ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"หาว~~~~ เมื่อไรจะมาสักทีเนีย เมื่อยแล้วนะ...."ฉันพูดอย่างหงุดหงิดพร้อมกับแกว่งขาในน้ำเล่น เพราะการที่จะจับเจ้าจิ้งจอกแห่งความบาดหมางได้นั้นต้อง อาศัย ผู้หญิงเป็นเยื่อล่อ แล้วฉันก็นั้นอยู่ตรงนี้มาชั่วโมงกว่าแล้วไม่เห็นจะมีอะไรเลยแฮะ
"เอะ...เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ"เสียงนั้นดังขึ้นและแล้วก็พอผู้ชายที่มีหูและหางเหมือนจิ้งจอกมีผมสีขาวออกเทาๆและมีดวงตาสีฟ้า
"เออ.....คือ...ฉันแค่มาเดินเล่นแถวนี่นะคะ(ไม่ผิเแน่มันมาแล้ว)"ใช้พูดออกไปพร้อมกับใช้มือที่อยู่ข้างหลังกดสัญญาณส่งให้คุณเบย์และคารุมะที่สุ้มอยู่ทราบ
"เดินเล่น?ในป่าแบบนี้เนียนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย"ปีศาจนั้นดูตกใจเล็กน้อยแล้วมันก็มานั้งลงข้างๆฉัน
"ไม่รู้สิ อาจจะเพราะมันไม่ได้มีอัตรายละมั้ง(รีบๆยิงสะทีสิ)"ฉันเริ่มหวาดละแวง
"นี่ ดูเธอแปลกๆนะไม่สบายรึเปล่า"ปีศาจนั้นเดินเข้ามาไกลแล้วใช้มือข้าง1จับที่หน้าฉัน
"มะ...ไม่...เป็น...ไรคะ(เมื่อไรพวกคุณมึงจะยิงมันสะที่เนีย)"ฉันเริ่มตัวสั่นเพราะเริ่มหมดความอดทน
เปลี้ยงปั้ง! เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับลูกกระสุนที่ลอยมาเฉียวที่แขนแล้วปีศาจนั้น ทำให้มันไม่ได้รับบาดเจ็บมาก
"(ชิบละพลาดเป้า)"ฉันคิดในใจ
"ไอ้กระสุนนี่ของเธอสินะ"เจ้าปีศาจนั้นก้มหน้านิ่ง
"เปล่านะ นั่งอยู่นี่แล้วจะยิงปืนใส่นายได้ยังไง"ฉันพูดแบบปกติ
"งั้นเหรอ งั้นก็คงเป็นเพื่อนของเธอสินะ"
"ผิดแล้ว แล้วก็เห็นอยู่นี่ว่าฉันอยู่คนเดียวน่ะ"ฉันยิ้มเพื่อไม่ให้น่าสงสัย
"หึๆๆ"แล้วเจ้าปีศาจนั้นก็ผลักฉันล้มลงพื้น แล้วมันก็ใช้มือทั้งสองจับแขนทั้งสองข้างของฉันกดลงพื้น
"ปล่อยนะ!"ฉันพยายามดิ้นอย่างรุนแรงแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยเลย
"หึๆๆๆ เธอพลาดเองนะที่คิดจะฆ่าคนอย่างฉันน่ะ เพราะ งั้น เธอจึงต้องถูกทรมานแบบนี้ไงละ ยอมเป็นของผมสะเถอะ"หมอนั้นแสยะยิ้มก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาไกล้ๆ ฉัน
"เฮ้ย! หยุดนะ ไอ้ปีศาจชั่ว"คุณเบย์และคารุมะออกมาจากพุ้มไม้ 
"วางยามิลงสะ ไม่งั้นฉันจะยิงนายสะ"คุณเบย์ตะโกนขึ้น
"หมายถึงเด็กนี่น่ะเหรอ แต่เสียใจด้วยนะ เพราะเด็กคนนี้น่ะ.... จะต้องเป็นของผม" เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งสองคน(เบย์คารุมะ)ก็พากันรุมยิงปีศาจนั้น แต่ถึงแม้จะยิงโดนทุกนัดแต่แผลที่โดนกระสุนนั้นหายไปภายในเวลาอันรวดเร็ว
"เสียใจด้วยนะ เพราะกระสุนของพวกแกทำอะไรผมไม่ได้หรอกนะ..."หมอนั้นแสยะยิ้ม แล้วปล่อยมือจากฉัน แล้วมันก็ใช้พลังเวทของมันเหวี่ยงสองคนนั้นกระเด็น ฉันจึงรีบวิ่งไปดูอาการของพวกเขา
"คุณเบย์ คารุมะ เป็นอะไรไหม"ฉันนั้งลงข้างๆสองคนนั้น
"ไม่เป็นไรหรอกน่า"สองคนนั้นพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
"พวกเธอสามคนไม่รอดแล้วล่ะนะ ยอมให้ผมฆ่าสะเถอะ"ปีศาจนั้นแสยะยิ้ม
"ถ้างั้นฉันคงต้องใช่เจ้านี่สะนะ"ฉันยิบโยโย่สีชมพูที่คุณยูโนะเคยมอบให้ออกจากกระเป๋า
"555ขนาดปืนยังทำอะไรผมไม่ได้เลย แล้วคุณคิดว่าของแบบนั้นจะทำอะไรผมได้รึไง5555"ระหว่างที่มันกำลังหัวเราะอยู่ฉันจึงเหวี่ยงโยโย่ให้ไปพันแขนของหมอนั้นแล้วออกแรงดึง แล้วแขนของมันก็ขาด
"ทำไม...กัน...ทั้งๆที"ปีศาจนั้นพูดติดๆขัดๆ เพราะตกใจว่าทำไมแค่เด็กตัวเล็กๆอย่างฉันถึงตัดแขนมันขาดได้
"จากที่ฉันลองวิเคราะห์ดู ถ้าทำให้เป็นแปลหรือปาดเจ็บไม่ได้.....ก็ต้องกระชากทิ้ง"ฉันแสยะยิ้ม
"นี่เธอ...."หมอนั้นพูดอย่างเคืองๆ ฉันจึงเหวี่ยงโย่โย่ไปพันทีคอมันแล้วค่อยๆดึง เพราะท่าดึงแรงไปคอจะขาดทันที
"หะ....หาย...ใจ...ไม่....ออก"ปีศาจนั้นดิ้นทุรนทุราย
"เฮ้อ มาเล่นแบบนี่นานชักเบื่อละ ทำให้มันจบๆเลยดีกว่า"ฉันตัดสิ้นใจดึงเอ็นโยโย่ที่พันของของปีศาจนั้น จากนั้นคอของมันก็ขาดสะบั้น
"เฮ้อ เสร็จสักทีสิน่า" ฉันใช้มือปาดเหงื่อเล็กน้อย
"เหลือเชื่อ แค่โยโย่ก็ตัดคอคนได้แล้ว"คุณเบย์
"น่ากลัว..."คารุมะ
"ทุกคนคะ"ฉันหันไปมองหน้าสองคนนั้น
"กลับกันเถอะ ตอนนี้คนอื่นคงเป็นห่วงแย่แล้ว เนอะ!"ฉันเอียงคอแล้วยิ้มออกมาด้วยความใสสื่อและไรเดียงสา?      (ใสสื่อและไรเดียงสาแล้วภาพเมื่อกี่มันอาราย......//จากผู้เขียน)
"อา....ครับ (ไอ้รังสีแห่งความใสสื่อนี่มันอารัยเนีย)"ความคิดของทั้งสองคน