ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ให้ตายสินะไหง วันนี้ถึงเจอแต่เรื่องแปลกๆเนีย"ฉันบ่นพึมพัมในห้องตัวเองอยู่คนเดียว พร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง แต่ก็นะอาจจะเป็น เพราะว่าที่นี่มันแปลกแต่แรกแล้วก็ได้

"ช่างเถอะ อยู่ไปนานๆเดี่ยวก็ชินเองล่ะนะ"ฉันคิดในใจพร้อมกับ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

ปัง!!! เสียงเปิดปะตูนั้นดังขึ้น พร้อมกับเด็กผู้หญิงผมยาวสีดำใส่ชุดสีม่วง ดวงตากลวงโบ ออกมา

"ซึนาโกะ!?"ฉันพูดด้วยความตกใจพร้อมกับความงง

"ยามิ อยู่ห้องนี้ด้วยล่ะ"ซึนาโกะพูดอย่าดีใจ พร้อมกับโดดกอดฉันอย่างแรง

"รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องนี้ล่ะเนีย..."ฉันถามแบบงง

"พอดีคุณยูโนะ บอกว่ามีคนย้ายมาห้องนี้ แต่ก็ไม่นึกว่าจะเป็นเธอนะเนีย"ซึนาโกะพูดขึ้นอย่างดีใจ

"งั้นเหรอ...แล้วซึนาโกะ อยู่ห้องไหนล่ะจ้ะ"ฉันถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ฉันอยู่ห้องตรงข้างนี่เอง ไปดูด้วยกันสิ"ซึนาโกะพูดขึ้นพร้อมกับดึงฉันไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม ซึ่งในห้องนั้นก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เธอมีผมสีชมพู ไวผมทวินเทว ติดโบสีดำ แล้วเธอก็หันมามองหน้าพวกเราที่อยู่หน้าห้อง(เปิดปะตูเข้ามาแล้วนะจ้ะ)

"อ้าวซึนาโกะ พาใครมาล่ะ"เธอยิ้มและหันหน้ามาหาพวกเรา ฉันจึงเห็นว่านัยตาของเธอคนนั้น เหมือซึนาโกะเปะ

"นี่ยามิไง เด็กใหม่ที่เคยเล่าให้ฟังไงล่ะ"ซึนาโกะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"งั้นเหรอ น่ารักกว่าที่คิดอีกแฮะ ฉันชื่อ เมกุมิ เป็นพี่สาวของ ซึนาโกะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เมกุมิยิ้มพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะชี้ให้ฉันไปยื่นที่ริมหน้าต่าง

"โอเค สวยมาก"เธอพูดขึ้นก่อนจะท่ายรูปฉันด้วยโทรศัพ

"คราวนี้ ขอชื่อ นามสกุล อายุ ส่วนสูง น้ำหนัก และห้องด้วย"เธอพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

"นัทสึกิ ยามิ อายุ15 สูง 138 หนัก 30 กิโล อยู่ห้องc คะ"ฉันตอบด้วยท่าทางเกรงๆ

"งั้นเหรอ เตี้ยไปหน่อย รูปร่างค่อนข้างน่ารักเลย ฉันคงต้องตั้งชื่อข่าวว่านัทสึกิ ยามิ เด็กใหม่จากห้องc อายุ15 โลลิน่ารัก น่ากอดสินะเนีย"เธอพูดพร้อมกับจดข้อมูลต่างๆลงในสมุดบันทึก

"คะ...แค่เด็กเข้ามาใหม่นี่ต้องเป็นข่าวด้วยเหรอ..."ฉันคิดในใจอย่างงงๆ

"อ่อ ลืมบอกไป พี่เมกุมิ ทำงานอยู่ในชุมนุม นักข่าวโรงเรียน อะนะ แถมได้รางวัลนักข่าวดีเด่น 2ปีซ้อนด้วยนะ.."ซึนาโกะอธิบาย

"ใช่ หน้าที่แฉและตีแผ่ข่าวเป็นหน้าที่ของฉันอะนะ"เมกุมิพูดพร้อมกับยักไหล่

"ล่ะเหรอคะ...(นี่ท่าไม่บอกคิดว่าจะประกาศขายฉันให้คนในโรงเรียนสะอีกนะเนีย)"ฉันพูดพร้อมกับคิดในใจ

"อ่า...ฉันง่วงแล้วขอกลับก่อนนะคะ"ฉันล่าทุกคนกลับห้องตัวเอง ฉันเดินเข้าไปในห้องตัวเองด้วยความเหนื่อยหน่าย ได้แต่คิดในหัวว่า "จะรอดสักกี่วันล่ะนี่"