หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

“พี่เมลทำไมไอ่หมอนี่ถึงมาอยู่ที่หน้าบ้านของเรา”ป๊อบคอนเป็นคนเปิดคำถาม

“หึ! บ้าน’ของเรา’ นี่ถึงขนาดอยู่บ้านเดียวกันเลยหรอ”เลโก้ตะคอกใส่ฉันพร้อมกับบีบที่ข้อมือ

“นี่นาย!!ฉันเจ็บ”

“ปล่อยมือนายออกจากพี่ฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย”ป๊อบผลักเลโก้พร้อมกับดึงฉันไปยืนอยู่ข้างๆ

“แล้วทำไมฉันจะต้องฟังนายด้วย”เลโก้พูดพร้อมกับดึงแขนฉันอีกข้างกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังเป็นตุ๊กตาให้สองคนนี้ดึงแขนไปมา

“ปล่อยแขนพี่ฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อย เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ?”

“ฉันบอกให้ปล่อยแขนพี่สาวฉัน”

“พี่สาว? หมายความว่าไงเมล”

“อืมป๊อบคอนเป็นน้องฉันทีนี้พวกนายก็ปล่อยแขนฉันได้แล้วเจ็บ”ฉันพูดพร้อมกับส่งสายตาดุไปให้ทั้งสองคน

“พี่เมลป๊อบขอโทษ ว่าแต่ไอ่หมอนี่มาบ้านเราทำไม”

“เขามารับพี่ไปโรงเรียนไม่มีอะไรหรอก”

“ให้ป๊อบไปส่งพี่ก็ได้ไม่เห็นต้องให้ไอ่หมอนี่มารับเลยนิ”

“น้อยๆหน่อย ฉันมารับแฟนฉันไปโรงเรียนมันผิดตรงไหน”เลโก้พูดพร้อมกับส่งสายตาเย้ยยันให้ป๊อบคอน

“ไม่จริงใช่ไหม พี่เมล”

“จริง! ป๊อบคอนเลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้แล้วลูกมากินข้าวแล้วเตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว”แม่พูดพร้อมกับลากป๊อบคอนเข้าบ้าน

“แม่อ่ะ ป๊อบคอนไม่ยอมให้ไอ่หมอนั่นไปกับพี่เมล ไม่ยอมๆๆ”แต่ก็ยังมีเสียงโวยวายของป๊อบคอนที่อยู่ในบ้าน

“นี่นายไปโรงเรียนได้แล้ว สายแล้วนะ”ฉันสะกิดคนข้างพร้อมกับเดินนำ

“เดี๋ยว! กระเป๋ามานี่เดี๋ยวพี่ถือให้”เลโก้พูดจบพร้อมกับแย่งกระเป๋าไปถือ

“ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้”

“เธอนิ อย่าดื้อหน่า”

“นายนั่นแหละดื้อ ชิ!” “ไปกันได้แล้ว”เลโก้พูดพร้อมกับจับมือฉันแล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์

เลโก้ที่นายทำแบบนี้ต้องการเอาชนะฉันสินะแต่ทำไมหัวใจฉันมันถึงไม่รักดีรู้ทั้งรู้ว่าเขาทำไปเพื่ออะไรก็ยังไปหวั่นไหวกับเขาไม่ได้ยังไงเกมนี้ฉันจะต้องชนะ

“เมลๆ”

“ห่ะ ว่าไง”

“คิดอะไรอยู่พี่เรียกตั้งนาน”

“เรื่อยเปื่อยน่ะ ว่าแต่นายมีอะไรหรอ”

“พี่จะบอกว่าใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว”

“อ่ออืม ว่าแต่วันนี้นายไม่เอารถไปเรียนหรอ”

“ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งรถเมล์บ้าง”

“หรอ”

“อ่าห่ะ ฉันว่ามันก็ไม่เลวนะ”

หลังจากคุยกันมาได้สักพักตอนนี้เราสองคนก็อยู่หน้าโรงเรียนเรียบร้อยพอฉันกับเลโก้เดินเข้าไปโรงเรียนนักเรียนที่เดินอยู่ก็พากันหันมามองเราสองคนจะไม่ให้มองได้ไงนายเลโก้เป็นคนดังนิจะเดินไปไหนมาไหนก็มีคนมองธรรมดาแต่วันนี้ไม่ธรรมดาเพราะเดินมากับฉันโดยที่มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าให้ฉันส่วนอีกข้างหนึ่งก็จับมือฉันตลอดทางที่เดินมาทำให้ฉันรู้สึกถึงสายตาอำมหิตหลายคู่

“นี่นายปล่อยมือฉันได้แล้วคนมองกันหมดแล้ว”

“ไม่เห็นต้องอายเลยนิก็เราเป็นแฟนกันจะจับมือกันก็ไม่เห็นแปลก”เลโก้พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเอากระเป๋ามา”

“ไม่! เมลต้องเลิกเรียกพี่ว่านายฟังแล้วน่ารักเอาส่ะเลยให้เรียกพี่ว่าพี่เลโก้แล้วก็แทนตัวเองว่าเมลด้วย”

“ทำไมฉันต้อง..อื้อ”ยังพูดไม่ทันจบเลโก้ก็ดึงฉันมาจูบต่อหน้านักเรียนที่ยืนมองเราสองคน

“จะพูดไม่พูด”

“นาย!”

“เรียกแบบนี้แสดงว่าอยากโดนจูบอีกสินะ”

“ไม่เอาพะ..พี่เลโก้”ฉันพูดพร้อมกับเอามือผลักหน้าเขาไว้

“ก็แค่นั้นป่ะขึ้นห้องเดี๋ยวพี่ส่ง”

“ชิ!ฝากไว้ก่อนเหอะอย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน”ฉันยืนบ่นเบาๆอยู่คนเดียวแล้วก็เดินตามเลโก้ไป

พักกลางวัน

ฉันกับยัยแอนตอนนี้เราสองคนกำลังเดินดูร้านอาหารที่โรงอาหารซึ่งเราตกลงว่าจะกินข้าวมันไก่เพราะมันง่ายดีขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่อยู่นั่นก็มีคนเดินมาชนฉันพร้อมกับทำน้ำแดงหกใส่เสื้อฉัน

“อุ๊ย!ขอโทษนะคะพี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”ผู้หญิงคนที่ชนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มหวานอาบยาพิษดูก็รู้ว่าจงใจหึ!

“ไม่เป็นไรคะ คราวหน้าพี่ก็ระวังหน่อยนะคะพี่ ถ้าเผลอง’ทำตัว’ซุ่มซามบ่อยๆก็ไม่ดีนะคะน้องแนะนำว่าให้มองกว้างๆบ้างจะได้ไม่เดินชนใครบ่อยๆ”พอพูดจบฉันก็เดินไปหายัยแอนที่โต๊ะ

“ร้ายจริงๆเพื่อนฉัน อิอิ”

“ก็ฉันไม่ใช่นางเอกนิหน่า”ฉันพูดพร้อมกับแสยะยิ้มสงสัยงานนี้คงต้องออกกำลังกายอีกแล้วสินะ