ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"วิธีการ ใช้บัตรเบื้องต้น ใช้สำหรับแลกซื้ออาหารของใช้และอาวุธต่างๆ แตมนี้จะเพิ่มขึ้นเดือนล่ะ300 (เฉพาะห้องc)...."ฉันได้แต่อ่านวิธีการใช้บัตรสีทอง ที่คุณคุรุมิ ให้มาอย่างงงๆ ที่เข้าใจมีอย่างเดียวคือ มันเอาไว้สะสมแลกของ...(คล้ายสแตม7-11บ้านเรา)

"ไม่เห็นจะเข้าใจเลยแฮะ แถมยังเขียนไว้ว่าถ้าบัตรชำรุด เจ้าของบัตรจะตายอีก แถมเอาแตมได้จากการยิงปืนอีก.... บ้าบอ"ฉันบ่นพึมพันคนเดียวพร้อมกับ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ข้างๆ สนามฟุตบอล ก่อนที่จะได้ยินเสียงเรียกของเด็กคนหนึ่ง

"ยามิจาง~~~"เสียงนั้นดังขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นมาก่อนร่างนั้นจะมากอดฉันจากข้างหลัง

"เธอ...คือ"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองอย่างช้าๆ

"ลืมไปแล้วเหรอ ฉันชื่อ ซึนาโกะ ไง เรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วยจำไม่ได้เหรอ" ซึนาโกะพูดแล้วเดินมานั้งข้างๆ

"ขอโทษทีนะ พอดีฉันพึ่งมาวันแรกเลยยังไม่ค่อยคุ่นเคยอะนะ"ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย

"นั้นสิน้า งั้นไปเดินเล่นกันนะ"ซึนาโกะ พูดพร้อมกับจับมือฉันให้ลุกขึ้น พร้อมกับพาเดินไปเรื่อย จนกระทั้ง มีบางสิ่งบางอย่างลอยมากระแทกหัวฉัน พอหันไปถึงได้รู้ว่ามันเป็นลูกบอล และคนที่ปามาคือ แก๊งผู้ชาย4คน 

"เธอ คือ ยัยเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายมาใช่ไหม"ผู้ชายหนึ่งในสี่คนนั้น พูดกับฉันด้วยสีหน้าที่หน้ากลัว

"คงใช่มั้งคะ"ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าวิตกนิดๆ

"งั้นก็ดี ยินดีตอนรับ"ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะปาบอลที่เตรียมมาใสฉันอีก1ลูก

"เดี่ยวสินาย ทำอะไรยามินะหา...?!"ซึนาโกะพูดพร้อมวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น ด่อนที่จะโดนต่อยกระเด่นไปติดกำแพง 

"ซึนาโกะ!"ฉันรีบวิ่งไปดูอาการของซึนาโกะทันที แล้วฉันก็โดนปาบอลใสหน้าอีกประมาณ5ลูก

"เฮ่ย! พวกนายน่ะพอได้แล้ว ถึงพวกตายจะเป็นห้องa แต่ก็ไม่มีสิทธิ มาทำร้ายนักเรียนห้องc แบบนี้นะโว้ย!!"มีผู้ชายไว้ผมยาวสีดำ ใส่กางเกงลายทหาร โผล่มาพอดี แต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ ตะหงิดๆนะ

"นายน่ะอย่ามายุ่งจะดีกว่าน่า...พวกเราปาต่อเลย" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนทั้งสี่คนนั้นจะกระหน่ำบอลทั้งตะกร้า ใส่ฉันอย่าหนัก 

"มันเจ็บนะคะ.."ฉันพยายามพูด ในขณะเดี่ยวกันที่พวกนั้นก็แต่ปาบอลไม่หยุด ท้านับได้ฉันคงโดนไปประมาณ20 กว่าลูก

"ฉันบอกว่าเจ็บไงคะ" ฉันลุกขึ้นยืน พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนกับว่าในตามันว่างเปล่า ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับรังศีสีดำที่แผ่ออกมาจากตัวเอง แล้วพวกนั้นก็ทำบอลตกพื้นแล้วมองหน้า ฉันด้วยสีหน้าหวาดผวาสุดขีด

"อยากตายใช่ไหมคะ"ฉันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูเย็นชาเยือกเย็กและในตาที่ว่างเปล่า

"ขอโทษครับ พวกผมจะไม่ทำอีกแล้ว"ผู้ชายสี่คนนั้นรีบวิ่งหนีไปทันที

"เอะ.. เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ แล้วพวกนั้นหนีอะไรอะ"ฉันพูดอย่างงงๆ

"ยามิ จิตนักฆ่าเมื่อกี้สุดยอดมากเลยนะ ทำได้ไงอะ"ซึนาโกะพูดพร้อมกับทำตาเป็นประกายใส่ฉัน

"ฉะ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันอะนะ.."ฉันตอบแบบงงๆ

"นี่เธอน่ะ...เป็นตัวอะไรกันแน่บอกมา!"ผู้ชายผมสีดำใส่กางเกงลายทหารมองฉันเหมือนสงสัยอะไรในตัวฉันสักอย่าง...

"กะ..ก็คนไงคะ...(ไอ้บ้านี้ถามอะไรแปลกๆฟะ)"ฉันตอบพร้อมกับคิดในใจ

"โกหก คนที่ไหน เขามีจิตนักฆ่าโหดขนาดนี้บ้างล่ะหะ!"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวมาก

ติ้ง ต่องๆๆ เสียงออตเข้าเรียนดังขึ้น ทำให้พวกเราต้องแยกย้ายกันไปเรียนคาบต่อไป ดูเหมือนหมอนั้นจะยังไม่หายสงสัยในตัวฉันด้วยสิ...  แล้ว จิตนักฆ่า...คืออะไรอะ