ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"วิธีการ ใช้บัตรเบื้องต้น ใช้สำหรับแลกซื้ออาหารของใช้และอาวุธต่างๆ แตมนี้จะเพิ่มขึ้นเดือนล่ะ300 (เฉพาะห้องc)...."ฉันได้แต่อ่านวิธีการใช้บัตรสีทอง ที่คุณคุรุมิ ให้มาอย่างงงๆ ที่เข้าใจมีอย่างเดียวคือ มันเอาไว้สะสมแลกของ...(คล้ายสแตม7-11บ้านเรา)
"ไม่เห็นจะเข้าใจเลยแฮะ แถมยังเขียนไว้ว่าถ้าบัตรชำรุด เจ้าของบัตรจะตายอีก แถมเอาแตมได้จากการยิงปืนอีก.... บ้าบอ"ฉันบ่นพึมพันคนเดียวพร้อมกับ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ข้างๆ สนามฟุตบอล ก่อนที่จะได้ยินเสียงเรียกของเด็กคนหนึ่ง
"ยามิจาง~~~"เสียงนั้นดังขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นมาก่อนร่างนั้นจะมากอดฉันจากข้างหลัง
"เธอ...คือ"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองอย่างช้าๆ
"ลืมไปแล้วเหรอ ฉันชื่อ ซึนาโกะ ไง เรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วยจำไม่ได้เหรอ" ซึนาโกะพูดแล้วเดินมานั้งข้างๆ
"ขอโทษทีนะ พอดีฉันพึ่งมาวันแรกเลยยังไม่ค่อยคุ่นเคยอะนะ"ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
"นั้นสิน้า งั้นไปเดินเล่นกันนะ"ซึนาโกะ พูดพร้อมกับจับมือฉันให้ลุกขึ้น พร้อมกับพาเดินไปเรื่อย จนกระทั้ง มีบางสิ่งบางอย่างลอยมากระแทกหัวฉัน พอหันไปถึงได้รู้ว่ามันเป็นลูกบอล และคนที่ปามาคือ แก๊งผู้ชาย4คน 
"เธอ คือ ยัยเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายมาใช่ไหม"ผู้ชายหนึ่งในสี่คนนั้น พูดกับฉันด้วยสีหน้าที่หน้ากลัว
"คงใช่มั้งคะ"ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าวิตกนิดๆ
"งั้นก็ดี ยินดีตอนรับ"ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะปาบอลที่เตรียมมาใสฉันอีก1ลูก
"เดี่ยวสินาย ทำอะไรยามินะหา...?!"ซึนาโกะพูดพร้อมวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น ด่อนที่จะโดนต่อยกระเด่นไปติดกำแพง 
"ซึนาโกะ!"ฉันรีบวิ่งไปดูอาการของซึนาโกะทันที แล้วฉันก็โดนปาบอลใสหน้าอีกประมาณ5ลูก
"เฮ่ย! พวกนายน่ะพอได้แล้ว ถึงพวกตายจะเป็นห้องa แต่ก็ไม่มีสิทธิ มาทำร้ายนักเรียนห้องc แบบนี้นะโว้ย!!"มีผู้ชายไว้ผมยาวสีดำ ใส่กางเกงลายทหาร โผล่มาพอดี แต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ ตะหงิดๆนะ
"นายน่ะอย่ามายุ่งจะดีกว่าน่า...พวกเราปาต่อเลย" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนทั้งสี่คนนั้นจะกระหน่ำบอลทั้งตะกร้า ใส่ฉันอย่าหนัก 
"มันเจ็บนะคะ.."ฉันพยายามพูด ในขณะเดี่ยวกันที่พวกนั้นก็แต่ปาบอลไม่หยุด ท้านับได้ฉันคงโดนไปประมาณ20 กว่าลูก
"ฉันบอกว่าเจ็บไงคะ" ฉันลุกขึ้นยืน พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนกับว่าในตามันว่างเปล่า ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับรังศีสีดำที่แผ่ออกมาจากตัวเอง แล้วพวกนั้นก็ทำบอลตกพื้นแล้วมองหน้า ฉันด้วยสีหน้าหวาดผวาสุดขีด
"อยากตายใช่ไหมคะ"ฉันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูเย็นชาเยือกเย็กและในตาที่ว่างเปล่า
"ขอโทษครับ พวกผมจะไม่ทำอีกแล้ว"ผู้ชายสี่คนนั้นรีบวิ่งหนีไปทันที
"เอะ.. เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ แล้วพวกนั้นหนีอะไรอะ"ฉันพูดอย่างงงๆ
"ยามิ จิตนักฆ่าเมื่อกี้สุดยอดมากเลยนะ ทำได้ไงอะ"ซึนาโกะพูดพร้อมกับทำตาเป็นประกายใส่ฉัน
"ฉะ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันอะนะ.."ฉันตอบแบบงงๆ
"นี่เธอน่ะ...เป็นตัวอะไรกันแน่บอกมา!"ผู้ชายผมสีดำใส่กางเกงลายทหารมองฉันเหมือนสงสัยอะไรในตัวฉันสักอย่าง...
"กะ..ก็คนไงคะ...(ไอ้บ้านี้ถามอะไรแปลกๆฟะ)"ฉันตอบพร้อมกับคิดในใจ
"โกหก คนที่ไหน เขามีจิตนักฆ่าโหดขนาดนี้บ้างล่ะหะ!"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวมาก
ติ้ง ต่องๆๆ เสียงออตเข้าเรียนดังขึ้น ทำให้พวกเราต้องแยกย้ายกันไปเรียนคาบต่อไป ดูเหมือนหมอนั้นจะยังไม่หายสงสัยในตัวฉันด้วยสิ...  แล้ว จิตนักฆ่า...คืออะไรอะ