ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า
9.5
เขียนโดย yamiji
วันที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.02 น.
35 chapter
1 วิจารณ์
34.19K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2558 19.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) วันซวยของยามิ2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เฮ้อ~~~ โรงเรียนนี้มันอะไรกันแน่เนีย"ฉันบ่นพึมพำ พร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ก็ท่าจะให้ชินแบบเร็วๆก็คงลำบากหน่อยล่ะนะ ก็เจอตั้งแต่กลูตาเดียว ผีดิบ สาวยันเดเระในตำนาน หมึกเหลืองที่มาทำงานเป็นอาจาร ตอนนี้ฉันคงอยากจะถามโรงเรียนนี้ว่า "มันมีมนุษย์ปกติอยู่มั้งไหม!!!"
ปัง! เสียงประตูเปิดขึ้นอย่างดัง พอหันไปมอง นั้นมันไอ้ผู้ชายที่เคยเจอตอนที่ฉันโดนแกล้งเอาบอลปาหน้านี่
"นายมันคนเมื่อตอนนั้นนี่! แล้วมาทำอะไรในห้องฉัน แล้วอีกอย่าง ถึงตึกนี่จะพักรวมกันทั้งหญิงชาย แต่นี่มันห้องผู้หญิง นายควรจะเคาะประตูหน่อยนะ มีมารยาทมั้งสิ"ฉันยื่นด่าหมอนั้นอย่างไม่ไว้หน้า ก่อนที่ฉันจะเจอกับคำถามชวนกระทืบจากหมอนั้น
"เธอน่ะ เป็นตัวอะไรกันแน่ รีบๆบอกมานะ"หมอนั้นทำหน้า หน้าดลัวก่อนจะเดินเขามาใกล้
"นี่ฉันต้องอีกนายอีกครั้งใช่ไหมว่าฉันเป็นมนุษย์น่ะ"ฉันตอบด้วยสีหน้าเบื่อหน่า
"เลิกโกหกสักที ฉันเธอไม่ใช่มนุษย์ ถ้าใช่เธอมันก็พวกผิดปกติทางจิตแล้วล่ะ"หมอนั้นตะคอกใส่ฉัน
"แล้วที่นี่มันมีมนุษย์ปกติด้วยรึไง(ทำอย่างกับตัวเองที่มาหาว่า ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่จิตปกติตายล่ะ เท่าทีดูนายมันบ้ากว่าฉันอีก)"
"นี่เธอกล้า...ตะคอกใส่ฉันรึไง เธอไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร"หมอนั้นยิ้ม(ยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจ)ออกมา
"อ้าว....หมอนี่ท่าจะบ้า ตัวเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะรู้ไหมเนีย..."ฉันพูดพร้อมกับถอดหายใจ
"เธอไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่"หมอนั้นดูช็อกมาก
"ก็เออดิ ฉันไม่มีเวลามาสนคนอย่างนายหรอกนะ ท่าไม่มีทุระก็รีบๆออกจากห้องไปได้แล้ว"ฉันรีบไล่หมอนั้นไปก่อนจะเดินหันหลังกลับไปที่เตียง แต่ยังไม่ทันจะเดินไปหมอนั้นก็เข้ามาล็อกคอจากข้างหลังสะงั้น
"นะ..นาย"ฉันพยายามดิ้นรนและดึงมือหมอนั้นออก
"กูชื่อ เบย์ ที่นี่รู้จักรึยัง"หมอนั้นล็อกคอฉันแน่นกว่าเดิม
"ระ....รู้จักแล้ว...ทีนี่ปล่อยฉันได้ยัง"ฉันพยายามดิ้น
"ไม่! จนกว่า เธอจะบอกชื่อ ของเธอมา และบอกว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่"
"ฉะ...ฉันชื่อ ยามิ พึ่งมาอยู่ได้ไม่นาน และ..ยื่นยันได้ว่าตัวเองเป็นมนุษยฺ"ฉันพยายามพูดขาเริ่มลอยเหนือพื้น
"อะไรกันเนีย เด็ดใหม่เหรอ"คุณเบย์ปล่อยร่างฉันลง
"เฮ้อ เกือบแย่แล้วไหมล่ะ"ฉันเอามือจับคอตัวเอง
"แบบนี้นี่เองคงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเผ่าพันอะไรกันแน่ แต่ช่างเถอะ ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่" คุณเบย์พูดก่อนเดินออกจากห้องไป
"นี่มันอะไรกันนักกันหนาฟะ!! จะให้ตูอยู่เฉยๆ แบบมนุษย์ปกติบ้างไม่ได้รึไง ไอ้พวกโรคจิตเอ่ย"ฉันแหกปากตะโกนลั่ยห้อง ก่อนจะหลับไป เพราะ ความเหนื่อยอย่างรุนแรง
ปัง! เสียงประตูเปิดขึ้นอย่างดัง พอหันไปมอง นั้นมันไอ้ผู้ชายที่เคยเจอตอนที่ฉันโดนแกล้งเอาบอลปาหน้านี่
"นายมันคนเมื่อตอนนั้นนี่! แล้วมาทำอะไรในห้องฉัน แล้วอีกอย่าง ถึงตึกนี่จะพักรวมกันทั้งหญิงชาย แต่นี่มันห้องผู้หญิง นายควรจะเคาะประตูหน่อยนะ มีมารยาทมั้งสิ"ฉันยื่นด่าหมอนั้นอย่างไม่ไว้หน้า ก่อนที่ฉันจะเจอกับคำถามชวนกระทืบจากหมอนั้น
"เธอน่ะ เป็นตัวอะไรกันแน่ รีบๆบอกมานะ"หมอนั้นทำหน้า หน้าดลัวก่อนจะเดินเขามาใกล้
"นี่ฉันต้องอีกนายอีกครั้งใช่ไหมว่าฉันเป็นมนุษย์น่ะ"ฉันตอบด้วยสีหน้าเบื่อหน่า
"เลิกโกหกสักที ฉันเธอไม่ใช่มนุษย์ ถ้าใช่เธอมันก็พวกผิดปกติทางจิตแล้วล่ะ"หมอนั้นตะคอกใส่ฉัน
"แล้วที่นี่มันมีมนุษย์ปกติด้วยรึไง(ทำอย่างกับตัวเองที่มาหาว่า ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่จิตปกติตายล่ะ เท่าทีดูนายมันบ้ากว่าฉันอีก)"
"นี่เธอกล้า...ตะคอกใส่ฉันรึไง เธอไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร"หมอนั้นยิ้ม(ยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจ)ออกมา
"อ้าว....หมอนี่ท่าจะบ้า ตัวเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะรู้ไหมเนีย..."ฉันพูดพร้อมกับถอดหายใจ
"เธอไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่"หมอนั้นดูช็อกมาก
"ก็เออดิ ฉันไม่มีเวลามาสนคนอย่างนายหรอกนะ ท่าไม่มีทุระก็รีบๆออกจากห้องไปได้แล้ว"ฉันรีบไล่หมอนั้นไปก่อนจะเดินหันหลังกลับไปที่เตียง แต่ยังไม่ทันจะเดินไปหมอนั้นก็เข้ามาล็อกคอจากข้างหลังสะงั้น
"นะ..นาย"ฉันพยายามดิ้นรนและดึงมือหมอนั้นออก
"กูชื่อ เบย์ ที่นี่รู้จักรึยัง"หมอนั้นล็อกคอฉันแน่นกว่าเดิม
"ระ....รู้จักแล้ว...ทีนี่ปล่อยฉันได้ยัง"ฉันพยายามดิ้น
"ไม่! จนกว่า เธอจะบอกชื่อ ของเธอมา และบอกว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่"
"ฉะ...ฉันชื่อ ยามิ พึ่งมาอยู่ได้ไม่นาน และ..ยื่นยันได้ว่าตัวเองเป็นมนุษยฺ"ฉันพยายามพูดขาเริ่มลอยเหนือพื้น
"อะไรกันเนีย เด็ดใหม่เหรอ"คุณเบย์ปล่อยร่างฉันลง
"เฮ้อ เกือบแย่แล้วไหมล่ะ"ฉันเอามือจับคอตัวเอง
"แบบนี้นี่เองคงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเผ่าพันอะไรกันแน่ แต่ช่างเถอะ ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่" คุณเบย์พูดก่อนเดินออกจากห้องไป
"นี่มันอะไรกันนักกันหนาฟะ!! จะให้ตูอยู่เฉยๆ แบบมนุษย์ปกติบ้างไม่ได้รึไง ไอ้พวกโรคจิตเอ่ย"ฉันแหกปากตะโกนลั่ยห้อง ก่อนจะหลับไป เพราะ ความเหนื่อยอย่างรุนแรง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ