินก่อนจะลังเลว่าจะขึ้นรถไปกับวินดีรึไม่ เพราะเจ้าตัวก็เพิ่งโดนวินปฏิเสธมาเมื่อตอนที่อยู่ในผับแถมยังมาเห็นเขากับซันนัวเนียกันอีก เนมกัดปากตัวเองแน่นรู้สึกกลัววินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

          “ อะ...เอ่อ คือผม “  เนมอึกอักในลำคอก่อนจะกำเสื้อตัวเองไว้แน่น

 

 

 

          “ อ่า กลัวงั้นหรอ กูไม่ทำอะไรมึงหรอกเห็นแล้วคงกลืนยากวะ หึหึ “ วินที่มองออกว่าเนมคงกลัวตนและกำลังเลก็พูดดักทางขึ้นมา

 

 

 

          ปึก!!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับร่างของเนมที่แทรกตัวเข้ามานั่งข้าง

วินก่อนจะกอดอกเสมองไปทางอื่น

 

 

 

        “ แล้วพี่จะพาผมไปไหน “ เนมเอ่ยถามวิน

 

 

 

        “ ไปเรื่อยๆ “ วินตอบกลับก่อนจะยิ้มมุมปาก เขาจะต้องสั่งสอนเด็กแรดให้รู้สำนึกซะบ้าง

วินสตาร์ชเครื่องรถก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว

 

 

 

...........................

 

 

 

          “ เอ่อทำไมมันออกนอกเมืองมาเรื่อยๆหละ “ เนมเอ่ยปากถามวินหลังจากที่นั่งเงียบมานานเพราะเนมรู้สึกว่าทางที่วินขับมานั้นมีแต่ป่ารกร้างแถมยังออกนอกเมืองมาเรื่อยๆด้วย วินปรายตามองเนมก่อนจะหันกลับมาขับรถต่อ

 

 

 

        “ ก็บอกแล้วไงว่าไปเรื่อยๆ “ วินตอบกลับก่อนจะเร่งความเร็วรถ

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดด....

 

 

เสียงเบรกของรถดั่งสนั่นไปทั่วบริเวณเนมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถลาไปข้างหน้าทำให้ศรีษะกระแทกเข้ากับกระจกรถอย่างแรง

 

 

ปึกกกก...

 

 

“ โอ๊ยยยย!!! เจ็บนะเว้ยยยย“ เนมโวยวายออกมาเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นมาถูหัวที่ตอนนี้ปูดโนออกมาแต่ไม่ถึงกับแตกวินไม่โต้ตอบเนมแต่กลับปลดล็อคประตูรถฝั่งที่เนมนั่ง ก่อนจะหันมามองหน้าเนมพร้อมกับยิ้มกว้างจนเนมรู้สึกกลัว

 

 

 

“ ลงไป “ วินหุบยิ้มลงพร้อมกับเอ่ยเสียงที่เย็นชาออกมาจากปาก

 

 

 

“ ห้ะ พะ...พี่ว่าอะไรนะ “ เนมถามซ้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ เนมอาจจะฟังผิดไปหรือเพราะศรีษะเขาโดนกระแทกจึงทำให้หูเขาไม่ดีก็ได้

 

 

 

“ กูบอกให้มึงลงไป “ วินพูดตะคอกก่อนจะเอื้อมไปเปิดประตูรถออกอย่างแรง

 

 

 

“ พี่จะบ้ารึไง เปลี่ยวก็เปลี่ยวแถมมืดด้วย “ เนมพูดเสียงสั่น สายตามองออกไปรอบๆบริเวณด้วยความหวาดกลัว สองข้างทางมีแต่ป่าหนาทึบนานๆทีจะมีรถวิ่งผ่านซักคันนึงแถมเสาไฟที่ส่องสว่างก็อยู่ห่างกันเป็นกิโล เนมเม้นปากตัวเองแน่นก่อนจะหันหน้ามาหาวินอีกครั้ง

( พี่พูดเล่นใช่มั้ย แค่แกล้งผมให้กลัว พี่ไม่ได้จะทิ้งผมจริงๆหรอก ) เนมได้แต่คิดในใจภาวนาให้สิ่งที่วินพูดนั้นไม่ใช่ความจริง

 

 

 

“ กูบอกให้ลงไป รึอยากให้กูเป็นคนลากมึงลงไปเอง “ วินพูดเน้นเสียงขึ้นมาอีกรอบ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเนมกลัวมากแค่ไหนแต่ความที่อยากสั่งสอนนั้นมีมากกว่าจึงไม่ได้สนใจอะไรเนมมากนัก

 

 

 

        “ ไปก็ได้ “ เนมพูดกระแทกเสียงก่อนจะจำใจยอมลงจากรถของวินไป เนมรู้ว่าถึงจะพูดอะไรไปวินก็ยังยืนยันคำเดิมอยู่ดี สู้ลงมาตายเอาดาบหน้าดีกว่า

 

 

 

          “ ปิดประตูรถให้กูด้วย “ วินโผล่หน้ามายิ้มเยาะให้กับเนม

 

 

 

          “ ใจร้ายที่สุด “ เนมพูดตัดพ้อวินออกมาก่อนจะปิดระตูรถอย่างแรง

เนมมองตามตูดรถของวินที่วิ่งลับหายไปในความมืดเหลือแต่เพียงร่างบางที่ยืนหันไปมาด้วยความอ่อนแรง เนมนั่งพับลงกับพื้นดินสายลมเย็นพัดเข้ามาปะทะร่างทำให้เนมต้องยกแขนขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้ ในเวลาแบบนี้ใครจะขับรถผ่านมาในที่เปลี่ยวๆแบบนี้กัน ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจเขาทำผิดอะไรทำไมต้องมาทิ้งกันไว้แบบนี้ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................

 

 

ใจร้ายเนาะ น่าสงสานเนม