ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ทะ. ..ที่...นี่...ที่.....ไหนกันน่ะ....แล้ว...ทำไม...ฉันถึง...มองไม่...เห็นละ"ฉันพยายามมองไปรอบๆ ทั้งๆทีมองไม่เห็นอะไร แถมแขนก็ขยับไม่ค่อยได้ แถมพอขยับก็จะได้ยินเสียงดังแก้งๆๆ เหมือนเสียงเหล็กกระทบกัน ฉันจึงลองวิเคราะว่า พวกนั้นคงจับฉันมาล่ามไว้เพื่อปล่อยให้ไททันเห็น แล้วมาแดก....

"ทำยังไงดี ตอนนี้คงทำได้แค่อยู่นิ่ง จะได้ไม่เป็นเป้าสายตาให้ไททัน มารุมแดก"ฉันคิดในใจ แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเตะไหล

"คะ...ใครน่ะ"ฉันพูดแบบกลัวๆ

"ใจเย็นๆ นี่ผมเองคารุมะไง"

"คารุมะคุง?"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

"อย่าเสียงดังสิ ยิงมาเลยคุณเบย์"

"ยะ...ยิงหมายถึงอะไร"ฉันเริ่มกลัวกว่าเดิม

"ไม่เป็นไร ไม่ถึงตายหรอก"

ปั้ง!! เสียงปืนดังขึ้น  ฉันขยับมือได้ตามปกติแล้ว แถมกลับมามองเห็นแล้วด้วย

"มะ....มองเห็นแล้ว"ฉันเริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง แล้วก็เห็นต้นเหตุที่ทำให้มองไม่เห็นมันคือ .... ผ้าปิดตานั้นเอง

"ขอบใจนะที่มาช่วย แต่พวกนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่"ฉันถามด้วยความส่งสัย

"ขอบคุณตัวเองเถอะ ถ้าเธอไม่ทำมือถือตกไว้ฉันคงหาเธอไม่เจอหรอก"คุณเบย์ยิ้มออกมา

"มือถือ..?"

"ฉันคงไม่ได้บอกเธอสินะ ว่าฉันมีพลังวิเศษ คือ ตามหาคนด้วยสิ่งของที่ทำตกไว้น่ะ"คุณเบย์พูดก่อนให้มือถือของฉันที่คิดว่ายังคงใช้งานได้อยู่....

"แต่ว่าตอนนี้รีบไปจากตรงนี้เถอะ ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปต้องไม่ดีแน่ๆ"คารุมะทำสีหน้าหวาดระแวง พวกเราจึงเดินไปสักพักเราก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นคือ เอเลนและรีไวกำลังใช้3dเกีย สู้กับไททัน

"พวกเราควรจะทำยังไงดี"ฉันพูดออกมา

"จริงสินะ ท่าปล่อยให้พวกนั้นสู้ต่อไป ท่าเกิดพวกนั้นตายขึ้นมา มันก็ต้องหันมากินพวกเราอยู่ดี"คุณเบย์วิเคราะห์ ส่วนฉันก็คิดไปคิดมา จนกระทั้ง....

"คิดออกแล้ว พี่เบย์ ตอนที่พี่ปืนที่พี่ใช้ยิงแล้วปล่อยหนูออกมาน่ะ หนูหันไปเห็นโซ่ไห้มเกือบหมดเลยน่ะ"

"อ่อ เป็นปืนไฟรุ่นไหมล่าสุดที่คุณยูโนะพึ่งทำขายน่ะ เป็นปืนที่สามารถทำให้สิ่งที่ยิงไปไห้มเป็นจุนภายในไม่กี่นาที"คุณเบย์อธิบายพร้อมกับหยิบปืนให้ดู

"งั้นขอยืมหน่อยนะคะ"ฉันหยิบปืนจากมือคุณเบย์แล้วกระโดดขึ้นต้นไม้ไป

"ดะ...เดี่ยวสิ"คุณเบย์ทำท่าจะวิ่งตามไป

"ใจเย็น ท่าเป็นยามิละก็ต้องทำได้แน่"คารุมะพูดพร้อมกับดึงมือคุณเบย์เอาไว้

"คราวนี่ละ ตายสะเถอะ"ฉันกระโดดดีดตัวจากต้นไปแล้วยิง ถึงจะไม่โดนท้ายทอยโดนตรง แต่ไททันก็ไหม้ทั้งตัว(แบบนี้คงไม่รอดแล้วละนะ)

หลังจากนั้นฉันก็ลงพื้นโดยที่ขาเหยียบกับพื้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เปะๆๆๆ เสียงปรบมือจากที่ไหนสักแห่ง พอหันไปตามเสียงสิ่งที่เห็น...คือ คนกำลังขี่3D เกียมาอีกแล้ว

"เก่งดีนี่ ชื่ออะไรแล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอ ฉัน ชื่อ มิคาสะ อักเคอมัน"คุณมิคาสะพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา

"หนูชื่อ นัทสึกิ ยามิ คะ ฉันกับเพื่อนถูกส่งมาทำภาระกิจ ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณจะเชื่อ รึเปล่า แต่ว่า....สิ่งนี้น่าจะช่วยยืนยันได้"ฉันยื่นบัตรสีทองให้คุณมิคาสะดู

"งี่นี่เอง เธอเป็นคนของโรงเรียนนักฆ่าสินะ"คุณมิคาสะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"คะรู้ได้ไงค่ะ" ฉันถามด้วยความตกใจ

"ฉันเองก็เคยเป็นนักเรียนที่นั้นเหมือนกันนะ ฉันคือ นักฆ่าเกรดaรุ่นที่2น่ะ"คุณมิคาสะพูดเสริม

"จริงสิ คุณเห็นเพื่อนของฉันไหม"ฉันถามคุณมิคาสะ

"นอกจากสองคนนั้นแล้วยังมีคนอื่นอีกเหรอ"คุณมิคาสะมองหน้าคุณเบย์และคารุมะที่ยืนอยู่

"คะ เป็นชาย2คน หญิงสองคนคะ"ฉันตอบไป

"ท้าเป็นพวกนั้นละก็ คงจะอยู่ที่ฐานทัพละนะ มาสิเดี่ยวฉันพาไป"

"คะ"ฉันกับทุกคนตามคุณมิคาสะไป