ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

ตึ่งๆๆๆๆๆๆๆ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะดีใจที่สองคนนั้นทะเลาะกันก็ตาม เพราะถ้าสองคนนั้นไม่ทะเลาะกันฉันคงไม่ได้มาวิ่งอยู่แบบนี้หรอก
"เฮ้อ...เหนื่อยจังแฮะ"ฉันยื่นนิ่งอย่างเงียบๆ พร้อมกับยืนพิง พนังกำแพง 
"แต่เอะทำไมรู้สึกแปลกๆแฮะ"ฉันหันหลังไปมองที่ที่ฉันพิงอยู่ และแล้วฉันก็ได้ล่วงรู้บางอย่าง ว่าไอ้ที่พิงนั้นไม่ใช่กำแพง แต่มันดันเป็นโลงศพไม้สะนี่
"อะไรกันโล่งศพนี่... แต่เอาเถอะนี่มันเป็นเนเจียนบ้านผีสิงนี่นะ การจะมีของแบบนี้อยู่ได้ มันก็คงเป็นเรื่องปกติ" ฉันพูดออกมาพร้อมกันเดินออกจากที่ที่พิง แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
แฮ่ร!!!  โฮ่ก!!!! เสียงบ้างอย่างดังขึ้นพร้อมกับศพปลอมที่กระเด็งออกมาจากโลงศพ
"กรีด!!!!!"ฉันตกใจสุดขีดจนเซไปชนกำหินที่อยู่ใกล้ๆ
"อะไรฟะเนีย ใครสั้งใครสอนให้เอาโลงศพปลอมมาเล่นฟะ"ฉันพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
"อะไรกันอยู่ดีๆก็ได้เหยื่อแล้ว~~"เสียงนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลังก้อนหินที่ฉันพิงอยู่ แล้วก็เหมือนมีอะไรบางอย่างลากฉันเข้าไปที่หลังหินก้อนนั้น แล้วก็มีเหมือนมือของอะไรบางอย่างมาปิดปากไม่ให้ส่งเสียง
"ดีใจจังเลยในที่สุดก็ได้ตัวมา"เดี่ยวนะฉันจำเสียงนี้ได้ นั้นมันเสียงของเจ้าคารุมะนี้ ฉันจึงพยายามดิ้นอย่างสุดกำลังเพื่อให้หลุด
"อย่าดิ้นสิ ยิ้งดิ้นยิ่งเจ็บนะยามิจัง~~~"หมอนั้นใช้มืออีกข้างเอามีดจี้คอฉันไว้ซึ้งปลายมีดก็ได้ไปโดนคอของฉันทำให้เลือดไหลเล็กน้อย
"หึก..."ฉันส่งเสียงออกมาเล็กน้อยเมื่อปลายมีดเข้ามาในคอ
"เจ็บเหรอยามิจัง~~"เสียงโครตโรคจิตของคารุมะดังขึ้นฉันยังคงพยายามดิ้นต่อไป
"เลิกดิ้นสักทีน่า ไม่งั้นเลือดของเธอจะไหลออกมาเยอะกว่านี้นะ"น้ำเสียงโรคจิตดังขึ้นอีกครั้ง
"แม่จะไม่ทนแล้วคะ"ฉันคิดในใจก่อนจะเหวี่ยงร่างของหมอนั้นกระเด็นเหมือนที่เคยเหวี่ยงคุณคาเนกิ
แอรก!.... เสียงกระดูกหัก?ดังขึ้น  ฉันจึงเดินเข้าไปหาหมอนั้นพร้อมกับดึงเข็มกลัดออกจากเสื้อของหมอนั้นแล้ววิ่งหนีไป