ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

และแล้วทุกอย่างก็จบลง พวกเราจึงลาคุณมิคาสะและคนอื่นๆ เพื่อเดินทางต่อไป แต่ก่อนจะไปคุณมิคาสะได้ทิ้งคำพูดไว้ว่า"อย่าปล่อยให้ความมืดเข้าครอกงำเธอเด็ดขาดไม่งั้นเธออาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต"มันหมายถึงอะไรกันนะ ฉันเดินไปคิดไปเรื่อยๆ จนกระทั้ง....

"ทุกคนนี้ก็มืดแล้วเราพักที่นี้กันก่อนเถอะ"คุณยูโนะยิ้มและทุกคนก็ช่วยกันกางเต็น ซึ้งกว่าจะกางเต็นกันเสร็จก็มืดค่ำพอดี ทุกคนพากันนอนหลับเหลือแค่ฉันคนเดียว ฉันจึงเดินไปนั้นบนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆทุกคน จากนั้นก็นั้งคิดเรื่องต่างๆที่ผ่านมา

"ดวงจันสวยจังนะ...."ฉันเงยหน้ามองดวงจันพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

"ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่มาเห็นคงจะดีใจน่าดูเลยเนอะ"ฉันยิ้มออกมาก่อนจะมีคำพูดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว "เธอฆ่าฉัน ถ้าเธอไม่เกิดมาพวกเราก็จะไม่ตาย!"ซึ้งคำพูดนั้นก็ทำให้ฉันร้องไห้ทันที

"จริงสินะ พวกท่านตายไปแล้วนิ ซึ้งนั้นอาจจะเป็น เพราะฉันเองก็ได้ ท่าฉันไม่เกิดมาพวกท่านจะไม่ตายสินะ มันเป็นความผิดของฉันสินะ"ฉันนั้นร้อไห้อยู่บนต้นไม้และเสียงที่ไม่คาดคิดก็ดังขึ้น

"ยามิ!"

"คุณ...เบย์"ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้นั้นไว

"ไปทำอะไรบนนั้นน่ะ แล้วร้องไห้ทำไม ลงไม่ได้เหรอ เดี่ยวพี่ขึ้นไปรับนะ"

"ไม่ต้องคะฉันแค่....ว้าย!"อยู่ๆกิ่งไม้ที่ฉันนั้งอยู่ก็หักทำให้ฉันตกลงสู่พื้น

ตุ้บ!

"เจ็บๆๆ"ฉันเอามือจับหลังตัวเอง

"เห็นไหมละ มันอันตรายนะรู้ไหมเนี้ย"คุณเบย์ใช้มือจับที่หน้าของฉัน

"อย่าเข้ามาไกล้นะ"ฉันบัดมือคุณเบย์ทิ้งพร้อมกับนั้งร้องไห้

"เป็นอะไรไปน่ะ"คุณเบย์พยายามใช้มือเช็ดน้ำตาของฉันที่ไหลเรื่อยๆแต่มือของเขาดันไปบัดโดนผมที่ฉันใช้ปิดตาข้างซ้ายเปิดออกมาจนเห็นว่า.....ดวงตาข้างนั้น.....กลวงโบ่

"ทะ....ทำไม"เขาดูตกใจเล็กน้อย

"เห็นแล้วสินะคะ ดวงตาข้างนั้นนะไม่ได้มีตั้งปต่แรกแล้ว จริงๆก็เคยมีแต่ถูกโขมยน่ะนะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ถูกโขมย หมายความว่าไง"เขาดูงงมาก

"เรื่องมันค่อนข้างยาวน่ะ จะฟังไหมละ"

"ฟังสิ!"

"ก็น่ะ....ตอนที่ฉันเกิมดมาได้ไม่ถึงเดือน แม่ฉันก็ตายลง เพราะ ภาวะคันญ์เป็นพิษ พอฉันอายุ5ขวบพ่อฉันก็ฆ่าตัวตาย เพราะภาวะเศษฐกิจตกต่ำจนล้มละลาย ฉันเลยถูกน้าเก็บไปเลี้ยง แต่ว่า.....ทั้งๆที่เธอคนนั้นเป็นน้าแท้ๆ แต่เธอกลับใช้งานฉันสาระพัด ทั้งดุด่า เคี่ยนตี จนฉันเถือบตายแต่ก็รอดมาได้ จนอายุ15"

"ฉันก็ยังไม่เห็นเรื่องที่ดวงตาเธอโดนโขมยเลยนะ"

"มันต่อจากนี้ไง"

"แต่ว่ามีวันหนึ่ง ที่ฉันดันได้ยินเสียงน้ากับคนที่ขาดว่าน่าจะเป็นลูกน้องของคุณน้าคุยกัน ซึ้งนั้นก็ทำให้ฉันรู้ทันทีว่าน้าของฉัน คือหัวหน้าแก๊งค้ามนุษย์ ฉันพยายามวิ่งหนีแต่ถูกลูกน้องอีกคนของคุณน้าจับได้ พวกเข้าจับฉันไปขังไว้ในห้องมืดวันต่อมา คุณน้าก็มาฉันไปห้องๆหนึ้งและควักลูกตาของฉันออกไปข้างนึง แต่โชคดีที่หนีออกมาได้ ฉันหนีเข้าไปในครัว และหยิบมีดทำครัวออกมาตั้งกาดเพื่อป้องกันตัว"

"แต่สุดท้าย ทุกอย่างที่ฉันไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นจนได้ มันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันแถบจะรับมันไม่ได้ ฉันพลันมือฆ่าลูกน้องของคุณน้าทั้งสามคนและตัวคุณน้าเอง แต่ฉันกลับจำไม่ได้เลยว่าลงมือฆ่าไปตอนไหน ฉันจึงตัดสินใจไปกระโดดตึกตายเพื่อหยุดยั้งภาพหลอนและสิ่งต่างๆที่มันเกิดขึ้น"

"หลังจากนั้นเธอก็พื้นขึ้นมาในห้องพยาบาลของโรงเรียนสินะ"คุณเบย์พูดต่อ

"ใช้ ฉันคงจะผิดเองแต่แรกแล้วล่ะ ทุกอย่างมันผิดตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาแล้ว ฉันไม่น่าเกิดมาตั้งแต่แรกเลย ฉันผิดเอง"ฉันพูดไปร้องไห้ไป แต่คุณเบย์กลับนิ่งเงียบและเขามากอดฉัน พร้อมกับบอกกับฉันเบาๆว่า"อย่าร้องไห้เลยทั้งหมดไม่ใช่เพราะเธอหรอกนะ" ถึงจะพูดอย่างนั้นไปมันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่นิดเดียว

"ขึ้นมาสิ เธอเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ"คุณเบย์พูดก่อนจะหันหลังให้ ฉันจึงขึ้นขี่หลังคุณเบย์โดยไม่พูดอะไร แล้วคุณเบย์ก็พาฉันกลับไปที่เต็น ฉันจึงนอนอย่างเงียบๆจนหลับไป