หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

หลังเลิกเรียน

ฉันกับยัยแอนตกลงกันว่าวันนี้เราจะช้อปปิ้งกันหลังเลิกเรียนตอนนี้เราสองคนก็มาอยู่ห้างสรรพสินค้าเราเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เดินเข้าร้านนี้ออกร้านนู้นจนตอนนี้มือทั้งสองข้างของเราสองคนเต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้าเราเลยแวะกินอาหารญี่ปุ่นกันก่อนกลับบ้าน

“เมลแกจะกลับบ้านยังไงหรอ?”

“คงนั่งแท็กซี่กลับ”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งล่ะกัน”

“โอเค ตามนั้น”

“ว่าแต่จะดีหรอที่แกออกมาโดยไม่บอกพี่เลโก้ก่อนเดี๋ยวพี่เขาจะเป็นห่วงเอานะโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่างนายนั่นนะจะมาห่วงฉัน”

“ก็คนเป็นแฟนกันต้องเป็นห่วงกันบ้างแหละถ้าไม่เชื่อแกลองเปิดเครื่องดูสิว่ามีเบอร์พี่เขาโทรเข้ามาไหม”

“ไม่มีหรอก แกเปิดดูเลยฉันจะกินของหวานต่ออ่ะโทรศัพท์”หลังจากที่ยัยแอนเปิดโทรศัพท์ฉันก็มีข้อความเข้า

“ไหนว่าไม่มีไงย่ะ”ยัยแอนพูดพร้อมกับส่งมือถือคืนมาให้ฉันห่ะ 100กว่าสายมีแต่เบอร์นายเลโก้คนเดียวจะโทรอะไรกันนักกันหนาพูดยังไม่ทันขาดคำก็โทรมาอีกล่ะ

ติ๊ด!

“ทำไมไม่รับล่ะแล้วกดตัดสายทำไม”

“ขี้เกลียดช่างเหอะกลับบ้านกัน”

“ตามใจ น้องคะคิดตังคะ”

หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินออกมารอคนขับรถบ้านของยัยแอนมารับตลอดทางยัยแอนก็ถามฉันว่าทะเลาะอะไรกับพี่เลโก้รึเปล่าทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันก็ตอบได้แค่เดียวว่าไม่

“เจอกันวันจันทร์นะแก”

“ไว้เจอกัน”

ฉันยืนส่งยัยแอนอยู่หน้าบ้านสักพักก็เดินเข้าบ้านพอฉันจะเอื้อมไปเปิดประตูรั้วก็มีมือปริศนามาดึงแขนฉันจากด้านหลัง

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”พี่เลโก้พูดน้ำเสียงเรียบแต่แววตาเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะประทุ

“ได้คะ แต่พี่ช่วยเอามือออกจากแขนเมลก่อนได้ไหมคะเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นมันจะดูไม่ดี”

“ทำไม? กลัวใครมาเห็นงั้นหรอ”

“ไม่ได้กลัวใครทั้งนั้นรวมถึงพี่ด้วย ปล่อยคะ”

“ปากดี”

“พี่เลโก้มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเถอะคะเมลจะได้เข้าบ้าน”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”

“เมลเปิดระบบสั่นเอาไว้เลยไม่ได้ยิน”

“เหอะ! ไม่ได้ยินหรือมั่วแต่อ่อยผู้ชายอยู่กันแน่”พี่เลโก้ตะคอกพร้อมกับออกแรงบีบแขนฉัน

“มันจะมากเกินไปแล้วนะพี่เลโก้”

“หรือมันไม่จริง”

”ถึงพูดอะไรไปตอนนี้พี่ก็คงไม่ฟังเมลอยู่ดี”พร้อมกับน้ำตาของฉันที่เริ่มไหล

 “………”

“กลับไปทบทวนว่าพี่รักเมลจริงๆหรือคบแค่คั่นเวลาแม้แต่ความเชื่อใจพี่ยังให้เมลไม่ได้เลย”

“เมลพี่ขอโทษพี่แค่เป็นห่วงเมล”พี่เลโก้พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแล้วคว้าฉันเข้าไปกอด

“พี่มันคนไม่มีเหตุผลพี่มันบ้า”ฉันร้องไห้พร้อมกับเอามือทุบหลังพี่เขา

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษเงียบซะนะคนดี”เสียงที่อ่อนโยนของพี่เลโก้พูดปลอบฉัน

“พี่เลโก้อย่าพูดแบบนั้นอีกนะที่เขาไม่รับโทรศัพท์เพราะเขาไม่อยากทะเลาะกับพี่เค้าแค่ไปช้อปปิ้งกับเพื่อน”

“ครับพี่เชื่อแต่พี่ขออย่างหนึ่งเวลาจะไปไหนมาไหนให้โทรบอกพี่เข้าใจไหมพี่เป็นห่วงเราแทบบ้า”

“เมลขอโทษต่อไปนี้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”

“ครับ งั้นเข้าบ้านเถอะเดี๋ยวพี่ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหา”

“อือ ขับรถดีๆนะคะ”

ฟอดด

“ไอ่พี่เลโก้บ้า!!”ฉันที่ยืนมองพี่เลโก้ขับรถออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงฉันคงจะหลงรักผู้ชายคนนี้แล้วสินะ