หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

หลังเลิกเรียน

“แอนจะกลับเลยบ้านป่ะ” ฉันถามยัยแอนขณะที่กำลังเก็บของกลับบ้าน

“น่าจะกลับ ทำไมหรอ?”

“ว่าจะชวนไปเดินห้างสักหน่อยอ่ะ”

“เอาไว้วันหน้าก็แล้วกันนะ ป่ะกลับบ้านกัน”

“อือ ก็ได้”

“โอ๋ๆ ไม่นอยน๊า วันพรุ่งนี้พาไป โอเค?”

“ก็ได้พูดแล้วนะ”

“จ้า ป่ะกลับบ้านกัน”

         แล้วฉันกับยัยแอนก็เดินจับมือกันลงมาจากอาคารแล้วเดินไปที่หน้าโรงเรียนยัยแอนรอคนที่บ้านมารับส่วนฉันก็รอน้องชายตัวแสบมารับไม่รู้ว่าไปมุดหัวอยู่ไหนปล่อยให้พี่สาวยืนรอ ระหว่างรอฉันจะแนะนำน้องชายของฉันให้รู้จักน้องชายของฉันชื่อป๊อบคอน หน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์ดูดีระดับหนึ่งเลยล่ะเพื่อนๆของฉันบอกน้องฉันหล่อมากความหล่อที่ฉันมองไม่เห็นจะเห็นได้ไงล่ะ เจอกันแทบทุกวันมันก็ดูเฉยๆอ่ะ นิสัยเวลาอยู่ที่บ้านกับโรงเรียนไม่เหมือนกันเลยสักนิดอยู่โรงเรียนจะเป็นคนพูดน้อยเข้าขั้นเย็นชาเลยล่ะแต่เวลาอยู่บ้านเป็นหนุ่มขี้เล่น นั่นไงพูดถึงก็มาพอดีเลยขับรถบิ๊กไบค์สีดำมาจอดอยู่ตรงหน้าฉันผู้หญิงมองเกือบทุกคน

“ทำไมมาช้า”

“พอดีรถอ่ะ ผมขอโทษน่าพี่สาวคนสวย ป่ะกลับบ้านกัน”ป๊อบคอนพูดพร้อมยิ้มหวานให้ฉัน

“ไม่ต้องมายิ้มหวานเลยไม่โกรธหรอก”

“ทำยังไงถึงจะหายโกรธอ่า”

“พาไปไอติมก่อนกลับบ้านโอเคป่ะ”

“ก็ได้ครับบบ” ป๊อปคอนพูดพร้อมกับหยิกแก้มฉัน

 “น่ารักว่ะแก ดูสิอิจฉาอ่า”ผู้หญิงคนที่1

“อยากได้แฟนแบบนี้บ้างจัง”ผู้หญิงคนที่ 2

“พอเลยๆ ป่ะไปกันเถอะ”

@ร้านไอติมแสนเย็น

         แล้วเราสองคนพี่น้องก็มาถึงร้านไอศกรีมแถวๆโรงเรียนของฉันบรรยากาศที่ร้านน่ารักมากกว่าตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาก็มีตุ๊กตาน่ารักๆจัดตกแต่งเต็มร้านไปหมดลูกค้าในร้านนี้ส่วนมากจะเป็นคู่รักกับนักเรียนโรงเรียนในละแวกนี้ฉันเลือกโต๊ะที่ติดกับกระจกเพราฉันชอบมองวิวข้างนอกร้าน

พนักงาน:รับอะไรดีคะ

“เอาช็อคโกแลคกับโกโกก็แล้วกันครับ”

พนักงาน:คะ

         หลังจากที่เราสองคนพี่น้องกินไอติมเสร็จก็กลับบ้านพอถึงบ้านฉันก็เดินขึ้นห้องของฉันโยนกระเป๋าไว้บนเตียงส่วนฉันก็นอนเล่นอยู่บนเตียงคิดอะไรไปเรื่อยแล้วก็เผลอหลับไป

ก๊อกๆ!!!

“คาราเมลลูกอาหารเย็นเสร็จแล้วนะ”

“ค่า~ เดี๋ยวหนูลงปายย”

“ลูกเป็นอะไรรึเปล่าทำไมเสียงเอื้อยๆอย่างนั้นล้ะ”

“หนูโอเคค่ะ”

“จ๊ะ งั้นรีบลงมานะลูก”

       สิ้นเสียงของแม่ฉันก็ลุกไปอาบน้ำใส่ชุดนอนลายหมีน้อยจากนั้นก็ลงมากินข้าวเย็นที่โต๊ะอาหารมีพ่อที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์กับแม่นั่งรออยู่พร้อมกับอาหารบนโต๊ะ

“แล้วป๊อบล่ะคะแม่”

“ไปหาเพื่อนเดี๋ยวก็คงมาแหละ”แม่ตอบพร้อมกับส่งจานข้าวให้

“แน่ใจนะว่าเพื่อน ไม่ใช่แฟน”

“แล้วจะหวงน้องทำไม เรานิหวงน้องเกินไปแล้วมั้ง”

“ใครหวง ป่าวสะหน่อย”

“พ่อค่าบ แม่ค่าบ ป๊อบคอนมาแย้วววว กำลังทำอะไรอยู่ค่าบบ”แล้วป๊อบคอนก็นั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับฉัน

“พี่แก กับแม่กำลังนินทาแกอยู่นะสิ ฮ่าๆ” พ่อตอบพร้อมกับเก็บหนังสือพิมพ์

“นินทาอะไรหรออ พี่เมลใช่ม่า”

“ป่าวพี่ไม่ได้พูด”

“ก็พี่แกนะสิถามว่าแกไปหาเพื่อนหรือไปหาสาวที่ไหนถึงเพิ่งกลับ”

“แม่อ่ะ พูดทำไม”

“พี่เมลหวงเค้าหรออ”ป๊อบคอนพุดพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน

“ไม่ได้หวง แค่ห่วง”ฉันพูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก

“จริงง่ะ ไม่หวงจริงอ่ะ”

“เออ ทั้งหวงทั้งหวงแหละ”

“มีพี่สาวทั้งสวยและน่ารักขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปมองสาวกัน”ป๊อบคอนพูดพร้อมกับดึงแก้มฉัน

“โอ๊ย~ พอได้แล้ววไอ่ป๊อบ”

“ก็พี่เขาน่ารักนี่น่า เนอะแม่เนอะ”

“พอได้แล้วๆๆ อ้อนกันอยู่นั่นแหละแล้วเมื่อไหร่จะพากันมีแฟนหวงกันสะขนาดนี้”

“ผมยังไม่เจอคนที่ใช่อ่ะแม่”

“แล้วเมลล่ะลูก”พ่อถามหลังจากเงียบมานาน

“ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลยคะพ่อ”

“อีกนานกว่าจะเจอก็เล่นสะหวงกันขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้วแม่อยากให้ลูกๆรักกันเพราะเราสองคนเป็นพี่น้องกันต้องรักกันเข้าใจไหมป๊อปเมล”

“คะ/ครับ”

“ป่ะๆ กินข้วได้แล้วป๊อบคอนมันดึกแล้วจะได้ไปอาบน้ำนอนพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรอลูก”

“ครับ”

         นี่แหละชีวิตครอบครัวของฉันในแต่ล่ะวันฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่มีครอบครัวสมบูรณ์แล้วก็อบอุ่นแบบนี้เพราะหลายคนอาจจะไม่โชคดีเหมือนกับฉันที่ได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาแต่อย่างไรก็ตามคนในครอบครัวเป็นคนสำคัญที่เราจะต้องให้ความใส่ใจให้ความรักเพราะหากวันใดวันหนึ่งที่เราไม่เหลือใครคนในครอบครัวนิแหละคือคนที่อยู่ข้างๆเราเสมอ.