ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ใกล้ถึงแล้วทางออกคงอยู่ไม่ไกล"ฉันพูดอย่างดีใจจนกระทั้งเห็นป้ายอีกใบที่ติดอยู่ที่กำแพง ฉันจึงหยิบมาดู "เธอคงคิดว่านี่ คือ ที่รจืต่นทางออกสินะ เสียใจด้วยเธอโดนหลอกแล้วล่ะ" 

"อะไรฟะ วิ่งแถมตายดันเป็นแค่ป้ายหลอก ท่ารู้ว่าใครเขียนจะกระทืดินเลย..."ฉันหงุดหงิดอย่างรถนแรกก่อนจะหันหลังไป

"อ้าว ยามิจังหลงมาได้ไงเนีย อย่าบอกนะว่า เดินมาตามป้ายที่ผมเขียนมาน่ะ" คาโนะเดิมมาใกล้พร้อมกับยิ้ม

"อย่าบอกนะว่าไอ้ป้ายพวกนั้นนายเป็นคนเขียนน่ะ"ฉันถามแบบจริงจัง

"ใช่ ก็เธอมันโง่เองที่ตามมาน่ะ ของแบนั้นใครเชื่อก็ควายแล้ว ยัยเซิ้อเอ่ย~~"คาโนะพูดพร้อมกับลอยหน้าลอยตา

"ตายสะไปไอ้หนอนโสโครก ไอ้เจ้าโรคจิตตาแมว"ฉันวิ่งไปต่อยคาโนะ แต่ก็..ต้องตกใจ เพราะ ไอ้ที่ฉันต่อยมันดันกลายเป็นหมอกแล้วจ้างหายไปสะงั้น

"ขอโทษด้วยนะ ผมคงไม่ได้บอกคุณว่าผมนะ มีพลังสร้างภาพหลวงตาอยู่น่ะ ยิ่งในที่มืดๆแบบนี้ผมก็ยิ่งหลอกหลวงคุณได้ง่ายเลยล่ะ" ฉันได้ยินเสียงคาโนะแต่ไม่เห็นตัว

"แก.. เจ้าตาแมวโรคจิตแกอยู่ไหน!"ฉันตะโกนลั่น

"อยู่ข้างหลังเธอไง~~"ฉันหันหลังไปเจ้านั้นก็โผล่มาข้างหน้า พอฉันหลังไปข้างหน้าเจ้าหมอนั้นก็โผล่มาด้านหลังอีก เป็นงี้ไปเรื่อยๆจนกระทั้ง

"เฮ้อ~~ ผมเบื่อเล่นจ้ะเอกับเธอแล้วนะ"คาโนะทำหน้าเซ็งนิดๆ จากนั้นร่างของเขาก็แบบออกเป็น5คน(แยกร่างนั้นแหละ)แล้วรอบฉันไว้

"เอาล่ะ แค่นี้เธอก็หนีไม่รอดแล้วล่ะ ส่งเข็มกลัดของเธอมาสะดีๆ"เจ้านั้นพูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม   ฉันจึงหลับตาลงช้าๆ(เดี่ยวๆเธอคิดจะทำอะไร//จากผู้เขียน) แล้วตั้งสมาธิ ฉันเริ่มเห็นแล้วตัวจริงของเจ้านั้น มองเห็นแล้ว เจ้านั้นอยู่ที่ข้างขวาของตัวฉันเอง  ฉันพูดในใจพร้อมกับกระโดดเตะหมอนั้นกระเด็นทั้งๆทียังหลับตาอยู่ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นช้าๆ

"ทะ...ทามกลางภาพหลวงตาพวกนี้ เธอหาฉันเจอได้ไง"คาโนะพูดแบบติดๆขัดๆ

"นายไม่เคยได้ยินทฏิสดีนี้รึไง ว่าท่าหากเราหลับตาแล้วตั้งสมาธิดีๆประสาทสำผัสทั้ง5ก็จะรวมเป็นหนึ่ง เมื่อประสาทสำผัสทั้ง5รวมเป็น1ก็จะสามารถแยกเยะของจริงกับภาพหลวงตาได้อย่างสบายๆไม่ว่าภาพหลวงตานั้นจะเหมือนของจรองแค่ไหนก็ตาม ฉันเรียกมันว่า Black eye"ฉันอธิบายด้วยนัยตาที่ว่างเปล่า

"เข็มกลั้ดของนาย ฉันขอแล้วกันนะ"ฉันดึงเข็มกลั้ดออกจากเสื้อของคาโนะแล้วรีบเดินต่อไปทันที