ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ให้ตายสินะ~~~"ในระหว่างที่กำลังรอซึนาโกะกลับจากการถูกกักบริเวร(โทษฐานโดดเรียนคาบเช้า2คาบ) แต่เอาเถอะคาบที่โดดดันเป็นคาบคณิตวิทติดกันเลยนี่นะ ขนาดฉันยังไม่ค่อยชอบเลย จะโดดเรียนก็คงไม่แปลก ฉันคิดไปคิดมา ซึ่งตรงที่ฉันนั้นอยู่นั้นเป็นพื้นที่โล่งที่คนส่วนใหญ่ มักใช้โดนเรียนไม่ก็ สุ่มหัวแอบนินทาอาจารกัน(ไม่ค่อยต่างจากโลกจริงเท่าไหร่เลยแฮะ) แต่น่าเสียดายที่ตรงนี้ไม่ค่อยจะมีใครใช้เท่าไร เพราะ"ที่โล่งแบบนี้เวลาโดดเรียนจะถูกจับได้ง่ายน่ะสิ" 

"หาว~~~ พอสึนาโกะไม่อยู่นี่ก็เหงาเหมือนกันแฮะ"ฉันบ่นออกมาก่อนที่จะมองไม่เห็นอะไร เพราะมีมือสองข้างมาปิด

"ซึนาโกะจัง กลับมาเร็วจังนะ คิดว่าเธอหลับคาโต๊ะเรียนไปแล้วสะอีก"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

"ยามิ จำฉันไม่ได้รึไง"เสียงนั้นดังขึ้น เดี่ยวนะนั้นมันเสียงผู้ชายไม่ใช่เหรอ ฉันคิดในใจ พร้อมกับพยายามเอามือของใครก็ไม่รู้ออกไปจากตาฉัน แล้วหมอนั้นก็ปล่อยมือออกจากตาฉันทันที 

"น่ะ...นายมันเจ้าสี่หางที่เคยเจอที่สนามยิงปืนนี่"ฉันหันไปมองหน้าหมอนั้นก่อนจะพูดขึ้นมา

"ฉันชื่อคาเนกิ ไม่ได้ชื่อ สี่หาง แล้วก็ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ ช่วยให้เกียจกันหน่อยได้ไหม แล้วก็สิ่งที่เธอเห็นวันนั้นไม่ใช่หาง แต่เอาอาวุธประจำกายที่เรียกว่า คาคุเนะต่างหาก"หมอนั้นอธิบายก่อนจะแผ่คานุเนะทั้งสี่(เรียกงี้ใช่เปล่า?)ออกมา

"เข้าใจแล้วน่า คุณคาเนกิ"ฉันพูดด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"เธอกำลังกวนฉันอยู่ใช่ไหม"คุณคาเนกิมองหน้าฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"เปล่ากวนนี่คะ"

"แล้วก็เมื่อคืนฉันเห็นเธอออกไปข้างนอกตอนกลางคืน กับเพื่อนเธอด้วย เธอก็รู้นี่ว่าเด็กๆอย่างเธอไปเที่ยวกลางคืนแล้วมันดูไม่ดี"

"แล้วมันใช่เรื่องของนายมั้ย นายไม่ใช่พ่อ!!!!! ฉันนะ(หมอนี่บ่นเป็นคนแก่ไปได้ แล้วอีกอย่างคิดว่าฉันอยากออกไปเที่ยวกลางคืนนักรึไง)"ฉันพูดกับคุณคาเนกิ ด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ยัยเด็กดื้อ...."คุณคาเนกิพูดขึ้นก่อนจะใช่คาคุเนะยกร่างของฉันขึ้นขางบน

"ทะ...ทำอะไรของนายนะ...วะว่างลงนะ!"ฉันตะโกนพร้อมกับพยายามเกะคาคุเนะที่ขาออก

"บทลงโทษของเธอไง ยัยเด็กดื้อ"คุณคาเนิกเสยะยิ้ม

"หนูไม่ใช่เด็กสะหน่อย ปล่อยหนูลงนะ"ฉันได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาพร้อมกับตะโกนให้คนช่วย

"หึๆ คิดว่าใครจะมาช่วยเธอรึไง"คุณคาเนกิแสยะอีกครั้งก่อนใช้คาคุเนะ รัดที่แขนของฉัน

"ฮือ~~ปล่อยนะ หนูกลัวแล้วใครก็ได้ช่วยด้วย"ฉันเริ่มร้องไห้ ทั้งๆที่ถูกจับห้อยหัว

"เห...ยัยเด็กดื้อร้องไห้สะแล้ว น่าสงสารจังน้า~~"คุณคาเนกิพูดขึ้น ก่อนจะเหวี่ยงร่างฉันไปมา

"งั้นจะปล่อยก็ได้ แต่มีข้อแม้คือ...เธอจะต้องเป็นสัตว์ทดลองของผมนะ"คุณเคเนกิพูดขึ้น

"ไม่เอา...เรื่องอะไรฉันต้องเป็นสัตว์ทดลองของนายด้วยฟะ ไอ้ผีโรคจิต"ฉันด่าคุณคาเนกิ

"งั้นเหรอ... จริงสินะ ฉันฉันไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยนิขอกินเธอเลยก็แล้วกันนะ"คุณคาเนกิพูดก่อนแสยะยิ้ม

"มะ..ไม่เอานะ หนูยังไม่อยากโดนกินใครก็ได้ช่วยด้วย"ฉันพูดแล้วดิ้นไปดิ้นมาด้วยความกลัวสุดขีดพร้อมกับร้องไห้

"งั้นก็ตกลงสะ ไม่งั้นผมกินเธอแน่"

"ตะ...ตกลงก็ได้ ช่วยวางลงที่หนูกลัว..."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แล้วคุณคาเนกิก็วางฉันลงอย่างช้าๆ ฉันจึงนั้งร้องไห้กับพื้นด้วยความกลัว

"โธ่....ผมแค่แกล้งคุณเล่นเอง ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้นเลยนี่นะ"คุณคาเนกิพูดพร้อมกับใช้มือลูบหัวฉันเบาๆ ฉันจึงใช้มือทั้ง2ข้างจับมืออีกข้างของคุณคาเนกิ แล้วเหวี่ยงไปด้านหลัง ปั่ง!!ฉันได้ยินเสียงกำแพงแตกออกพูดง่ายๆฉันเหวี่ยงร่างของคุณคาเนกิไปจนติดกำแพง

"ขอหา..ที่นายแกล้งฉัน"ฉันพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่แล้วเดินจากไป

ปล.บทสนทนานี้เป็นเพียงบทเสิรมเท่านั้น

ณ บทหลังคาโรงเรียน มีผู้ชายสองคนกำลังคุยกันอยู่

"เด็กคนนั้นหน้าสนใจจังน้า"ผู้ชายผมแดงพูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม

"งั้นเหรอ เห็นว่าชื่อยามิ หรืออะไรนี่แหละนะ"ผู้ชายผมสีน้ำตาลพูดออกมา

"ยามิ... งั้นสินะ ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ แต่เหวี่ยงคุณคาเนกิติดกำแพงได้นี่ก็พึ่งจะเคยเห็นนี่ล่ะ"ผมแดงแสยะยิ้ม

"นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่ เท่าที่ดูเด็กนั้นน่าจะเป็นพวกหลายโหมด แต่ว่าทั้งๆที่ในคนปกติมีแค่1-2โหมด แต่เด็กนี้มีมากกว่า3โหมดอีกนะ แถมมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย"ผมน้ำตาลพูดพร้อมกับจ้งเครื่องมือที่ดูคล้ายๆมือถือ

"เพราะงี้ เด็กนั้นถึงได้น่าสนใจไงล่ะ"ผมแดงแสยะอีกครั้งก่อนจะกระโดดลงจากหลังคาไป