หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

 
หลังเลิกเรียน
ฉันกับยัยแอนตกลงกันว่าวันนี้เราจะช้อปปิ้งกันหลังเลิกเรียนตอนนี้เราสองคนก็มาอยู่ห้างสรรพสินค้าเราเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เดินเข้าร้านนี้ออกร้านนู้นจนตอนนี้มือทั้งสองข้างของเราสองคนเต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้าเราเลยแวะกินอาหารญี่ปุ่นกันก่อนกลับบ้าน
“เมลแกจะกลับบ้านยังไงหรอ?”
“คงนั่งแท็กซี่กลับ”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งล่ะกัน”
“โอเค ตามนั้น”
“ว่าแต่จะดีหรอที่แกออกมาโดยไม่บอกพี่เลโก้ก่อนเดี๋ยวพี่เขาจะเป็นห่วงเอานะโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่างนายนั่นนะจะมาห่วงฉัน”
“ก็คนเป็นแฟนกันต้องเป็นห่วงกันบ้างแหละถ้าไม่เชื่อแกลองเปิดเครื่องดูสิว่ามีเบอร์พี่เขาโทรเข้ามาไหม”
“ไม่มีหรอก แกเปิดดูเลยฉันจะกินของหวานต่ออ่ะโทรศัพท์”หลังจากที่ยัยแอนเปิดโทรศัพท์ฉันก็มีข้อความเข้า
“ไหนว่าไม่มีไงย่ะ”ยัยแอนพูดพร้อมกับส่งมือถือคืนมาให้ฉันห่ะ 100กว่าสายมีแต่เบอร์นายเลโก้คนเดียวจะโทรอะไรกันนักกันหนาพูดยังไม่ทันขาดคำก็โทรมาอีกล่ะ
ติ๊ด!
“ทำไมไม่รับล่ะแล้วกดตัดสายทำไม”
“ขี้เกลียดช่างเหอะกลับบ้านกัน”
“ตามใจ น้องคะคิดตังคะ”
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินออกมารอคนขับรถบ้านของยัยแอนมารับตลอดทางยัยแอนก็ถามฉันว่าทะเลาะอะไรกับพี่เลโก้รึเปล่าทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันก็ตอบได้แค่เดียวว่าไม่
“เจอกันวันจันทร์นะแก”
“ไว้เจอกัน”
ฉันยืนส่งยัยแอนอยู่หน้าบ้านสักพักก็เดินเข้าบ้านพอฉันจะเอื้อมไปเปิดประตูรั้วก็มีมือปริศนามาดึงแขนฉันจากด้านหลัง
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”พี่เลโก้พูดน้ำเสียงเรียบแต่แววตาเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะประทุ
“ได้คะ แต่พี่ช่วยเอามือออกจากแขนเมลก่อนได้ไหมคะเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นมันจะดูไม่ดี”
“ทำไม? กลัวใครมาเห็นงั้นหรอ”
“ไม่ได้กลัวใครทั้งนั้นรวมถึงพี่ด้วย ปล่อยคะ”
“ปากดี”
“พี่เลโก้มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเถอะคะเมลจะได้เข้าบ้าน”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“เมลเปิดระบบสั่นเอาไว้เลยไม่ได้ยิน”
“เหอะ! ไม่ได้ยินหรือมั่วแต่อ่อยผู้ชายอยู่กันแน่”พี่เลโก้ตะคอกพร้อมกับออกแรงบีบแขนฉัน
“มันจะมากเกินไปแล้วนะพี่เลโก้”
“หรือมันไม่จริง”
”ถึงพูดอะไรไปตอนนี้พี่ก็คงไม่ฟังเมลอยู่ดี”พร้อมกับน้ำตาของฉันที่เริ่มไหล
 “………”
“กลับไปทบทวนว่าพี่รักเมลจริงๆหรือคบแค่คั่นเวลาแม้แต่ความเชื่อใจพี่ยังให้เมลไม่ได้เลย”
“เมลพี่ขอโทษพี่แค่เป็นห่วงเมล”พี่เลโก้พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแล้วคว้าฉันเข้าไปกอด
“พี่มันคนไม่มีเหตุผลพี่มันบ้า”ฉันร้องไห้พร้อมกับเอามือทุบหลังพี่เขา
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษเงียบซะนะคนดี”เสียงที่อ่อนโยนของพี่เลโก้พูดปลอบฉัน
“พี่เลโก้อย่าพูดแบบนั้นอีกนะที่เขาไม่รับโทรศัพท์เพราะเขาไม่อยากทะเลาะกับพี่เค้าแค่ไปช้อปปิ้งกับเพื่อน”
“ครับพี่เชื่อแต่พี่ขออย่างหนึ่งเวลาจะไปไหนมาไหนให้โทรบอกพี่เข้าใจไหมพี่เป็นห่วงเราแทบบ้า”
“เมลขอโทษต่อไปนี้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“ครับ งั้นเข้าบ้านเถอะเดี๋ยวพี่ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหา”
“อือ ขับรถดีๆนะคะ”
ฟอดด
“ไอ่พี่เลโก้บ้า!!”ฉันที่ยืนมองพี่เลโก้ขับรถออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงฉันคงจะหลงรักผู้ชายคนนี้แล้วสินะ