หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

“นี่ นายจะปล่อยได้รึยังร้อน!”

“ไม่อยากปล่อยเลยอ่า อยากอยู่ใกล้เมลแบบนี้นานๆ”

“แต่ฉันไม่ ปล่อยได้แล้ว”

“โอเคครับบ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“อืม”

        แล้วนายเลโก้ก็พาฉันเดินมาขึ้นรถเฟอร์รารี่รุ่นใหม่ล่าสุดคันสีแดงของเขาเป็นรถที่ฉันอ่านเจอในนิยายเป็นรถที่ฉันชอบมาก อ้อนแม่ซื้อให้ร้องไห้แทบเป็นแทบตายแม่ก็ไม่ซื้อให้แต่นายนี่กลับได้มาขับง่ายๆ อิจฉาง่ะ

“ทำไมทำหน้าบึ้งขนาดนั้น โกรธอะไรพี่หรอ”

“ป่าว แค่คิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาสะเลย”

“อะไรของเมลเนี่ย พี่ฟังแล้ว งง”

“ช่างเหอะ กลับบ้านกัน”

    ตลอดทางการกลับบ้านนายเลโก้ชวนฉันคุยนั่นคุยนี่ตลอดทางแต่ฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนตอนนี้มาถีงหน้าบ้านฉันแล้วพอฉันก้าวลงจากรถปุ๊บนายเลโก้ก็เดินตามมาพร้อมกับดึงแขนฉันให้หยุดเดิน

“เมลเป็นอะไร พี่ทำอะไรให้เมลไม่พอใจหรอเรื่องเมื่อตอนหลังเลิกใช่ไหมพี่ขอโทษต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเมล เมลอย่าโกธรพี่เลยนะ” นายเลโก้พูดพร้อมกับทำสีหน้าสำนึกผิดทั้งๆที่ฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย

“นายไม่ต้องขอโทษหรอกฉันไม่ได้โกรธนาย”

“แล้วทำไมเมลถึงทำน่าไม่พอใจพี่ล่ะ”

“ก็คนมันอิจฉาอ่า รู้ไหมว่าเมลขอให้แม่ซื้อรถรุ่นนี้ให้ตั้งนานแม่ก็ไม่ยอมซื้อให้”

“ยัยบ๊อง ที่ทำน่าไม่พอใจมาตลอดทางเพราะอิจฉาพี่เนี่ยนะไอ่เราก็นึกว่าเรื่องอะไร”

“ทำไมอ่ะ ก็เค้าอยากได้ง่า”ฉันทำตาแบ๊วๆอ้อนเขาสุดๆ

“งั้นเอางี้เดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับแม่อีกแรงเอาไหม”

“ไม่อ่ะ เปลี่ยนใจแหละ”ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่รถลัมโบกินี่สีดำที่จอดอยู่บ้านตรงข้ามบ้านฉัน

“ไม่อยากได้แล้วหรอ”

“ไม่ล่ะ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ บาย”

“อ้าววเฮ้ย ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจังว่ะ ยัยเพี้ยนเอ้ย!”

              หลังจากที่ฉันเข้าบ้านมาก็เจอแม่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวส่วนพ่อคงยังไม่กลับจากที่ทำงานล่ะมั้งฉันวางกระเป๋านักเรียนที่โซฟาห้องรับแขกแล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว

“แม่ขา~”ฉันพูดพร้อมกับกอดแม่จากด้านหลัง

“ว่าไง ทำเสียงอ้อนแบบนี้อยากได้อะไรจ๊ะ”

“หนูอยากได้รถอ่ะแม่”

“คันเก่าของหนูล่ะลูกมันก็ยังใช้ได้นิน่า”

“ก็หนูอยากได้แบบของบ้านตรงข้ามอ่ะแม่ นะๆๆๆๆ “

“เรานี่น่า อ่านนิยายอีกแล้วใช่ไหม”

“นิดหนึ่ง”

“ไว้แม่จะพิจารณาอีกที่นะลูก”

“ขอบคุณคะ รักแม่ที่สุดเลย ฟอด!”

“จ้าๆ ไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวลงมากินข้าวนะลูกอาหารเสร็จล่ะ”

“คะ ว่าแต่ไอ่แสบยังมากลับบ้านหรอคะ”

“ยังจ๊ะ คงไปเที่ยวกับเพื่อนเขาแหละ”

“งั้นหนูโทรหาน้องก่อนนะ กลัวไอ่แสบจะเป็นห่วง”

“จ๊ะ”

 พอคุยกับแม่เสร็จฉันก็เดินออกมาเอากระเป๋าแล้วก็เดินขึ้นห้อง

ตู๊ดด~

“ครับพี่เมล”

“อยู่ไหนป๊อบ พี่ถึงบ้านแล้วนะ”

“ป๊อบกำลังกลับบ้านแล้วพึ่งซ้อมบาสเสร็จ”

“โอเคๆ รีบกลับล่ะขับรถระวังๆด้วย”

“ครับผม”

    จากนั้นไอ่ตัวแสบก็วางสายไปส่วนฉันก็ไปอาบน้ำแต่งตัวและก็ลงไปกินข้าวพอดีกับไอ่แสบเดินเข้าบ้านมาพอดี

“กลับมาช้าจังไปไหนมาไอ่ตัวแสบ”

“พอดีไปส่งเพื่อนมา ว่าแต่พ่อกับแม่ล่ะ”

“อยู่โต๊ะทานข้าวล่ะมั้ง ป่ะไปกินข้าวกัน”

หลังจากที่กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นห้องอ่านหนังสือนิยายแล้วก็เปิดเพลงฟังไม่นานฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

เช้าวันต่อมา....

ปี๊ดดดดดดดด!!!! เสียงรถใครมาแต่ช้าเนี่ยคนจะนอน

“เมลลูกแฟนลูกมารับไปโรงเรียน ตื่นได้แล้วลูก”เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างล่าง

“คะแม่เดี๋ยวหนูลงไป”นึกว่าใครที่แท้ก็แฟนเรา ห่ะ!! แฟนพอคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง ตายๆแน่ๆขออย่าให้เจอป๊อบคอนเลย

“มาแล้วคะ ป่ะไปโรงเรียนกันเถอะ”ฉันหันไปชวนนายเลโก้

“ไม่กินข้าวก่อนหรอลูก”

“ไม่ล่ะคะ แม่คะฝากบอกไอ่แสบด้วยนะ”

“จ๊ะๆ”

“สวัสดีครับคุณแม่”นายเลโก้ยกมือไหว้แม่ฉันแล้วก็เดินตามฉันออกมาแต่ยังไม่พ้นประตูเสียงไอ่แสบก็ดังขึ้น

“พี่เมลวันนี้ให้ป๊อบไปรับไหม”ไอ่แสบยืนถามอยู่หน้าประตูพร้อมกับใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวซวยแล้วไง

“เอ่อ...”

“นายมาอยู่นี้ได้ไง”เลโก้ถามด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

“แล้วนายเป็นใคร”ป๊อบคอนถามพร้อมกับแววตาที่นิ่งเฉย

“ว่าไงพี่เมล/เมล”สองคนนั้นหันมามองฉันพร้อมกัน ซวยแล้วไงคาราเมล