ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า
9.5
เขียนโดย yamiji
วันที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.02 น.
35 chapter
1 วิจารณ์
34.20K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2558 19.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
26) หนีตายเอเลนรีไว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกรีด!!!!!!! ตุบ ตึบ โครม!
"โอ้ย เจ็บๆๆ"ฉันพูดพร้อมกับจับที่หลังตัวเอง
"เจ้าไททันบ้าเอ่ย นึกว่าจะแดกที่ไหนได้ เล่นโยนลอยเข้าป่ามาแบบนี้เลยเหรอ (ก็ดีกว่าโดนแดกจริงๆละนะ)ดีนะที่มีต้นไม้ใบไม้ช่วยรับไวไม่หันคงคอหักตายแน่"ฉันบ่นเล็กน้อย
"จริงสิ ทุกคนไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่ งั้นรีบตามหาดีกว่า"ฉันพูดก่อนออกเดินตามหาทุกคน
"คุณคุรุมิ คุณยูโนะ คารุมะ คาโนะ คุณคาเนกิ คุณเบย์!!!"ฉันตะโกนหาทุกคนไปและเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
อุแว อุแว อุแว แง่!!!
"เสียงอะไรอะ เหมือนเสียงร้องไห้ของเด็กทารกที่ร้องไห้พร้อมกันสัก20คนเลยแฮะ "ฉันพูดแบบงงๆก่อนจะเดินตามเสียงไป ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเจอกับทารกยัก
"ทารกยักงั้นเหรอ คงจะเป็นลูกของไททันสินะ จะว่าไปแล้ว นายนี่ก็น่ารักจังนะ..."ฉันพูดพร้อมกับลูบหัวไททันน้อยอย่างเบามือ
อุแว แง่ๆๆๆอุแว!!!! ไททันน้อยร้องไห้อีกครั้งจนฉันต้องปิดหู
"ยะ...อย่าร้องไห้สิ เดี่ยวพี่จะร้องเพลงให้ฟังนะ"ฉันพูดพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆเพื่อเป็นการกล่อมเจ้าไททันน้อยให้หลับ สักพักเจ้าไททันน้อยก็หลับไป
"ฝันดีนะจ้ะ ภเจ้าไททันน้อย"ฉันลูบหัวไททันเบาๆก่อนจะได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น
"หยุดอย่าขยับ แล้วค่อยๆหันมา" ฉันจึงค่อยๆหันมาตามคำที่บอกแต่กฌต้องอึ้งนั้นมัน....เอเลนกับรีไวนี่
"เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ เธอมาทำอะไรที่นี่"รีไวพูดด้วยท่าทางหน้ากลัว
"คะ...คือ...ฉันมาทำภาระกิจคะ"ฉันพูดแบบกล้าๆกลัวๆ
"ภาระกิจอะไรไม่เห็น เข้าใจ รึว่า...เธอจะเป็นไททันปลอมตัวมา"คุณรีไวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ปะ...ไปกันใหญ่แล้วไม่ใช่นะคะ"ฉันก้าวถอยหลังด้วยความกลัว
"เอเลนเอาตัวมา"
"คะ...ครับ"เอเลนเริ่มก้าวมาหาฉันข้างหน้าฉันจึงรีบวิ่งหนีไปทันที
"แย่แล้วๆๆ ทำไงดี ฉันคงจะต้องโทรหาใครบางคนสินะเนีย แต่ใครดี ช่างเถอะ! เวลานี้จะใครก็ได้ทั้งนั้นล่ะ"ฉันกดโทรศัพหาคนอื่นแบบมั่วๆพร้อมกับวิ่งหนีสองคนนั้นที่ตามมาติดๆ
"ตืด....ตืด...ฮะโหลครับ คารุมะพูดครับ"ฉันได้ยินเสียงคารุมะจากโทรศัพ
"คารุมะคุง ช่วยด้วย!!!!!!!"ฉันตะโกนใส่โทรศัพ
"ยามิจัง เป็นอะไรไปเหรอ"
"ฉันโดนไล่ตามอยู่ช่วยด้วย"
"ใจเย็นๆนะ ตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนของป่านี้ละ"
"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ ว้าย!..."ฉันสะดุดล้ม ส่วนโทรศัพกระเด็นไปอยู่ข้างหน้า
"ทะ...โทรศัพ "ฉันพยายามเอื้อมไปเก็บโทรศัพ แต่รีไวก็เดินมาข้างหน้าพร้อมกับเหยียบมือถือของฉัน
"พวกนายนะ.....ช่วยฟังคนอื่นเขาพูดหน่อยได้ไหม"ฉันเอื้อมมือไปเพื่อจะต่อยรีไว แต่กลับถูกต่อยที่ท้องและเตะกระเด็นไปชนต้นไม้ จนฉันสลบไป
"เอเลนเอาตัวไป"ฉันได้ยินเสียงรีไวดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะไม่รู้สึกตัวอีกเลย
"โอ้ย เจ็บๆๆ"ฉันพูดพร้อมกับจับที่หลังตัวเอง
"เจ้าไททันบ้าเอ่ย นึกว่าจะแดกที่ไหนได้ เล่นโยนลอยเข้าป่ามาแบบนี้เลยเหรอ (ก็ดีกว่าโดนแดกจริงๆละนะ)ดีนะที่มีต้นไม้ใบไม้ช่วยรับไวไม่หันคงคอหักตายแน่"ฉันบ่นเล็กน้อย
"จริงสิ ทุกคนไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่ งั้นรีบตามหาดีกว่า"ฉันพูดก่อนออกเดินตามหาทุกคน
"คุณคุรุมิ คุณยูโนะ คารุมะ คาโนะ คุณคาเนกิ คุณเบย์!!!"ฉันตะโกนหาทุกคนไปและเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
อุแว อุแว อุแว แง่!!!
"เสียงอะไรอะ เหมือนเสียงร้องไห้ของเด็กทารกที่ร้องไห้พร้อมกันสัก20คนเลยแฮะ "ฉันพูดแบบงงๆก่อนจะเดินตามเสียงไป ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเจอกับทารกยัก
"ทารกยักงั้นเหรอ คงจะเป็นลูกของไททันสินะ จะว่าไปแล้ว นายนี่ก็น่ารักจังนะ..."ฉันพูดพร้อมกับลูบหัวไททันน้อยอย่างเบามือ
อุแว แง่ๆๆๆอุแว!!!! ไททันน้อยร้องไห้อีกครั้งจนฉันต้องปิดหู
"ยะ...อย่าร้องไห้สิ เดี่ยวพี่จะร้องเพลงให้ฟังนะ"ฉันพูดพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆเพื่อเป็นการกล่อมเจ้าไททันน้อยให้หลับ สักพักเจ้าไททันน้อยก็หลับไป
"ฝันดีนะจ้ะ ภเจ้าไททันน้อย"ฉันลูบหัวไททันเบาๆก่อนจะได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น
"หยุดอย่าขยับ แล้วค่อยๆหันมา" ฉันจึงค่อยๆหันมาตามคำที่บอกแต่กฌต้องอึ้งนั้นมัน....เอเลนกับรีไวนี่
"เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ เธอมาทำอะไรที่นี่"รีไวพูดด้วยท่าทางหน้ากลัว
"คะ...คือ...ฉันมาทำภาระกิจคะ"ฉันพูดแบบกล้าๆกลัวๆ
"ภาระกิจอะไรไม่เห็น เข้าใจ รึว่า...เธอจะเป็นไททันปลอมตัวมา"คุณรีไวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ปะ...ไปกันใหญ่แล้วไม่ใช่นะคะ"ฉันก้าวถอยหลังด้วยความกลัว
"เอเลนเอาตัวมา"
"คะ...ครับ"เอเลนเริ่มก้าวมาหาฉันข้างหน้าฉันจึงรีบวิ่งหนีไปทันที
"แย่แล้วๆๆ ทำไงดี ฉันคงจะต้องโทรหาใครบางคนสินะเนีย แต่ใครดี ช่างเถอะ! เวลานี้จะใครก็ได้ทั้งนั้นล่ะ"ฉันกดโทรศัพหาคนอื่นแบบมั่วๆพร้อมกับวิ่งหนีสองคนนั้นที่ตามมาติดๆ
"ตืด....ตืด...ฮะโหลครับ คารุมะพูดครับ"ฉันได้ยินเสียงคารุมะจากโทรศัพ
"คารุมะคุง ช่วยด้วย!!!!!!!"ฉันตะโกนใส่โทรศัพ
"ยามิจัง เป็นอะไรไปเหรอ"
"ฉันโดนไล่ตามอยู่ช่วยด้วย"
"ใจเย็นๆนะ ตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนของป่านี้ละ"
"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ ว้าย!..."ฉันสะดุดล้ม ส่วนโทรศัพกระเด็นไปอยู่ข้างหน้า
"ทะ...โทรศัพ "ฉันพยายามเอื้อมไปเก็บโทรศัพ แต่รีไวก็เดินมาข้างหน้าพร้อมกับเหยียบมือถือของฉัน
"พวกนายนะ.....ช่วยฟังคนอื่นเขาพูดหน่อยได้ไหม"ฉันเอื้อมมือไปเพื่อจะต่อยรีไว แต่กลับถูกต่อยที่ท้องและเตะกระเด็นไปชนต้นไม้ จนฉันสลบไป
"เอเลนเอาตัวไป"ฉันได้ยินเสียงรีไวดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะไม่รู้สึกตัวอีกเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ