หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

 
 
 
เลโก้
     สวัสดีครับบบ ผมชื่อเลโก้เป็นพระเอกสุดหล่อของเรื่องนี้ตอนนี้ผมกับไอ่ไมโลกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนยัยตัวแสบที่ตอนนี้สลบอยู่ข้างผมนี่แหละครับจะว่าไปยัยนี่ก็น่ารักดีนะ ผิวขาว น่าตาจิ้มลิ้มดี ตรงสเป๊กผมเลยแหละผมชักจะชอบยัยนี่จริงซะแล้วสิพูดแล้วผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวทำไงได้ล่ะครับนานๆทีจะเจอคนที่ตรงสเป็กแต่ดูท่ายัยตัวแสบจะไม่ค่อยผมแหะ
“แกยิ้มอะไรอยู่คนเดียวว่ะ ไอ่เลโก้”ไอ่ไมโลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเงียบ
”ป๊าววว ไม่ได้ยิ้ม”
“เสียงสูงเชียวนะครับไอ่คุณเพื่อน”
“แซวกูอยู่ได้อายน้องแอนบ้างดิว่ะ”
“คิกๆ ไม่ต้องอายหรอกคะ แอนไม่ได้ว่าอะไร”
“เห็นม่ะ หรือแก....ชอบน้องคาราเมลว่ะ” ไอ่ไมโลมองผมแล้วยิ้มเจ้าเลห์
“จะบ้าหรอ คนอย่างฉันเนี่ยนะชอบยัยนี่ไม่มีทาง”
“แต่น้องเขาก็ตรงสเป็กแกทุกอย่างนิหว่า”
“จริงหรอคะพี่เลโก้”แอนถามพร้อมกับยิ้มมาให้ผม
“มันก็ใช่แต่ว่า..พี่ไม่มีทางชอบยัยนี่หรอก”
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะว่ะ ฮ่าๆๆ”
“อากาศมันร้อน”ผมพูดพร้อมกับโบกมือให้เหมือนกับอากาศร้อนทั้งๆที่อากาศนั้นเย็นสบาย
“หรอ ว่ะ ช่างเหอะ แอนป่ะไปหาอะไรกินเหอะพี่หิว”
“ก็ดีเหมือนกันคะ พี่เลโก้ไปด้วยกันไหมคะ”
“ไม่ล่ะ พี่ยังไม่หิว งั้นซื้อขนมกับน้ำมาฝากด้วยล่ะกัน”
“โอเคคะ งั้นแอนฝากดูยัยเมลหน่อยนะคะ”
“ได้เดี๋ยวพี่ดูให้”
        แล้วน้องแอนกับไมโลก็เดินออกไปตอนนี้เหลือแค่ผมกับยัยตัวแสบที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรเลยสงสัยจะหลับแหะแล้วนอนไปได้ยังไงพื้นก็แข็งคงจะเจ็บหัวน่าดูเมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ยกหัวยัยตัวมานอนที่ตัวผม
“อือ.” ยัยตัวแสบเอามือปัดผมที่ตกลงมาเหมือนรำคาญ
     ผมจึงช่วยจับผมมาทัดที่หูเผยให้เห็นหน้าของยัยตัวแสบชัดขึ้นกว่าเดิมผมนั่งมองใบหน้าสวยแล้วเอนหลังที่ต้นไม้จนเผลอหลับไปในที่สุด
                                                                                                                                                           End เลโก้
 
           
         อื๊ออ ที่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ยฉันคิดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอยัยแอนหายไปไหนกันนะยัยเพื่อนคนนี้เนี่ยคงจะหาของกินอีกตามเคยนะแล้วทำไมนายเลโก้ถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ จะว่าไปเวลานายนี่หลับก็น่ารักดีนะดีกว่าตอนตื่นซะอีกเราที่ชักจะเพี้ยนแหะ
“นี่นายๆ”ฉันเริ่มเขย่าตัวให้นายนั่นรู้สึกตัว
“ห้าวว~ ตื่นแล้วยัยตัวแสบกี่โมงล่ะเนี่ย”
“11 โมง ว่าแต่ยัยแอนหายไปไหนนายรู้ป่ะ”
“หรอ “ฉันพูดพลางจัดชุดนักเรียนให้เรียบร้อย
“ว่าแต่เธออ่ะ มีแฟนยัง”
“ถามทำไม”ฉันมองนายเลโก้ด้วยความสงสัย
“ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากรู้”
“ยังไม่มีอ่ะ”
“อืมม ไม่แปลกใครเขาอยากเป็นแฟนกับยัยซื่อบื้อเหมือนเธอล่ะ 555”พูดเสร็จนายนั่นก็วิ่งหนี
“นี่ไอ่บ้าหยุดนะ ฉันไม่ได้ซื่อบื้อสักหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งตามนายนั้นไป
“แบร่ๆๆๆ จ้างก็จับฉันไม่ได้หรอกเธอนิมีกรรมเนอะ ซื่อบื้อไม่พอยังขาสั้นอีกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“หน่อย! ฉันก็ไม่ได้สูงเป็นยีราฟเหมือนนายนิ ชิ!”ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี
“โอ๋ๆ อย่าโกรธน๊า.ดีกันนะๆ ฉันขอโทษ”เลโก้พูดพร้อมกับโอบกอดฉันจากข้างหลัง
“ไม่!”
“ผมขอโทษให้ทำไงถึงจะหายโกรธอ่ะ”แล้วเลโก้ก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ของฉันทำไมฉันรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ
“เออๆ หายแล้วปล่อยได้ยัง”
“จริงอ่ะ”
“อืมม ปล่อยได้แล้ว”
“โอเคๆ ปล่อยแล้ว งั้นเราไปกินข้าวกันป่ะ” พูดจบเลโก้ก้จับที่มือฉันแล้วพาเดินไปที่โรงอาหารแต่หารู้ไหมว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่มองทั้งอยู่ตลอดเวลาด้วยความอิจฉา